Βαρέθηκα Τον Κόσμο Όλο

Βαρέθηκα τον κόσμο όλο.

Αν παρατηρήσεις πως δουλεύουν τα πράγματα στον πλανήτη, θα συμφωνήσεις ότι είναι έτσι διατεταγμένα ώστε μόνο νεύρα να σου προκαλούν.

Δες την επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό.

Από το προφίλ και το στιλ του Βαρουφάκη, στα βασανιστήρια του Γιακουμάκη και στο πουλί του Καπουτζίδη, ένα ποστ δρόμος.

Αρπάζει ο κόσμος ένα θέμα, το συζητά, δηλαδή λέει ο καθείς το μακρύ του και το κοντό του χωρίς ιδιαίτερη συνοχή, το κουράζουμε, το φτάνουμε στα άκρα, και μετά πιάνουμε το επόμενο. Χωρίς να έχουμε καταλήξει κάπου για το προηγούμενο. Θέλω να πω, τα πρήζουμε που τα πρήζουμε ο ένας του άλλου, καλό θα ήταν να φτάναμε και σε ένα αποτέλεσμα, ένα πόρισμα, μια λύση. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συζητούμε απλά για να γίνεται ντόρος και να εκτονώνουμε τα νεύρα της δουλειάς στο πληκτρολόγιο.

Δεν είναι παραγωγικό όλο αυτό. Μόνο κουραστικό και ύποπτο. Ύποπτο γιατί σε βάζει σε σκέψεις για το αν όλα αυτά τα σούσουρα εξυπηρετούν άλλους, αλλότριους σκοπούς: Την ολική μας αποχαύνωση προκειμένου να περνούν πιο σημαντικά πράγματα στο ντούκου.

Τα κοινωνικά δίκτυα έκαναν χειρότερη αυτή την κατάσταση αφού έδωσαν βήμα και στην κουτσή Μαρία. Παλιότερα, που δεν υπήρχαν αυτά τα εργαλεία του διαβόλου, έλεγε η Σούλα και η Μπούλα τη γνώμη της μέσα στην τάξη του σχολείου, δεν έδινες σημασία, έλεγες «πόσο σοβαρά να λάβω την άποψη της Σούλας και της Μπούλας» και τελείωνε το ζήτημα. Σήμερα, δώστου κοινοποίηση και λάικ, να καεί το πελεκούδι… Δεν πεθαίνει η Σούλα και η Μπούλα έτσι απλά. Ανάθεμα το μπιγκ μπανγκ και τη διαίρεση του κυττάρου!  

Γι αυτό και πήρα τα μέτρα μου. Αφού δεν μπορώ να σκοτώσω τη Σούλα, τη Μπούλα και όλες τις φίλες τους, έβαλα XBMC και οχυρώθηκα. Τις τελευταίες μέρες με αυτό το μηχανάκι απολαμβάνω όλα τα καλά της ανθρωπότητας σε επίπεδο σειράς και κινηματογράφου, απορώντας με τον εαυτό μου που αντιστεκόταν σθεναρά τόσο καιρό στα αγαθά του Θεού, δοκιμάζοντας εαυτόν και διακυβεύοντας την υγεία μου βλέποντας, έστω και εν είδει ζάπινγκ, κυπριακές σειρές και τηλεπαιχνίδια που νομίζεις ότι απευθύνονται σε ημικαθυστερημένα. Έβαλα το μηχανάκι και ήταν σαν να ψέκασα την τηλεόραση και πέθαναν όλοι μια για πάντα.

Επίσης, οργάνωσα περαιτέρω μεγαλεπίβολα σχέδια. Και είναι η πρώτη φορά που ουδέν φόβον έχω. Τόσο πολύ βαρέθηκα εδώ.  

