Είμαι μέσα σε ένα καθηλωμένο αεροπλάνο των νορβηγικών αερογραμμών, στο αεροδρόμιο Πάφου, εδώ και μία ώρα, και περιμένω την υγρασία στο αεροδρόμιο της Λάρνακας να υποχωρήσει για να πετάξουμε (άγνωστον το πότε) προς τα εκεί. Δεν μας κατεβάζουν στην Πάφο, γιατί λέει, το αεροδρόμιο είναι κλειςτό τέτοια ώρα (3:00 το πρωί) και δεν είναι προετοιμασμένο ή και επανδρωμένο για να μας δεχτεί (Ευρώπη λέμε!). Εξ ου και τον παίζουμε εντός, ώσπου να μας λυπηθεί η φύσις!
Το αεροπλάνο είναι μισοάδειο, παρόλα αυτά έχει πέντε σκατο-αράπηδες πίσω μας, γύρω στα 20-25, που δεν έσκασαν σε όλη την τετράωρη πτήση, ούτε καν τώρα που πτώματα όντας περιμένουμε καθηλωμένοι και καταρρακωμένοι εδώ. Χασκογελούν, παίζουν ντραμς με τα τραπεζάκια των καρεκλών και στο τσακ βρίσκονται να αρπαχτούν με έναν κύριο που εκνευρισμένος τους κάνει παρατήρηση, φάουσαν να βκάλουν. Επίσης, δυο σειρές πιο κάτω είναι δυο σκατο-κοπελλούθκια που από την ώρα που αντιλήφθηκαν ότι προσγειωθήκαμε αλλά δεν μπορούμε να κατεβούμε από το αεροσκάφος, κλαίνε και οδύρονται, ενόσω η μάνα τους μιλά στο κινητό με τη γιαγιά τους: "όι μάμμα, εν ηξέρουμε πότε εννά μας κατεβάσουν".
Δεν μας φτάνει ο πόνος μας, έχουμε και μια ηθοποιό ανάμεσά μας, που της πιάσαμε την κουβέντα για πλάκα, και ξαφνικά ένιωσε σπουδαία και αναγνωρίσιμη. Η Μπρέντα δίπλα μου είναι έτοιμη να κάνει φόνο, ξεφυσά κάθε δύο δευτερόλεπτα και εγώ εδώ και ώρες μοιράζω σιχτίρια. Από τις αεροσυνοδούς μέχρι τους πιλότους. Είναι να μην περάσουμε καλά σε διακοπές εμείς, αμέσως να αυτό-ματιαστούμε. Φάγαμε στη μάπα ολόκληρη διαδρομή Στοκχόλμη - Λάρνακα μια χαρά, αποφύγαμε ουκρανικούς πυραύλους, ρωσικές ρουκέτες, παλαιστινιακές αναταραχές για να μας την μπήξει ποιός; Η υγρασία της Κύπρου!
Ανάθεμα την ώρα που άφησα πίσω μου την δροσερή Σουηδία γι αυτή την ξέπνοη ξερόνησο! Κατάρα τη στιγμή που η παγκαία διαμελίστηκε και σχηματίστηκε η Κύπρος στη Μεσόγειο! Να εξαφανιστεί, να βυθιστεί, να πτωχεύσει, να πάει να χεστεί, στ' ανάθεμα να πάει, μπας και αναγκαστούμε επιτέλους να μεταναστεύσουμε. Να υπάρχει, ας πούμε η Σουηδία, και να έχει κόσμο να μάχεται να με πείσει ότι έχουμε κι εμείς ως χώρα λόγο ύπαρξης. Φάτα τώρα!
Σκέψου, έγραψα κείμενο στο μπλογκ από το κινητό. Τόσο πολύ βαριέμαι, τόση πολλή ώρα μας έχουν εδώ μέσα γκαστρωμένους!
Άρκεψα να γράφω "Χα χα", αλλά μετά εσκέφτηκα ότι εν αντροπή να χαχχανίζεις με τον πόνον του άλλου. Εσκέφτηκα ότι είναι σαν να εγελούσες εσύ με τον πόνον μου, που έχει δύο μήνες που βρέχει τζιαι εσαπίσαμεν στην Κεντρικήν Ευρώπην. Δροσιά-Δροσιά, αλλά έχει τζιαι τούτη τα όρια της. Είναι όπως το φάρμακο που σε μεγάλην δόση γίνεται φαρμάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σαββατοκυρίακο που θα βρέχει δακάτω, εσύ θα χαίρεσαι την θάλασσα και θα το έχεις ξεχάσει :)
Είναι που επιστρέφεις χαρά μου (μα και πάλι στην Κύπρο κι εσύ;) κι όλα είναι σκατά! Άντε, φιλούθκια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ Τι να πω κι εγώ που δεν έχω φύγει ακόμα.. :((
όταν βλέπω αέροπλάνο μουρχεται να σου την κάνω και να εξαφανιστώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυταααα με τον acera!! Εμας ρώτα που τρώμε στην μάπα τις βροχές και τους 18 βαθμούς(ττοπ) αυγουστιάτικα,αλλά σε πολιτισμένη χώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήχα χα χα χα
ΑπάντησηΔιαγραφήλατρεύω τα οργισμένα ποστ σου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Καλλιπάτειρα