Εις Σάρκα Μίαν - Κεφάλαιο 1ο.

Καλημέρα σας φίλοι και εχθροί.

Σήμερα θα εγκαινιάσουμε μία νέα ενότητα σε ετούτο εδώ το μπλογκ, μία ενότητα που θα ασχολείται με τις περιπέτειες και τα δράματα που περνώ προκειμένου να παντρευτώ. Τώρα που οι προετοιμασίες μπαίνουν επίσημα σε μία τροχιά ανάπτυξης και οδεύουμε ακάθεκτοι προς πρωτογενές έλλειμμα, ζω τα άπειρα με τους διάφορους «ιθύνοντες» και «συμβουλάτορες» με τους οποίους καλούμαι να συνεννοηθώ. Θα στα γράφω εδώ να εκτονώνονται μπας και ξορκιστούν μια ώρα αρχύτερα και δεν πάω να παντρευτώ εκνευρισμένος.

Ποδαρικό στην εκπομπή μας θα κάνει το προσκλητήριο.

Για να μην παρεξηγηθώ, το προσκλητήριο το τελειώσαμε, είναι τέλειο, είμαστε περήφανοι, έμεινε να τυπωθεί. Τα νεύρα από αλλού προέρχονται.

Είχαμε μία συζήτηση με τη μάνα μου, κατά πόσον πρέπει να μπει το γνωστό σταυρουδάκι, δίπλα από το όνομα του πατέρα μου, το οποίο υποδηλώνει θάνατο. Κατ’ ακρίβεια, δεν είχαμε συζήτηση. Είχε μονόλογο. Γιατί εμένα ουδέποτε μου πέρασε από το μυαλό να βάλω σταυρό δίπλα από το όνομά του, και εννοείται ότι όταν ηγέρθη το θέμα δεν το συζήτησα καν.

Το θεωρώ καρά-χωρκάτικο και σας καλώ να το απεκδυθείτε κι εσείς όταν και εφόσον έρθει η στιγμή.

Πρώτον, γιατί να πρέπει να υπενθυμίσουμε στους καλεσμένους μας ότι ο πατέρας μου πέθανε; Το ξέρουν όλοι ότι πέθανε. Οι περισσότεροι είχαν έρθει και στην κηδεία. Λες να το ξεχάσουν και να αρχίσουν να τον ψάχνουν μες την αυλή της εκκλησιάς; Ε, αν τον βρουν να μας ειδοποιήσουν κι εμάς.

Ο γάμος μας θα είναι σχετικά κλειστός. Δεν θα κατέβει όλη η Άρτα με τα Γιάννενα να χαιρετίσει. Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι δεν θα υπάρξουν στιγμές αμηχανίας, ούτε ερωτήσεις του τύπου: «Μα, πού είναι ο πεθερός;» Στην έσχατη περίπτωση που κάποιος αδιάκριτος βλάκας μας ρωτήσει πού είναι, η απάντηση θα είναι εξίσου αδιάκριτη. Θα του πούμε ότι βρίσκεται αλεσμένος μέσα στο λουκούμι που τρώει.

Απευθυνόμαστε μόνο σε στενούς φίλους λοιπόν, οι οποίοι στενοί όντας, γνωρίζουν ότι ο πατέρας μου πέθανε. Δεν είναι ανάγκη να βάλουμε τον σταυρό δίπλα από το όνομά του για να τους ξανά-ενημερώσουμε, και να χαλάσει και η αισθητική της πρόσκλησης.

Παρεμπιπτόντως, ανοίγω εδώ μια παρένθεση και ερωτώ, γιατί συμπεριλαμβάνονται οι γονείς στην πρόσκληση, μπορείς να μου εξηγήσεις; Ο γάμος γίνεται μεταξύ εμού και της Μπρέντας, προς τι η αναφορά στις οικογένειες; Αυτά τα κάνανε παλιά, όταν ο κόσμος ζούσε στην ύπαιθρο, γάμος σήμαινε μάζωξη ολόκληρης της χώρας, και προκειμένου να ξέρουν οι καλεσμένοι ποιες «δυναστείες» ενώνονται εις σάρκα μίαν, έγραφαν στα προσκλητήρια και τα ονόματα των οικογενειών για να ξέρει ο άλλος σε ποιο γάμο πάει (τότε που πήγαινες σε γάμο και δεν ήξερες καν ποιος παντρεύεται).

Εμείς συμπεριλάβαμε τα ονόματα των οικογενειών από σεβασμό και μόνο. Και για να γλιτώσουμε και τη μουρμούρα του «εγώ δεν έκανα παιδιά», «είστε αχάριστοι», «παντρευτείτε μόνοι σας!» Αλλά ναι, το θεωρώ ολίγον άσκοπο. Όταν ήσουν παιδάκι και γιόρταζες τα γενέθλιά σου, έγραφες ποτέ πάνω στην καρτούλα που διαμοίραζες στο σχολείο τα ονόματα των γονιών σου; Εγώ θυμάμαι ότι, όποτε έπρεπε να καλέσω τα παιδάκια του Δημοτικού στο Μπόουλινγκ για τα γενέθλιά μου, υπέγραφα μόνο το όνομά μου. Ασχέτως αν η οικογένεια ήταν ο σπόνσορας. Τώρα στους γάμους γιατί αυτό διαφοροποιείται και θεωρείται έγκλημα όταν οι οικογένειες παρακαμφθούν, ένας Θεός ξέρει.

Πίσω στον πατέρα μου όμως. Ναι, ο σταυρός τελικά δεν μπήκε. Μπορεί να φταίει που ακόμα είμαι σε άρνηση για το ότι πέθανε, μπορεί να υποδηλώνει και ευσεβή πόθο, αλλά σταυρός δεν μπαίνει, ο Θεός να κατεβεί! Άσε που τον είδα και όνειρο τις προάλλες πάλι. Ξυριζόταν μπροστά στον καθρέφτη όπως πάντα και γύρισε και μου είπε: «Νόμισες ότι υπήρχε περίπτωση να έχανα εγώ τον γάμο;» με πονηρό ύφος τύπου: ‘I’ll be there’. Ήταν η πρώτη φορά που συντρομάχτηκα στον ύπνο μου, ξύπνησα και φώναζα.

Στο επόμενο επεισόδιο θα συζητήσουμε για ένα άλλο βασανιστήριο, ήτοι τα «αλλάματα» (άκου λέξη...).