Στο (M)adam's Family

Πόσο συχνά βλέπεις παράσταση στην Κύπρο που να συνδυάζει ζωντανή μουσική, ωραίες φωνές, υπέροχα ευρηματικά σκηνικά, έξυπνα κείμενα και καρτουνίστικες ερμηνείες;

Σχεδόν ποτέ. Μόνο όταν αποφασίζει η Λέα Μαλένη να εξαπολύσει τον Ουόλτ Ντίσνεϊ από μέσα της. Απόψε το βράδυ παρακολούθησα την τελευταία παράσταση που σκηνοθετεί και γράφει μαζί με τη Χριστίνα Κωνσταντίνου και τον Θανάση Ιωάννου και πέρασα καταπληκτικά, αφού όλη αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα με ταξίδεψε σε άλλη χώρα και ξεχάστηκα. Αυτή η μαγεία και η παιδική θαλπωρή που μου ξύπνησε η εν λόγω παράσταση ήταν εφάμιλλη αυτής που βίωσα και στους ‘Καλικάντζαρους’ του ΘΟΚ πέρσι, αλλά και στο ‘Έβελυν-Έβελυν’ παλιότερα. Όμως στο «The (M)Adam’s Family» τη βιώνεις στη νιοστή. Κι αυτό γιατί το θέμα του έργου είναι ο έρωτας, αντικείμενο για το οποίο όλοι λίγο πολύ έχουμε άποψη και γνώμη.

Είναι υπέροχο το ότι έχουμε πλέον τέτοιες παραστάσεις στην Κύπρο, τις οποίες θα χαρακτήριζα «υπερπαραγωγή» για τα προσφυγικά δεδομένα μας. Για μιάμιση ώρα εκπλήσσεσαι ευχάριστα από τις έξυπνες ατάκες, τα λογοπαίγνια του κειμένου, τα σκηνικά που κρύβουν εκπλήξεις και τα οποία διαμορφώνονται και μεταμορφώνονται σαν να βλέπεις κινούμενα σχέδια, και όλα αυτά επενδυμένα με την ωραιότατη μουσική της Χριστίνας Αργύρη (πρωταγωνιστεί κιόλας και ήταν αποκάλυψη. Δεν την είχα αναγνωρίσει, όταν διάβασα τους συντελεστές στο πρόγραμμα την πήρα πρέφα).

Να πάτε να το δείτε γιατί αυτά τα πράγματα πρέπει να στηρίζονται από εμάς τους θεατές αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το χωρκαθκιόν που κατατρύχει και καταδικάζει την πλειοψηφία των θεατρικών δρώμενων στην πατρίδα μας. 

The Wonder Boy

Όταν ήμουν μικρός και ο πατέρας μου με πήγαινε στα λούνα παρκ, καθόμασταν πάντα δίπλα, δίπλα στα σκαμπό. Εκείνος έπαιζε φλίπερ και εγώ Wonder Boy. Ξόδεψα όλη μου την παιδική ηλικία και άπειρα σεντς παίζοντας αυτό το υπέροχο μονοδιάστατο παιχνίδι της Sega, ζηλεύοντας όσους κατάφερναν να περνούν τα στάδια εύκολα. Εγώ μετά βίας κατάφερνα να φτάσω μέχρι τον πρώτον αρχηγό, τον Κύκλωπα.

Πέρασαν τα χρόνια και ένας καλός φίλος μου έδειξε πώς να παίξω το εν λόγω παιχνίδι στον υπολογιστή μου. Κατά ένα μαγικό τρόπο, με το που ήχησε η γνωστή, σπαστική μουσική, μίκρυνα, έγινα και πάλι εφτά χρονών και ξέχασα και το πού βρίσκομαι, και τι κάνω, και ποιο ήταν το στάτους μου. Είναι απίστευτη η ικανότητα του εγκεφάλου να σε μεταφέρει αλλού, με ένα τόσο απλό ερέθισμα. Να φανταστείς, όταν πέρασα το πρώτο στάδιο, ανεπαίσθητα γύρισα το κεφάλι μου με χαρά και έψαξα να βρω τον πατέρα μου, να του ανακοινώσω ότι πέρασα το στάδιο, όπως έκανα τότε. Και μου κακοφάνηκε.

