The Last Breath

Τη Μαρία Έλενα Κυριάκου που κέρδισε χθες βράδυ το εισιτήριο για τη Βιέννη, λυπάμαι και να τη θάψω.

Δεν μπορώ να τη βλέπω, ούτε να την ακούω (κατ’ ακρίβεια όταν δίνει συνεντεύξεις απορώ ποιος της έδωσε το πτυχίο φιλολογίας), αλλά δεν μπορώ να κάτσω τώρα να σου παραθέσω αυτολεξεί αυτά που πιστεύω γιατί υπεισέρχεται ο παράγοντας «έχω τρία παιδιά» και τα διαλύει όλα. Αυτά τα τρία παιδιά μια μέρα θα μεγαλώσουν, θα μπουν στο ίντερνετ και πιθανόν να διαβάσουν αυτά που σκέφτομαι, και δεν θέλω να τους χαλάσω τη φαντασίωση. Είναι ήδη αρκετά δύσκολο να ζεις με χωρισμένους γονείς, σκέψου πόσο δυσκολότερο είναι να πρέπει να διαχειριστείς και τα απωθημένα του γονιού σου, που στα γεράματα την είδε διάδοχος της Μαράια Κάρεϊ. Ναι, για την ελληνική ζώου μπιζ του 2015, τα τριάντα παρά κάτι θεωρούνται βαθειά γεράματα.

Τώρα εξηγήστε μου γιατί ψηφίσατε αυτό το παλιοτράγουδο. Ούτε να το σιγοψιθυρίσεις μπορείς, ούτε σου μένει κάποια μελωδία με το πέρας της ακρόασης, ούτε τίποτε. Μα καλά, πρώτη φορά θωρείτε Γιουροβίζιον; Δεν καταλάβατε ότι αυτό το τηλεοπτικό πρόγραμμα απαιτεί συνδυασμό θεάματος με ένα πρωτότυπο τραγούδι για να ξεχωρίσεις; Είχατε να επιλέξετε μεταξύ τόσων θεατρικών και συμπαθητικών τραγουδιών και διαλέξατε αυτό το συγχυσμένο δεν-ξέρω-πού-αρχίζει-και-πού-τελειώνει; Την απομίμηση της Σελίν Ντιόν που σπαράζει σαν γατί που το σφάζουν; Να ζήσετε. Κοτζάμ μπούτι γυαλιστερό, γυαλιστερό πρόταξε η Σάγια και η τραγουδίστρια των C:real, τόσο συρτάκι και μπουζούκι χόρεψαν η Θωμαή και ο Μπαρίς, για να πάει τραγούδι απ’ αυτά που έστελνε κάποτε το Λουξεμβούργο στα ‘80ς; Να ξαναζήσετε.

Δεν υποστηρίζω ότι τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν εξαίσια, όλα μέτρια ήταν και περιορισμένων προοπτικών, μα κατά τη γνώμη μου είχαν όλα περισσότερα ατού από το νικητήριο.

Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι πρέπει να στέλνουμε καλά τραγούδια μεν, αλλά τραγούδια με αιχμή και προσωπικότητα. Ανακαλέστε στη μνήμη σας όλους τους νικητές από το 2010 και μετά (πλην του Αζερμπαϊτζάν που ήταν μια αηδία) για να καταλάβετε. Επρόκειτο για συμμετοχές με στίγμα. Η Λένα η Γερμανίδα ήταν τόσο χαριτωμένη και άτσαλη, σκέτο κινούμενο σχέδιο, που σε κέρδιζε εύκολα. Το μυσταγωγικό Euphoria σου προκαλούσε ένα άλφα δέος. Η Κοντσίτα με τα γένια ήταν από μόνη της υλικό για ανταλλαγή πυρών στα κοινωνικά δίκτυα για βδομάδες ολόκληρες. Η κλαίουσα Μαρία Έλενα Κυριάκου με τα γαλλικά και το πιάνο, πού κολλά; 

Η Φινλανδία φέτος θα στείλει αυτό:

Δεν είναι καν τραγούδι με την αυστηρή έννοια του όρου, είναι «ερμηνευμένο» από άτομα με ειδικές ικανότητες, (δεν τους λέω καθυστερημένους για να μην θιχτεί ο κόσμος που ψήφισε Σύριζα, που κολλά στη σημειολογία της λέξης και που αισθάνεται καλύτερα όταν αποκαλεί την Τρόικα, θεσμούς) που μιλά για την επιθυμία τους να συμμετάσχουν και αυτοί σε μεγάλα μουσικά φεστιβάλ όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Είναι σκέτος χαμός. Και διαρκεί μόνο 1’55’’. Δεν λέω να στείλουμε κάτι ανάλογο, τους φέρνω όμως σαν παράδειγμα για να δεις πως μπορείς εύκολα να αφοράς στον συγκεκριμένο διαγωνισμό και να μην περάσεις εντελώς απαρατήρητος σαν μια απ’ τα ίδια.  

Έχω κι άλλα να σου πω.

Από το χθεσινοβραδινό νταβαντούρι, μόνο η επιστροφή του Καλλίρη άξιζε τα λεφτά της. Πόσο τον χάρηκα. Με το tuxedo του, κύριος, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τα 80ς-90ς να ανασταίνει το θρυλικό Stop. Μακράν η πιο ωραία στιγμή της νύχτας. Για την επανένωση των ΟΝΕ δεν έχω να πω κάτι, είδαμε και πάθαμε να τους χωρίσουμε, δεν μου λέει κάτι η επαναπροσέγγιση. Επίσης, στεναχωρήθηκα για την Παπαρίζου. Ποια ήταν αυτή που τραγουδούσε στη θέση της; Από την άλλη, μελέτησα καλύτερα τη Μαίρη Συνατσάκη και αποφάσισα ότι παρόλο το μυτερό σαγόνι, είναι τρομερά όμορφη κοπέλα και έχει και ένα λέγειν τρομερά γοητευτικό. Χαραμίζεται μέσα στα πρωινά πάνελ που την έμπηξαν να κάθεται ανάμεσα σε Γεωργαντά και Σάσα Σταμάτη, αυτή χρειάζεται ένα βραδινό σόου όλο δικό της, να εκτιμηθούν τα κάλλη της.

Με τούτα και με εκείνα, προσδοκώ ήδη το 2016, μιας και φέτος με τις επιλογές που κάναμε τόσο σαν Ελλάδα όσο και σαν Κύπρος δεν πρόκειται να δούμε προκοπή. Νοσταλγώ και εύχομαι να επιστρέψουμε στις πιο αστραφτερές εποχές που τα διλήμματα ήταν πραγματικά, ήτοι: Παπαρίζου ή Βίσση; Ρουβάς ή Καλομοίρα; και όχι Κουβάς και Κακομοίρα. 

Και για να μην κλείσουμε πικρά, σου παραθέτω το αγαπημένο μου τραγούδι μέχρι στιγμής, αυτό της Σλοβενίας, που εδώ και 3-4 μέρες είναι στο repeat.