Όπως έχω ξαναγράψει παλιότερα, αν υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που βαρέθηκα να βλέπω να υπάρχει, είναι οι "διαρκώς απασχολημένοι". Αυτοί που, δεν ξέρω πως την είδαν, αλλά έχουν πάρα πολλή δουλειά και καθόλου ελεύθερο χρόνο. Δουλειά προφανώς βάναυση, ατελείωτη, σκληρή, που δεν τους επιτρέπει να δουν τους φίλους τους, ούτε καν να τους απαντήσουν σε ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό, το οποίο απαιτεί μισό λεπτό από τον χρόνον τους. Τους απαντούν μετά από δυο μέρες γιατί το να είσαι απασχολημένος στις μέρες μας σε καθιστά πολύ σπουδαίο.
Τους έμαθα απ' έξω κι ανακατωτά. Τους σιχάθηκε η ψυχή μου!
Άκου λοιπόν τα νέα. Αν κάποιος δεν έχει χρόνο για σένα, δεν πάει να πει ότι είναι τα μάλα απασχολημένος με την εργασία του. Πάει να πει ότι σε βαριέται. Χώνεψέ το και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς και το χωνέψεις, τόσο το καλύτερο για σένα, που θα ψάξεις να βρεις νέους φίλους.
Στη διάρκεια της ζωής μου, γνώρισα δυο, τρεις τέτοιους. Επειδή εγώ δεν είμαι αυτό που λένε στα Λονδίνα "career oriented man" και το μόνο που με κόφτει είναι να βρίσκω συνέχεια ελεύθερο χρόνο για να απολαμβάνω τα χόμπι μου και τους ανθρώπους που αγαπώ, δεν είμαι προφανώς άξιος να το αντιληφθώ. Αλλά, ναι, υπάρχει κόσμος που δουλεύει, δουλεύει, και το απολαμβάνει, και νιώθει σπουδαίος έτσι, καλά κάνει, συγχαρητήρια, μα δεν το χάβω άλλο.
Και στο City του Λονδίνου να εργάζεσαι, ή και στα ρετιρέ των ουρανοξυστών του Μανχάταν, δεν πιστεύω ότι αδυνατείς να βρεις ελεύθερο χρόνο. Απλώς δεν θέλεις.
Έχω φίλη που έχει δυο παιδιά ηλικίας 3 και 1 χρονών, το πρωί εργάζεται κανονικά, και παρόλα αυτά βρήκε ώρα να παίξει μαζί μας θέατρο. Στις πρόβες θήλαζε, στις παραστάσεις όταν δεν βρισκόταν επί σκηνής καθόταν στα παρασκήνια και προσάρμοζε ένα μηχάνημα στο στήθος της κατεβάζοντας γάλα για να ταΐσει αργότερα το μωρό της, κι όμως δεν έχασε ούτε μία πρόβα, κι όμως δεν επηρεάστηκε η παράσταση ποσώς από τη δύσκολη οικογενειακή της κατάσταση. Γιατί; Γιατί ήθελε και γούσταρε.
Θέλω να πω, άμα θέλεις, όλα τα προλαβαίνεις, και όλα τα μπορείς. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Τις προάλλες είχα γενέθλια. Όπως συμβαίνει σε όλους μας, έλαβα καμιά 100ρια "χρόνια πολλά" στον τοίχο μου. Μπορούσα να ξεμπερδέψω με ένα σιχαμένο "thank you all for your kind wishes" (κατ' εμέ δεν έχει πιο αγενή απάντηση), κι όμως έκατσα και απάντησα στον καθένα ξεχωριστά για να τον ευχαριστήσω για το ένα λεπτό που ξόδεψε για να μου ευχηθεί. Και ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω. Σιγά το πράμα θα μου πεις, και θα συμφωνήσω. Αλλά είναι ενδεικτικό του ότι άμα θέλεις να ιεραρχήσεις τον άνθρωπο πρώτο στη ζωή σου, μπορείς να το κάνεις. Άμα τον βαριέσαι, επίσης μπορείς να το κάνεις, μα μην προφασίζεσαι τη δουλειά. Πες ένα "σε βαριέμαι" να τελειώνουμε.
