Φορτωτική

Αυτές τις μέρες μετακομίζω από το πατρικό μου στο κοινό μας διαμέρισμα με τη Μπρέντα.

Βαριέμαι τρελά τη διαδικασία του πακεταρίσματος, αλλά δεν έχω και επιλογή.

Σήμερα έκανα άνω-κάτω το δωμάτιο ξεσκαρτάροντας διάφορα πράγματα που δεν χρειάζομαι και κάπου εκεί, στην ανασκαφή, τι βρήκα άραγε; Τα παλιά μου ημερολόγια!

Όπως έχω ξαναπεί κρατώ ημερολόγιο από το 1995. Πριν βγουν τα μπλογκς έγραφα ανελλιπώς, σχεδόν κάθε μέρα. Τώρα πια γράφω ελάχιστα, αλλά όταν το κάνω δεν συμμαζεύομαι.

Δεν φαντάζεσαι τι άκουσα κατά καιρούς γι αυτό μου το συνήθειο. Ότι είναι κοριτσίστικο, ότι δεν με βοηθά να πάω μπροστά, ότι ανακυκλώνει αρρωστημένα συναισθήματα και με αναχαιτίζει από το να ξεπεράσω καταστάσεις. Ό, τι θέλεις άκουσα.

Προ ολίγου παράτησα το πακετάρισμα και απορροφήθηκα σε αυτά που έγραφα το 2009. Προφήτης να ήμουν, θα είχα κι έλεος! Δεν έπεσα έξω σε τίποτα από όσα συμβαίνουν στη ζωή μου σήμερα. Οι συμπεριφορές των γύρω μου ακριβώς όπως τις είχα προβλέψει. Οι μεταλλάξεις των πάντων, προβλέψιμες στο επ’ άκρον, η αποκάλυψη των πραγματικών τους προσώπων… Όλα όπως τα είχα προβλέψει!

Μπορεί και γι αυτό να μην χώνεψε ποτέ κανείς αυτό μου το συνήθειο. Γιατί ήξεραν ότι η αλήθεια αργά ή γρήγορα φανερώνεται. Και τα γραπτά μένουν.

Για να μην κλείσω την ανάρτηση έτσι πικρά, όμως, να σου πω ότι μεταξύ άλλων διάβασα και το πρώτο κείμενο που είχα γράψει για τη Μπρέντα. Από το «συμπαθώ αυτό το κορίτσι γιατί ακούμε την ίδια μουσική» έως το «αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί» μια διαδρομή απίστευτη. Μία ζωή από μόνη της.

Είναι συγκλονιστικό πράμα το ημερολόγιο. Να το επιχειρήσετε όσοι γράφετε. Θα εκπλαγείτε από το πώς κάποια πράγματα φωνάζουν από μακριά αλλά εθελοτυφλούμε γιατί δεν είμαστε δυνατοί να τα αντέξουμε και πως η διαίσθησή μας βγαίνει πάντα αληθινή στο τέλος. 

Μουσικοί Πολέμοι

Το φετινό καλοκαίρι είναι ένα από τα χειρότερα μου μέχρι στιγμής. Αεροπλάνα πέφτουν, μάχες μαίνονται, μαύρες επέτειοι, υψηλές θερμοκρασίες, δεν το αντέχω, να φύγει να πάει στ’ ανάθεμα. Σαν να μην έφτανε αυτή η τραγική ψυχολογική κατάσταση, κρυολόγησα κιόλας – ω, ναι, έκανα μια βουτιά στις δέκα το βράδυ, με διαπέρασε ρίγος και έκτοτε είμαι με αντιβίωση. Αντιλαμβάνεσαι ότι είμαι κλειδαμπαρωμένος μέσα Ιούλη μήνα, μπας και αναρρώσω, χωρίς κλιματιστικό γιατί με μπουκώνει, χωρίς αέρα γενικά και είμαι να σκάσω. Γι αυτό και θα κάτσω να γράψω κείμενο, από εκείνα που εμένα και δυο τρεις άλλους αφορούν, να περάσει η ώρα μου.

