Το Υπόθετο του '14

Έρχεται το ’14.

Που κι από μόνο του, ως αριθμός δηλαδή, έχει μια αισιοδοξία καθότι ζυγός. Και οι ζυγοί αριθμοί είναι πιο εύκολοι στη διαίρεση, άρα πιο συνεργάσιμοι και συμπαθητικοί. Μην ακούς αυτά που λένε πως θα είναι πιο δύσκολο (που θα είναι) από το ’13. Μην ακούς τίποτε. Άμα δεν ακούς είσαι ευτυχισμένος.

Ένα θα σου πω: Αρνούμαι να υποκύψω στην τρομοκρατία του ‘14. Νέοι φόροι, νέες μειώσεις, νέα χαστούκια. Στη δουλειά οι προϊστάμενοι δεν μας ευχήθηκαν «χαρούμενο το ‘14», αλλά «να ζήσουμε να φτάσουμε το ‘15» που θα είναι, τάχα μου, καλύτερα τα πράγματα. Δεν θα σας κάνω τη χάρη, ούτε θα πέσω, ούτε που πρόκειται να πανικοβληθώ.

Το 2014 για μένα θα είναι «μη μου τους κύκλους τάραττε». Η κατήφεια του ’13 και το ψυχοπλάκωμα που προέκυψε από το Γιούρογκρουπ του Μαρτίου δεν πρόκειται να επαναληφθούν. Ή τουλάχιστον δεν θα επιτρέψω να επιδράσουν επάνω μου με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν θα μας κάνετε καρδιακούς εσείς, μπορούμε κι από μόνοι μας!

Για το 2014 σχεδίασα ήδη τα ταξίδια μου. Δεν με ενδιαφέρει αν μείνω ταπί και ψύχραιμος. Με ένα βρακί; Με ένα βρακί! Κανείς δεν πέθανε επειδή έμεινε με ένα βρακί.

Είχα πει δεν θα έβγαινα απόψε για λόγους οικονομίας. Δεν σφάξανε! Θα βγω. Και θα ντυθώ και σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Και θα πιω και σαμπάνιες και τα πιο ακριβά ποτά. Δεν πα να βυθίζεται ο Τιτανικός; Η ορχήστρα θα παίζει μέχρι τελική πτώσεως.

Να το ξέρουν οι καιροί: Θα πάμε κόντρα κι όπου βγει, στου χρόνου την καταστροφή. Πες τα Βίσσαρε:

Χαρούμενη Πρωτοχρονιά

Το αρχείο του ΡΙΚ που ξεθάψαμε από τα μπαούλα της Μπρέντας κορυφώνεται και εξαντλείται με δύο περιλήψεις από «Χαρούμενες Πρωτοχρονιές», τις οποίες παραθέτω πιο κάτω σε σχετικά βίντεα.

Η «Χαρούμενη Πρωτοχρονιά» ήταν το εορταστικό πρόγραμμα του ΡΙΚ που μεταδιδόταν την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς και όλες οι κυπριακές οικογένειες το περίμεναν πώς και πώς αφού εκτός των κληρώσεων λαχείων και άλλων δώρων, προβάλλονταν διάφορα σατιρικά σκετσάκια, αόρατος φακός (δηλ. candid camera), καθώς και ντόπιοι και ελλαδίτες τραγουδιστές σε σουξέ της εποχής.

Θέλω να παρακολουθήσεις πολύ στενά τα δύο αυτά βίντεα και να τα μελετήσεις ενδελεχώς γιατί κατά τη γνώμη μου δεν αποτελούν απλώς άλλη μίαν ένδειξη κυπριακού πολιτισμού εφάμιλλου αυτού της Χοιροκοιτίας, μα πάνω απ’ όλα χαίρουν τεράστιας ιστορικής και κοινωνικής σημασίας που μας βοηθά να κατανοήσουμε τον homo Cyprius στα χρόνια της βάτας, της φράντζας και της κασέττας. Είναι σοκαριστικό το πώς 20 χρόνια πριν οι σατιρικές εκπομπές έκαναν αναφορές στο «πότε θα βγούμε απ’ την κρίση», στο «πότε θα δεήσουν οι πολιτικοί να αποφασίσουν σε ποια πόλη θα χτιστεί το καζίνο» (ήταν την πρωτοχρονιά του 1989 η αναφορά), και σ’ άλλα πολλά επίκαιρα. Προσεγγίστε το βίντεο με διάθεση έρευνας και συγγραφής phd, γιατί πραγματικά αξίζει κάθε δευτερόλεπτο από το πρόγραμμα.

Σε περίπτωση που δεν μπορείς να δεις το βίντεο που παραθέτω, στο αναλύω:

Παραμονή πρωτοχρονιάς 1991 –

Ο Παύλος Παύλου και η Ειρήνη Χαραλαμπίδου με μαλλί σαφώς επηρεασμένο από το ‘Ψεύτικα τα Δάκρυά σου’ της Βίσση, μας ενημερώνουν πως ήρθε το τέλος του 1990. Κάνουν αναφορές στα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς, μεταξύ των οποίων και το debate κατά πόσον έπρεπε να γίνει πενθήμερη η εβδομάδα εργασίας. Κάτι αντίστοιχο με το σούσουρο που γίνεται σήμερα με το ωράριο των επιχειρήσεων τις Κυριακές. Τότε θέλαμε να δουλεύουμε και τα Σάββατα για να πάει μπροστά η οικονομία, σήμερα προσπαθούμε να σώσουμε την Κυριακή. Ποιος είπε ότι αυτός ο λαός δεν είναι σταθερός στα θέλω του;

