Κι Αυτό Το Λένε Απονομή Δικαιοσύνης;

Δεκατρείς νεκροί, δύο μήνες χωρίς ρεύμα, πολλές νύχτες διαμαρτυρίας έξω από το προεδρικό, δύο χρόνια μετά. Το δικαστήριο απεφάνθη ότι ο τέως πρόεδρος δεν μπορεί να δικαστεί, ότι ο ΥΠΕΞ δεν φταίει, ούτε καν ο Υπαρχηγός του στρατού, και τα έριξε όλα στον ΥΠΑΜ έναν άνθρωπο που λόγω εκατόν χιλιάδων ιατρικών θεμάτων δεν θα μπορέσει καλά, καλά να εκτίσει ποινή φυλάκισης, καθώς και σε κάτι πυροσβέστες που δεν κατάλαβα ακόμα τι ρόλο βαρούσαν. Η πατρίδα σας! Η πατρίδα σας που τόσο εκτιμάτε και πέφτετε να με φάτε όποτε την ειρωνευτώ. Η περήφανη Κύπρος που με τόσο πάθος υποστηρίζετε. Καμαρώστε την!

Απονομή Δικαιοσύνης στο νησί μας. Απονέμεται μόνο αν έχεις τις διασυνδέσεις της Σκορδέλλη. Για όλους τους άλλους: «Δεν στοιχειοθετείται αδίκημα». «Δεν αίρεται η ασυλία». Όπως καταλαβαίνετε, το περί δικαίου αίσθημα του λαού έχει πολτοποιηθεί μια για πάντα. Γι αυτό και το μπλογκ αυτό επιμένει να ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν για να μην τα παίξει μια και καλή. Το μπλογκ αυτό φέρνει τα πάνω κάτω και αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να απονείμει δικαιοσύνη όπως μας αξίζει. Το μπλογκ αυτό διορίζει δικαστίνα την Καίτη Γαρμπή. Και φέρνει ενώπιόν της αλυσοδεμένο αυτόν που πραγματικά φταίει για να τον δικάσει όπως πρέπει.

Τι με κοιτάτε; Όλοι όρθιοι! Μπαίνει η εντιμότατη. Καπνοί, νταβαντούρι, χορευτικά. Η Δικαστής Καίτη περπατά αργά στον διάδρομο της αίθουσας και κατευθύνεται στην έδρα. Πίσω της ακολουθούν δύο βαστάζοι που της κουβαλούν το τουρκουάζ ράσο που έραψε για την περίσταση η Σύλια Κριθαριώτη. Περνά δίπλα από τον κατηγορούμενο που κείται στο πάτωμα γυμνός, αλυσοδεμένος και ιδρωμένος. Του φτύνει στο πρόσωπο. Αυτός σκύβει για πρώτη φορά το κατά τα άλλα περήφανο κούτελό του.

Γαρμπή: (τραγουδιστά) Μόνος σου ζητάς τώρα να ζήσεις και τον δρόμο σου να συνεχίσεις, μα ξεχνάς τι νιώθω κι εγώ… Κι όμως πριν μιλήσεις για το τέρμα, πες τι ήμουνα λοιπόν για σένα και ίσως θυμηθείς το παρελθόν…

- Είμαι αθώος.

Γαρμπή: Σκάσε τέρας του Λόχνες! Τραγουδάω! (σηκώνει τα χέρια στον αέρα και ανεμίζει το φόρεμα): «Για να μην πάνε τόσα όνειρα χαμένααα, που πάντα έκανα για σένα και για μέναααα, εγώ ζητάω ξανά, στην κόλαση να ζήσεις, κι αυτό το λέω απονομή δικαιοσύνης, κι αυτό το λέω απονομή δικαιοσύνης!»

- Που θα μείνω μαζί σου; Πού θα με πάτε; Τι θα μου κάνετε;

Γαρμπή: Σταμάτα να τρέμεις σαν κοριτσόπουλο και δέξου τη μοίρα σου στωικά. Θα έρθεις μαζί μου στο Μπουντρούμι!

- Όχι, όχι στο Μπουντρούμι!

Γαρμπή: Είναι το νέο μαγαζί που θα εμφανίζομαι.