Λοιπόν, πάντα θεωρούσα τη Γιουροβίζιον κάτι περισσότερο από ένα γκέι πανηγυράκι, όπως δηλαδή το χαρακτηρίζουν όλοι οι υπόλοιποι και χαίρομαι που επιβεβαιώνομαι. Πρόσφατα έκανα δύο ανακαλύψεις σχετικές με τον διαγωνισμό που έχουν τεράστιο πολιτικό ενδιαφέρον, κάτι που θα εκτιμηθεί τα δέοντα, από όσους μας διαβάζουν, από εμένα μόνο.

Πρώτον, η Τουρκία που ως γνωστόν αποχώρησε το 2013 γιατί αισθάνθηκε αδικημένη έναντι των big5 που προκρίνονται αυτόματα στον τελικό, ανακοίνωσε ότι δεν προτίθεται να επιστρέψει στον διαγωνισμό, ποτέ των ποτών, στον αιώνα τον άπαντα. Παλιότερα έλεγε ότι θα επιστρέψει μόνο σαν ισότιμο μέλος της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, τώρα πια εμμέσως πλην σαφώς, λέει ότι το ευρωπαϊκό της προφίλ το έχει χεσμένο.

Αν δεν τα έμαθες, η Τουρκία τα τελευταία χρόνια διοργανώνει το TurkVision. Έναν διαγωνισμό εφάμιλλο της Γιουροβίζιον, στο ίδιο φορμάτ δηλαδή, με ημιτελικούς και αντίστοιχη ψηφοφορία, στον οποίο όλα τα τραγούδια είναι ερμηνευμένα στην τουρκική για να τονώνεται το εθνικό τους φρόνιμα. Στον εν λόγω διαγωνισμό συμμετέχουν αποκλειστικά χώρες συγγενικές της Τουρκίας ή χώρες με τουρκικές μειονότητες στον πληθυσμό τους. Το Αζερμπαϊτζάν, το Τουρκμενιστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν για παράδειγμα, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, η δε Βοσνία, Λευκορωσία, Ουκρανία, ανήκουν στις χώρες με τις τουρκικές πληθυσμιακές μειονότητες. Περιττό να σου πω ότι λαμβάνει μέρος και το Ψευδοκράτος, το οποίο μάλιστα μπήκε και στην τελική δεκάδα πέρσι με το τραγούδι που έστειλε.

Από το λίγο που είδα στο YouTube, η όλη εικόνα θυμίζει κάτι σόου της δεκαετίας του ’80, που βλέπαμε όταν η κεραία έπιανε κατά λάθος Μπαϊράκ, τα δε τραγούδια είναι επιπέδου τσέλιγκα με πρόβατα, ό,τι και να σου πω είναι λίγο, αλλά αφού μ’ αυτούς θα κληθώ να ζήσω μια μέρα σκάω, πριν πέσουν να με φάνε οι νεοκύπριοι διεθνιστές που τους θίγουμε το σόι. Να και η περσινή συμμετοχή του Ψευδοκράτους:

Και εντάξει, η Τουρκία μας προετοιμάζει καιρό τώρα για την αλλαγή πλεύσης που επιχειρεί με την απαξίωση της προς την Ευρώπη. Η έκπληξη τώρα έρχεται από τη Ρωσία. Η οποία Ρωσία αποφάσισε ότι μετά τη νίκη της Κοντσίτα δεν διατίθεται να πληρώνει για να διαγωνίζεται σε έναν διαγωνισμό που πλειοψηφούν οι πούστηδες, ή τέλος πάντων, να το θέσω αυτολεξεί: «…σε διαγωνισμό που κερδίζουν ‘πράγματα’ που δεν μπορείς να πεις αν είναι άντρες ή γυναίκες».