I am not buying this bullshit anymore, που λένε και στα City που εργάζεσαι και δεν έχεις ώρα ούτε να μας φτύσεις.
Νομίζω αυτή είναι και η τελευταία χρονιά που ανέχομαι "απασχολημένο" κόσμο στη ζωή μου. Αν αυτή είναι η ζωή σου, είναι πολύ λυπηρή για να συμβαδίζει με τη δική μου, που είναι πολύ καλύτερη.
Σε νιώθω απόλυτα σε αυτό που λες, γιατί είμαι πολύ τυπικά σε αυτά, επομένως δυσκολεύομαι να καταλάβω αυτούς που είναι "too busy" κάτι που μεταφράζεται σε μένα ως από ditsyness μέχρι αναισθησία. Απλώς κάποιοι δεν το θεωρούν τόσο big deal και κακώς το παίρνουμε οι υπόλοιποι προσωπικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ναι, αυτό με το mass thank-you message στο Facebook μου τη σπάει κι εμένα και kudos σε σένα που μπαίνεις στον κόπο να απαντήσεις προσωπικά και να εκτιμήσεις το χρόνο και το effort του άλλου. Χρόνια Πολλά Chris :)
χρόνια πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω γελοία πολλή δουλειά και όταν χάνομαι νιώθω χάλια. Αλλά προσπαθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν καταλαβαίνω εκείνους που δεν στέλνουν ένα μηνυμα . Πόσο παίρνει; Ούτε λεπτό, άντε τριάντα δεύτερα!
Χρόνια πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με τους πολυασχολους φίλους το ξέρω πολύ καλά. Φέτος αναθεώρησα πολλά. Να μείνουν λίγοι και αληθινοί.
Να προσθέσω σε όσα είπες, ότι με ενοχλεί επίσης να μένουν χωρίς ανταπόκριση σχόλια σε αναρτήσεις των blogs. Από τη στιγμή που ο άλλος μπαίνει στον κόπο και με διαβάζει, μου απαντά και μοιράζεται σκέψεις, μια προσωπική απάντηση είναι η ελαχιστη ένδειξη ευγένειας και εκτίμησης.
Έχεις δίκαιο Ruthless, κανονικά θα έπρεπε να απαντούμε και στα σχόλια. Εγώ παλιότερα (τα πρώτα χρόνια δηλαδή), απαντούσα σε όλους, αλλά όταν είδα ότι η συνεννόηση στα μπλογκς είναι δυσεύρετη και ότι δεν αξίζει να χαλάς χρόνο για κόσμο που δεν ξέρεις τι καπνό φουμάρει στην πραγματικότηα και με τι προθέσεις έρχεται εδώ, το έκοψα. Καμιά φορά βέβαια, δεν απαντάς γιατί μπορεί να μην έχεις να προσθέσεις και τίποτε σ' αυτά που γράφει ο άλλος. Εν πάση περιπτώσει, συμφωνώ μαζί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚορούδες πιο πάνω, ευχαριστώ για τις ευχές.
Πες τα Christ-όστομε! Χρόνια πολλά και καλές γιορτές, με αληθινούς και καλούς φίλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά Χρίστο μου με υγεία και ευτυχία.
ΑπάντησηΔιαγραφήτελικα μονο στα μπλογκ βρισκω ατομα που σκεφτονται οπως εγω...και νομιζα οτι ειμαι μονος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια σου πολλά με υγεία- τις αγάπες και τα συναφή νομίζω τα βρήκες :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ τόσο πολύ, αν και περνώ φάσεις που πραγματικά με πνίγει να έχω να κανονίσω να δω κόσμο που δεν συναναστρέφομαι καθημερινά. Αλλά και πάλι, εγώ είμαι που θα ψάξω τον άλλο, κάθε φορά. Κι αυτό με τα "thanks to every one of you for your wishes" νομίζω θα το κάνω κάποια στιγμή κριτήριο για unfriend. Το πόσο ελεεινό το βρίσκω δεν λέγεται!
