Ο Συμβουλάτωρ!

Χαιρετώ όλα τα πουτανάκια.

Σήμερα θα συζητήσουμε την έννοια της ‘συμβουλής’.

Θα πρέπει να ξέρετε ότι, προσωπικά, δεν είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές. Είμαι όμως σε θέση να ακούω τον πόνο σας, τον πόρτο σας, να τον οσμίζομαι, να τον αναλύω και να φτάνω σε συμπέρασμα. Αυτό το συμπέρασμα αποτελεί τη δική μου, υποκειμενική και άκρως προσωπική αντίληψη του προβλήματος σας. Επίσης, η λύση στην οποία θα κατέφευγα και την οποία εν τέλει εισηγούμαι, αποτελεί προϊόν προσωπικής, ψυχολογικής και εγκεφαλικής διεργασίας συνδυασμένης με την όποια κουλτούρα διαθέτω. Πρόσεξε: Άλλο το τι θα έκανα εγώ ως Anti-Christos στη θέση σου, κι άλλο τι θα κάνεις εσύ. Αλλά αφού σε μένα προσφεύγεις για βοήθεια, τη δική μου λύση θα ακούσεις κι όχι αυτήν που πιθανόν να ανέμενες να πάρεις από την Τένια Μακρή ή τον Θάνο Ασκητή. Αυτή, θεωρώ, πως είναι και η όποια ‘συμβουλή’ μπορώ να σου προσφέρω, και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεις ένα φίλο που χρειάζεται στήριξη.

Εντυπωσιάζομαι με τις αντιδράσεις φίλων όταν ακούν το τι θα έκανα εγώ στη θέση τους. Είμαι δραστικός κι αποφασιστικός και αυτό τους ξενίζει. Έλεγα τις προάλλες σε ένα φίλο που μου είχε ξεδιπλώσει με πάσα λεπτομέρεια τις δόξες της συζύγου του, ότι εγώ στη θέση του θα χώριζα και παραλίγο να βγουν οι βολβοί των ματιών του έξω από την έκπληξη. Δεν περίμενε να του πω ότι «εγώ θα χώριζα». Περίμενε ότι θα του έλεγα «μίλα με τη σύντροφό σου, κάντε διάλογο, αναζωογονήστε τη σχέση σας». Μα για τι το περάσαμε εδώ; Για το ‘Μίλα’ της Τατιάνας; Αφού βλέπουμε τον ελέφαντα μπροστά μας (στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον τάρανδο), γιατί δεν τον αρπάζουμε από τη προβοσκίδα να τον σκίσουμε και υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχει;

Μια άλλη φορά, μία φίλη της μάνας μου, εξιστορούσε τα κατορθώματα του κανακάρη της, 15 χρονών παιδοβούβαλου, ο οποίος περνά φρικτή εφηβεία και έχει εξελιχτεί σε ένα κωλόπαιδο άνευ προηγουμένου. Αφού μας περιέγραψε τα αίσχη του και φρίξαμε όλοι από κοινού, και αφού μας είπε ότι δεν παίρνει από λόγια, ούτε τιμωρίες και κοντεύει να τη στείλει να της πει ο παπάς το αφτί, εγώ δήλωσα πως θα τον είχα σπάσει στο ξύλο. Ποιος είδε τον Κύριο και δεν τον φοβήθηκε. Πώς τόλμησα να προτείνω το ξύλο;! Άκρως αντιπαιδαγωγικό και εντελώς politically incorrect! Δυο μπάτσες είπαμε να του δώσουμε κυρά μου, δεν είπα να του βγάλουμε τα νύχια, ούτε να τον ανασκολοπίσουμε.  

Διακρίνω πάντα μία άμυνα από μέρους τους μόλις προτείνω λύσεις. Ναι, είναι ακραίες, ναι είναι της λογικής ‘μια κι έξω’, αλλά εμένα ρωτάς, εγώ σου απαντώ. Η πλάκα είναι ότι μόλις περάσει το πρώτο σοκ, αρχίζουν και μου τα αλλάζουν. «Ας μην υπερβάλλουμε», «Ας μην προτρέχουμε», «Μπορεί να μην καταλάβαμε καλά…» κάτι τέτοια κουφά μου λένε. Κατάλαβες; Μπορεί να μας πρήζουν τα ούμπαλα δέκα ώρες με τα καμώματα και τα παθήματά τους, μπορεί να τους υπομένουμε στωικά δίχως να βγάζουμε άχνα, αλλά όταν φτάνουμε στο πόρισμα (για το οποίο σημειώστε, εκείνοι μας προσέγγισαν να το βγάλουμε), στυλλομμαθκιάζουν -να το πω κυπριακά να ευφρανθούν οι οχτροί μου.

Αυτά έχω να σου πω μεσιέ, κι αν σ’ αρέσει έχει καλώς. Στα λέω ωμά γιατί εθελοτυφλούμε ομαδικώς. Κι άμα σε πόνεσε η αλήθεια μου, πλήρωσε τον ψυχολόγο, να σε σφάξει με το γάντι.