Τα Ιουλιανά στο Παρίσι

Πριν κάποια χρόνια, όταν το μπλόγκινγκ ήταν ακόμα στις δόξες του, είχαμε όλοι περισσότερο κέφι και ιστορίες να διηγηθούμε, και γράφαμε από ένα κείμενο την ημέρα, είχα πάθει παροξυσμό με τα στατιστικά των επισκέψεων. Περνούσα ώρες μπροστά στην οθόνη παρακολουθώντας ποιοι κάνουν κλικ στο μπλογκ μου, τι έψαχναν όταν μπήκαν και από ποια χώρα έρχονταν. Είχα λοιπόν παρατηρήσει ότι κάθε μέρα είχα ένα κλικ από το Παρίσι. Δεδομένου ότι δεν είχα κάποιο φίλο εκεί και δεδομένου ότι οι επισκέψεις ήταν μετρημένες, (καμιά 50αρια όλες κι όλες), έγραψα ένα κείμενο και ρώτησα ανοιχτά, ‘ποιος είναι αυτός ο ήρωας που μπαίνει από το Παρίσι για να με διαβάσει;’

Λίγες ώρες αργότερα έλαβα στα σχόλια απάντηση από μια κοπέλα, η οποία μου είπε πως τη λένε Ιουλία, πως βρήκε το μπλογκ ψάχνοντας κάτι για την Άννα Βίσση στο google, και από τότε κόλλησε. Την Ιουλία δεν την γνώριζα, όμως με τα χρόνια δικτυωθήκαμε και στα υπόλοιπα κοινωνικά φόρα, από twitter μέχρι facebook. Διά ζώσης δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ, μέχρι που στην περίφημη συναυλία της Λάρνακας, που εγώ χόρευα σαν Καρβέλας, πήρε το αεροπλάνο από το Παρίσι και ήρθε να τη δει. Λόγω στενότητας χρόνου και χώρου δεν προλάβαμε να πούμε περισσότερα από ένα γεια, αλλά ένιωσα το κλικ της συμπάθειας από το πρώτο λεπτό.

Όπως ήδη κατάλαβες, στο πρόσφατο ταξίδι στο Παρίσι, η Ιουλία έπαιξε σημαντικό ρόλο. Όχι μόνο συναντηθήκαμε και τα είπαμε, αλλά ήρθε και μαζί μας στη Ντίσνεϊλαντ, παρέχοντάς μας μετακίνηση και έκπτωση εισόδου στο πάρκο. Στη δε διαδρομή από και προς το πάρκο έγινε το έλα να δεις με τη Βίσση να χτυπιέται στη διαπασών και εμείς να τραγουδούμε δίχως αύριο. Διασχίζαμε τον περιφερειακό του Παρισιού, κοιτάζαμε αριστερά – δεξιά τα λαγκάδια και εμείς βαρούσαμε παλαμάκια τραγουδώντας «βρε κουτό, βρε κουτό, βρε κουτό!» Στην επιστροφή μάλιστα, παρόλο που ήμασταν πτώματα, δεν θέλαμε να φτάσουμε σπίτι. Είχαμε μερακλώσει τόσο πολύ που παρακαλούσαμε να μην τελειώσει ο δρόμος. Κάναμε κύκλους τα οικοδομικά τετράγωνα ώσπου να τελειώσει το τραγούδι. Και με το που άρχιζε το επόμενο λέγαμε "ακόμα ένα τελευταίο". Πολύ σουρεάλ πράμα. Οι γέφυρες του Παρισιού φωτισμένες και εγώ να τραγουδώ μέσα σε ένα αυτοκίνητο τα άπαντα της Άννας.

Αυτά είναι τα καλά του ίντερνετ, αγαπητέ. Εγώ στη Λευκωσία, αυτή στο Παρίσι, γεννημένοι σε διαφορετικές χώρες, κοινός παρονομαστής η Βισσάρα και γέφυρα το ίντερνετ. Πες μου πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι ανάλογο πριν 30 χρόνια, χωρίς διαδικτυακή σύνδεση. Θα αγνοούσαμε έκαστος την ύπαρξη του άλλου και όλη αυτή η ευτυχία θα πήγαινε χαμένη. Θα πεθαίναμε και δεν θα μοιραζόμασταν τίποτα. Γι αυτό είμαι τόσο υπέρμαχος των κοινωνικών δικτύων. Γιατί αν χρησιμοποιηθούν σωστά και καλοπροαίρετα, μας φέρνουν πιο κοντά από το πουθενά. Άλλαξαν οι εποχές, άλλαξαν τα σήματα. Facebook, skype, whats’up, instagraaaaaam!

Έχω γνωρίσει πολύ κόσμο από ‘δω ευτυχώς χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις (εκτός από μία, που θα σου εξιστορήσω μετά από χρόνια), και θεωρώ ότι πραγματικά έκανα καλούς φίλους. Μα, αυτό στο Παρίσι ήταν απρόσμενο. Δυστυχώς δεν είχαμε ώρα να συναντηθούμε κι άλλη μέρα, αλλά εννοείται πως την περιμένουμε στην Κύπρο με την πρώτη ευκαιρία, ή και συναυλία.

Ιουλία μου ξανά σε ευχαριστώ που «είπαμε το σ’ αγαπώ με λόγια!» J