Το Δικό Μου Μνημόνιο

«Χοληστερίνη 270 ανέβασες Αντίχριστε», μου είπε ο γιατρός.

«Το όριο είναι 200. Και για άνθρωπο με ευαίσθητη καρδιά αυτό είναι σκάνδαλο», συνέχισε.

Είχαμε δεν είχαμε, μπήκαμε στο μνημόνιο κυρίες και κύριοι. Αφού αδυνατώ εδώ και χρόνια να σταμπιλάρω την χοληστερίνη μόνος μου, αναγκάστηκα να πάω στην τρόικα / διατροφολόγο. Ω, ναι, εκεί κατάντησα. Είμαι από το Σάββατο με ένα μνημόνιο στο χέρι και ακολουθώ κατά γράμμα τις εντολές του. Κοιτάζω τι ώρα δικαιούμαι το φρούτο μου, τι ώρα δικαιούμαι το ζελέ μου, πότε θα φάω το σπανάκι μου, το σκέτο greenburger μου, τι ώρα θα πιω την άγευστη λεμονάδα μου κτλ, κτλ. Μην στα πολυλογώ, από το Σάββατο ζω σε έναν άγευστο και άχρωμο κόσμο, όπου η διατροφή έγινε μαρτύριο και καταναγκαστικό έργο.

Δεν μουρμουρώ, ούτε ανθίσταμαι. Εγώ κάλεσα την τρόικα, εγώ θα την υπομένω κι εγώ ο ίδιος θα την διαολοστείλω όταν με το καλό συνθλίψουμε τα τριγλυκερίδια και την κακή χοληστερόλη. Δυστυχώς, το πάρτι τελείωσε, και ούτε ένα «μαζί τα φάγαμε» δεν μπορώ να βροντοφωνάξω ώστε να μοιραστώ με άλλον το μερίδιο της ευθύνης μου, αφού, η αλήθεια να λέγεται, όλα μόνος μου τα τσάκισα, στην καθισιά μου. Και τα cheese platters, και τις πίτσες, και τα μακαρόνια και τις σοκολάτες.

Δεν ξέρω αν στο ανάλυσα ποτέ μου, αλλά έχω τεράστιο πρόβλημα με το φαγητό. Ελάχιστα πράγματα τρώω. Στην ηλικία των τεσσάρων άρχισαν να μου βρομούν όλα τα φαγητά, ενώ όσα δεν μου γέμιζαν το μάτι εξ όψεως τα κατήργησα με συνοπτικές διαδικασίες. Το τι πόλεμος γινόταν στο σπίτι για να φάω δεν περιγράφεται. Με έτρεχαν ξωπίσω να με γωνιάσουν και να μου μπήξουν τη μπουκιά με το ζόρι στο στόμα. Τα πιάτα που έσπασε η μάνα μου από τα νεύρα της που αδυνατούσε να με πείσει να μασήσω το κρέας, το οποίο τεχνηέντως στοίβαζα στο αριστερό μάγουλο για να το φτύσω όταν εκείνη δεν κοίταζε, δεν περιγράφονται. Ολόκληρα σερβίτσια.

Η δε γιαγιά μου, ακολουθούσε άλλη τακτική, αυτή του αντιπερισπασμού. Άνοιγε τις βρύσες της κουζίνας να τρέξουν, γιατί η ροή του νερού με αποβλάκωνε, και έτσι μπορούσε να μου μπουκώσει ό, τι ήθελε χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Όταν μεγάλωσα και αντιλήφτηκα το κόλπο, και όταν η γιαγιά μου πλέον αδυνατούσε να τρέξει για να με ταΐσει, κόπηκαν κι αυτά.

