Το Κουμπαριλίκι

Το περασμένο Σάββατο μπήκα κουμπάρος στον γάμο ενός από τους καλύτερους μου φίλους.

Το κουμπαριλίκι δεν είναι εύκολη υπόθεση. Τουλάχιστον για μένα δεν ήταν, κι ας έμοιαζε κάτι τυπικό και διεκπεραιωτικό. Ήθελε τρέξιμο και αίσθημα ευθύνης. Είμαι κι εγώ αγχώδης τύπος, αλλά δεν το περίμενα τόσο πολύ. Για κάποιο λόγο, προκειμένου να φανείς αντάξιος των προσδοκιών του γαμπρού, θέλεις να βοηθήσεις ώστε όλα να γίνουν σωστά. Όχι πως κάτι τέτοιο περνά από το χέρι σου, αλλά προσωπικά αισθανόμουν ότι όφειλα να είμαι παρών στα πάντα. Ακόμα και όταν χρειάστηκε να λείψω για κάποια ώρα για να αλλάξω πουκάμισο, επειδή είχα γίνει σκατά από τον ιδρώτα, ένιωσα τύψεις. Όλο αυτό το άγχος μετατράπηκε σε απίστευτη κούραση μετά από κάποια στιγμή, ούτε εγώ να παντρευόμουνα.

Πιστεύω ότι είναι τεράστια τιμή να επιλέγεσαι για κουμπάρος. Πολλοί το θεωρούν πως δεν έχει σημασία ποιος στέκεται δίπλα σου εκείνη την ώρα. Μα, δεν το βλέπω έτσι. Δεν είναι συμβόλαιο που υπογράφουμε και ψάχνουμε κάποιον να μπει μάρτυρας από το διπλανό γραφείο. Για μένα το κουμπαριλίκι είναι επιβράβευση. Είναι η απόδειξη ότι έκανες κάτι σωστά. Μπορεί να μην είναι έτσι βέβαια, μπορεί η επιλογή να είναι και θέμα συγκυριών, θέμα εξωτερικής παρέμβασης (βλ. άσκηση επιρροής από τη νύφη), μπορεί να είναι αδήριτη ανάγκη, για μένα πάντως δεν είναι απλή υπόθεση η επιλογή του κουμπάρου. Είναι εφάμιλλη επιλογής πόλης για την επόμενη ολυμπιάδα.

Όταν έφτασα στο σπίτι του γαμπρού για το ντύσιμο, το ξύρισμα και τα λοιπά κλαπατσίμπαλα που ονομάζουμε κουλτούρα, μου κόπηκαν τα πόδια. Μου εξήγησαν ότι έπρεπε να ξυρίσω, να σκουπίσω και να αρωματίσω τον γαμπρό και μετά να πάρω ένα ταψί με τα ρούχα μέσα και να αρχίσω να χορεύω γύρω, γύρω. Αντιλαμβάνεσαι ότι όλο αυτό που μοιάζει με σκηνή από τον Εξορκιστή, εμένα μου προκάλεσε απίστευτη εφίδρωση η οποία σε συνδυασμό με τον κυπριακό καιρό, με σκότωσε. Μπορεί να παίζω θέατρο 8 χρόνια και να έχω μια σχετική άνεση με την έκθεση σε κοινό, αλλά θα προτιμούσα να κάνω στριπτίζ σε ζωντανή σύνδεση στο CNN παρά να χορέψω αυτό το πράμα. Χώρια που είμαι άτσαλος. Λίγο να μου έφευγε ο αφρός ξυρίσματος, δεν θα ξέραμε από πού ν’ αρχίσουμε να κλαίμε το κοστούμι. Και το δικό μου και του γαμπρού. Τελικά το έφερα εις πέρας, αλλά ήταν από τα πιο άβολα πράγματα που έχω ζήσει.

Στο μυστήριο, και να μη θέλεις συγκινείσαι. Πρώτη φορά το παρακολούθησα σοβαρά και από τόσο κοντά, μετά βίας άντεξα να μην κλάψω την ώρα που φιλούσαν τις βέρες και την ώρα που τους στεφάνωναν. Η ώρα της ένωσης ήταν μαγική. Αν της έκοβε λίγο της εκκλησίας θα απλοποιούσε τους ύμνους αφαιρώντας τα περιττά, θα φώτιζε λίγο περισσότερο τη στιγμή της σύζευξης και θα χτυπούσε κόκκινο η AGB. Θα ρίχναμε πιο πολύ κλάμα και από το ‘Πάμε Πακέτο’.  Όσο ταλαιπωρούν τον κόσμο με τα κυρελέησον και το σόου κάνει κοιλιά, αυτός βαριέται και μεμψιμοιρεί.