Έπειτα γίνεται σύνδεση με τη Λεμεσό και τη Λάρνακα. Στη Λεμεσό έχουν σταλεί η Εύη Παπαμιχαήλ με τη Μαρίνα Μαλένη (η τελευταία ήταν τρελή γκόμενα τότε), ενώ στη Λάρνακα στάλθηκε η Μαρία Βασιλειάδου (το ότι όποιος μπει στο ΡΙΚ μετά κάνει πολιτική καριέρα καταδεικνύει και τη σοβαρότητα της χώρας μας) με τον Σταύρο Λούρα. Το στούντιο στη Λευκωσία συνδέεται με τις δύο αυτές πόλεις εν χορδαίς και οργάνοις, με την ίδια επισημότητα που θα συνδεόταν το Σύδνεϋ με το Τόκιο, και εμείς πανηγυρίζουμε που μαθαίνουμε τα νέα των Λεμεσιανών και των Σκαλιωτών. Οι πρώτοι, μάλιστα, επιστράτευσαν μέχρι και τους Γιωργαλέτους για να μας κατατοπίσουν γεωγραφικά, τραγουδώντας «εδώ Λεμεσός, εδώ Λεμεσός», Δεκέμβρη μήνα. Το λες και χαριτωμένο.

Παρακάμπτω το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Παβίλιον, κατά τη διάρκεια του οποίου ακούμε επικά σουξέ από Κύπριες τραγουδίστριες, παρακάμπτω ακόμα και την άγνωστη τότε (και ίσως άγνωστη ακόμα και τώρα), Έλενα Πατρόκλου που είχε δίλημμα ως προς τον δρόμο που ήθελε να διαλέξει (τον λάθος δρόμο πήρε κατά πως μαρτυρά η μέχρι τώρα καριέρα της…), και εστιάζω στο σχήμα του Αρίστου Μοσχοβάκη (λείπει ο Μάρτης;) το οποίο ερμηνεύει σε άπταιστα λεμεσιανό-ιταλικά το Insieme του Tότο Κουτούνιο (που τότε είχε κερδίσει τη Γιουροβίζιον και ήταν χιτ), με μια πρωτότυπη προσθήκη: Στο τέλος, αντί για unite, unite Europe, είπαν: Unite, unite, Κύπρος!

Αν αυτό δεν είναι καλτ, δεν ξέρω τι είναι. Πρέπει να το έχω παρακολουθήσει τουλάχιστον 20 φορές μέχρι σήμερα το συγκεκριμένο. Τόσες περίπου παρακολούθησα και τους τραγουδιστές του ξενοδοχείου στη Λάρνακα που με εκπληκτικές κόμες και ρούχα που θα ζήλευε και ο σύζυγος της Μπιμπιμπό, τίμησαν τον Γιάννη Πάριο και τον Στράτο Διονυσίου.

Ακολούθησε ένα μικρό δείγμα αόρατου φακού με τη Μαρίνα Μαλένη να προσπαθεί να πείσει γριούλες με τσεμπέρι στην τότε Πλατεία Ελευθερίας πως είχε ένα μωρό κλεισμένο στη τσάντα της και αυτές κοιτούσαν απορημένες, από το οποίο δείγμα κρατώ μόνο το ότι το 1990 υπήρχαν ακόμα γριούλες με τσεμπέρια στην Πλατεία Ελευθερίας και όχι οικιακές βοηθοί και εργάτες από τις ταλαίπωρες χώρες του κόσμου. Πολύ ενδιαφέρον.

Στο μεταξύ, η Ειρήνη μας (μετά από τη θέαση τόσων εκπομπών άρχισα να πιστεύω ότι ήταν tres sympatique προσωπικότητα πριν κολλήσει ακελίτιδα και σκυλλέψει), εξηγεί σ’ αυτόν τον καταπονημένο και δύσμοιρο λαό πώς λειτουργεί η κλήρωση, πώς λειτουργούν τα λαχεία και πως δεν μπορούν να κερδίσουν ολόκληρο το ποσό ή δώρο αν δεν κατέχουν ολόκληρο το κουπόνι. Άξιος ο μισθός της, δεν μπορείς να πεις!

Και λίγο πριν μπει ο νέος χρόνος, η Γιάννα Λευκάτη σε ένα σατιρικό νούμερο, ντύθηκε θεά Αφροδίτη και επισκέφτηκε τον πρόεδρο Βασιλείου καθώς και τους κομματικούς αρχηγούς. Θα δείτε αναφορές στο ρουσφέτι, στους «εκλεκτούς» δημοσίους υπαλλήλους που ζουν εις βάρος του ιδιωτικού τομέα που μονίμως υποφέρει, αναφορές στα μέσα που απαιτούνται για να διοριστείς στο Δημόσιο, και σ’ όλα αυτά που μας ταλανίζουν ακόμα και σήμερα. Τόσο μακρινά μα πάντα επίκαιρα στο νησί που ζει ακόμα με ρυθμούς 1991 το έτος 2013. Παρεμπιπτόντως, να πω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν αξιοπρεπέστατο και αρκετά αιχμηρό για τα δεδομένα της εποχής.