Τις τελευταίες μέρες δεν κάνω άλλη δουλειά, παίζω ολημερίς και οληνυχτίς Wonder Boy. Ώρες ολόκληρες, ώσπου να κάνω εμετό. Έσπασα όλα τα ρεκόρ μου. Εκεί που έφτανα μέχρι τον Κύκλωπα, σήμερα έφτασα να σκοτώνω τον Γύπα και να κατακτώ και το ‘αρκουδάκι’. Το ότι δεν απαιτούνται 20 σεντς για την κάθε προσπάθεια, βοηθά, βεβαίως. Έχω πάθει την ίδια ψύχωση που είχα πριν δυο χρόνια με τα Στρουμφάκια, όπου έμπαινα στο ίντερνετ και τα αγόραζα με τη χούφτα για να τα μυρίζομαι και να αισθάνομαι την ασφάλεια που είχα όταν ήμουν παιδί. Γιατί όλος αυτός ο παλιμπαιδισμός, εκεί αποσκοπεί. Να αναβιώσει τις εποχές που δεν είχες καμία έγνοια, είχες άγνοια κινδύνων και ήσουν ευτυχής. Τώρα αυτή την ασφάλεια την βρίσκω στο Wonder Boy.

Η ζωή μας είναι ολόκληρη ένα Wonder Boy. Παίζεις την πλατφόρμα και χάνεις. Την ξαναπαίζεις και ο εγκέφαλός σου έχει προσαρμοστεί ανάλογα, και αποφεύγει τις κακοτοπιές. Όπως την καθημερινή ζωή. Την παθαίνεις από τον μαλάκα μια φορά, αν είσαι συγκεντρωμένος, δεν την ξαναπαθαίνεις. Είναι ολόκληρο το παιχνίδι έτσι σχεδιασμένο, στη λογική του μαθαίνω και δεν την ξαναπαθαίνω. Πόσο χάρηκα που σε ξαναβρίσκω χαμένε, παιδικέ μου εαυτέ σε κάθε start new game, και πόσο χαίρομαι που η τεχνολογία προχωρά και με βοηθά να επιστρέφω εκεί που ήταν όλα καλύτερα και πιο ζεστά.

Περιττό να σου πω ότι παρόλη τη μανία που είχα στην παιδική ηλικία και εφηβεία με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, από τα 17 και μετά δεν δύναμαι να προσαρμοστώ στην τρισδιάστατη τεχνολογία. Η καριέρα μου σταμάτησε στο sega mega drive και έκτοτε νιώθω πραγματικά γέρος όποτε βλέπω συνομήλικούς μου να αντεπεξέρχονται με το playstation και τα παρόμοια, τα οποία μου φαντάζουν αστροφυσική. Σε μια άλλη ζωή ίσως…

Παρεμπιπτόντως, βρήκα αυτή την εξαιρετική ιστορική ανάλυση του παιχνιδιού σ’ αυτό το λινκ. Διάβασέ το, αν σε ενδιαφέρει. Μόλις έμαθα ότι το όνομα του Wonder Boy, είναι Tom-Tom!

Nice to meet you Tom-Tom, έστω και 28 χρόνια μετά.      

Οίκτο!

Η Κύπρος και ο κόσμος της! Αξιοθαύμαστος!

Με πολύ προβληματισμό παρακολούθησα την πιο πάνω συζήτηση στην εκπομπή της Γωγώς Αλεξανδρινού, διαπιστώνοντας και επιβεβαιώνοντας πράγματα που πιστεύω χρόνια τώρα και για τα οποία δέχομαι επιθέσεις όταν τα λέω δημοσίως. Ο Κυπραίος έχει πάντα δίκαιο και δεν έχει σημασία αν όλοι οι άλλοι διαφωνούν μαζί του, ούτε αν υπάρχει καταδικαστική απόφαση εναντίον του. Ζούμε σε μια χώρα μικρότερη του εκατομμυρίου και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να ζήσουμε με τους κανόνες που διέπουν μεγαλύτερες και πιο νορμάλ κοινωνίες. Εδώ πέρα το τι είναι δίκαιο το αποφασίζει η μάνα, η σύζυγος, η αδελφή, ο εαυτός μας. Αν το δικαστήριο, το πόρισμα, το ευρύ κοινό πιστεύει άλλα… «στ’ αρχίδια μας».

