Τρία Χρόνια Μετά

Σήμερα δεν είναι μία οποιαδήποτε Δευτέρα εξαθλιωμένοι πολίτες του ευρύτερου ελληνικού χώρου. Σήμερα είναι η Δευτέρα που γιορτάζουμε τρία ολόκληρα χρόνια από τη συνάντηση κορυφής εμού και της Άννας Βίσση στη συναυλία της Λάρνακας εν έτει 2010, όπου ως γνωστόν, τέλεσα καθήκοντα καραγκιόζη μετά της καρβελικής περούκας και γνωρίστηκα μια για πάντα με τη γυναίκα-θρύλο, που σημάδεψε όλους μου τους έρωτες και όλες μου τις καψούρες από γεννησιμιού μου.

Γι αυτό και μόνο το λόγο, καλλιτέχνες από όλη την υφήλιο, και ιδιαιτέρως από τη Φλορεντία, κλήθηκαν να φιλοτεχνήσουν και να δημιουργήσουν το πιο κάτω αγαλματίδιο το οποίο τοποθετεί στην αιωνιότητα τη μυσταγωγική εκείνη στιγμή, που όπως βλέπετε από σήμερα και στο εξής θα κοσμεί την είσοδο της Πλατείας των Φοινικούδων. Όσοι περάσετε για παγωτό και κρέπα, να καταθέσετε στεφάνι.

Τρία χρόνια! Σαν να ήταν χτες!

Ήταν η πρώτη συναυλία που παρέστην μετά την εγχείρηση καρδιάς. Εξ ου και η απόφαση να μασκαρευτώ. Νόμιζα δεν θα την ξανάβλεπα. Το ότι ήμουν ακόμα ζωντανός και θα την έβλεπα άλλη μια φορά, ήταν για μένα δώρο τεραστίων διαστάσεων. Λίγο ακόμα να το σκεφτόμουν, δεν θα το τολμούσα. Ευτυχώς πρυτάνευσε η λαχτάρα για ζωή και έχω πλέον τόσα να θυμάμαι από σένα, χρόνια που τα ζήσαμε μαζί, ένα, ένα.

Κάτι που δεν σου έγραψα ποτέ:

Ενόσω χόρευα με την Άννα, περνούσαν από το μυαλό μου ένα εκατομμύριο σκέψεις. Φοβόμουν μήπως γίνομαι πιο ρεζίλι από όσο μπορούσα να αντέξω, φοβόμουν μήπως το δρώμενο λάβει περισσότερες διαστάσεις από όσες θα ανέμενε κανείς (αυτό δεν το γλιτώσαμε, μα δεν μας χάλασε κιόλας), φοβόμουν μήπως είχε επιπτώσεις στη δουλειά μου (παραλίγο να είχε, θα στα γράψω όλα χαρτί και καλαμάρι όταν θα με απολύσουν μια και καλή), φοβόμουν μήπως παρουσιαστεί στα μάτια των δικών μου παραποιημένο από διάφορους καλοθελητές (είχα πατέρα άρρωστο τότε, δεν θα το άντεχα να ήμουν εγώ η αιτία που θα αποδημούσε εις Κύριον), ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να μην κάνω καμιά χορευτική κίνηση που θα έθιγε την Άννα (στο τσακ κρατήθηκα να μην την αγγίξω σε επίμαχα σημεία), καθώς επίσης να χαλαρώσω και να το απολαύσω μιας και θαύματα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Όλα αυτά διαπερνούσαν το μυαλό μου στα έξι λεπτά που κράτησε η φάση.

Όλο αυτό το ενστανταντέ είχε και έχει τη σημειολογία του. Για μένα είναι το επισφράγισμα του πάθους με το οποίο την υποστήριζα απέναντι στις έντεχνες φαρμακόγλωσσες. Είναι η αναγνώριση των υπηρεσιών μου, για τα αναρίθμητα CD που μοίραζα πέντε χρόνια ως δώρα στους ξένους συμφοιτητές μου στην Αγγλία προκειμένου να προωθήσω τη διεθνή καριέρα -ήμουν 21 τότε, τι με κοιτάς; Είναι η αποζημίωση για τις νύχτες που μαγάρισα τιμώντας τη μεθυσμένη μου καρδιά. Είναι ένα φιλοδώρημα για τα βράδια που έκλεινα τα φώτα στο παλιό το σπίτι και τραγουδούσα δυνατά τους δίσκους της σκίζοντας τα πνευμόνια μου.

Σήμερα νιώθω σαν ήρωας της ΕΟΚΑ που τιμάται για την προσφορά του στην αντίσταση. Αυτό είναι για μένα η Βίσση. Ένας μουσικός ανεμοστρόβιλος που με πήρε και με σήκωσε, με σκότωσε και με ανάστησε.

Και τώρα σας αφήνω, καθότι αγχωμένος. Σήμερα θα πάω να κάνω προληπτικό MRI διά το γνωστό θέμα της καρδιάς μου. Ω, ρεβουάρ και ω, φερμουάρ! Πριν όμως, σας καλώ να αναφωνήσουμε με περίσσεια περηφάνια το εξής:

Ζήτω η Άννα! Ζήτω το Έθνος!