Και μπήκε το 1991! Το είπε και η Ειρήνη. Σκηνές από όλες τις πόλεις κατακλύζουν τις οθόνες μας, με τον κόσμο να χορεύει έξαλλα που μπήκε ο νέος χρόνος. Αναρωτιέμαι πόσα χρόνια έχω να πανηγυρίσω το έμπα του νέου χρόνου. Θα συγκινηθείς με την αθωότητα με την οποία προσέγγισαν άπαντες το concept «πάει ο παλιός ο χρόνος» λες και όντως επρόκειτο για άνθρωπο που μας άδειασε τη γωνιά και τον ερχομό κάποιου καινούριου. Η αλλαγή της χρονιάς, για τον μέσο μοντέρνο άνθρωπο του 2013, δεν αποτελεί κάτι παραπάνω από την αλλαγή μιας μέρας, χωρίς καμία νότα αισιοδοξίας επ’ αυτού. Το πολύ να πέσουν βεγγαλικά και να δούμε το πρόγραμμα κάποιου νυχτερινού κέντρου της Αθήνας σε μαγνητοσκόπηση. Τότε όμως, κρίνοντας τουλάχιστον από το κέφι και την αγαθοσύνη του κόσμου, η αλλαγή της χρονιάς ήταν κάτι σημαντικό. Κάτι που άξιζε να σηκωθείς απ' την καρέκλα σου για να το χορέψεις.

Αυτό το βίντεο το παρακολούθησα άπειρες φορές και κάθε φορά συγκινούμαι, ειδικά στο τέλος που χορεύουν όλοι μαζί, και θεωρώ πραγματικά ότι ήμασταν τυχεροί που ζήσαμε εκείνα τα χρόνια και τα απολαύσαμε. Μπορεί η καθυστερημάδα της κοινωνίας μας να παραμένει αναλλοίωτη και αυτούσια στον χρόνο, αλλά τουλάχιστον το τότε χαρακτηριζόταν από μια αθωότητα που τη χάσαμε προ πολλού. Αν κρίνω από το πόσο κυνικά είναι τα σημερινά παιδιά, τέτοια χρόνια δεν ξανάρχονται, εκτός και αν αλλάξουμε πλανήτη και αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε ξανά τα πάντα με δέος.

Πολλά είπα, και έχω κουραστεί. Σου παραθέτω και το βίντεο από την ‘Χαρούμενη Πρωτοχρονιά’ του 1989 η οποία είναι σαφώς υποδεέστερη σαν πρόγραμμα και παραγωγή, αλλά αξίζει να τη δεις, για να σημειώσεις πόσο σημαντική ήταν κάποτε η αναφορά στη κατεχόμενη Γη μας λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος και πόσο σημαντικό ρόλο έπαιζε για εμάς κάποτε η Ελληνική σημαία και το ‘Δεν Ξεχνώ’. Πάτα play, 9 λεπτά διαρκεί όλο κι όλο. 

Εν ολίγοις προτείνω να θεσμοθετηθεί μάθημα στα σχολεία με τίτλο «Χαρούμενη Πρωτοχρονιά», να διδάσκεται τουλάχιστον ένα δίωρο την εβδομάδα, ας φέρνουν και τη Χαραλαμπίδου να κάνει έκτακτες διαλέξεις που λέει ο λόγος δεν θα φέρω αντίρρηση, μπας και μάθουν τίποτε οι νεότεροι που εκτός από τα iphones και τα ipads, ούτε ένα λαχείο του Σαββατόβραδου δεν ξέρουν πώς κληρώνεται!

Καλό νέο έτος να φτάσουμε όλοι. 

Secret Santa: Χριστούγεννα στο ΣτρΟΥΦοχωριό

Κάνουμε κλικ πάνω στις φωτογραφίες για να δούμε το κόμικ σε μεγέθυνση. Μα, όλα εγώ; 

Εορταστικό Επεισόδιο

Αυτό το κείμενο πρέπει να διαβαστεί συνοδεία του Last Christmas. 

Ποια Βιέννη; Ποιο Λονδίνο; Ποιο Παρίσι;

Μια βόλτα στη χριστουγεννιάτικη Λευκωσία θα σε αποζημιώσει και με το παραπάνω. Θα πλημμυρίσει τα δασύτριχα στήθη Κυπρίων ανεξαρτήτως φύλου, με εθνική υπερηφάνεια.

Μην μου πεις ότι δεν θαμπώθηκες από την πρωτοβουλία του Δήμου Λευκωσίας να κλείσει τη Μακαρίου. Εγώ είχα ενθουσιαστεί, ώσπου έμαθα ότι μετά θα την ξανανοίξει. «Χριστουγεννιάτικα σπιτάκια εκτείνονται απ’ άκρη σ’ άκρη της λεωφόρου, δημιουργώντας ένα χριστουγεννιάτικο χωριό». Πιο χωριό δεν γίνεται αγαπητέ μου. Έτυχε να περάσω τις προάλλες και ήθελα να τηλεφωνήσω στη Ντίσνεϊ να της πω να έρθει να μας δει, να πάρει ιδέες για τα πάρκα της. Κάτι ευφάνταστα σπιτάκια, φτιαγμένα από κόντρα πλακέ, λες και τα ξεσήκωσαν από κάποιο ξεχασμένο προσφυγικό συνοικισμό, χωρίς καν την παραμικρή διακόσμηση, ούτε καν για να μας ρίξουν λίγη στάχτη στα μάτια. Είχα να δω τόσο κόντρα πλακέ και τόσον "μακκαβά" από τον καιρό που κάναμε σχεδιασμό και τεχνολογία στο Γυμνάσιο.

