Η Ακκιντζίνα Στα Εξώφυλλα

Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν σαν μαλάκες σ’ αυτή τη χώρα;

Έβαλε το Must εξώφυλλο την κόρη του Ακκιντζί. Και αμέσως το παγκύπριο αναθάρρεψε και πίστεψε ότι είμαστε ένα βήμα πριν τη λύση και είναι όλα καλά και άγια.

Εγώ θα συμφωνήσω ότι είμαστε ένα βήμα πριν τη λύση. Όλα καλά και άγια, όμως, δεν είναι. Και δεν είναι, γιατί όταν ετοιμάζεσαι να προβείς σε γάμο με κάποιον που δεν γουστάρεις, αλλά του λες το ‘ναι’ γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση, το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι να τυπώνεις προσκλητήρια για να διαφημίσεις το χαρμόσυνο γεγονός – αν με πιάνεις.

Το κυπριακό θα λυθεί. Θα λυθεί γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή εδώ που φτάσαμε. Θα λυθεί εναντίον μας και με όρους που δεν θα ικανοποιούν όσους έχουν ακόμα λίγη τσίπα αξιοπρέπειας επάνω τους. Αλλά θα λυθεί. Θα σου εξηγήσω αναλυτικότερα συν τω χρόνω τους λόγους. Το ότι όμως συμπεριφερόμαστε ξαφνικά σαν να είναι όλα εντάξει είναι που μου τη σπάει. Σαν να επιλύσαμε και την τελευταία λεπτομέρεια και τυπώνουμε ήδη εξώφυλλα με την Ακκιντζίνα, να το μάθουν σ’ όλες τις γωνιές της οικουμένης πως «δείτε μας, αγαπιόμαστε!»

Ε, δεν πάει έτσι. Ίσα, ίσα, που εγώ προσωπικά, που θα υπερψηφίσω όποια λύση μας πασάρουν, όσο εξευτελιστική κι αν είναι, προκειμένου να τιμωρήσω αυτόν τον παττισμένο λαό που τόσο απεχθάνομαι, με το που είδα την κόρη του Ακκιντζί στο εξώφυλλο είπα «αφού είστε τόσο μαλάκες που προωθείτε τη λύση με κάθε μέσον και κάθε τίμημα, σας αξίζει να ψηφίσω το ανάποδο απ’ αυτό που επιδιώκετε!»

Δεν μπορώ την υποκρισία, ρε φίλε. Βγες και πες ότι η πλευρά μας είναι στρυμωγμένη, ανέκαθεν ήταν, αλλά τώρα είναι σοβαρή η κατάσταση και οφείλουμε να αποδεχτούμε ό, τι μα ό, τι μας σερβίρουν. Θα το σεβαστώ. Δεν είμαι μαλάκας. Ξέρω πόση διαπραγματευτική δύναμη έχουμε, ξέρω πόσο μας υπολογίζουν έξω. Βγες και πες ότι το συμφέρον ορίζει να αποδεχτούμε λύση με ηλίθιους όρους και ότι αν θέλουμε να επιβιώσουμε για λίγα χρόνια ακόμα πριν μας φάνε λάχανο μια κι έξω, πρέπει να πάμε με τα νερά τους. Κι αυτό θα το δεχτώ. Μάτια έχω και βλέπω τι γίνεται στα γεωπολιτικά.

Όμως, μην βγαίνεις να διατείνεσαι τόσο προκλητικά, ότι ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα, εκεί που ακόμα καλά-καλά δεν ταυτοποιήσαμε όλους τους αγνοουμένους, εκεί που ακόμα περπατούμε και σκουντουφλάμε πάνω σε νάρκες, γίναν όλα τέλεια, και φτάσαμε σε τέτοια επίπεδα σεβασμού και φιλίας οι δύο πλευρές, ώστε να τυπώνουμε εξώφυλλα. Τι να βλέπεις την Κουφαλίδου; Τι να βλέπεις την κόρη του Ακκιντζί. Ένα και το αυτό. Ε, όχι, δεν είναι ένα και το αυτό- ακόμα.

Δεν κλείνουν οι πληγές από τη μια μέρα στην άλλη. Και προ πάντων, δεν κλείνουν με το ζόρι. Οι πληγές κλείνουν όταν υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός από τα δύο μέρη και διάθεση για κοινό μέλλον με ό, τι συμβιβασμούς προϋποτίθενται από τις δύο κοινότητες βάσει αριθμών, αξιών, και δικαίου. Όταν θα μου φέρεις στο πιάτο μια τέτοια λύση, που θα μιλά από μόνη της, που θα είναι τόσο καθαρή ώστε να «πουλιέται» από μόνη της, χωρίς μάρκετινγκ, χωρίς αχρείαστες θεατρικές παραστάσεις στη Σαλαμίνα και χωρίς τον κάθε τυχάρπαστο να μας πρήζει τα παπάρια με δακρύβρεχτα πλην ανυπόστατα κείμενα στο Facebook υπέρ της όποιας λύσης, να είσαι σίγουρος ότι αυτή θα γίνει ανάρπαστη από κάθε πολίτη.

Γιατί όταν έχεις την ουσία, τύφλα να’ χει η κόρη του Ακκιντζί στα εξώφυλλα. Γιατί εδώ που τα λέμε, μπορεί η Τουρκάλα να είναι πανέμορφη, αλλά πολύ ντυμένη την κόβω. Και δεδομένου του πόσα είμαστε έτοιμοι να χαλαλίσουμε για να επιτευχθεί αυτή η ρημάδα η λύση, λίγο παραπάνω βυζάκι όφειλε να το επιδείξει και με το παραπάνω.