Εις Σάρκα Μίαν - Κεφάλαιο 2ο

Επιστρέψαμε αγαπημένοι μας τηλεθεατές.

Σήμερα θα αφήσουμε κατά μέρος τους γάμους της πλέμπας και θα επανέλθουμε στους γάμους των Παρισίων, βλέπε τον υποφαινόμενο και την εκλεκτή της καρδιάς του.

Τα «αλλάματα» είναι αυτά που θα κάψουμε σήμερα στην πυρά.

Αλλάματα! Μια λέξη που εμένα προσωπικά μου θυμίζει αλλαντικά και κλάματα συμπτυγμένα. Μα, μην ψαρώνετε αγαπητοί. Τα αλλάματα δεν είναι τίποτε περισσότερο από το ντύσιμο της νύφης και του γαμπρού πριν το μυστήριο, συνοδεία φολκλορικών οργάνων, ήτοι κιθάρας, βιολιού και λαούτου. Τα κλάματα δυνατόν να προκύπτουν στην πορεία, αφού οι γονείς του ζεύγους ρίχνουν ποτάμια δακρύων καθ’ όλη τη διάρκεια του χορού εκδηλώνοντας έτσι την ανακούφισή τους που βρέθηκε κάποιος θαρραλέος/α να επωμιστεί το βάρος συζυγίας με το άξιον τέκνον τους για το υπόλοιπο της ζωής του. Για αλλαντικά πάλι, δεν παίρνω κι όρκο, δεν ξέρω τι έχει ο καθένας στο μπουφέ.  

Αντιλαμβάνεστε ότι, αυτό το άκρως επεισοδιακό ενσταντανέ εμείς αποφασίσαμε να το προσπεράσουμε. Και καλώ όλους τους πιστούς αναγνώστες αυτού του μπλόγκεως να πράξουν το ίδιο εάν θέλουν να θεωρούνται άξιοι αναγνώστες και πιστοί ακόλουθοι του Αντίχριστου.

Πριν πω οτιδήποτε, και επειδή ξέρω ότι θα σπεύσουν διάφοροι καλοθελητές να υποστηρίξουν τα κυπριακά ήθη και έθιμα, τις παραδόσεις, τους μύθους και θρύλους του πολύπαθου νησιού μας, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με όσους παντρεύονται κατ' αυτόν τον τρόπο. Με γεια τους, με χαρά τους εάν θεωρούν ότι συμβάλλουν στη διατήρηση της παράδοσης αυτής της χώρας, ουδεμία ένσταση φέρω. Επ' ουδενί το κατακρίνω. Αντιθέτως, να συμπληρώσω ότι όσες φορές παρευρέθηκα σε αλλάματα φίλων συγκινήθηκα τα μάλα, ιδίως όταν επρόκειτο για αλλάματα νύφης, τα οποία διακατέχονται από μία περαιτέρω συναισθηματική φόρτιση για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω.

Παρόλα αυτά, αυτού του είδους η πανήγυρις δεν θα χρησιμοποιηθεί στον δικό μας γάμο για τους εξής λόγους:

Πρώτον, νιώθω άβολα. Νιώθω άβολα να κάθομαι σε μια καρέκλα και να έχω τους κουμπάρους μου από πάνω μου να με ξυρίζουν (βλέπε να με λερώνουν με αφρό), μισή ώρα πριν την εκκλησία, κατά τη διάρκεια της οποίας εγώ θα πρέπει να είμαι σε κατάσταση ζεν ώστε να βγάλω το μυστήριο πράος και αξιοπρεπής. Πόσω μάλλον να πρέπει να υποστώ νταούλια και χορωδίες που θα άδουν τραγούδια που δεν μου αρέσουν και στην καλύτερη με πονοκεφαλιάζουν.

Όταν ντύνεσαι για να βγεις έξω, κάνεις το ντουσάκι σου, βάζεις τη μουσικούλα σου, χορεύεις  - τραγουδάς γυμνός μες το σπίτι διαλέγοντας τα ωραία ρουχαλάκια που θα φορέσεις, βάζεις τα αρώματά σου, σε παίρνουν μάτι οι γείτονες, και γενικότερα ακολουθείς ένα τελετουργικό που σε εμψυχώνει να βγεις έξω να κοινωνικοποιηθείς, βλέπε γκομενίσεις, με μια άλφα αυτοπεποίθηση. Φαντάζεσαι τη μέρα του γάμου σου να πρέπει να ακολουθήσεις όλη αυτή τη διαδικασία με 50 άτομα πάνω στο κεφάλι σου να βαράνε παλαμάκια συνοδεία παραδοσιακών τραγουδιών και να σε ντύνουν κακήν κακώς, επειδή έτσι προστάζει το έθιμο;  

Όχι, φίλε μου! Να ντυθεί ο καθένας σπίτι του και να τα πούμε στην εκκλησία.