Το ότι τα παιδάκια με τους γονείς τους ανεμοδέρνονται πάνω κάτω στη Μακαρίου και ενθουσιάζονται με το θέαμα δεν χρειάζεται να στο σχολιάσω. Μία κινητή ξιμαρισιά, ο ορισμός του “Nightmare before Christmas”.

Θέλεις κι άλλο; Αποπειράσου να φας στα Goody´s μεσημέρι Κυριακής, εν καιρώ εορτών. Όχι, αποπειράσου αν τολμάς! Κι αν δεν μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να γίνεις πατέρας, να κάτσω να με φτύσει όλη η Κίνα. Αν πας στα Goody´s, και μάλιστα της Έγκωμης, την Κυριακή το μεσημέρι αντιλαμβάνεσαι στο μέγιστο τη θεωρία της εξαέρωσης των υγρών όπως σου τη δίδασκαν στη φυσική του Γυμνασίου. Πώς είναι τα μόρια του νερού που πιάνουν τους 100 βαθμούς κελσίου και εξαπολύονται ατάκτως στην ατμόσφαιρα; Κάπως έτσι εξαπολύονται και τα παιδάκια μες τα Goody’s. Σαν κολασμένα μόρια που έπιασαν σημείο βρασμού. Ήθελα να τα πνίξω. Ήθελα να αρπάξω τα cheeseburgers από τους δίσκους τους και να τα πιέσω στα πρόσωπά τους ώσπου να λιώσουν πάνω τους, ώσπου οι πίκλες να διαπεράσουν τα μάγουλά τους, να εισέλθουν στη στοματική τους κοιλότητα και να βγάλουν τον σκασμό. Οι γονείς τους δεν αντιδρούσαν, μόνο τα κοίταζαν να δαιμονίζονται. Ύστερα μάζεψαν τα σακάκια τους -σε αργή κίνηση- και κάποιοι απ’ αυτούς έφυγαν, ενώ άλλοι έπεσαν στις πρώτες ρόδες αυτοκινήτου που βρήκαν μπροστά τους.

Μην ανησυχείς, πέρασα και από το Mall of Cyprus. Αυτές τις μέρες είναι κάτι σαν fear factor! Ένας Χριστιανός να ρίξει μια ατομική βόμβα εκεί μέσα τώρα, θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα. Μα τι θέαμα ήταν εκείνο χθες; Πώς περπατά έτσι ο κόσμος; Αμέριμνα, «α λα κέφα», χωρίς να τον κόφτει τίποτε; Και γιατί σέρνει μαζί του την αμαξού;* Θέλεις παιδιά κύριέ μου; Να τα κουβαλάς στην πλάτη σαν Νομάς! Τι μου θες το καροτσάκι που καταλαμβάνει και ένα τετραγωνικό μέτρο από μόνο του εν ώρα αιχμής; Δεν χωράμε, δεν το βλέπεις; Περπατάμε σημειωτόν! Και εσύ κύριέ μου με το μουστάκι, σταμάτα να φωνάζεις σαν τσέλιγκας. Δεν μπορείς να επιβληθείς στα παιδιά σου; Σφάξε τα! Ούτε στη γυναίκα σου μπορείς να επιβληθείς που από τα πολλά τα ψώνια ξαφνικά την είδε the fairest of the Mall; Μπήξε της ένα ψαλίδι στα πλευρά να σκάσει!

Θέλαμε να πάμε σινεμά, τρομάρα μας... Δεν καθόμασταν στα αβγά μας να ησυχάσουμε. Είχα ξεχάσει πώς είναι να βλέπεις σινεμά στην Κύπρο συνοδεία πληθώρας εφήβων εν εξάλλω. Είχα να ζήσω κάτι τέτοια μεγαλεία από τότε που το Ζήνα Πάλας ήταν στις δόξες του και έδειχνε Jurassic Park. Αν διερωτάσαι, ναι, τα κυπριακά εφηβείδια παραμένουν αγενέστατα, μόνο που εν έτη 2013 διαθέτουν και κινητά τηλέφωνα, και παίζουν μαζί τους ασκόπως, φεγγοβολώντας την αίθουσα. Εχτές πέσαμε και πάνω σε μια παρέα που μιλούσε μεταξύ της ακατάπαυστα, ώσπου ξέσπασε ένας κύριος από τα μπροστινά καθίσματα, γύρισε πίσω του και αμόλησε ένα: "Πόσο μαλάκας είσαι;" (δις) σε ένα νεαρό. Ο μικρός δεν απάντησε, κάποιος άλλος κάτι του ψιθύρισε και ο ίδιος θεατής έκανε φινάλε με «Τι εννοείς να μην ασχολούμαι; Αφού είναι μαλάκας ο άνθρωπος!» Ωχ, το καταπόλαυσα! 

Ευτυχώς παρακολουθήσαμε το “Last Vegas” που δεν απαιτούσε και ιδιαίτερες εκκρίσεις από φαιά ουσία, ωραιότατο εργάκι για να δεις με τους κολλητούς σου αν είσαι 30+ παρεμπιπτόντως, και έτσι δεν βλαστήμησα πάνω από 100 φορές, όπως ήτο και το πιο φυσικό. Τέλος, το πήρα απόφαση: οι ομαδικές θεάσεις, τέρμα για μένα.

