Αποτέφρωση Ή Ενταφιασμός;

Μεγάλη ήτο η ανακούφιση πληθώρας συμπολιτών μου, όταν ήκουσαν προσφάτως στα επίκαιρα πως η απερχόμενη Βουλή των Κυπρίων πρόλαβε και υπερψήφισε το Νομοσχέδιο που αφορά στην καύση των νεκρών. Ένα ρίγος ευτυχίας τους διαπέρασε που όταν με το καλό ψοφήσουν θα αποτελέσουν εξαίρεση στον στίχο του λαϊκού και βδελυρού άσματος «τούτη η γη που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε».

Περιττό να υποδείξω την ψυχοπάθεια του πράγματος. Εξακολουθεί να με εκπλήσσει το γεγονός ότι ανάμεσά μας διακινείται κόσμος που έλυσε όλα του τα εν ζωή προβλήματα ώστε να κόπτεται σφόδρα για το τι θα απογίνει το σαρκίον του, όταν η μαύρη ψυχή του το εγκαταλείψει. Φυσικά και αναγνωρίζω το ατομικό δικαίωμα του καθενός να αποφασίσει ο ίδιος για το τι θα απογίνει το σώμα του μετά θάνατον, αλλά ταυτοχρόνως μου ακούγεται πολύ δήθεν και αστείον το πράγμα, οσάκις ένα έμβρυο να έχει άποψη για το αν θα γεννηθεί διά της φυσικής οδού ή διά καισαρικής τομής, ή και αν θα γεννηθεί γενικώς.

Κατ’ εμέ ένα δικαίωμα είναι σημαντικό μόνον όταν καθίσταται αγώγιμη η καταπάτησή του. Εφόσον το αντικείμενο της αγωγής δεν θα υφίσταται στον πραγματικό χρόνο ώστε να επωφεληθεί οποιασδήποτε ουσιαστικής αποζημίωσης, το αν σε κάψανε, το αν σε θάψανε, ή το αν σε δώσανε βόρα στα σκυλιά για να σε φάνε, ολίγον ενδιαφέρει τους ζωνταντούς, πόσω μάλλον τους πεθαμένους.

Υπάρχει βέβαια ένας καλός λόγος για να προτιμήσεις το θάψιμο έναντι της καύσης. Και αυτός ο λόγος δεν είναι θρησκευτικός, σε περίπτωση δηλαδή που έχεις αναπτύξει απέχθεια προς τους παπάδες επειδή όταν ήσουν παιδάκι σου χουφτώναν το κωλαράκι. Ο λόγος αυτός είναι καθαρά πατριωτικός. Εξ ου και δεν αρμόζει σε όλους μας. Εφόσον γεννήθηκες, μεγάλωσες και έζησες σε μία πατρίδα που υποτίθεται ότι τη νοιάζεσαι και ονειρεύεσαι τη συνέχειά της, καλό θα ήταν να θάψεις τα κοκαλάκια σου σ’ αυτήν, ώστε οι απόγονοί σου να μπορούν να αποδείξουν ότι κάποτε υπήρχε και μία χώρα που τη λέγανε Κύπρο, και σ’ αυτή ζούσαν κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι, με συγκεκριμένη γλώσσα, ήθη και έθιμα και αν δεν μας πιστεύετε ορίστε τα κοκαλάκια τους ως τεκμήρια, αναλύστε το DNA τους και επιβεβαιώστε το.

Κατεχόμενο, λεηλατημένο νεκροταφείο στην Άσσια.

Γιατί νομίζετε ότι οι εκάστοτε κατακτητές αυτής της χώρας, με πιο βάρβαρο και απτό παράδειγμα τους τελευταίους σκύλους απέναντι, αρχίζουν τις λεηλασίες από τα νεκροταφεία και συνεχίζουν με την αλλαγή των τοπωνυμίων και των χωριών; Γιατί νομίζετε ότι ξεθάβουν τους νεκρούς και πετούν τα κόκαλα των παππούδων μας στα σκυλιά; Για να μην μπορείς ποτέ να αποδείξεις ότι εκείνη η Γη ήτο κάποτε δική σου. Και επειδή ακριβώς το κόκαλο δεν αποσυντίθεται είναι και ο μόνος τους πραγματικός εχθρός. Η μνήμη, η ιστορία και τα γεγονότα εύκολα αλλοιώνονται. Τα θαμμένα κόκκαλα, ποτέ. 

Τούρκοι μοντέλα ποζάρουν στα κατεχόμενα νεκροταφεία. Τα αδέλφια μας, με τα οποία αύριο θα χτίσουμε ένα κράτος μαζί τους, με αμοιβαίο σεβασμό και υποχωρήσεις.  Υπό μία έννοια, αν η εκκλησία επέτρεπε έκτοτε την αποτέφρωση θα γλιτώναμε τουλάχιστον σήμερα αυτόν τον εξευτελισμό.

Βέβαια, η πιο πάνω σχολή σκέψης προϋποθέτει και την ελάχιστη ύπαρξη εθνικής συνείδησης, την ύπαρξη μίας στοιχειώδους φιλοπατρίας, την ένδειξη ελαχίστου προϊόντος σκέψης, που ως γνωστόν αυτός ο λαός δεν διαθέτει ούτε παράγει (ασχέτως αν τυρβάζει μέρα νύχτα ο κάθε πικραμένος πως η Κύπρος μας είναι το παν). Και εφόσον δεν τη διαθέτει, ορθώς επιλέγει να καεί, μπας και κάποτε ξεχαστεί ότι ζήσαμε εδώ παρέα μαζί του, και ότι τον ανεχτήκαμε μέχρι τέλους, και γελάνε με τα χάλια μας και οι τελευταίοι κλίβανοι.

Εν κατακλείδι, θα ήτο τέλειο αν μπορούσαμε μερικούς να τους είχαμε κάψει ήδη ζωντανούς. Το να καείτε αφού μας κάψετε τα δικά μας εγκεφαλικά κύτταρα με ακκισμούς του είδους «θέλω να καώ, να γίνω τέφρα στον γλυκό ωκεανό / να με πάρει ο άνεμος της Μεσαρκάς / σκόνη και θρύψαλα να γίνομαι μαζί σου / δεν θέλω να ξέρεις πως για σένα είμαι σκόνη, είμαι χώμα» και λοιπά ποιητικά, δεν εξυπηρετεί κανέναν πλην της αντιδραστικής και ματαιόδοξης φύσης σας. Και κυρίως δεν εξυπηρετεί την πατρίδα για την οποία υποτίθεται κόπτεστε.

Για να μην κλείσω μες την πίκρα και τη ξινίλα όμως, θα σου αναφέρω κάτι άσχετο-σχετικό. Γνωρίζατε ότι στο Walt Disney World στη Φλόριδα υπάρχουν πινακίδες μέσα στο πάρκο όπου απαγορεύεται ρητώς να σκορπίζεις τέφρα εκλειπόντων μέσα στις λίμνες του πάρκου; Πολλοί Αμερικανοί γονείς αποφασίζουν να σκορπίσουν την τέφρα των παιδιών τους μέσα στη λίμνη που περιβάλλει το κάστρο της Σταχτοπούτας (τώρα που το σκέφτομαι, στάχτη, σταχτοπούτα, χμ…), για να ζήσουν το υπόλοιπο της ύπαρξής τους σε ένα χαρούμενο μέρος, όπως η Ντίσνεϊλαντ.

Καλή, κι αυτών, η μαλακία τους.