Στο πάρτι έγινε χαμός. Όλη η ένταση και το άγχος πνίγηκαν στο αλκοόλ. Χαλάρωσα και ξεφάντωσα. Τόσο πολύ που μετά από κάποια φάση έκατσα κάτω φρόνιμα γιατί νόμιζα θα πάθω δεύτερο καρδιακό από το πολύ το σέικ, σέικ, σέικ ιτ μι αμόρ. Νομίζω ότι πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια εργάστηκε τόσο έντονα η καρδιά μου. Πρέπει να έκαψε όλα τα χάπια που πήρα μαζεμένα μέσα σε τρεις ώρες. Αυτό βέβαια μου προκάλεσε και μια στιγμιαία θλίψη, αφού πρώτη φορά στη ζωή μου αναγκάζομαι να διακόψω το γλέντι γιατί με πρόδιδε το σώμα μου, αλλά τι να κάνεις. Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν 24, πηγαίναμε στο Ζοο και η ώρα 2:00 άναβε το γλέντι, στις 5:00 με το ζόρι το κλείναμε και πριν πάμε για ύπνο περνούσαμε και για σάντουιτς. Στα 34, ειδικά στην κατάστασή μου, σε καθίζουν κάτω με το ζόρι για να ζεις και αύριο, ενώ αν άντεξες μέχρι τις 2:00 θεωρείται ξεσάλωμα. Πώς περνά ο καιρός, δεν το δέχομαι, δεν το αποδέχομαι!

Πάντως, για να μην με περάσεις και για κανένα γερολυμένο ή ακόμα και για γερολυμάτο, χόρεψα με τη ψυχή μου. Σε κάποια φάση ενώ χόρευα συνειδητοποίησα ότι δεν έβλεπα καλά. Ήταν όλα θαμπά. Μπορεί να είχα πιει 15 διαφορετικά ποτά, αλλά δεν εξηγείτο το γιατί δεν έβλεπα τίποτα. Ψηλάφισα με τα χέρια μου τα μάτια μου και αντιλήφθηκα ότι δεν φορούσα γυαλιά. Πού είναι τα γυαλιά μου; Πού είναι τα γυαλιά μου; Μέχρι να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ήρθε ένας τύπος και μου τα έφερε. Μου είπε ότι σε κάποια φάση κι ενώ χτυπιόμουν σαν χταπόδι εκτοξεύτηκαν στον αέρα γυαλιά και ρολόι. Το ρολόι το ένιωσα, αλλά δεν ήθελα να διακόψω να το ψάξω. Κάποια στιγμή τεντώνοντας ψηλά το χέρι αποκολλήθηκε από το δερμάτινο περικάρπιο και έπιασε τα ουράνια. Τα γυαλιά όμως δεν κατάλαβα ούτε πότε, ούτε το γιατί βρέθηκαν στην άλλη άκρη της πίστας.

Στο πάρτι συνέβη και κάτι άλλο πολύ συγκινητικό. Το 1997 είχαμε διασκευάσει με τους φίλους μου το ‘Λιωμένο Παγωτό’ για χάρη μιας συμμαθήτριας που μας έπαιζε τη δύσκολη. Είχαμε αλλάξει τους στίχους, το ηχογραφήσαμε μόνοι μας και το τραγουδούσαμε με κάθε ευκαιρία χωρίς να αντιλαμβάνεται κανείς σε ποιαν αναφερόμασταν. Στο πάρτι το ξαναθυμηθήκαμε, το χορέψαμε αγκαλιασμένοι, μεθυσμένοι και λυμένοι στην πίστα και δεν χάσαμε ούτε μία λέξη από τον στίχο. Μπορεί να είχα να το ανακαλέσω στη μνήμη μου για πάνω από δεκαετία. Με το που ήχησε μας ήρθαν όλα στο πιάτο. Απίστευτο πράγμα.

Με αυτά και μ’ αυτά ήταν υπέροχος γάμος. Τέλειωσε και αυτό, πάντρεψα ήδη τους δύο, πάμε για τον τρίτον και απομένει άλλος ένας πλην εμού. Να μου ζήσουν να τους χαίρομαι, και στα δικά μου, και του χρόνου φύλαρχος, όπως επιθυμείτε να τον δείτε, ζωή σε λόγου σας, μ’ έναν πόνο να σου βγει, πάντα άξιος, πάντα γελαστοί και γελασμένοι!