Μια φορά, οι λαϊκές εορτές και αργίες τύπου Χριστούγεννα και Πάσχα προτείνω να συρρικνωθούν, για να μην πω καταργηθούν και πέσετε να με φάτε. Δεν είναι για να βγαίνει έξω αυτός ο λαός, όπως δεν είναι για να ταξιδεύει. Όταν θα γίνω πρόεδρος θα απαγορεύσω συνευρέσεις παντός είδους σε ομάδες πέραν των πέντε ατόμων, καθότι θα θεωρείται προσβολή της δημόσιας αισθητικής και αιδούς.

Αυτά. Μαζεύτε λεφτά να φύγουμε.  

*Αμαξού: Όχι, δεν πρόκειται για χαρακτήρα από τα Πόκεμον, τύπου Πικατσού. Πρόκειται για το παιδικό καρότσι. Αυτό που το σπρώχνεις. 

Ένα ή Κανένα

Πέρασα εξαιρετικά τη μέρα των γενεθλίων μου.

Κατ’ αρχάς να σου πω ότι δεν έκανα τίποτε το πρωτάκουστο, αλλά όπως λέει και ο αντέννα, «τα καλύτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα». Πήγα και έπαιξα με τον μικρό μου ανιψιό, με τον οποίο έχω χτίσει πλέον απίστευτη σχέση, σε βαθμό που δεν ξέρω πώς θα αγαπήσω στο μέλλον άλλα μωρά που μπορεί να έρθουν στο σόι μας. Είναι απίστευτο το πώς ο μικρός με θεωρεί πραγματικό του φίλο, με θεωρεί συνομήλικο του και δεν με κατατάσσει στους «μεγάλους». Τουναντίον, όταν καμιά φορά παίζει με το ipad μου, μου λέει: «Θέλεις να σου κατεβάσω κάποιο παιχνίδι; Μη φοβάσαι, θα είναι δωρεάν». Μου δείχνει διάφορα apps τα οποία και απορρίπτω επειδή τα βαριέμαι, και δυσανασχετεί παρατηρώντας: «τι να σου κάνω που μόνο με τα στρουμφάκια ενθουσιάζεσαι». (με ύφος μεγάλου).

Σήμερα μου έγραψε κάρτα και μου αγόρασε και δώρο, ένα ρολόι τοίχου Μπάτμαν. Το ότι φόρεσα τη στολή βεβαίως, ολίγον τον έκοψε, αφού την αντιμετωπίζει σαν ρούχο αποκριάς και δεν λέει να παραμυθιαστεί ούτε στο ελάχιστο. Έτσι, να παίξουμε κάποιο σενάριο χάριν της ηλικίας του. Αυτός με κοιτάζει σαν να φόρεσα τις πυτζάμες μου, σαν να φόρεσα τις φόρμες μου και όταν του λέω «κοίτα, είμαι ο Μπάτμαν» με κοιτάζει με ύφος «καλές μαλακίες λες και εσύ για την ηλικία σου».

Γενικότερα αυτή η στολή, όπως έγραψα πολλάκις, είναι σκέτη αποτυχία. Δεν ενθουσιάζει κανέναν. Ειδικά τα παιδιά, ούτε να τη φτύσουν. Για να καταλάβεις, μετά από λίγο ήρθαν και κάτι κοριτσάκια στο σπίτι, έντεκα και εφτά χρονών. Με κοίταζαν αδιάφορα, εγώ έκανα μια στροφή ανεμίζοντας το μανδύα σε όλο το σαλόνι, τους είπα «είμαι ο Μπάτμαν» και αυτά πήγαν στο τραπέζι και σερβιρίστηκαν. Δεν είπαν λέξη.

Το απόγευμα το πέρασα με τη Μπρέντα μου. Είμαι πανευτυχής μαζί της. Φέτος το αισθάνομαι πιο έντονα από ποτέ. Άκουσα το νέο τραγούδι της Βίσση και του Ρέμου, το «ένα ή κανένα», και σκέφτηκα αμέσως εμάς, έβαλα κάτι κλάματα… Πρώτη φορά στη ζωή μου έκλαψα από χαρά ακούγοντας τραγούδι. Πόσο τέλειο εκεί που λέει "ορκίζομαιιιι, όσο ζωωωω, η Γη να γυρίζει μονάχα με σένα, και πάντα να είμαστε ένα ή κανέεεναααα" Μπρέντα μου! Τι βίτσια μου ξυπνά και αυτός ο Βίσσαρος. Χαλάλι τα πάντα.

Το βράδυ βγήκαμε για φαί με αγαπημένους φίλους. Καλά περάσαμε. Γενικά, ήταν πολύ ποιοτικά γενέθλια. Δεν έκανα τίποτα το ασυνήθιστο και όμως ξεχείλισα από αγάπη. Και του χρόνου, κύριοι. 

Στα Χρόνια Του Ιησού

Τριάντα τριών χρονών. Αύριο.

Αύριο δεν είναι μόνο η επέτειος των γενεθλίων μου, είναι και η επέτειος του ανευρύσματος. Και τρία χρόνια μετά μπορώ να αξιολογήσω σαφέστερα το πόσο άλλαξε η ζωή μου μετά την εγχείρηση. Ευτυχώς προς το καλύτερο. Μπορεί να έχουν μειωθεί οι φυσικές μου αντοχές και να είμαι μόνιμα σε μια κατάσταση παραζάλης, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια έζησα όσα δεν έζησα τα προηγούμενα τριάντα.