Ο Πούτιν έγινε έξαλλος επειδή εκτός του ότι φέτος κέρδισε… ‘ένα πράμα’, οι δίδυμες Ρωσίδες γιουχαΐστηκαν και δεν μπήκαν καν στην πεντάδα ως είθισται. Δεν εκπλήσσομαι ποσώς, πέρσι για να καταλάβεις, ένας Ρώσος Υπουργός ζήτησε γραπτές εξηγήσεις από το Αζερμπαϊτζάν επειδή δεν τους έδωσαν καν ψήφο.

Γι αυτούς, λοιπόν, τους λόγους, οι Ρώσοι από φέτος επαναφέρουν τον διαγωνισμό της Ιντερβίζιον. Δεν ξέρεις τι εστί ιντερβίζιον; Άκου να μαθαίνεις: Η Ιντερβίζιον ήταν ένας διαγωνισμός που έληξε το 1980 και στον οποίον λάμβαναν μέρος όσες χώρες ανήκαν στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση και ανατολική Ευρώπη. Λετονίες, Πολωνίες, Ουγγαρίες, Τσεχοσλοβακίες και τα τοιαύτα. Η Ιντερβίζιον ήταν ομολογουμένως ένας τραγικός διαγωνισμός, στον οποίο μάλιστα ο κόσμος ψήφιζε με ένα πολύ ευφάνταστο τρόπο. Με το πέρας κάθε τραγουδιού, οι τηλεθεατές καλούνταν να ανάψουν τα φώτα του σπιτιού τους αν τους άρεσε το τραγούδι που άκουσαν και ήθελαν να το ψηφίσουν. Η αντίστοιχη Αρχή Ηλεκτρισμού της κάθε χώρας κατέγραφε τη χρονική στιγμή στην οποία γινόταν η μεγαλύτερη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος και αναλόγως σχηματιζόταν η τελική κατάταξη. Δηλαδή το τραγούδι κατά τη διάρκεια του οποίου σημειωνόταν η μεγαλύτερη κατανάλωση ρεύματος, κέρδιζε. Αν σήμερα το televoting φαντάζει διάτρητο, σκέψου τι γινόταν τότε με την καταγραφή της κιλοβατώρας ανά χώρα.

 

Η χώρα που κέρδισε το 1980 την Ιντερβίζιον ήταν η Φινλανδία, η οποία μπορεί να μην θεωρούνταν αμιγώς ανατολική, και να συμμετείχε συγχρόνως και στη Γιουροβίζιον, αλλά ήθελε να τα έχει καλά με τους ανατολικο-ευρωπαίους, οπότε το έπαιζε σε διπλό ταμπλό. Στο πιο πάνω βίντεο μπορείς να δεις το νικητήριο τραγούδι, που εξ όσων μαθαίνω είχε γίνει τεράστια επιτυχία στη χώρα.

Τόσα χρόνια μετά, λοιπόν, ο Πούτιν φαίνεται να θέλει να αναβιώσει αυτή την αθλιότητα, την οποία όμως θα μετονομάσει από Ιντερβίζιον σε «A Voice for Eurasia” και θα προσκαλέσει σε διαγωνισμό χώρες με τις οποίες συνορεύει η αυτοκρατορία του, από το Καζακστάν και τη Μογγολία, μέχρι την Κίνα και το Λάος. Και εννοείται πως όσοι τραγουδιστές θα λαμβάνουν μέρος θα είναι στρέητ, να ξεπλύνουν το αίσχος της Κοντσίτα. Η Ρωσία, βέβαια, σε αντίθεση με την Τουρκία, δεν εγκαταλείπει τη Γιουροβίζιον, γιατί έχει συμφέροντα και στις δύο ηπείρους, και θα συνεχίσει να στέλνει συμμετοχές, παρόλα αυτά, φαίνεται να εστιάζει αλλού το ενδιαφέρον της.

