Ghosts

Από το 2010 που πέθανε ο πατέρας μου, τον είδα τρεις φορές στον ύπνο μου. Ήταν και οι τρεις φορές σημαδιακές, καθώς επίσης άξιες αναφοράς.

Πριν δύο χρόνια, όταν ήμουν ακόμα περισσότερο κατά φαντασίαν ασθενής και επισκεπτόμουν τους γιατρούς με ψύλλου πήδημα, τον είδα στον ύπνο μου να στέκεται πίσω από μια γωνιά του υπνοδωματίου μου ενόσω εγώ κοιμόμουν, και να κρυφοκοιτάζει. Όταν ξύπνησα και τον κοίταξα, αυτός ξεπρόβαλε με τη μαύρη ρόμπα που συνήθιζε να φορεί και μου είπε: «Πέσε κοιμήσου και μην αγχώνεσαι για την υγεία σου, δεν ήρθε η ώρα σου ακόμα!» Αυτή του η δήλωση λειτούργησε θεραπευτικά επάνω μου αφού έκτοτε έχω μια σιγουριά ότι η υγεία μου μπορεί μεν να θυμίζει βάρκα που μπάζει από παντού, μα δεν είναι ακόμα η ώρα της να βουλιάξει. Έκτοτε, όποτε αμφιβάλλω για την πορεία της, σκέφτομαι ότι ο ‘μεγάλος’ εκεί πάνω έχει πρόσβαση στα ‘προσεχώς’, στα οποία και δεν συμπεριλαμβάνομαι. Από τη μέρα που είδα εκείνο το όνειρο έκοψα τους γιατρούς. Όταν λέω έκοψα, εννοώ ότι δεν τους επισκέπτομαι δυο φορές τον μήνα, αλλά δυο φορές το εξάμηνο. Κάτι είναι και αυτό.

Τη δεύτερη φορά που τον είδα όνειρο, την παρακάμπτω καθότι αφορά τρίτο πρόσωπο για το οποίο δεν μπορώ να αναφερθώ εύκολα δημοσίως.

Και φτάνουμε αισίως στην τρίτη φορά που μου φανερώθηκε, προχτές, που ήταν και η πιο spooky από όλες. Ονειρεύτηκα πως ήμουν στο σπίτι ενός κολλητού, ο οποίος για κάποιο λόγο γιόρταζε. Με το που μπήκα στο σπίτι του, μια κοπέλα με την οποία παίζουμε μαζί θέατρο, με παρέλαβε και με προετοίμασε για μια έκπληξη λέγοντας «έλα να δεις ποιος είναι εδώ!» Με πήγε στην τραπεζαρία όπου ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και ο πατέρας μου, ο οποίος έτρωγε δίπλα στη μάνα μου. Όλη η προσοχή των καλεσμένων στράφηκε επάνω μου, να δουν την αντίδρασή μου. Ένιωσα αμήχανα και δεν ήξερα αν επρόκειτο για κάποιου είδους φάρσα, οπότε πήγα να το παίξω κουλ, και τον ρώτησα: «Τι γυρεύεις εσύ εδώ;» και αυτός πολύ εκνευρισμένος, άφησε κάτω το πιρούνι του και απάντησε, «νόμιζες κι εσύ ότι πέθανα;». Αν δεν πέθανες πού χάθηκες τρία χρόνια, του αντιμίλησα. Και ανταπάντησε ακόμα πιο εκνευρισμένα: «Δεν ξέρω που χάθηκα, ξέρω πάντως ότι τώρα είμαι εδώ». Κοίτα Κύριε, που έχουμε να ιδωθούμε τόσον καιρό και ακόμα και τώρα έχει όρεξη για καβγά!

Ανάθεμα την ώρα που σε ξαναβρήκαμε, σκέφτηκα, και αποχώρησα σε άλλους χώρους του σπιτιού να αποφύγω περεταίρω δούναι και λαβείν μαζί του. Ταράχτηκα που τον είδα. Αμέσως μεταφέρθηκα στο κρεβάτι μου, στο οποίο όντως κοιμόμουν. Τότε, φορώντας πάλι τη γνωστή ρόμπα, ήρθε και έκατσε δίπλα μου και με ρώτησε: «Νομίζεις ότι είμαι φάντασμα;» Ξύπνησα, τον κοίταξα, και του είπα ότι προφανώς και δεν είναι φάντασμα για να είναι τώρα εδώ και να συζητάμε, αλλά δεν δικαιολογείται η απουσία του τρία χρόνια τώρα. Οπότε ναι, εύλογα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είσαι φάντασμα, του εξήγησα. Και τότε εκείνος απάντησε: «Αν ήμουν φάντασμα, θα μπορούσα να κάνω ένα ‘πουφ’ και να εξαφανιστώ όποτε θέλω, αλλά τώρα είμαι εδώ».