Κατ’ αρχάς μέσα σε τρία χρόνια ταξίδεψα σε 8 νέες χώρες, χώρια τα ταξίδια σε χώρες που είχα ξαναπάει και τις επισκέφτηκα για βόλτα. Εξέλιξα τις γνώσεις μου στην ισπανική γλώσσα, έπαιξα σε πέντε θεατρικές παραστάσεις, γνώρισα, αγάπησα και αποθέωσα τη Μπρέντα, γενικώς πήρα μπρος. Αυτά τα έκανα και παλαιότερα βέβαια, αλλά με το στανιό. Με το φόβο. Δεν τολμούσα, δεν ρίσκαρα, δεν καταπολεμούσα τα πάθη μου. Έκανα ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Πλέον θέτω στόχους, συγκεντρώνομαι σ’ αυτούς, σκάω απ’ το κακό μου, αλλά… τους πετυχαίνω.

Βέβαια, όλο αυτό, έχει και το κόστος του. Είμαι διαρκώς σε ένα mood «να τα προλάβουμε όλα πριν πεθάνουμε» κι έτσι δεν αντιλαμβάνομαι για πότε περνά ο καιρός. Δεν προλαβαίνει ο εγκέφαλος μου να τα απορροφήσει και να τα απολαύσει. Σ’ αυτό μπορεί να ευθύνεται και η ηλικία. Όπως και να ‘χει, αρχίζω να χορταίνω με αυτά που πετυχαίνω, και ωριμάζω, νιώθω πιο έτοιμος να ανοίξω νέα κεφάλαια, νέους λογαριασμούς και να βάλω νέους μπελάδες πάνω στο κεφάλι μου.

Γι αυτό και δεν έχω ουδεμία προσδοκία από το ’14, και το μόνο που επιθυμώ είναι να γίνω πατέρας. Έχω δώσει εντολή, τα σπερματοζωάριά μου να παραταχθούν πάραυτα σαν τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τύπου σάρισσα, για να κατακτήσουν όλα τα ωάρια που θα βρεθούν στον διάβα τους. Ναι, δεν με ενδιαφέρουν άλλα θέατρα, δεν καίγομαι να πάω σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, δεν με κόφτει να τελειοποιήσω περαιτέρω τα ισπανικά μου, θέλω μόνο να πολλαπλασιαστώ.

Δεν ξέρω πόσο εγωιστικό και θλιβερό είναι που επιθυμώ διακαώς ένα παιδί. Δεν ξέρω ποιο θηριώδες ένστικτο θέλει να ικανοποιηθεί από την τάση μου να το παίξω father figure, δικτάτορας και ότι άλλο σου ξυπνά ο ρόλος του γονιού, μα αισθάνομαι εντόνως ότι την Κύπρο την έχουμε εξαντλήσει και πως στο στάδιο που βρίσκομαι τώρα, είτε φεύγεις και κάνεις μια νέα ζωή σε μια χώρα ανεξερεύνητη, είτε κάθεσαι στ’ αβγά σου και τα κλωσσάς. Καταλαβαίνεις ότι η ασθενής μου σάρκα μόνο για το δεύτερο είναι διατεθειμένη.

Πατέρας λοιπόν. Και όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί η ευχή μου, αισθάνομαι δέος για την ευθύνη που ετοιμάζομαι να φορτωθώ και τύψεις που θα γεννήσω το παιδί στην Κύπρο. Τι να έρθει να κάνει εδώ; Να μεγαλώσει μέσα στους παιδότοπους με τις οικιακές βοηθούς να το κατατρέχουν σαν αρρώστια; Να το μεγαλώσω σε μια χώρα χωρίς ταυτότητα, που θα του προσφέρει ολωσδιόλου όλα αυτά που οι Ελβετοί και οι Σκανδιναβοί χαίρονται με το καλημέρα σας; Τι μου φταίει το σπέρμα μου να ανθίσει σε μια χώρα τόσο ασταθή, άμοιρη, κακόγουστη και βρομερή; Εκτός της Κύπρου που φαντάζει σαν τσιμπούρι στη γαλούχηση του υψηλού μικρού μου, με αγχώνει γενικότερα και η κατάσταση του πλανήτη. Διαβάζω το inferno αυτές τις μέρες, του Νταν Μπράουν, και σαν σωστός μικροαστός αγχώθηκα που η επόμενη γενεά θα είναι και η τελευταία που θα μπορεί να απολαύσει αγαθά όπως το νερό και την τροφή. Θα είναι και η γενεά που θα δει το ανθρώπινο είδος να καταρρέει αφού ο πλανήτης δεν θα μπορεί να το απορροφήσει και θα το αποβάλει σαν μύξα από ρουθούνι που φταρνίζεται.

Δεν είναι κρίμα να φέρω σε έναν τέτοιο κόσμο ένα παιδί;

Είναι. Αλλά επειδή όλοι θα φέρουν κάποτε ένα και θα ασχολούνται όλη μέρα μ’ αυτό, και θα πηγαίνουμε για καφέ και θα μου πρήζουν τα ούμπαλα σε ποιο νηπιαγωγείο γράφτηκε, πόσο έξυπνο είναι, πόσο φρόνιμο είναι, και ούτω καθεξής, καλό θα είναι να έχω κι εγώ ένα για να έχω λόγο να πηγαίνω μαζί τους για καφέ, και να μην περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μέσα σε ένα σπίτι βλέποντας ταινίες και περιμένοντας τους φίλους μου να «ξεπαιθκιώσουν».

