Και Τι Έγινε Πες Μου;

Φαντάζομαι άκουσες την Καλομοίρα να εκτελεί τον Εθνικό μας Ύμνο στον ποδοσφαιρικό αγώνα Ελλάδα – Νιγηρία τις προάλλες. Αντί να πει «χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά», είπε «χαίρε, χαίρε λευτεριά». Και τι έγινε, θα μου πεις. Τίποτα δεν έγινε. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι αν η Καλομοίρα αποφάσισε να διασκευάσει τον στίχο. Πάλι καλά να λέμε που δεν τον αντέστρεψε, όπως κάνουν συνήθως τα πλείστα παιδάκια στο Δημοτικό, και να έλεγε «σε γνωρίζω από την όψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την κόψη που με βιά μετράει τη γη» επειδή δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά.

Σε μια εποχή που οι πολιτικοί μάς ξεπουλάνε κι εμείς τα ξύνουμε, σε μια εποχή που κάθε ίχνος φιλοπατρίας μεταφράζεται σε εθνικισμό, σε μια εποχή που η απελευθέρωση ονομάζεται επανένωση, και το να υποκύπτεις θεωρείται πρόοδος και ευελιξία, σε μια εποχή που οι λέξεις έχασαν τη σημασία τους, και είτε γράφεις Ελληνικά, είτε γράφεις greeklish είναι ένα και το αυτό, ποιος θα ασχοληθεί με την Καλομοίρα; Εδώ ο Χριστόφιας, εκείνο το ζώο, επί προεδρίας του δεν ήξερε να απαγγείλει το ‘Πιστεύω’ κατά τη διάρκεια εκκλησιαστικής Λειτουργίας και ήταν Πρόεδρος κράτους. Η Καλομοίρα θα πληρώσει τώρα τη νύφη; (Αν μη τι άλλο, η Καλομοίρα έφερε και μια 3^η θέση το 2008. Ο Χριστόφιας τι έφερε πέραν της καταστροφής και της Τρόικα;)  

Αυτό όμως είναι που με ενοχλεί. Ζούμε στην εποχή του «και τι έγινε;»

Κανένας δεν δίνει πλέον σημασία στις λεπτομέρειες, στα προσχήματα, στον συμβολισμό των πραγμάτων.

Θέλω να πω ότι, ακόμα κι εγώ που λατρεύω την Καλομοίρα, τη θεωρώ πρότυπο θηλυκότητας στα όρια της εξάλειψης, και μεροληπτώ υπέρ της ακόμη κι όταν δολοφονεί τη γλώσσα (τεράστιο χατίρι κατ’ εμέ) εντούτοις θεωρώ τεράστιο λάθος το ότι της ανατέθηκε αυτό το έργο. Σημειολογικά είναι λάθος. Η Καλομοίρα είναι υπέροχη για τα μπουζούκια, είναι ιδανική για να τραγουδήσει το ‘Χρόνια Πολλά’ στον Σαββόπουλο, είναι μια όαση όταν κουνά τον κώλο της, αλλά δεν κάνει για να πιάνει τον Εθνικό Ύμνο στο στόμα της. Και μάλιστα, να τον ερμηνεύει με το ίδιο σκέρτσο που ερμηνεύει το secret combination, σε αισθητική μαζορέτας με τσαρούχι, και το χειρότερο απ' όλα: να τον λέει και λάθος - χαθήκανε τα auto-queue; Όλα αυτά είναι η απόδειξη της κατάντιας μας και της εθνικής αισθητικής μας.  

Έχω βαρεθεί να βλέπω συνέχεια λάθη και να περνάνε στο ντούκου. Βλέπουμε παντού μετριότητες και όλες περνούν με ένα «σιγά, και τι έγινε;» Και αν δείχνεις ότι εσύ ενοχλείσαι, θεωρείσαι υπερβολικός, σπαστικός, πρήχτης. Τις προάλλες μου έστειλε γνωστός δικηγόρος μια επιστολή η οποία ξεκινούσε ως εξής: «Λόγο του ότι δεν λάβαμε την επιστολή σας εγκαίρως…» Με όμικρον γραμμένο. Το ίδιο λάθος είχε επαναληφθεί στην επιστολή τρεις φορές. Αρνήθηκα να του απαντήσω, γιατί δεν διανοούμαι ότι άνθρωπος που έβγαλε Νομική Αθηνών δεν μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά του ‘λόγω’ από τον ‘λόγο’. Δεν δικαιούται απάντησης ο κύριος, επειδή δεν έπρεπε καν να ασκεί αυτό το επάγγελμα αφού δεν έμαθε να μιλά και να γράφει.

Από τα πιο μικρά, δηλαδή από μια απλή επιστολή δικηγόρου, μέχρι το Πιστεύω του Χριστόφια και τον εξευτελισμό του Εθνικού μας Ύμνου από την Καλομοίρα, μην σου πω ακόμα και τις συναντήσεις του Κουτσοκούμνη της ΚΟΠ με τους Τούρκους εν μέσω κατοχής, η απάντηση του σύγχρονου Έλληνα είναι «Και τι έγινε ρε μαλάκα;»

Γίνονται πολλά φίλε μου, μα δεν χαμπαριάζεις! Αυτό έγινε. Και γι αυτό θα είσαι μια ζωή ο τελευταίος του Μπούθουλα.