Ανακαλύπτοντας Την Πατρίδα

Μία από τις πιο σουρεαλιστικές εμπειρίες της ζωής μου είχα σήμερα στη δημόσια υπηρεσία.

Γενικά να ξέρεις, με τη δημόσια υπηρεσία δεν έχω και πολλή σχέση. Τόσα χρόνια απέφευγα να πηγαίνω επί τόπου, έκανα ό, τι μπορούσα ηλεκτρονικά, ή αν έπρεπε να πάω έστελνα άλλον, γιατί δεν αντέχω για πολλή ώρα τους είλωτες και τους δουλοπάροικους του κράτους. Σήμερα όμως, δεν μπορούσα να το αποφύγω, έπρεπε να πάω ο ίδιος.

Πήγα για να ζητήσω κάποια έγγραφα και στην μία ώρα που ξόδεψα εκεί για μια δουλειά που θα μπορούσε να είχε γίνει και σε πέντε λεπτά, ήταν σαν να πέρασε μπροστά από τα μάτια μου όλη μου η ζωή. Παραθέτω διάσπαρτες εικόνες που σημάδεψαν το υποσυνείδητό μου μια για πάντα:

Τρεις γέροι με μουστάκι (αλήθεια, πόσα χρόνια είχα να δω μπροστά μου γέρο με μουστάκι;) μπροστά μου στην ουρά. Δεν γνωρίζονταν, παρόλα αυτά, στον χρόνο που περίμεναν να εξυπηρετηθούν έγιναν πρώτης τάξεως φίλοι. Μιλά ο ένας και λέει: «Τούτη η χώρα εκαταστράφηκεν που την ημέρα που επάτησεν το πόδι της δαμέ η πρώτη Φιλιππινέζα! Τούτες εν εκπαιδευμένες να κλείουν σπίθκια!»

Οι άλλοι δυο κουνούσαν το κεφάλι τους, σαν να μιλούσε η εμπειρία χρόνων.

Όπως καταλαβαίνεις, δεν ήθελε και πολύ να διευρύνουν τον κύκλο των γνωριμιών τους περαιτέρω, με μια κυρία εμφανώς νεαρότερη που στεκόταν στην ουρά, συζητώντας το πάντα επίκαιρο θέμα του κυπριακού. Λέει η κυρία: «Αν δεν πάρουμε εμείς το φταίξιμο, δεν θα πάμε μπροστά. Πάντα έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε. Να βρίσκουμε πού φταίξαμε εμείς και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη αν θέλουμε να λύνουμε τα προβλήματά μας!» Πού ήσουν τόσα χρόνια μαντάμ να σε εντάξουμε στη διαπραγματευτική ομάδα; Ούτε ένα σώβρακο δεν θα μας έμενε! (όχι πως θα μας μείνει τώρα…) Θεέ και Κύριε, τι ακούς πρωινιάτικα και δεν μπορείς να σχολιάσεις!

Αφού έλυσαν το κυπριακό, η κυρία ενημέρωσε τους τρεις γέρους, και εμένα φυσικά που άκουγα χωρίς να συμμετέχω, ότι ο γιος της πέρασε σε πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη, αλλά δεν ξέρει αν θα αποδεχτεί τη θέση γιατί θέλει να πάει Αγγλία, και τότε ένας εκ των τριών σωματοφυλάκων της είπε: «ας πάει στην Αγγλία σιόρ, να γίνει άδρωπος!»

Μα, το βρίσκω εξωφρενικό ότι μπορεί να κάθεσαι και να συζητάς στην ουρά με τον πρώτο τυχόντα τα οικογενειακά σου. Κάτσε, μάνα μου, ήσυχα στην ουρά να τελειώνουμε. Μιλάτε, κουράζεστε, ιδρώνετε και μετά μυρίζετε! Δεν το καταλαβαίνετε;

Πάω να εξυπηρετηθώ. Με το που φτάνω στο γκισέ πετάγεται μπροστά μου από το πουθενά μια αγενέστατη μαλάκω, και αρχίζει να ρωτά πληροφορίες για το θέμα της, αγνοώντας με. Στυλλομμαθκιάζω με το θράσος της, αναμένω τον λειτουργό να της υποδείξει ότι πρέπει να σταθεί στην ουρά, αντ’ αυτού ο λειτουργός με παρακάμπτει, βγαίνει έξω απ’ το μπουθ του, και αρχίζει να εξηγεί στην ηλίθια πού πρέπει να αποταθεί: «Στον πρώτο όροφο, τρίτο γραφείο δεξιά, στην κυρία Μαρούλλα, αν δεν εν τζιαμέ, θα επήε να πιει τον καφέ της, περίμενε την λίον τζιαι εννάρτει…» Να μην το ζω όλο αυτό, να νομίζω ότι βλέπω επεισόδιο από το Ρετιρέ του Δαλιανίδη και ουδείς να προσπαθεί να με διαψεύσει, ή να με ταρακουνήσει λίγο να ξυπνήσω από τον εφιάλτη.