Αγχώθηκα γι αυτό ας κλείσουμε κι αυτή τη συνεδρία εδώ. Χάρηκα που τα είπαμε κι ευχαριστώ για τη βίζιτα.

Για σένα που τόσο κόπτεσαι, να σου πω ότι και φέτος τη μέρα των γενεθλίων μου θα ντυθώ Μπάτμαν και θα πάω βόλτα. Δικαιούμαι να νιώθω ανίκητος, τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο.

YΓ: Έχω γενέθλια μια μέρα μετά τη Βίσση. Δεν ξεχνάμε τις παραδόσεις, ανοίγουμε τα μεγάφωνα στο μαξ!

Πόσο Δίκαιο Ήταν;

Πάει και το «Μικροαστικό Δίκαιο».

Έριξε αυλαία χθες βράδυ.

Σας είχα προειδοποιήσει ότι θα ήταν «κάτι διαφορετικό». Παρόλο που σας προετοίμασα ψυχολογικά, δεν ήσασταν λίγοι αυτοί που με ευγενικό τρόπο μου υποδείξατε ότι θέλατε κάτι πιο λαϊκό και απλοϊκό από τον Παύλο Μάτεσι. Μου είπατε «να βρεθούμε να σας εξηγήσω το νόημα», μου είπατε ότι «σας φλόμωσα στην κουλτούρα», «ότι απαιτείται πολλή παιδεία για τέτοια έργα», «ότι παραλίγο να πάθετε κατάθλιψη με το νόημά του» και άλλα τα οποία αντιλαμβάνομαι και εκτιμώ. Ακούσαμε βέβαια και διθυράμβους, ότι δηλαδή «ανεβήκαμε κατηγορία», ότι ωριμάσαμε, ότι ξεφύγαμε από τις ευκολίες μας, μέχρι που κάποιος μας ζήτησε να του στείλουμε το κείμενο να το διαβάσει γιατί το λάτρεψε. Όπως βλέπεις, οι κριτικές ήταν ή του ύψους ή του βάθους.

Κατανοώ πλήρως γιατί προτιμάς να με βλέπεις να υποδύομαι τον Φανφάρα και να απαγγέλλω τα κοράκια ή τον βλάχο στους ‘Συμπέθερους απ’ τα Τίρανα’. Δεν υπονοώ πως είσαι χαμηλού επιπέδου και πως στερείσαι κουλτούρας. Αλλά αντιλαμβάνομαι τις προσδοκίες σου. Δεδομένου του κοινού μας, που αποτελείται καθαρά από φίλους, συγγενείς και συναδέλφους, ουδεμία προσδοκία και διάθεση έχει να του ανορθώσω το πολιτιστικό επίπεδο, εγώ που μαζί με άλλους 10 ερασιτέχνες κάνουμε απλά το κέφι μας. Αυτό είναι χρέος των επαγγελματιών. Από εμάς περιμένουν κάτι πιο εύπεπτο, να περάσει ευχάριστα η ώρα τους, να χαλαρώσουν. Και συμφωνώ. Ούτε εγώ έχω κέφια να τσαλακώνομαι περαιτέρω σε ρόλους που δεν μου πάνε, πόσο μάλλον να ανεβάσω το πολιτιστικό επίπεδο της χώρας, που όλοι γνωρίζουμε πού κυμαίνεται και πως δεν ανορθώνεται ούτε με μια χούφτα βιάγκρα.

Όταν πρότεινα να ανεβάσουμε κάτι στα πρότυπα των προηγούμενων, που ήταν βασισμένα σε δοκιμασμένη και επιτυχημένη συνταγή, η σκηνοθέτιδα ούτε να το συζητήσει. Και επειδή είχα κουραστεί να τσακώνομαι προσπαθώντας να εξηγήσω το μεγαλείο του λαϊκού όταν αυτό αποδίδεται σωστά, και να φαίνομαι πάντα ο εριστικός και ο μαλάκας που δημιουργεί εντάσεις, σιώπησα. Εν πάση περιπτώσει, όλα είναι παρελθόν. Ο ΘΟΚ έκρινε ότι η παράστασή μας ήταν μέσα στις πέντε καλύτερες από τις 33 που έλαβαν μέρος στο φεστιβάλ του ερασιτεχνικού θεάτρου και μας πέρασε στην επόμενη φάση. Θα κριθούμε εκ νέου στις 19 Ιανουαρίου, ενώπιον 10μελούς κριτικής επιτροπής.

Κουράστηκα πολύ φέτος όπως προείπα, και το μόνο που κρατώ από το όλο εγχείρημα είναι τις σχέσεις που χτίστηκαν και τις ήδη υπάρχουσες που θωρακίστηκαν περεταίρω στα παρασκήνια, στα καμαρίνια, στο κουτσομπολιό, στη διαφωνία, στην ίντριγκα, στην αγωνία και την επιτυχία. Γιατί αυτή είναι η χαρά της ομαδικής δουλειάς και το μοναδικό κέρδος που αποκομίζω κάθε χρόνο από την εκάστοτε παράσταση. Για όλα τα παραπάνω ομολογώ ότι άξιζε τον κόπο.