Είναι μεγάλη η διαταραχή μου. Μέχρι τα 4 μου χρόνια με τάιζαν τα πάντα, ακόμα και μάτια βοδιού (με επιφύλαξη το γράφω αυτό, αλλά έτσι μου είπαν - εμετός). Έκτοτε έκοψα τα πάντα και τα επόμενα χρόνια τρεφόμουν μόνο με γλυκά και υδατάνθρακες, ήτοι μακαρόνια και πατάτες τηγανιτές. Εντάξει, έτρωγα πολλά φρούτα και πολλά γαλακτοκομικά που έσωζαν κάπως την κατάσταση, αλλά το κρέας, το ψάρι, το κοτόπουλο, τα όσπρια, ήταν άγνωστα πιάτα για μένα. Αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Μην ρωτάς πώς την έβγαλα στο στρατό. Εντάξει, στον στρατό και φυσιολογικά να τρως, τα κόβεις όλα γιατί σιχαίνεσαι. Αλλά εγώ είχα επιπλέον πρόβλημα. Σε πληροφορώ ότι τις πρώτες είκοσι μέρες στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων τρεφόμουν αποκλειστικά με ψωμί, καρπούζι και νερό. Έχασα 8 κιλά σε 20 μέρες. Μετά, ευτυχώς, πέρασα στη Σχολή Δοκίμων Αξιωματικών και μπορούσα να τρώω σπίτι μου ό, τι ήθελα.

Τα χρόνια πέρασαν και ουδεμία πρόοδος επετεύχθη. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι στα ταξίδια μου στο εξωτερικό έπρεπε πάντα να βρίσκω εστιατόριο που σερβίρει μακαρόνια και έσκαζα τη Μπρέντα που έπρεπε να με ακολουθεί στα ίδια και στα ίδια, ουδεμία προσπάθεια έκανα για να αντιμετωπίσω αυτή τη διαταραχή. Όσες προσπάθειες έκανα να προσεγγίσω το φαγητό σε νέα διαπραγματευτική βάση, αυτές έπεφταν στο κενό. Η μυρωδιά τους και η όψη τους με απέκρουαν. Και εξακολουθούν να με αποκρούουν γιατί όποτε μυριστώ κρέας έχω αναγούλες και όποτε αντικρύσω πιάτο που παραπέμπει σε εντόσθια ζώου μετά από εκτέλεση, ανακατεύομαι.

Εχτές έφαγα ξανά για πρώτη φορά, μετά από 30 χρόνια, fish fingers. Να ήσουν από μια μεριά να με έβλεπες, να έριχνες το γέλιο της αρκούδας. Έκανα 40 λεπτά να φάω 5 μπάρες γιατί η αίσθηση του ψαριού στον ουρανίσκο μού προκαλούσε αηδία. Σαν το μωρό που πρέπει να συμβιβαστεί με μια νέα πραγματικότητα, που πάει για πρώτη φορά σχολείο, προσέγγιζα την κάθε μπουκιά με δέος και τρόμο και έκανα αμάν να την καταπιώ. Την κατέπνιγα σε κέτσαπ και μαγιονέζα διαίτης προκειμένου να πάει κάτω χωρίς να ξανανέβει πάνω υπό μορφή εμετού.

Αλλά, δεν πάει άλλο. Το 270 είναι ένα χρέος που πρέπει να το ξεπληρώσω και το οποίο δεν φαίνεται να ‘κουρεύεται’, ακόμη κι αν εκπληρώσω χρέη ζιγκολό στη Μέρκελ και τη Λαγκάρντ ταυτόχρονα και στη κάθε μία ξεχωριστά. Το «θα βαράω τους ζουρνάδες και τα τριγλυκερίδια θα χορεύουν» είναι για τους βλάκες και δεν προτίθεμαι να κάνω αυτά που περιπαίζω. Φτάσαμε στο σημείο να μου κλείσουν τις τράπεζες της πίτσας και της σοκολάτας και σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος αποχαιρετώ την Αλεξάνδρεια που χάνω.

Θα το δουλέψω. Στόχος είναι μέχρι τον Σεπτέμβρη να ξεπετάξω από πάνω μου κι αυτό το πρόβλημα.

Θα σου πω τι έγινε.