Καλύτερα, αν με ρωτάς, να γλιτώσουμε τόσο κι από τους σκατότουρκους, όσο κι από τη ρωσική μαφία. Κατάντησε η Ευρώπη, μπάτε σκύλοι αλέστε…

Από το Εγώ στο Εμείς

Πάντα αναρωτιόμουν πότε και γιατί αποφασίζεις να παντρευτείς μια γυναίκα. Πάντα αναρωτιόμουν ποια ψυχική κατάσταση σε εξωθεί στο να της περάσεις την κουλούρα. Ακούω διάφορες γνώμες κατά καιρούς, με επικρατέστερη αυτή της τεκνοποίησης, και δεν θα φέρω ενστάσεις, μα απόψε που ξαπλώνω χαζεύοντας φωτογραφίες μας και βλέποντας βιντεάκια μας, μπορώ να δώσω την πιο τεκμηριωμένη απάντηση:

Ένας άντρας αποφασίζει να παντρευτεί μια γυναίκα όταν πλέον τον νοιάζει περισσότερο η ζωή της από τη ζωή του. Πρόκειται για ένα συναισθηματικό στάδιο που βεβαίως δεν ανθίζει από τη μια μέρα στην άλλη. Απαιτείται συνεχής καλλιέργεια και έως ώτου να καρποφορήσει περνάς διά πυρός και σιδήρου. Αλλά όταν πια σμιλευτείς ψυχή τε και σώματι, είσαι σίγουρος. Και δεν έχεις καμία αμφιβολία περί τούτου. Θέλεις να την παντρευτείς για να (δια)δηλώσεις αυτό: Ότι γι αυτή τη γυναίκα νοιάζεσαι πιο πολύ κι από τον εαυτό σου. 

Τον τελευταίο χρόνο μπορώ να δηλώσω μετά βεβαιότητος ότι πιο πολύ με ενδιαφέρει η υγεία της Μπρέντας από τη δική μου. Πιο πολύ με ενδιαφέρει η καλοπέραση της Μπρέντας από τη δική μου. Πιο πολύ με ενδιαφέρει η καριέρα της Μπρέντας από τη δική μου (σε βλέπω τώρα που ξυνίζεις και σκέφτεσαι "Μμ, σιγά!" αλλά είναι αλήθεια). Έχω φτάσει στο επίπεδο που πρώτα έρχεσαι εσύ και μετά εγώ. Ακούγομαι σαν καθηγητής θρησκευτικών που τόσο βαριόσουν ν΄ακούς αγαπητέ αναγνώστη, αλλά επιβεβαιώνεται το κλισέ. Θωρείς την αγάπη κατάμματα όταν το εγώ γίνεται θρύψαλα. Όταν στον καβγά υποχωρείς πρώτος, όταν η χαρά της είναι χαρά σου, όταν το πρόβλημά της είναι πρωτίστως δικό σου.

Δεδομένου του παρελθόντος μου, δεν πίστευα ποτέ ότι θα έφτανα ξανά σε τέτοια επίπεδα ψυχικής "υποδούλωσης". Κάτι τέτοια ήταν τόσο 2001. Κι όμως, εδώ είμαστε, και είναι ωραία, είναι τέλεια, ο έρωτας μωρό μου είναι ψυχεδέλεια. Εννοείται βέβαια πως στα 33 ξέρεις καλύτερα να διαφυλάσσεσαι, να προστατεύεσαι, να θωρακίζεσαι και να αποφεύγεις τις κακοτοπιές, οπότε η μορφή αυτής της δουλείας είναι εθελοντική, εν μέρει μαζοχιστική, μα τα μάλα απολαυστική. Σαν την συμμετοχή ενός κράτους στην ΕΕ. Που θυσιάζει μέρος της εθνικής του κυριαρχίας του για χάρη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. 

