Ο Ηρακλής

«Πώς θα σου φαινότανε αν ονομάζαμε τον γιο μας ‘Ηρακλή’;» με ρώτησε η Μπρέντα καθώς μπαίναμε στην αίθουσα κινηματογράφου για να παρακολουθήσουμε την ομώνυμη ταινία. Δεν είναι έγκυος, μην χαίρεσαι, υποθετικό ήταν το ερώτημα.

«Πώς να μου φαινότανε; Αίσχος θα μου φαινότανε».

Παρόλο που αγαπώ τα αρχαιοελληνικά ονόματα και απ’ αυτά θα εμπνευστώ για να βαφτίσω το παιδί μου αν και όταν αποκτήσω, εντούτοις το Ηρακλής είναι εκτός συζήτησης. Και γιατί αποκλείεται το όνομα ενός ήρωα με τόσους άθλους στο ενεργητικό του, ενώ προκρίνονται ονόματα άλλων με πολύ λιγότερα μετάλλια και κύπελλα στο παλμαρέ τους όπως, φερ’ ειπείν, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας και ο Ιάσονας;

Μα, αγαπητέ μου, στο άκουσμα του ονόματος Ηρακλής, δυο πράγματα μου έρχονται εμένα στον νου: Το παγωτατζίδικο στη Λήδρας και ο Ηράκλης Γιωργαλλής (σωστά πρόσεξες, ο τόνος στο ρα και όχι στο ήττα για κάποιον ανεξήγητο λόγο…), ο ηθοποιός που διέπρεψε στην κυπριακή επιθεώρηση με τη Δώρα Κακουράτου. Και πιστέψτε με, πρόκειται για δυο ‘προϊόντα’ που έχουν στιγματίσει τόσο πολύ την πραγματικότητά μας, που ούτε το σκότωμα της Λερναίας Ύδρας δεν μπορεί να τα υπερκαλύψει. Με λίγα λόγια, προτιμώ εκατό φορές να βαφτίσω τον γιο μου Ριτζ Φόρεστερ ή Γιάγκο Δράκο, παρά Ηρακλή.

Πώς καταφέρνουμε σ’ αυτό τον τόπο και αποδομούμε τα ονόματα μέσα σε δευτερόλεπτα, είναι απίστευτο. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο κυπριακό, ο ήρωας Ηράκλης και ουχί Ηρακλής, αντί για ρόπαλο κρατά ένα τεράστιο παγωτό, προσφορά του καταστήματος, και σκοτώνει τέρατα. Ένα ρόπαλο στο οποίο, τύφλα να ‘χουν τα πολυβόλα και λοιπά αντιαρματικά, δύναται να προστίθενται επιπλέον μπάλες, αναλόγως της δύναμης του εχθρού, και να τον εξοντώνουν μια ώρα αρχύτερα.

Είναι μαγικό. Ο Ηράκλης σηκώνει το παγωτό του, εκτοξεύει μια μπάλα προς το εκάστοτε τέρας και αυτό παγώνει. Αν είναι τυχερό, προτού τινάξει τα πέταλα, το τέρας γεύεται και λίγο από τη γεύση του παγωτού και, αν μη τι άλλο, πάει χορτάτο. Διαθέτουμε ποικιλία ευφάνταστων γεύσεων: από σοκολάτα, βανίλια, φράουλα και λεμόνι, μέχρι και τα δικής μας εμπνεύσεως: πουτσόσυκο, μουνόμηλο, λαχανόπορτο, μασχαλόσυκο, αυνανά, όλα σχεδιασμένα από μυρωδιές της φύσης και του ανθρώπινου σώματος.  

Ο Ηράκλης της Κύπρου, δεν είναι μόνος. Ως γνωστόν, διαθέτει κι έναν αφρικανικό, πλην μαδημένο παπαγάλο στην αυλή του. Τον ‘Κόκο’. Ο Κόκος, δίχως άλλο, θα μπορούσε να ήταν η μασκότ του ήρωά μας. Όπως ο Σίμπα είχε τον Ζάζου, όπως ο Αλαντίν είχε τον Αμπού και η Ποκαχόντας τον Μίκο, έτσι και ο Ηράκλης θα έχει τον Κόκο. Μάλιστα, προς αποφυγήν σύγχυσης με τον Ταρζάν, ο δικός μας Ηράκλης θα χρησιμοποιήσει τον παπαγάλο του διαφορετικά. Θα του κόψει το σώμα και θα φορέσει την κεφαλή του στο πέος του, ως περικεφαλαία. Γιατί ως γνωστόν, ο καλύτερος φίλος και σύμμαχος κάθε άντρα, από την ώρα που γεννιέται ως την ώρα που πεθαίνει, είναι το πέος του. Ήρωας με παραδείσιο πουλί, λοιπόν, όχι ψέματα.