Είχα πει ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία μου θεατρική απόπειρα. Για να δούμε αν θα αντέξω. Για να δούμε αν θα προχωρήσω παραπέρα…

Είμαι κι εγώ πολύ περίεργος. 

Εξήντα Ευτυχισμένα Λεπτά

Ο άνθρωπος που πήρε διαβεβαίωση από την Λουπέσκου ότι "αποκλείεται τα εκρηκτικά να πυροδοτήθηκαν από μόνα τους στις 4:00 το πρωί!" (και έτσι καθάρισε τη συνείδησή του για την καταστροφή στο Μαρί), διετέλεσε πρόεδρος αυτής της χώρας. Από το 2008 έως το 2013. Δεν μπορεί παρά να πρόκειται για έναν αληθινά ευτυχισμένο και αξιοζήλευτον άνθρωπο. Τι άλλο να γράψω πλέον. Ξέρουμε όλοι ότι κυκλοφορεί ανάμεσά μας, δείτε, ακούστε και μάθετε απ' αυτόν!

Είναι Σάββατο Βράδυ Γιορτής

Επανέρχομαι με νέα επεισόδια.

Στο πιο κάτω επεισόδιο του Ευχάριστου Σαββατόβραδου, θα αποθεώσεις:

Τον Πέτρο Τζαμτζή.

Ο Πέτρος Τζαμτζής ήταν είδωλο των παιδικών μου χρόνων -όχι μόνο εμού, αλλά και άλλου φίλτατου μπλόγγερ κατά πως μαθαίνω. Ήταν καλεσμένος σε άπειρες εκπομπές του ΡΙΚ, μα ειδικά στο Ευχάριστο Σαββατόβραδο του έδιναν τεράστια σημασία, χωρίς να έχω καταλάβει ποτέ μου το γιατί. Είναι ένας τραγουδιστής που με λίγη φαντασία παραπέμπει στον Χάρρυ Κλύνν με περούκα από κάποιο νούμερο στο Άλσος. Στο εν λόγω επεισόδιο άδει Γιάννη Πάριο, καθώς επίσης διάφορα σουξέ από Μαντώ και Δάκη, χτυπώντας τα ρέστα του.

Έπειτα, βγαίνει η Ειρήνη και παίζει ένα παιχνίδι με χαρτιά, παρουσία της Δώρας Κακουράτου, η οποία τότε ήταν κάτι παραπάνω από Βουγιουκλάκη στη χώρα μας, όχι μόνο για τις επικές επιθεωρήσεις που ανέβαζε στο θέατρο Μιμόζα τύπου «Ένας, ένας μεν κουντάτε», αλλά και επειδή όπως θα δεις, είκοσι χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει και πολύ εμφανισιακά.

Ο Σταύρος Λούρας εμφανίζεται και πάλι σόλο και υποδύεται τον Εγγλεζοκυπραίο, εμπνευσμένος από την αντίστοιχη διαφήμιση χυμού πορτοκαλιού που ήταν τότε talk of the town με την ατάκα: «Γεια σας, ήρτα πάλε!» Στο Δημοτικό μου ήταν έκφραση must την ώρα του διαλείμματος, αν και τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω κατά πόσο έπρεπε να στο αποκαλύψω αυτό. Το φλερτ με την Ειρήνη στο τέλος του νούμερου, όλα τα λεφτά!

Έπειτα ένας κύριος από τον Αϊ Γιάννη της Μαλούντας κέρδισε ένα ρολόι επειδή αναγνώρισε στην οθόνη μια ηλεκτρική σόμπα, από εκείνες που πάλι είχαμε στις τάξεις του Δημοτικού μου για να ζεσταίνει τις γάμπες της η δασκάλα την ώρα που καθόταν και υπαγόρευε. Για να είμαστε δίκαιοι δεν την άξιζε τη σόμπα ο παίχτης, αφού τον βοήθησε το κοινό για να την αναγνωρίσει. Λούζερρρ!

Το επεισόδιο κλείνει με τον Πέτρο Τζαμτζή, τη Μύρια (!) και τον Ιωσήφ Ιωσήφ από το Παβίλιον να τραγουδούν: «Αγκαλίτσες και φιλάκια», «Αμόρε, αμόρε, ναι μωρέ» (από τον δίσκο της Βίσση, Έμπνευση), «Κάνε μου σινιάλο, δεν αντέχω άλλο» (Κοντολάζος, Θεός!), καθώς επίσης και το κλασσικό, πάντα επίκαιρο «Αλαλούμ» του Δάκη με όλο τον θίασο επί σκηνής.

Όπως βλέπετε, δεν ήταν η Πραξούλα η πρωτοπόρος που τραγούδησε και χόρεψε δημόσια το Αλαλούμ. Πρώτη διδάξασα η Ειρήνη, η οποία ομολογουμένως έκανε τον στίχο προφητεία: «Το λένε και μες τη βουλή, αλαλούμ, αλαλούμ!» Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Η ορκωμοσία της ίδιας ως βουλευτίνας του ΑΚΕΛ, έγινε και πάλι στην Κρατική Έκθεση το δύο χιλιάδες κάτι, δεν ενθυμούμαι επαρκώς αποφράδες ημερομηνίες, απολογούμαι.

Δες το επεισόδιο, είναι εξαιρετικό! Η Κύπρος που αγαπήσαμε πάνω στην άγνοιά μας, ολόκληρη στο πιάτο.