Πρώτα, πρώτα, το θεωρώ τεράστια ταλαιπωρία προς τον καλεσμένο να τον υποχρεώνω εμμέσως να παραστεί σ’ όλο αυτό το τσίρκο, μέρα μεσημέρι, και να αναγκαστεί να πάει μετά κατ’ ευθείαν στην εκκλησία και μετά στις υπόλοιπες γιορτές. Αυτόματα σημαίνει ότι ο κόσμος θα πρέπει να βρίσκεται υπ’ ατμόν περισσότερες από 12 ώρες για το γάμο μου. Να καταναλώσει όλη την ημέρα για μένα. Πόσο εγωιστικό! Ο γάμος δεν πρέπει να είναι ταλαιπωρία για τον καλεσμένο. Πρέπει να είναι απόλαυση. Πρέπει να λαχταρά ο άλλος να έρθει στον γάμο σου και όχι να βρίζει την ώρα και τη στιγμή που τον προσκάλεσες. Γι αυτό επιβάλλεται να τον αφήσεις να αναπνεύσει. Τον προσκαλείς πολύ ορθά στο μυστήριο (κι αυτό ταλαιπωρία είναι, αλλά άντε, ας μην υπερβάλλουμε), και μετά τον ταΐζεις και τον διασκεδάζεις μέχρι το πρωί για την τιμή που σου έκανε. Το να τον έχεις σήκω – κάτσε, κάτσε – σήκω ολόκληρη την ημέρα για αλλάματα, παραλλάματα, και 'ο,τι άλλο σκαρφιστείς, είναι τεράστιο faux pas κατά τη γνώμη μου.

Από όποια μεριά και να το δεις, αυτό το έθιμο είναι λάθος. Κατ’ αρχάς, είναι έθιμο που αναβίωσε τα τελευταία 20 χρόνια. Οι γονείς μου δεν παντρεύτηκαν έτσι, ούτε καν οι παππούδες μου. Θείοι και θείες μου το ίδιο. Σηκώθηκαν άπαντες ένα πρωί, ντύθηκαν μόνοι τους, πήγαν στην εκκλησία μόνοι τους, και το βράδυ με τους φίλους τους τα είχαν σπάσει. Τώρα γιατί μιαν καλήν ημέραν αποφασίσαμε ότι τα αλλάματα είναι τόσο σημαντικά και πρέπει ο γαμπρός και η νύφη να περάσουν των παθών τους τον τάραχο πριν το μυστήριο, ουδείς μου εξηγεί.

Ακόμη κι αν δεχτώ ότι για κοινωνικούς λόγους οφείλω να ανοίξω το σπίτι μου στους καλεσμένους που θα γούσταραν να περάσουν να πουν μια ευχή πριν το μυστήριο (αν υπάρχουν τέτοιοι να μου τους υποδείξετε να τους δώσω συγχαρητήρια που έχουν ακόμα τόσον ελεύθερο χρόνο), αυτό δεν συνεπάγεται βιολιά και νταούλια. Μπορεί κάλλιστα να γίνει μία μικρή σύναξη μεταξύ συγγενών ενόσω στο στέρεο παιανίζουν αγαπημένες μελωδίες. Στο σπίτι μου μεγαλώσαμε με Βίσση, Καρβέλα, Καλλίρη, Χαριτοδιπλωμένο, Μαντώ και Αλέξια. Τραγικό, ξετραγικό, αυτά μας χαρακτηρίζουν οικογενειακώς. Αυτά θέλω να ακούω καθ’ οδόν προς την εκκλησία, αυτά θέλω να ακούω καθ’ οδόν προς τον τάφο. Το να μου τραγουδήσεις «σήμερα γά-, σήμερα γάμος γίνεται» μόνο εκνευρισμό θα μου προκαλέσεις.

Για να τελειώνουμε, αυτά τα έθιμα γίνονταν τότε που οι νύφες παντρεύονταν στα 16 τους, εξ ου και το «σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη». Όταν η κόρη ήταν όντως κόρη, άφηνε για πρώτη φορά πίσω της το πατρικό το σπίτι, αποχωριζόταν τη μάνα της και καθόταν στο σβέρκο του γαμπρού ωσάν τσιμπούρι. Εν έτει 2014 που η νύφη δεν είναι άβγαλτη έφηβη, αλλά ολόκληρη καριερίστα που σπούδασε στα εξωτερικά, δούλεψε στα εσωτερικά και πλησιάζει τα 40, τι «σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη» μου τσαμπουνάς;

Που για να λέμε και την αλήθεια, πώς ακριβώς αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη, ειδικά στην Κύπρο, ουδέποτε κατάλαβα! Πού και πώς τον είδατε τον αποχωρισμό; Με το ταπεράκι φαγητό που ετοιμάζει η μάνα για την κόρη και τον γαμπρό της κάθε μεσημέρι; Με το babysitting που κάνει κάθε σαββατοκύριακο για να βγει η κόρη και ο γαμπρός της έξω; Ή με τα επιδόματα που διαμοιράζει από καιρού εις καιρόν για να βοηθήσει οικονομικά το ζεύγος στους χαλεπούς καιρούς που επίλεξε να κάνει οικογένεια; Στην Κύπρο όπου ο ομφάλιος λώρος της μάνας και του παιδιού κόβεται μόνο με τον θάνατο, και που όλη η χώρα είμαστε μια γειτονιά, τέτοιος αποχωρισμός δεν υφίσταται. Τουλάχιστον όχι με τον γάμο.

Αυτά είχα να πω στο 2^ο κεφάλαιο, απομένουν άλλα τρία βασικά δράματα  τα οποία θα αναπτύξουμε εν ευθέτω χρόνω. Ελπίζω να πήρατε σημειώσεις, αν όχι να σας τα στείλω ηλεκτρονικώς. Τώρα μπορείτε να βγείτε πέντε λεπτά έξω για τσιγάρο.