Σ΄αυτή την ολοκλήρωση πλέω πλέον, τύφλα να 'χει ο Ντε Γκωλ, ο Τσώρτσιλ και ο Καποδίστριας. Τους έχω ξεπεράσει προ πολλού. 

Ωπ, 2:20 τα ξημερώματα. Μπον Νουί!

Crack

Άκου τι θυμήθηκα προ ολίγου και άρχισα να γελώ μόνος μου.

Όταν σπούδαζα στο Κάρντιφ το 2007, έμενα σε μια γειτονιά πολύ βρόμικη και άσχημη, όπου όλα τα σπίτια ήταν τα ίδια, στην πλειοψηφία τους νοικιασμένα σε φοιτητές και single mothers με χρυσά δόντια και σκουλαρίκια γίγαντες. Ήταν όλα τα σπίτια παραμελημένα, ξεφτισμένα, σαν κοινόβια νομάδων, με ανύπαρκτους κήπους και απόπνεαν μία αίσθηση ότι εκατομμύρια μικρόβια και ασθένειες πλανιόνταν στον αέρα από πάνω τους. Το μόνο δείγμα πολιτισμού ήταν ένα συνοικιακό σουπερμάρκετ Tesco, το οποίο ήταν και εκείνο ολίγον τι παρακμιακό, μιας και μετά το μεσημέρι δεν έβρισκες τίποτα να αγοράσεις, παρά μόνο φοιτητικές τροφές τύπου πίτσα μαργαρίτα και fish fingers.

Τέλος πάντων, απέφευγα να ψωνίζω από εκεί γιατί δεν ένιωθα γενικότερα ασφαλής. Προτιμούσα να ψωνίζω από το σουπερμάρκετ του κέντρου και ας ήταν πιο μακριά, και ας ήταν πιο ταλαιπωρία να κουβαλώ τις σακούλες πεζός, τόσο δρόμο, μέχρι την εστία. Τέλος πάντων, όταν ήμουν βιαστικός, αναγκαστικά ψώνιζα από την βρομο-γειτονιά και το ανεπαρκές Tesco.

Ένα τέτοιο απόγευμα, καθώς ξεπρόβαλα από το μαγαζί, με τις σακούλες να ξεχειλίζουν κατεψυγμένα, ένα αυτοκίνητο που κινούνταν στη γειτονιά ελάττωσε ταχύτητα και αντιλήφθηκα ότι ήθελε να με προσεγγίσει. Γυρνώ το κεφάλι και αντικρίζω ένα σαράβαλο με πέντε φοιτητές μέσα, πιθανότατα αραβικής καταγωγής. Χρυσές αλυσίδες κρέμονταν από τους λαιμούς τους, φορούσαν μαύρα δερμάτινα τζάκετ της λίρας και μπορούσα να διακρίνω ζελέ να στάζει από τα άπλυτα μαλλιά τους. Μου έγνεψαν να σταματήσω. Προσπάθησα να τους αγνοήσω επειδή τους ψιλό-φοβήθηκα, αλλά με τα R&B σουξεδάκια, ντάπα ντούπα, να τραντάζουν ολόκληρο το σασί του αυτοκινήτου τους, ήταν αδύνατο να προσποιηθώ πως δεν τους είχα προσέξει.

Σκέφτηκα να σταματήσω να δω τι θέλουν πριν με γαζώσουν με σφαίρες ή μου πετάξουν κανένα στιλέτο και πεθάνω τόσο άδοξα στα ξένα, σε μια τόσο μπανάλ γειτονιά. Με ρωτά ο συνοδηγός με άκρως βλοσυρό βλέμμα:

-          Yo man, any idea where we could get some crack?

