Utopian Land

Το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα φέτος στη Γιουροβίζιον είναι αυτό:

Και το βρίσκω μέτριο, προς κακό.

Δεν έχω θέμα με το μεταναστευτικό. Συμφωνώ ότι οι καιροί είναι δίσεκτοι, και το τρα-λα-λα της Γιουροβίζιον σε μία χώρα που πνίγεται από χίλια δυο προβλήματα είναι πλέον ασύμβατο και άβολο. Θα μπορούσε, όμως, ο συνθέτης να αφήσει το πολιτικό στίγμα του με ένα πιο ωραίο τραγούδι, με ένα πιο ευφάνταστο συγκρότημα, με ένα πιο ωραίο βίντεο κλιπ (αν και το τελευταίο που μας κόφτει στη Γιουροβίζιον είναι το κλιπ). Ψάξε και δες, για παράδειγμα, την Ουκρανία. Που στέλνει επίσης τραγούδι σχετικό με τους πρόσφυγες της Κριμαίας, αλλά το παρουσιάζει με έναν πολύ ατμοσφαιρικό, ανατολίτικο αμανέ και από μία πολύ πιο κατάλληλη τραγουδίστρια, σε βαθμό που κάποιοι τη θεωρούν φαβορί (όχι εγώ, σ' εμένα ούτε εκείνο άρεσε αρκετά).

Τέλος πάντων.

Αν θέλετε να το γενικεύσουμε, να σας πω ότι για όλα φταίει ο Τσίπρας. Που διόρισε τον Τσακνή, τον πιο μίζερο μουσικό του ελληνικού πενταγράμμου να επιληφθεί του εγχειρήματος, ο οποίος κυρία Τσόλκα μου μπορεί να ξέρει από μουσική - δεν τον κατηγορούμε γι αυτό, αλλά σίγουρα δεν ξέρει από γκλάμουρ. Και σε έναν διαγωνισμό αυτού του βεληνεκούς δεν αφήνεις να εκτεθεί η μιζέρια σου τόσο απροκάλυπτα. Την μαζεύεις από δω, τη μαζεύεις από ‘κει και εύχεσαι να τους ξεγελάσεις, ώστε να μην έρθεις τελευταίος. Αν δεν ξεμπερδέψετε από Τσίπρες, Ραλλίες, Βαρουφάκηδες, Παπανίκες, ΣΥΡΙΖΑ και όλο αυτό το αμόρφωτο συρφετό, δεν έχετε σωτηρία όσο ζείτε. Ούτε πριν είχατε δηλαδή, αλλά με αυτούς τους αυτοκαταστροφικούς, παρακμιακούς ηλίθιους, έχετε βάλει και επίσημα την ταφόπλακα σας. Σε όλους τους τομείς.

Επειδή όμως υπάρχει κόσμος που τον συσχετισμό Γιουροβίζιον και ΣΥΡΙΖΑ τον βρίσκει επιπόλαιο και αστείο, (αν και κατά τη γνώμη μου τα πάντα είναι αλληλένδετα) θα αρκεστώ σε ένα «πρόκειται για κακό τραγούδι» και θα κλείσω εδώ το θέμα. Για να μην θιχτείτε όσοι Πόντιοι αδυνατείτε να αντιληφθείτε το ύφος μου, να σας ξεκαθαρίσω ότι τα ποντιακά στοιχεία μ' αρέσουν και τα θεωρώ θησαυρό, φτάνει να δένουν με το σύνολο και το γενικότερο πνεύμα του τραγουδιού και του διαγωνισμού. Στο My Number One λειτούργησαν εξαιρετικά, στο Opa επίσης, εδώ δεν αναδεικνύονται ποσώς. 

Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει ο μέσος ευρωπαίος τηλεψηφοφόρος, ο μέσος Έλληνας μετανάστης που θα δει τον διαγωνισμό από το εξωτερικό και πώς μπορεί να στηθεί επί σκηνής όλο αυτό το κακό ώστε να συγκινήσει, αλλά με όση εμπειρία έχω από το 1989 που βλέπω φανατικά τον εν λόγω διαγωνισμό, δεν το βλέπω να σώζεται, ούτε καν από τη χορογράφο, τη Λυραράκη, της οποίας γενικότερα εμπιστεύομαι την αισθητική της. 

Ω, Θεοί! Ποιος να μας το έλεγε ότι θα έρχονταν καιροί που οι συμμετοχές του Σαρμπέλ, της Καλομοίρας, του Αλκαίου και της Ελευθερίας Ελευθερίου θα φάνταζαν Λας Βέγκας μπροστά σ’ αυτό το πράμα που παραπέμπει σε φοιτητική βραδιά γνωριμίας των νέων μελών της ΚΝΕ.

Τελευταίοι και λίγο είναι.