Εξυπηρετούμαι εντός πέντε λεπτών. Ένα περίεργο πράμα με τις ουρές. Πάντα ο μπροστινός σου κάνει μια ώρα και εσύ τελειώνεις σε ένα λεπτό. Απ’ τα ανεξήγητα. Ο λειτουργός μου εξήγησε ότι θα έπρεπε να περιμένω μέχρι να εκδοθούν τα πιστοποιητικά μου, έξω. Για να εκδοθούν δυο κωλόχαρτα έπρεπε να περιμένω στον διάδρομο για 40 λεπτά! Σε πάπυρο να τα τύπωναν, γρηγορότερα θα τελείωνα. Ξόδεψα όλο το πακέτο 3G μου εξ αιτίας τους. Και φυσικά, ενόσω περίμενα ποιους είχα για παρεάκι; Τους τρεις γέρους. Και την φίλη τους, τη διαπραγματεύτρια.

«Εγώ έχω χωράφκια στη Μόρφου. Αν τα πουλήσω στους Τούρκους εννά φταίω; Αφού η κυβέρνηση είπεν μας: Ο καθένας πράττει κατά συνείδηση!» - Τα έλεγε και καμάρωνε ο κερατοπατσές, που να καταδικαστεί σε ανήλεη αποκόλληση και συστροφή των ποδών, να μάθει τι πάει να πει αξιοπρέπεια.

Απαντά η άλλη: «Ναι, θέλει να σπουδάσει ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αλλά τωρά πάει στρατό, χάνουν δυο χρόνια που τη ζωή τους, έτσι, άδικα!» Άσχετο το ένα θέμα με το άλλο εν τω μεταξύ, πάντως οι δυο τους συνεννοούνταν.

Δύο πράγματα με εντυπωσίασαν περαιτέρω όσο βίωνα αυτόν τον βιασμό ψυχής. Η εμφάνιση των λειτουργών στα γραφεία και η διακόσμηση του κτηρίου. Καλά, οι λειτουργοί, και δη οι... λειτουργίνες, δεν χρειάζεται να σου πω ότι αν ήταν πόρνες σε σύνταξη, θα ήταν πιο ευπρεπώς ντυμένες. Γκλίττερ πάνω στις μπλούζες, άτσαλο μακιγιάζ, βαμμένο μαλλί με ρίζα δυο μηνών να εξέχει, και προ πάντων, κατεβασμένα μούτρα σαν να μας κάνουν χάρη που μας εξυπηρετούν. Να περπατούν στον διάδρομο και να σέρνονται λες και  κάναν όλη νύχτα πεζοδρόμιο. Βάλτε τους μια στολή, γαμώ το κέρατό μου, μπας και εκπέμψουν λίγο επαγγελματισμό. Αναγκάστε τες να λούνουνται, να μην σιχαίνεσαι την ώρα που σου παραδίδουν τα έγγραφα…

Για να μην μιλήσω για τη διακόσμηση. Δες εδώ τοίχους:

«Ουρανός και θάλασσα έχουν το ίδιο χρώμα, πλούσιοι και φτωχοί θα μπουν στο ίδιο χώμα!» - γνωμικό το οποίο όλοι πρέπει να γνωρίζουμε.

Όσο για τα δάση μας… Παίζει να είχα αυτή την αφίσα αναρτημένη στην τάξη μου στο Δημοτικό. Από τη δεκαετία του ’80 έχουν να την αλλάξουν. Το ότι δεν έμεινε δάσος έκτοτε, δεν ξέρω αν το πληροφορηθήκανε ποτέ. 

Καλά, όταν λέω εγώ ότι εδώ μέσα μόνο η Τρόικα πρέπει να κυβερνά, με λένε υπερβολικό. Διαλέξετε. Τρόικα ή Ισλαμικό κράτος. Αυτονομία – ανεξαρτησία δεν μας αξίζει. Για να διαχειριστούμε μόνοι μας το κράτος θέλει ακόμα πολλούς αιώνες ξεχωρκατίσματος.