Είπεν η σύζυγος του Παπακώστα ότι ο άντρας της δεν φταίει σε τίποτα και ότι για όλα φταίνε οι «άλλοι» (αρνούμενη να τους κατονομάσει να καταλάβουμε και εμείς ποιοι είναι οι άλλοι), και το θέμα θεωρείται λήξαν. Όσοι διαφωνούν μαζί της το κάνουν επειδή κατά βάθος «θέλουν να πεθάνει ο άντρας της». Επιχειρηματολογία επιπέδου Χάρβαρντ! Τι να σου κάνει κι αυτή η κακομοίρα, η πνιγμένη απ' τα μαλλιά της θα πιαστεί. Παρόλα αυτά, πριν κλείσει το τηλέφωνο μας κούνησε ξανά το δάχτυλο «να μην τολμήσουμε να ξαναπούμε ότι ο άντρας της φταίει», σκοτώνοντας και την παραμικρή συμπάθεια που μπορεί να αισθανθήκαμε βλέποντας μια απελπισμένη κυρία να πληρώνει το τίμημα όλου αυτού του διασυρμού με τον πλέον λαϊκό τρόπο. Τι κι αν τον καταδίκασε το δικαστήριο τον άντρα της, ποιος το χέζει και αυτό, στις καρδιές μας θα είναι πάντα αθώος! Ακούτε; Ακούμε να λέτε!

Έτσι γίνεται στις μικρές κοινωνίες. Το δίκαιο το καθορίζει αυτός που μιλά πιο δυνατά και με τσιριχτή, ενοχλητική φωνή.

Όπως ο Χριστόφιας πέταξε το πόρισμα που δεν τον συνέφερε στα σκουπίδια, έτσι και η σύζυγος Παπακώστα δηλώνει ότι ο άντρας της είναι αθώος και περήφανα ζητά προεδρική χάρη ώστε να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του στο κρεβάτι του σπιτιού του, παρά στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Γιατί για φυλακή και καγκέλια, ούτε λόγος.

Αυτό είναι το δράμα του να ζεις σε μικρή χώρα και δη μεσογειακή. Οπουδήποτε αλλού αυτά θα ήταν σενάριο ιστορίας του καραγκιόζη. Σε εμάς είναι η αντίληψη της πραγματικότητας από τον μέσο άνθρωπο.

Όπως είχα πει πρόσφατα σε ένα άλλο μπλογκ, για τον Παπακώστα έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Πάσχει από διαχωριστικό ανεύρυσμα και ως παθών ο ίδιος γνωρίζω τι περνά και τον συμπαθώ. Ταυτόχρονα, όμως, θεωρώ ότι πρέπει να είσαι μεγάλο ζώον για να δέχτηκες να συμμετάσχεις στην κυβέρνηση Χριστόφια που ήταν εφάμιλλη εγκληματικής οργάνωσης και η οποία κατέστρεψε τον τόπο. Οπότε ό,τι πάθεις είναι λίγο. Δεν ευχόμαστε να πεθάνει βεβαίως, βεβαίως. Σε κανέναν δεν αξίζει ο θάνατος. Αλλά όλος αυτός ο διασυρμός που ζει σήμερα, είναι σαδιστικός, δεν το αρνούμαι. Guilty pleasure που λένε και στα χωριά μας.  

