Κάθομαι και ακούω το νέο δίσκο της Άννας Βίσση.
Δεν είχα σκοπό να το κάνω θέμα, άλλωστε είμαι πλέον 35 χρονών και ψιλοντρέπομαι να σου παραδεχτώ ότι κάθομαι και ακούω 14 τραγούδια σε επανάληψη εδώ και δυόμιση ώρες και τραγουδώ σαν χάχας.
Αλλά αυτό συμβαίνει, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Ανέκαθεν. Θυμήθηκα που το 1998, στη Γ’ Λυκείου κατά τη διάρκεια μίας κενής περιόδου – είχε αρρωστήσει ένας καθηγητής – εγώ έφυγα από το σχολείο, πήγα στο σπίτι μου, άκουσα το «Αντίδοτο» που μόλις είχε κυκλοφορήσει μία φορά και επέστρεψα πίσω για το υπόλοιπο της ημέρας.
Ε, τόσα χρόνια μετά, με την ίδια λαχτάρα ακούω τα ίδια τραγούδια και δηλώνω πανευτυχής.
Πόση επίδραση έχει πάνω μου αυτή η γυναίκα. Αυτό το πάθος, αυτό το παρατεταμένο ρό και ταφ... Σαν να μου κάνει ένεση ευτυχίας η κάθε νότα που τραγουδά. Την αγαπώ! Να ‘ναι καλά, να μου μεγαλώσει και τα παιδιά μου.
Συνέντευξη λέγεται ο δίσκος, ψάξτε τον και αγοράστε τον. Και μην ακούσω μουρμούρα περί της καριέρας της, της ηλικίας της, των στίχων του Καρβέλα, και ό, τι άλλο κατεβάσει η αγάμητη η κούτρα σας, γιατί θα απελευθερώσω τις υποχθόνιες δυνάμεις του σκότους που κρύβει η ψυχή μου και θα καείτε σε υγρό καζάνι με πυρακτομένα περιττώματα πριν προλάβετε να πείτε «ξανά μανά!»
My Top 5:
5. Συνέντευξη.
4. Αχώριστοι.
3. Άσε Τους Έρωτες
2. Προτιμώ.
1. Χωριστά.*
and as you can see, no one cares
ΑπάντησηΔιαγραφήΓελοίε ανώνυμε, πότε σου έδωσε την εντύπωση αυτό το μπλογκ ότι νοιάζεται για τη γνώμη σας. Και που σας αφήνω να εκφράζεστε, χάρη σας κάνω, καθαρά από φιλανθρωπία. Θα έπρεπε να το είχατε εμπεδώσει ως τώρα :)
ΑπάντησηΔιαγραφή