Παράξενοι Άνθρωποι - Μέρος Β'

   (…Συνέχεια από χθες)

Είχα μείνει άναυδος. Δεν πίστευα στα μάτια μου!

Το δωμάτιο της Ελληνίδας δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο εντός. Ένα φυσιολογικότατο δωμάτιο με όλα τα χρειώδη του μέσου φοιτητή. Λάπτοπ ανοιχτό με πολύχρωμα pipes των Windows για screensaver, βιβλία στα ράφια, σημειώσεις ατάκτως ερριμμένες στο γραφείο, ένα άστρωτο κρεβάτι, φωτογραφίες από διακοπές στις Κυκλάδες στους τοίχους. Ουδέν περίεργο, ουδέν μεμπτό. Ούτε ναρκωτικά, ούτε πτώματα. Τι βαρετή ζωή, Θεέ μου, κρίμα τα νιάτα κι η τσαχπινιά, κρίμα η κατασκοπεία!

Αντιλαμβάνεσαι ότι η γυναίκα συμπεριφερόταν παράξενα, χωρίς λόγο. Κι αυτό την καθιστούσε ακόμα πιο παράξενη. Προς τι τόση αποστροφή προς όλους μας, προς τι τόση μυστικοπάθεια; Γούστο της, καπέλο της και καουμποϊλίκι της, θα μου πεις. Δεν αντιλέγω, ο καθείς και οι επιλογές του. Αλλά δεν μπορούσα να αντιληφθώ πώς ήταν δυνατόν να ήμασταν και οι εφτά συγκάτοικοι μια παρέα και μας χαλούσε την απαρτία εκείνη, άνευ σοβαρής αιτίας. Μέχρι και με τη Μεξικάνα τη θεούσα είχαμε δέσει, ήταν απορίας άξιο γιατί δεν κερδίσαμε την Ελληνίδα. Και κάπως έτσι βγάλαμε τη χρονιά.

Τέλος πάντων, για να καταλάβεις το μέγεθος της παραξενιάς, τα χρόνια πέρασαν. Πέρασε και το 2005, πήρε η ζωή του καθενός τον δρόμο της και έκτοτε καμία επαφή. Κανένα σημάδι ζωής εκ μέρους της. Τη διέγραψα κι εγώ από τα πρόσωπα με τα οποία θα ήθελα να έχω μίαν υποτυπώδη σχέση. Στα τέλη του 2009 όμως, την ημέρα που έπαθα το καρδιακό και ήμουν τέζα στην εντατική, αφού συνήλθα και άνοιξα το κινητό μου να διαβάσω τα μηνύματα και λοιπούς επικήδειους των φίλων μου, πρώτο, πρώτο στη σειρά εμφανίστηκε ένα δικό της! Πέντε χρόνια μετά αποφάσισε να δηλώσει το παρόν της. Και μου είχε γράψει: «Τι κάνεις Χρίστο μου; Είδες ότι παρόλα τα χρόνια δεν σε ξεχνώ, χάνομαι λίγο αλλά επανεμφανίζομαι, χεχε!»

Σάστισα κι εγώ. Μωρέ λες να πέθανα και να μην το πήρα πρέφα, και κάθομαι τώρα στην κόλαση και λαμβάνω μηνύματα από ράντομ κόσμο; «Μόλις συνήλθα από καρδιακό επεισόδιο», απάντησα. «Είμαι στην εντατική, αλλά είμαι καλά παρόλο το μεγάλο σοκ». Και μου απάντησε επί λέξει: «Μου λες ψέματα! Όχι, δεν μπορεί να είναι αλήθεια, δεν θα το επιτρέψω να συμβεί αυτό σε σένα!»

Ήμουν έτοιμος να πατήσω το κουμπί του πανικού να έρθει η νοσοκόμα να επιληφθεί του μηνύματος. Τι αντίδραση ήταν αυτή τώρα; Είχε να μου μιλήσει πέντε χρόνια, όσο συγκατοικούσαμε με απέφευγε ωσάν ο διάολος το λιβάνι και τώρα ωρυόταν διά μέσου μηνυμάτων σαν φωσκολική ηρωίδα για το κακό που με βρήκε; Πόσο παράξενο! Λίγα λεπτά μετά της απάντησα ότι δεν χρειαζόταν να ανησυχεί καθότι ήμουν εντάξει, ότι πολύ θα ήθελα να τη δω κάποια στιγμή και να κρατήσουμε σοβαρή επαφή. Δεν μου ξαναπάντησε. Άκρα του τάφου σιωπή.

Αυτά το 2009. Έκτοτε πέρασαν άλλα πέντε χρόνια, φτάσαμε στο σήμερα, και δεν είχα ούτε ένα νέο της. Σημείωσε ότι αποφεύγει τα κοινωνικά δίκτυα και έτσι ούτε από εκείνη την οδό έχω πρόσβαση στην ίδια. Προχθές όμως, αρχές Μαΐου 2014, εκεί που είχα σχολάσει, είχα μπει στο σπίτι φουριόζος να φάω και να ξεραθώ, συνδέθηκε το κινητό μου με το wifi, και έλαβα αμέσως ένα μήνυμα στο Viber. Ήταν άγνωστος ο αριθμός, αλλά από τα συμφραζόμενα την αναγνώρισα: «Τι κάνεις; Μην νομίζεις ότι δεν σε σκέφτομαι. Και σε σκέφτομαι και σε πεθυμώ. Μην σου πω ότι είμαι στα πρόθυρα να συνδεθώ με το Facebook για να μαθαίνω νέα σου!»

Παναγιά μου, σκέφτηκα, τι σημάδι είναι αυτό; Να μου το θυμηθείς, μου ξανάρχεται το καρδιακό! Αφού ηρέμησα της απάντησα ευγενικά, την ρώτησα τι κάνει, πότε θα τη δω, πού ζει, αν παντρεύτηκε, πού εργάζεται και τα συναφή. Δεν έλαβα απάντηση. Σε πέντε χρόνια ξανά, μπορεί.

Τι παράξενος κόσμος!

(αύριο θα σου πω κι άλλη ιστορία, πιο παράξενη).