Δεν θα ξεχάσω, όταν το 2010 στην περιβόητη συναυλία της Βίσση που είχα ντυθεί Καρβέλας, βγήκε να προλογίσει τη συναυλία ο ίδιος ως Υπουργός Άμυνας. Έφαγε μεγάλη γιούχα από τους παρευρισκομένους που αγωνιούσαν να δουν την Άννα και αντ’ αυτού έτρωγαν στη μάπα τον Παπακώστα να μας πρήζει τα παπάρια για τα επιτεύγματα της Κυβέρνησης Χριστόφια. Θυμάμαι ότι ήταν τόσο δυνατή η βουή του ακροατηρίου, που ο κ. Παπακώστας διέκοψε την ομιλία του και είπε: «Αν αυτές οι φωνές που ακούω είναι αποδοκιμασίες, τότε λυπούμαι πολύ! Γιατί ΝΑΙ, η κυβέρνηση Χριστόφια έχει ιδρώσει γι αυτόν τον τόπο!»

Ακόμα θυμάμαι αυτές τις δηλώσεις – παπάρες να αντηχούν στ’ αφτιά μου. Περιμένεις κύριε Παπακώστα να δείξω οίκτο;

Οίκτο μόνον από τον Καρβέλα!

Να ‘ναι καλά το άσμα που άκουσα και ευθύμησα. Τι νέα εσείς;

The Last Breath

Τη Μαρία Έλενα Κυριάκου που κέρδισε χθες βράδυ το εισιτήριο για τη Βιέννη, λυπάμαι και να τη θάψω.

Δεν μπορώ να τη βλέπω, ούτε να την ακούω (κατ’ ακρίβεια όταν δίνει συνεντεύξεις απορώ ποιος της έδωσε το πτυχίο φιλολογίας), αλλά δεν μπορώ να κάτσω τώρα να σου παραθέσω αυτολεξεί αυτά που πιστεύω γιατί υπεισέρχεται ο παράγοντας «έχω τρία παιδιά» και τα διαλύει όλα. Αυτά τα τρία παιδιά μια μέρα θα μεγαλώσουν, θα μπουν στο ίντερνετ και πιθανόν να διαβάσουν αυτά που σκέφτομαι, και δεν θέλω να τους χαλάσω τη φαντασίωση. Είναι ήδη αρκετά δύσκολο να ζεις με χωρισμένους γονείς, σκέψου πόσο δυσκολότερο είναι να πρέπει να διαχειριστείς και τα απωθημένα του γονιού σου, που στα γεράματα την είδε διάδοχος της Μαράια Κάρεϊ. Ναι, για την ελληνική ζώου μπιζ του 2015, τα τριάντα παρά κάτι θεωρούνται βαθειά γεράματα.

Τώρα εξηγήστε μου γιατί ψηφίσατε αυτό το παλιοτράγουδο. Ούτε να το σιγοψιθυρίσεις μπορείς, ούτε σου μένει κάποια μελωδία με το πέρας της ακρόασης, ούτε τίποτε. Μα καλά, πρώτη φορά θωρείτε Γιουροβίζιον; Δεν καταλάβατε ότι αυτό το τηλεοπτικό πρόγραμμα απαιτεί συνδυασμό θεάματος με ένα πρωτότυπο τραγούδι για να ξεχωρίσεις; Είχατε να επιλέξετε μεταξύ τόσων θεατρικών και συμπαθητικών τραγουδιών και διαλέξατε αυτό το συγχυσμένο δεν-ξέρω-πού-αρχίζει-και-πού-τελειώνει; Την απομίμηση της Σελίν Ντιόν που σπαράζει σαν γατί που το σφάζουν; Να ζήσετε. Κοτζάμ μπούτι γυαλιστερό, γυαλιστερό πρόταξε η Σάγια και η τραγουδίστρια των C:real, τόσο συρτάκι και μπουζούκι χόρεψαν η Θωμαή και ο Μπαρίς, για να πάει τραγούδι απ’ αυτά που έστελνε κάποτε το Λουξεμβούργο στα ‘80ς; Να ξαναζήσετε.