- Και τι θα κάνω εγώ εκεί;

Γαρμπή: Αυτό για το οποίο γεννήθηκες. Θα καλλιεργείς γαρούφαλλα στα χωράφια. Κι όταν αυτά θα ανθίζουν, θα τα συλλέγεις. Θα τα βάζεις σε πανεράκια και θα τα πουλάς στους θαμώνες. Θα γίνεις μία λουλουδού.

- Έχω ασυλία!

Γαρμπή: Ασυλία, λέει! Μα, που νομίζεις ότι είσαι; Στο Survivor;

- Δεν μπορείς να με βλάψεις. Είμαι ο ανώτατος άρχων του κράτους!

Γαρμπή: Δεν πα να είσαι και ο Σχοινάς!

- Είμαι η φωνή του λαού, η προσωποποίηση της εργατιάς! Προστάτης των τουρκοκυπρίων!

Γαρμπή: Μην μου το λες, θα μελαγχολήσω! Κι ύστερα εγώ, ύστερα εγώ, πώς θα συνεχίσω;

- Κοίτα με που κλαίω σαν παιδί, κι η αιτία Καίτη μου είσαι εσύ!

Γαρμπή: Κοίταξε με πως μελαγχολώ, βασικά ούτε πέννα δεν φακκώ!

- Δώστε τόπο στην οργή εντιμότατη. Περασμένα, ξεχασμένα!

Γαρμπή: Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι!

- Αλκαίος!

Γαρμπή: Σκασμός, που θα μου πουλήσεις πνεύμα! Υπήρξες λίγος! (Τραγουδιστά και πάλι): Ήσουν ένας δρόμος δίχως διασταύρωση, κι ο αγώνας που δεν είχε αναμετάδοση. Ήσουν ένας φίλος δίχως αφοσίωση και για όλα αυτά ο λαός ζητάει αποζημίωση!

- (Επίσης τραγουδιστά): Φίλα με κι αγκάλιασε με, έλα παρηγόρησέ με, πες μου δεν τελείωσε!

Γαρμπή: Σκατά να φας χωριάτη!

- (τραγουδιστά): Μα ευθύνη εγώ δεν έχω καμία, κατά τη γνώμη όλων των μαρτύρων, του χωρισμού μας η ετυμηγορία, απλή ασυμφωνία χαρακτήρων. Απλή ασυμφωνία χαρακτήρων!

Γαρμπή: Με πιάνουν οι ευαισθησίες μου, όταν σε κοιτάζω, και βγαίνουν οι αδυναμίες μου, μα κρατάω χαρακτήρα. Στάσου στα πόδια σου κατηγορούμενε και μην προσπαθείς να με φέρεις στο φιλότιμο. Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις. Χαμένα, χαμένα, τα δάκρυα που ξόδεψες αγάπη μου για μένα.

Η Καίτη βγάζει μέσα από το ράσο της ένα τεράστιο μαχαίρι. Λαμπερό, κοφτερό, διακοσμημένο με σβαρόφσκι! Ο κατηγορούμενος το κοίταξε έκθαμβος. Οι βολβοί των ματιών του πετάχτηκαν έξω.

- Είναι Σογκούν;

Η Καίτη Γαρμπή δεν απάντησε. Μοναχά το απόθεσε στα πόδια του και βγήκε από την αίθουσα με τον ήχο από τα τακούνια της να προκαλούν δέος στους θεατές. Ένας βαρύς γδούπος ακούστηκε και έκλεισε η πόρτα του δικαστικού μεγάρου. Μια μουσική ξεχείλισε την αίθουσα και υπερκάλυψε τις κραυγές του κατηγορούμενου που σπάραζε στα ενδότερα, καθώς ένιωθε τις φλέβες του να καίγονται με κάθε χαρακιά που έκανε στον εαυτό του. Όσο οι άναρθρες κραυγές δυνάμωναν, τόσο περισσότερο δυνάμωνε και η μουσική:

«Ήσουν ο ήλιος που είχε γίνει επικίνδυνος και κάθε μέρα έκαιγε την επιδερμίδα μου, σαν τους πολλούς πολιτικούς και εσύ ήσουν ένας απ’ αυτούς που ξεπουλάγαν μ’ ευκολία την πατρίδα μου… την πατρίδα μου, την πατρίδα μουυυ!»

Η δικαιοσύνη αποκαταστάθηκε.