Ώσπου να τελειώσει την πρότασή του, έπαιξε το ξυπνητήρι, ξύπνησα, και μόλις που πρόλαβα να δω το ‘πουφ’ που έκανε την ώρα που εξαφανίστηκε. Ήταν πολύ γραφικό το ‘πουφ’, σαν application στο iphone, την ώρα που γίνεται minimized.

Δύο πράγματα έχω να παρατηρήσω. Πρώτον, όσο έβλεπα αυτό το όνειρο και τον ένιωθα να κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι ένιωθα μια απίστευτη ασφάλεια, όμοια της οποίας έχω να αισθανθώ από δέκα χρονών. Δεύτερον, όταν ξύπνησα και σηκώθηκα να ντυθώ να πάω δουλειά, βρήκα τις παντόφλες μου πάνω στο κομοδίνο. Τι δουλειά είχαν οι παντόφλες πάνω στο κομοδίνο; Άγνωστον. Αφού πριν κοιμηθώ τις κλωτσάω μακριά από το κρεβάτι. Πώς είναι δυνατόν να βρέθηκαν πάνω στο κομοδίνο;

«Τις έβαλε εκεί ο μπαμπάς σου» - δήλωσε η μάνα μου, σαν να την ρωτούσα πού έβαλε η γυναίκα που καθαρίζει το άσπρο το πουκάμισο και δεν το βρίσκω.

«Έγινε θαύμα» - δήλωσε η γιαγιά μου, 80 χρονών, η οποία προφανώς και θεωρεί δυο παντόφλες πάνω σε ένα κομοδίνο ένδειξη θαύματος.

«Ήταν η απόδειξη ότι ήταν εκεί» - δήλωσε εκλεκτή συνάδελφος.

Υπάρχει πιο απλή εξήγηση. Εκείνο το βράδυ πήρα πολλά χάπια. Πήρα αντιβιοτικό γιατί ήμουν κρυολογημένος, πήρα δύο παυσίπονα, σιρόπι για τον βήχα και ένα ηρεμιστικό γιατί είχε προηγηθεί άγριος καβγάς κι από τα νεύρα δεν έκλεινα μάτι. Όλα αυτά τα φάρμακα μαγειρεμένα στο στομάχι μου αλ ντέντε, προφανώς με έκαναν να ξυπνήσω κάποια στιγμή το βράδυ, να έκανα ένα γύρο στο δωμάτιο άνευ λόγου και αιτίας και να απόθεσα τις παντόφλες πάνω στο κομοδίνο.

Πρέπει να σου πω ότι οι παντόφλες αυτές είναι τρομερά βρόμικες και δεν υπήρχε περίπτωση να τις έχω αποθέσει ο ίδιος, εκούσια, πάνω στο κομοδίνο υπό φυσιολογικές συνθήκες. Δικαιολογώ την παρουσία τους σε παρενέργεια των φαρμάκων, γιατί γνωρίζω κι άλλους που επικοινωνούν δήθεν με τα πεθαμένα τους, και είναι όλοι χαπακωμένοι ως το λαιμό – δεν τους το λέμε βέβαια για να μην τους προσβάλουμε.

Έτσι που λες. Αυτό που με εντυπωσιάζει όμως σ’ αυτή την ιστορία, είναι που παρόλες τις παραισθήσεις που σου προκαλεί η σούπα με τα φάρμακα (εδώ η Πυθία με λίγο χασίς έδινε μέχρι και χρησμούς!), εντούτοις ο εγκέφαλος είναι σε θέση να δημιουργεί spooky εικόνες οι οποίες σου δημιουργούν έντονα και ζεστά συναισθήματα. Περισσότερο ενδιαφέρον δε, υπάρχει όταν ξυπνάς και τα διηγείσαι από δω και από ‘κει, άπαντες ανατριχιάζουν και σταυροκοπιούνται, ενώ ταυτόχρονα γεννιούνται νέοι αστικοί μύθοι μέσα στο οικογενειακό σου περιβάλλον. Είναι όλοι πεπεισμένοι από προχθές ότι ο πατέρας μου διενεργεί εφόδους από καιρού εις καιρόν.

Κανένας δεν σκέφτηκε ότι με τα αίσχη που ζω, και τα χάπια που αναγκάζομαι να καταβροχθίζω, κοντεύω να τρελαθώ μια κι έξω!