Δεν υποστηρίζω ότι τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν εξαίσια, όλα μέτρια ήταν και περιορισμένων προοπτικών, μα κατά τη γνώμη μου είχαν όλα περισσότερα ατού από το νικητήριο.

Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι πρέπει να στέλνουμε καλά τραγούδια μεν, αλλά τραγούδια με αιχμή και προσωπικότητα. Ανακαλέστε στη μνήμη σας όλους τους νικητές από το 2010 και μετά (πλην του Αζερμπαϊτζάν που ήταν μια αηδία) για να καταλάβετε. Επρόκειτο για συμμετοχές με στίγμα. Η Λένα η Γερμανίδα ήταν τόσο χαριτωμένη και άτσαλη, σκέτο κινούμενο σχέδιο, που σε κέρδιζε εύκολα. Το μυσταγωγικό Euphoria σου προκαλούσε ένα άλφα δέος. Η Κοντσίτα με τα γένια ήταν από μόνη της υλικό για ανταλλαγή πυρών στα κοινωνικά δίκτυα για βδομάδες ολόκληρες. Η κλαίουσα Μαρία Έλενα Κυριάκου με τα γαλλικά και το πιάνο, πού κολλά; 

Η Φινλανδία φέτος θα στείλει αυτό:

Δεν είναι καν τραγούδι με την αυστηρή έννοια του όρου, είναι «ερμηνευμένο» από άτομα με ειδικές ικανότητες, (δεν τους λέω καθυστερημένους για να μην θιχτεί ο κόσμος που ψήφισε Σύριζα, που κολλά στη σημειολογία της λέξης και που αισθάνεται καλύτερα όταν αποκαλεί την Τρόικα, θεσμούς) που μιλά για την επιθυμία τους να συμμετάσχουν και αυτοί σε μεγάλα μουσικά φεστιβάλ όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Είναι σκέτος χαμός. Και διαρκεί μόνο 1’55’’. Δεν λέω να στείλουμε κάτι ανάλογο, τους φέρνω όμως σαν παράδειγμα για να δεις πως μπορείς εύκολα να αφοράς στον συγκεκριμένο διαγωνισμό και να μην περάσεις εντελώς απαρατήρητος σαν μια απ’ τα ίδια.  

Έχω κι άλλα να σου πω.

Από το χθεσινοβραδινό νταβαντούρι, μόνο η επιστροφή του Καλλίρη άξιζε τα λεφτά της. Πόσο τον χάρηκα. Με το tuxedo του, κύριος, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τα 80ς-90ς να ανασταίνει το θρυλικό Stop. Μακράν η πιο ωραία στιγμή της νύχτας. Για την επανένωση των ΟΝΕ δεν έχω να πω κάτι, είδαμε και πάθαμε να τους χωρίσουμε, δεν μου λέει κάτι η επαναπροσέγγιση. Επίσης, στεναχωρήθηκα για την Παπαρίζου. Ποια ήταν αυτή που τραγουδούσε στη θέση της; Από την άλλη, μελέτησα καλύτερα τη Μαίρη Συνατσάκη και αποφάσισα ότι παρόλο το μυτερό σαγόνι, είναι τρομερά όμορφη κοπέλα και έχει και ένα λέγειν τρομερά γοητευτικό. Χαραμίζεται μέσα στα πρωινά πάνελ που την έμπηξαν να κάθεται ανάμεσα σε Γεωργαντά και Σάσα Σταμάτη, αυτή χρειάζεται ένα βραδινό σόου όλο δικό της, να εκτιμηθούν τα κάλλη της.

Με τούτα και με εκείνα, προσδοκώ ήδη το 2016, μιας και φέτος με τις επιλογές που κάναμε τόσο σαν Ελλάδα όσο και σαν Κύπρος δεν πρόκειται να δούμε προκοπή. Νοσταλγώ και εύχομαι να επιστρέψουμε στις πιο αστραφτερές εποχές που τα διλήμματα ήταν πραγματικά, ήτοι: Παπαρίζου ή Βίσση; Ρουβάς ή Καλομοίρα; και όχι Κουβάς και Κακομοίρα. 