Δεδομένου ότι η στιχομυθία λάμβανε χώρα μόλις λίγα μέτρα από την είσοδο του Tesco, δεδομένου ότι δεν είχα ιδέα τι είναι το crack, και δεδομένου ότι η μόνη παραπλήσια λέξη που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν κάτι crackers τύπου Loacker με πραλίνα φουντουκιού, σκέφτηκα ότι δεν άκουσα καλά. Χώρια που το πιο πιθανό σενάριο ήταν αυτοί οι βλάχοι να έψαχναν μπισκότα και να τα αποκαλούσαν crack στην αργκό. Γύρισα και τους είπα:

-          At this time you can hardly find anything to buy; the existence of this shop is pointless. I got me a pizza and some orange juice. You should try Sainsbury’s at the city centre, instead.

Το αυτοκίνητο επιτάχυνε και εξαφανίστηκε.

Όταν επέστρεψα στην εστία άνοιξα λεξικό και είδα ότι το crack είναι επεξεργασμένη μορφή κοκαΐνης.

Μου τη θέλανε και επεξεργασμένη, μη χέσω. 

Καλοκαιρινά Ραντεβού

Το καλοκαίρι, και δη το κυπριακό, δεν είναι απλά μια φυσική κατάσταση που διαρκεί 6 μήνες τον χρόνο. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι μαρτύριο.

Έχει τώρα ένα μήνα ζω σε κατάσταση αποσάθρωσης. Δεν ξεμυτώ από τα δωμάτια με κλιματισμό, δεν διανοούμαι να βγω έξω πριν τις 8:00 το βράδυ, με πιάνει αμέσως πονοκέφαλος με το που εκτίθεμαι στον ήλιο, πραγματικά είναι ανησυχητική η κατάσταση (μου). Πώς θα ζούμε σε 10 χρόνια από σήμερα; Να μου το θυμηθείς, θα έχουμε σκάψει σήραγγες και θα ζούμε σε τούνελ, σαν τους τυφλοπόντικες. Ή το λιγότερο, θα βγει καμιά διαταγή, όπως γίνεται στον στρατό, με απαγόρευση κυκλοφορίας πριν το βράδυ. Θα πηγαίνουμε για δουλειά στις 8:00 το βράδυ και θα σχολάμε στις 2:30 τα ξημερώματα.

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε είπα να δώσω μια ευκαιρία σ’ αυτό που ονομάζουμε "κυπριακή πραγματικότητα εν μέσω θέρους". Την Παρασκευή πήγαμε στη Λάρνακα, να δούμε το μιούζικαλ «Άννη», που κάνει τουρνέ στην Κύπρο. Όσο κι αν αγαπάω το Παττίχειο θέατρο, από το οποίο θριάμβευσα το 2010 ως ‘Βέλας’, άλλο τόσο άθλια ήταν η όλη φάση με την «Άννη». Και δεν έχω κάτι να πω για τον θίασο και την απόδοσή του που ήταν άρτια, αλλά για την παραγωγή. Δεν μπορούσαν να φέρουν όλα τα σκηνικά από την Αθήνα, έτσι έστησαν Led οθόνες στις οποίες προβαλλόταν ο χώρος στον οποίο λάμβανε χώρα η δράση. Τραγικό.

Ο Χατζηγιάννης στην πιο ατυχή στιγμή του, ίσως. Δίπλα στην Άννη φάνταζε ως ο μεγάλος της αδελφός με πούδρα στα μαλλιά, παντελώς εκτός ατμόσφαιρας. Η Παπουτσάκη ήταν η έκπληξη της βραδιάς, ενώ η Μίρκα Παπακωνσταντίνου παρόλο που βαριόταν τη ζωή της και το έδειχνε, εντούτοις έβγαζε γέλιο.

