So Long Farewell

Οι κυπριακές αερογραμμές θα μου λείψουν, για ψυχολογικούς κυρίως λόγους.

Δεν υπήρχε ωραιότερο συναίσθημα, να βρίσκεσαι στο Heathrow της Αγγλίας και να βλέπεις από το τζάμι το αεροπλάνο των κυπριακών αερογραμμών να φορτώνεται για να σε πάει σπίτι τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το καλοκαίρι. Ένιωθα σαν να έβλεπα τη μάνα μου να έρχεται να με σχολάσει από το Δημοτικό και να με πάρει μακριά από τα βιβλία και τα θρανία. Μπορεί να έβριζα την ώρα και τη στιγμή που πατούσα το ξερό μου στην Κύπρο, αλλά το παραδέχομαι, η θέα κάτι τόσο οικείου στα ξένα μου προκαλούσε μια ασφάλεια και μια γαλήνη.

Λυπάμαι που βάζουν λουκέτο, αλλά κάποτε αυτό το κυπριακό χωρκαθκιόν που επικρατούσε στη διοίκησή της εταιρείας έπρεπε να τελειώσει. Όπως και να ‘χει, χάρηκα που γνωριστήκαμε, χάρηκα που τα είπαμε, και ελπίζω πριν αποδημήσω κι εγώ εις Κύριον να καταφέρω να δω να δημιουργείται νέος εθνικός αερομεταφορέας, που θα «σπουδάσει» τις επόμενες γενεές.

Μέχρι τότε, πρέπει να ξεπεράσω τα ψυχολογικά που μου δημιουργούνται σήμερα, που αισθάνομαι εγκαταλελειμμένος στη νήσο των κόπρων όσο ποτέ, με μία εταιρεία διαφυγής λιγότερη.

«Αχ, Αννούλα του χιονιά, δεν θα είμαι πια μαζί σου, στου Δεκέμβρη τις εννιά που ‘χεις Άννα τη γιορτή σου». – Ενός λεπτού σιγή.