Γράμματα Αποχαιρετισμού

Μία φίλη που είχα γνωρίσει το 2000, όταν ακόμα έκανα foundation course στην Αγγλία, μου έστειλε προ ολίγου μέσω facebook ένα γράμμα που της είχα δώσει λίγο πριν αποχωριστούμε το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς. Το φωτογράφησε αυτούσιο και το επισύναψε σε ένα μήνυμα. Το διάβασα και ένιωσα μαλάκας.

Επρόκειτο για ένα γράμμα πολύ πιο μελό απ’ όσο σήκωνε η εποχή, με εμένα να μελαγχολώ και να αναρωτιέμαι «πότε θα σε ξαναδώ», να της εύχομαι «καλή ζωή», να την προειδοποιώ ότι «δεν θέλω να χαθούμε» και ότι «πέρασα υπέροχα μαζί της» και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά και γιαξ, που μπορείς να φανταστείς. Ήταν 2000, υπενθυμίζω, και ο πιο κοινός τρόπος να αποχαιρετήσεις κάποιον ήταν να του γράψεις γράμμα. Υπήρχε φυσικά η διαδικτυακή επαφή, αλλα οι μόνες μορφές ηλεκτρονικής επικοινωνίας που ήταν διαδεδομένες ήταν το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, που όμως ήταν συνυφασμένο με το πανεπιστήμιο και ελάχιστα χρησιμοποιούνταν για διαπροσωπική επικοινωνία, και το ένδοξο Mirc, το οποίο όμως ήταν Chat, δεν εγγυούνταν συνεχή και απρόσκοπτη επαφή με άτομο που ζούσε σε άλλη χώρα.

Διάβασα, λοιπόν, το γράμμα και αν το διαβάσεις κι εσύ θα νομίζεις ότι απευθύνομαι σε άτομο που θα έφευγε να ζήσει στο τελευταίο ιγκλού της Σιβηρίας, χωρίς σύνδεση κινητού, χωρίς τίποτε. Στην Αθήνα θα πήγαινε. Ποίος να μου το έλεγε; Σήμερα με τη συγκεκριμένη κοπέλα και άλλους 500 χρήστες έχω καθημερινή επαφή μέσα από το timeline του Facebook και του Twitter, ξέρω τα πάντα για τις ζωές τους ή τέλος πάντων όσα επιθυμούν εκείνοι να δημοσιοποιήσουν, από το πώς μοιάζει το παιδί τους στη θερμοκοιτίδα μέχρι το τι χρώμα έχει το κοκτέηλ που πίνουν (έλεος με το τελευταίο), και ο στόχος, εν πάση περιπτώσει, επιτυγχάνεται και παρά-επιτυγχάνεται. Τους έχω μέσα στο μυαλό μου ανά πάσα στιγμή. Και αυτή είναι η ουσία. Δεν έχει σημασία αν ο άλλος ζει στην άλλη άκρη της γης ή αν έχω να τον συναντήσω από το Δημοτικό. Το θέμα είναι, όπως λέμε και στα λατινικά, να είμαστε ad idem. Δηλαδή, να έχουμε meeting of minds, δηλαδή, επικοινωνία.

Κακίζουν, κακίζουν τα κοινωνικά δίκτυα οι απανταχού κομπλεξικοί και δεν καταλαβαίνω γιατί. Το ίντερνετ είναι ό, τι καλύτερο μας συνέβη και τα κοινωνικά δίκτυα όταν τα χρησιμοποιείς σωστά, είναι σκέτη ευλογία. Τώρα αν είσαι ανυποψίαστος, για να μην πω αφελής, και δεν μπορείς να αποφύγεις κάποιους ορατούς κινδύνους, δεν πρέπει να σου φταίει το μέσο, αλλά η ξερή σου η κεφαλή.

Ακούς εκεί, γράφαμε κάποτε γράμματα αποχαιρετισμού. Δεν υπάρχει πλέον αποχαιρετισμός σ’ αυτή τη ζωή. Υπάρχει Skype, υπάρχει Viber, υπάρχει Whatsupp, υπάρχει Instagram. Βασικά, μόνο ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει πια, ή τέλος πάντων ένα Block this user.

Κατά τα άλλα, να με αξιώσει ο πλάστης μου για τη στιγμή που θα κάνουμε τηλεμεταφορά όποτε θέλουμε και θα συναντούμε όποιον θέλουμε σε όποια χώρα κι αν βρίσκεται, δωρεάν, και εντός δευτερολέπτου. Α, ναι, και να επιστρέψω πίσω στα 80ς-90ς, που τόσο νοσταλγώ.