Αγαπημένε Χρόνια Πολλά και καλά (αν και καθυστερημένα) :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΆουτς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟκ!
Χμμμ με απασχολεί πολύ το συγκεκριμένο θέμα αυτό τον καιρό.
Επειδή, γκούχου, γενικά βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα. Και είναι ευρέως γνωστό. Ή τουλάχιστον νόμιζα ότι ήταν. Το γνωστοποιώ αλλά αυτό δεν αρκεί για να είναι κατανοητό.
Πολλές φορές δεν θα απαντήσω τηλέφωνα ή μηνύματα. Ή θα αμελήσω να κάνω κάτι που είναι απλά για να δώσω σημασία στον άλλον.
Το να πω σε κάποιον "Σε βαριέμαι" σημαίνει ότι τον διώχνω.
Το να μην έχω τη διάθεση να μιλήσω με κάποιο άτομο, πως το λέω;
Κι αν ας πούμε είμαι σε μια φάση που θέλω να συγκεντρώσω την ενέργεια και την έμπνευσή μου σε ένα Α σκοπό, το να απαντήσω που θα λέω ότι "Συγνώμη δεν μπορώ να ασχοληθώ μαζί σου σήμερα" και να βρω τις σωστές λέξεις ώστε το άλλο άτομο να μην πληγωθεί , να μην το παρεξηγήσει και να μην πληρώνω σε μούτρα την απάντηση, σημαίνει ήδη διέκοψα αυτό που έκανα.
Προσωπικά προτιμώ όταν έχω πραγματικά το χρόνο, τη διάθεση και την ενέργεια να ασχοληθώ με το άλλο άτομο. Ή τουλάχιστον ας εκφράσει την ανάγκη του.
Οι ελεύθερες σχέσεις δεν είναι και το πιο εύκολο θέμα τελικά. Και είναι φορές που αναρωτιέμαι αν η λέξη ελευθερία είναι αντίθετη από τη λέξη σχέση. Ελπίζω ακόμα πως δεν είναι!
Πόσο εύκολα καταλάβεται ο δημόσιος υπάλληλος όμως, πόσο εύκολα...
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ απολυτά σε όλα όσα είπες για τους πολυάσχολους..., και σου εύχομαι χρόνια πολλά, με μια συμβουλή...αφού δέχεσαι ευχές για την γιορτή σου, δεν είναι καιρός να αλλάξεις το ψευδώνυμο σου???? γιατι κατ εμένα μπορεί να είναι εφευρηματικό, αλλά καθόλου ωραίο...
ΑπάντησηΔιαγραφήκωνσταντίνος
@Broderick: Να σου πω ότι υπήρξα και ιδιωτικός υπάλληλος για 4 χρόνια και ήμουν πάντα τυπικός με τις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Δεν έχει να κάνει με το επαγγελματικό μου στάτους. Τέλος, ξεπεράστε επιτέλους το κόμπλεξ με τους δημόσιους υπαλλήλους, δεν γεννήθηκαν έτσι... έγιναν γιατί μπορούσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήLife is all about priorities.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες.
Τόσο απλό.
Οσο απλό είναι φυσικά το να απαντήσεις στον άλλο και να του πεις αυτή τη στιγμή δεν είσαι προτεραιοτητα, χωρίς να χρειάζεται να παρεξηγηθείτε.
Και για να το βγάλω και αυτό από μέσα μου, το να μην απαντάς σε μήνυμα/τηλέφωνο/email επειδή δεν θέλεις να μιλήσεις είναι τουλάχιστον ανεύθυνο/σπαστικό το 2014.
IΝΗΟ πάντα
p.s. προσωπικά μόλις πάρω κάποιον τηλέφωνο και μου απαντήσει, δεν ρωτώ ''είσαι καλά?'' διότι είναι μια πρακτικά αχρηστη πληροφορία. Ρωτώ ''μπορείς να μιλήσεις?''.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό να είναι απασχολημένος και προφανώς δεν θέλω να μιλάω με κάποιον που σκέφτεται κάτι άλλο.
Καλές γιορτές (?)