Χιονισμένη Επέτειος

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ωραιότερο σαββατοκύριακο για να περάσουμε την πρώτη μας επέτειο.

Τσουβαλιάσαμε ένα μάτσο καλούς φίλους εκ της θεατρικής ομάδος και πήραμε τα βουνά. Εγκλειστήκαμε και εγκλωβιστήκαμε μέσα σε μία υπέροχη έπαυλη εξ αιτίας του χιονιά, και το μόνο που κάναμε ήταν να τρώμε, να πίνουμε και να συσφίγγουμε περαιτέρω τις σχέσεις μας, οι οποίες όπως έχω ξαναπεί βρίσκονται ένα βήμα πριν τη συγγένεια, για να μην πω την αιμομιξία.

Όταν ξύπνησα το πρωί της Κυριακής στις 7:00 και αντίκρισα τα όρη και τα παραρά χιονισμένα, αγαλλίασε η ψυχή μου. Τόσο που δεν μου πήγαινε να ξανακοιμηθώ, έκατσα και χάζευα τη χιονόπτωση για ώρες. Ευχόμουν να στοιβάξει κι άλλο, ώστε να αναγκαστούμε να παραμείνουμε κι άλλες μέρες εκεί πάνω, ξεκομμένοι από παντός είδους ενόχληση. Δυστυχώς μέχρι το μεσημέρι το χιόνι έλιωσε, αλλά ευτυχώς οι δρόμοι άνοιξαν και έτσι κατάφεραν να μας επισκεφτούν οι θεατροκουμπάροι μας, οι οποίοι κατέφθασαν με εκπλήξεις.

Πόσο γλυκό εκ μέρους τους, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Μερικές στιγμές οι φίλοι μας χαίρονται περισσότερο από εμάς που μας βλέπουν μαζί.

Κανονικά στην πρώτη μας επέτειο λογαριάζαμε να ταξιδέψουμε στη Ρώμη. Το ακυρώσαμε όμως, κυρίως γιατί με τους Τζιχαντιστές να αλωνίζουν, τα κάναμε ολίγον τι επάνω μας. Λυπηρό, το ξέρω. Εν τέλει πιστεύω ότι περάσαμε καλύτερα στην Κύπρο υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, και αντιλαμβάνεσαι ότι για να το δηλώνω ευθαρσώς εγώ αυτό, η όλη φάση ήταν κάτι παραπάνω από τέλεια.

Και του χρόνου!