Και για να μην κλείσουμε πικρά, σου παραθέτω το αγαπημένο μου τραγούδι μέχρι στιγμής, αυτό της Σλοβενίας, που εδώ και 3-4 μέρες είναι στο repeat. 

Ξευτίλα!*

* (Το κείμενο αυτό το έγραψα πριν μάθω ότι τελικά η "άσκηση" / εισβολή των Τούρκων στο Αιγαίο ακυρώθηκε. Όχι πως αλλάζει ιδιαίτερα τις πεποιθήσεις μου, αλλά εξηγώ για να μην με πεις ανενημέρωτο). 

Το πόσο ξευτιλισμένος, ευνουχισμένος και μαλάκας αισθάνομαι μετά τις τελευταίες παραβιάσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, δεν φαντάζεσαι.

Χώρισαν οι σκατότουρκοι ολόκληρο το Αιγαίο στα δύο για να κάνουν τις ασκήσεις τους και οι Έλληνες κάνουν διαβήματα. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν, άραγε;

Ξέρω γω; Να στείλουν τον Βαρουφάκη με το Πράντα το κοστούμι να τους φοβερίσει, ας πούμε. Τι τα έχουμε τα V for Varoufakis αναρτημένα στο Facebook; Για να κάνουμε Like των εαυτών μας; Ας φοβερίσουμε και τους Τούρκους, να βγάλουν κι αυτοί βίντεο χεσμένοι πάνω τους, όπως οι Γερμανοί, να "βγάλει" και ο Βαρουφάκης τα λεφτά του.

Καλά, το πόσο έχω απογοητευτεί τον τελευταίο μήνα από την εικόνα του μέσου Έλληνα δεν περιγράφεται. Επειδή, καλός μαλάκας κι εγώ, όταν αναφέρομαι στον Έλληνα, φέρνω στο μυαλό μου ακόμα τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Κολοκοτρώνη. Δεν έχω ρεαλιστική αντίληψη της σημερινής του (μας) ταυτότητας. Να χαρώ εγώ λαό που μετονόμασε την Τρόικα σε θεσμούς για να μην τον πιάνουν τα ψυχολογικά του. Και το παρουσίασε αυτό ως νίκη. Αυτό, αγαπητοί μου, είναι ένδειξη πως χρήζουμε αυστηρής ψυχιατρικής φαρμακευτικής αγωγής. Δεν λέμε ότι η μάνα μας είναι πουτάνα, για να μην τα σπάσουμε όλα εδώ μέσα από απελπισία. Την αποκαλούμε ιερόδουλη. Που έχει και μια μυσταγωγία παραπάνω σαν λέξη. Και όλοι καλά.

Μην φοβάστε όμως. Θα μας σώσει ο Καμμένος, ο νέος Υπουργός Άμυνας. Ήδη βγήκε παγανιά με τη Δούρου πάνω σε ένα πολεμικό αεροσκάφος και επιβλέπουν την κατάσταση. Βγάζουν και σέλφι, για ενθύμιο. Το σύνδρομο «Στάλω Θεοφυλάκτου» που σου έλεγα. Απ’ αυτό που κόλλησε και ο Αμυράς και ξεσάλωσε στην ορκωμοσία της νέας Βουλής. Κατάλαβες ποιοι θα μας σώσουν. Αυτά τα σούργελα.

Δεν θέλω να ζω υπό αυτό το αβέβαιο καθεστώς. Δεν θέλω αυτή την Ελλάδα. Ούτε αυτή την Κύπρο. Δεν θέλω να ζω περιτριγυρισμένος από Τούρκους, Άραβες και λοιπούς κακομοίρηδες. Φέρτε μου Καναδούς, Σκανδιναβούς, Αυστραλούς. Θέλω να ζήσω τα υπόλοιπα 20-30 χρόνια που θα έχω ακόμα σώας τα φρένας με λαούς της προκοπής!