Το Inside Out Και Η Αναγέννηση της Ντίσνεϊ

Αν δεν έχεις δει ακόμα τη νέα ταινία της Ντίσνεϊ σε συνεργασία με την Pixar, Inside Out, να παρατήσεις ό,τι κάνεις αυτή τη στιγμή και να σπεύσεις στον κινηματογράφο. Κι αν δεν έχεις παιδιά να συνοδεύσεις, ακόμα καλύτερα, πήγαινε να το απολαύσεις μόνος σου. Γιατί κι εγώ που μόνος μου το είδα, υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν αν πρόκειται για παιδική ταινία, αφού υπάρχουν νοήματα της ψυχολογίας που δύσκολα θα τα αντιληφθούν παιδιά κάτω των δέκα ετών.

Το χάρηκα πάρα πολύ. Κυρίως γιατί ο Ντίσνεϊ άρχισε να ξαναγεννιέται αυτή τη δεκαετία που διανύουμε. Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι η ζωή μου συγχρονίζεται πλήρως με την πορεία της εν λόγω εταιρείας. Όταν ήμουν έφηβος, η Ντίσνεϊ μας βομβάρδιζε κάθε χρόνο με τα μεγαλύτερα παιδικά μπλογκμπάστερς όλων των εποχών. Από τη Μικρή Γοργόνα και τον Αλαντίν, την Ωραία και το Τέρας, τον Βασιλιά των Λιονταριών μέχρι την Παναγία των Παρισίων, τον Ηρακλή και τον Ταρζάν. Όλη η δεκαετία του ’90 βασικά, πέρασε με εμένα να περιμένω τον εκάστοτε Δεκέμβρη για να απολαύσω στο σινεμά του ‘Οθέλλου’ την νέα ταινία. Δεν θα ξεχάσω ότι τόσο πολύ λάτρευα τις συγκεκριμένες ταινίες που έφτανα στο σημείο να το ψάχνω, να μάθω πόσα εισιτήρια έκοψε η κάθε μια, γιατί τυχόν εισπρακτική αποτυχία τους θα σήμαινε και προσωπική αποτυχία που ασχολιόμουν τόσο πολύ μαζί τους. 

Τούτου λεχθέντος δεν φαντάζεσαι πόσο χάρηκα το 1994 όταν ο Βασιλιάς Των Λιονταριών ξεκίνησε να προβάλλεται Δεκέμβριο του ‘93 και κατέβηκε Φεβρουάριο του ’94. Τρεις μήνες καθημερινή προβολή ταινίας δεν νομίζω να ξανάγινε στα κυπριακά χρονικά. Τεράστια η χαρά μου, ούτε ποσοστά να έπαιρνα από τους Αμερικάνους.

Όταν πήγα να σπουδάσω, ή μάλλον όταν κατετάγην στον στρατό, επήλθε η παρακμή. Έβγαινε η μια βλακεία μετά την άλλην. Δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς αν επρόκειτο όντως για ταινίες μαλακίες, ή εάν εγώ μεγάλωνα και δεν μπορούσα να αντιληφθώ την τελειότητα των νέων παιδικών ταινιών. Εισπρακτικά πήγαιναν χάλια βέβαια, αλλά τότε σπούδαζα, δεν είχα ώρα να το ψάξω ενδελεχώς το ζήτημα. Απλώς η Ντίσνεϊ κι εγώ ήρθαμε σε διάσταση για μια δεκαετία. Μα, δεν μπορείς να με κατηγορήσεις: «Ατλάντις», «The Emperor´s New Groove», «Lilo & Stitch», «The Incredibles» ένας Θεός ξέρει πώς τους ήρθε να επενδύσουν σε τέτοιες μαλακίες. Άσε που εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι αν το καρτούν δεν είναι μιούζικαλ, το εγχείρημα είναι καταδικασμένο.

Οι μόνες αναλαμπές της δεκαετίας των 00ς ήταν το «Ψάχνοντας τον Νέμο», και τα «Cars». Πέραν τούτων, ανομβρία.

Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να βάλω την ταφόπλακα, άρχισε το πράγμα να ξαναποκτά ενδιαφέρον. Η αρχή έγινε με τη «Ραπουνζέλ» που μύριζε λίγο 90ς, αλλά δεν πετούσες και τη σκούφια σου, μα βρήκαν 100% το κολάι με το «Frozen». Το οποίο Frozen, παρακαλώ, ξεπέρασε σε πωλήσεις ακόμη και τον Βασιλιά των Λιονταριών και θεωρείται σήμερα η πιο πετυχημένη ταινία της εταιρείας! Τα τραγούδια συνέβαλαν πλήρως σ’ αυτό, αφού το Let It Go κέρδισε εύκολα το οσκαράκι του, και ξεσκούριασε την φθίνουσα πορεία της εταιρείας. Ταυτόχρονα, άρχισε να συμβαίνει κάτι επίσης πολύ ενδιαφέρον: η Ντίσνεϊ άρχισε να μετατρέπει τα κινούμενα σχέδια σε ταινίες με πραγματικούς ηθοποιούς. Η αρχή έγινε με τη Μαλέφισεντ που κατ’ εμέ ήταν εξαιρετική διασκευή του παραμυθιού της Κοιμωμένης Καλλονής, συνεχίστηκε με τη Σταχτοπούτα, ενώ αγωνιώ του χρόνου να δω το Βιβλίο της Ζούγκλας και την Ωραία και το Τέρας που θα ντεμπουτάρει το 2017 - με όλα τα τραγούδια μαζί, θενκ γκοντ.

Επιπλέον, η εταιρεία ανακοίνωσε ότι έρχονται σύντομα υπέροχα sequels, όπως το “Finding Dory” και το “Toy Story 4”, που εάν είναι σαν το ‘3’ αναμένεται να σκίσει.

Με τούτα και μ’ εκείνα, το Inside Out έρχεται να προστεθεί σαν ορόσημο αυτής της αναγέννησης, αφού όπως προείπα, πρόκειται για πανέξυπνο έργο, με υπέροχα νοήματα και αξεπέραστες ατάκες. Δεν έχει τραγούδια βέβαια, μα ουδόλως επηρεάζεται το αποτέλεσμα.

Χαίρομαι με τις εξελίξεις, να πάρει μπροστά το γρανάζι, γιατί έχουμε πολλά χρόνια να τους χαρούμε ακόμα, και τα παιδιά μας πρέπει να ενστερνιστούν όλη αυτή τη μαγεία αν θέλουμε να έχουν το ίδιο φανταστικά παιδικά χρόνια όπως είχαμε εμείς.