 Πέραν του ότι καθίσαμε τρεις και βάλε ώρες πάνω σε τσιμεντένιες κερκίδες και έγινε ο πισινός μας πέτρα, δεν είχα χειρότερο από τα εκατοντάδες παιδάκια που νόμιζαν ότι βρίσκονται σε τσίρκο, έτρωγαν πατατάκια καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, έκαναν απορίες φωναχτά, έκλαιγαν, κατουριόντουσαν και έπρεπε να περάσουν σχεδόν μέσα από τη σκηνή για να πάνε στην τουαλέτα συνοδεία της μάνας τους. Ένα δράμα. Αν επρόκειτο για το πανηγύρι του ‘Κατακλυσμού’ θα ήμουν πιο επιεικής, μα δεν ήταν. Δεν φέρνεις τέτοιες παραγωγές στην Κύπρο, μάνα μου, κι αν τις φέρνεις, δεν τις πας στο Παττίχειο. Τώρα θα μου πεις, και πού να τις πας; Ρητορικό το ερώτημα. Μόνο η Εύη Καπάταη μας αξίζει.

Το Σαββατοκύριακο το περάσαμε στη Λεμεσό.

Η Λεμεσός με εκπλήσσει ευχάριστα έχω να σου πω. Είναι και επίσημα ανώτερη της Λευκωσίας. Σε πολλούς τομείς ξεχωρκάτεψε, αναπτύχθηκε, καθάρισε. Έκανα και μια βόλτα από τη νεοσύστατη μαρίνα και εντυπωσιάστηκα. Σίγουρα δεν είναι η μαρίνα του Μόντε Κάρλο, ούτε της Βαρκελώνης, αλλά αν πας νύχτα που είναι όλα πιο σκοτεινά και τα φώτα της προσδίδουν μιαν άλφα αίγλη, νομίζεις ότι είσαι εκτός Κύπρου. Και αυτό είπαμε ότι είναι το ζητούμενο στη χώρα μας. Να νιώθουμε ότι δεν ζούμε εδώ.

Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι στη μαρίνα υπάρχει και το άγαλμα μιας γοργόνας στην κορυφή ενός κτηρίου. Ουρές έκαναν οι τουρίστες για να φωτογραφηθούν μαζί του. Αυτό προς απάντηση όσων είχαν ενστάσεις προ μηνών στην ιδέα για κάποιο άγαλμα της Αφροδίτης στην Πάφο. Οι χαζοτουρίστες τρελαίνονται για κάτι τέτοια, μαλακία να τους τα στερούμε. Μην σου πω ότι αργότερα, καθώς περπατούσα γύρω από το κάστρο είδα κι άλλους τουρίστες να προσπαθούν να το φωτογραφήσουν από μακριά, από καλύτερη οπτική γωνία, και χαμογέλασα.

Περάσαμε από διάφορα μπαρ στη Λεμεσό, όλα ένα κι ένα, χίλια μπράβο. Περάσαμε βέβαια κι από την «οδό των αστέρων», η οποία περιμένει εναγωνίως τις πλάκες με τα ονόματα των αστέρων της Λεμεσού. Είμαι σίγουρος ότι μια μέρα η συνεισφορά των Κακουράτου, Ποταμίτου, Φιρφιρή και Γιωργαλλέτων θα αναγνωριστούν και τυπικά από την πολιτεία. Μην σου πω ότι η κρεατοελιά της Ποταμίτου θα γίνει και περιστρεφόμενο γλυπτό σε κάποιον από τους κυκλικούς κόμβους της πόλης. Θα γίνει κεφτές, επίσημο πιάτο της πόλης. Τεράστιο φάουλ η όλη φάση με τα αστέρια, τι να λέμε τώρα...

Κατά τα άλλα, σέρνομαι όπως σου είπα και στην αρχή. Και τώρα που βρέθηκε και το διαμέρισμα (ναι, σας νικήσαμε καταραμένοι κτηματομεσίτες), θα έχω νέες περιπέτειες μες τον καύσωνα μέχρι να προσαρμοστώ στη νέα μου ζωή. Αν μη τι άλλο δεν θα καταλάβω για πότε θα έρθει ο Σεπτέμβριος.