Ο Ηρακλής ξεμπέρδεψε με 12 άθλους, ο δικός μας Ηράκλης θα πάει ένα βήμα παραπέρα και θα επιτελέσει τους 12 Άθλιους. Θα επανέλθω σε μεταγενέστερη ανάρτηση παραθέτοντας αναλυτικά το τουρ που θα ακολουθήσει, μα ακροθιγώς αναφέρω μερικά από τα τέρατα που έχει βάλει στο μάτι:

Το Τέρας του Δικώμου: Ένα υδροκέφαλο τέρας που σκοτώνει κόσμο. Δεν έχει χέρια, του κόπηκαν όταν ήταν μικρό, από την πολλή τη μαλακία. Αντί αυτών, του έκαναν προσθετική σαν τον Κάπτεν Χουκ ένα σφυρί και ένα δρεπάνι αντίστοιχα. Με αυτά σκοτώνει. Γεννήθηκε στο Δίκωμο, περιοδεύει στο Κελλάκι, στον διάβα του ισοπεδώνονται από περιοχές, μέχρι ολάκερες οικονομίες.

Τα Άγρια Αμπελοπούλια: Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα Αμπελοπούλια, και ο Ηράκλης σώζει απ’ τις δαγκάνες τους τη Ζέτα Μακρυπούλια.

Οι Ειρηνοχαραλαμπίδες Όρνιθες: Αθώες κοτούλες που αν πουν και ανοίξουν το στόμα τους και αρχίσουν να κακαρίζουν, είναι άξιες να σε δαγκώσουν και να σου κόψουν ολόκληρα κομμάτια σάρκας σαν τα πιράνχας! Ο Ηράκλης τις απομονώνει, τις δένει όλες μαζί με το σύρμα της κλήρωσης του Ευχάριστου Σαββατόβραδου και τις εξαναγκάζει σε ένα μαρτύριο άνευ προηγουμένου: Τις συνδέει με ηλεκτρόδια και τους μοιράζει λαχεία. Πατά το κουμπί και όποιας κληρώνεται το νούμερό της, ανατινάζεται επί τόπου από ηλεκτρική εκκένωση. Με τα πούπουλα που περισσεύουν φτιάχνει μαξιλάρια.

Η Ζώνη της Απόλυτης: Σε μία συναυλία της Άννας Βίσση ο Ηράκλης της κλέβει τη ζώνη που φοράει καθώς τραγουδάει, και μ’ αυτήν πάει και μαστιγώνει το κύμα. Από τις πολλές βιτσιές, η ζώνη της Βίσση σκίζει τη θάλασσα και από μέσα αναδύεται πετρέλαιο, φυσικό αέριο, φωταέριο και ο Μαζωνάκης.

Το Αγρινό των Κυπριακών Αερογραμμών: Ένα αγρινό γίγας με ατσαλένια φτερά αετού, που ίπταται πάνω από το νησί και μεταφέρει ως επί το πλείστον κόσμο στην Αθήνα και φοιτητές στο Λονδίνο, έχασε τις δυνάμεις του, άρχισε να χάνει ύψος και να απειλεί τη νήσο Κύπρο. Ο Ηράκλης το άρπαξε από τα κέρατα εν πτήσει και το προσγείωσε ανώδυνα στο έδαφος, σώζοντας χιλιάδες νοικοκυριά από πιθανή συντριβή του.

Αυτά για την ώρα. Δεν μου έρχονται άλλα. Μια φορά, το όνομα Ηρακλής έχει μπει στη μαύρη λίστα, νύχτα έρχεται και φεύγει νύχτα. Παρεμπιπτόντως, χάλια η ταινία, μεγαλύτερη μαλακία δεν έχω δει εδώ και χρόνια!