Ολίγον Αλληλέγγυος

Χθες το βράδυ είχα μια έντονη συζήτηση στο Facebook (καβγά δηλαδή) με μια παλιά συμμαθήτρια, η οποία προφανώς δεν έχει πιο σοβαρά προβλήματα αυτή την εποχή, από το να δείχνει με κάθε ευκαιρία την αλληλεγγύη της προς τον Τουρκικό λαό για τα «δεινά» που περνά. Άστραψα και βρόντηξα, καθότι η λογική μου δεν αποδέχεται το γεγονός ότι δεύτερο βρακί δεν μας έμεινε, μα παρόλα αυτά καταφέρνουμε να διαχωρίζουμε τόσο αψήφιστα το εθνικό, το πολιτικό και το οικονομικό μας πρόβλημα για να συμπαρασταθούμε στην Τουρκία, λες και πρόκειται για καμία φίλια χώρα η οποία χρήζει αλληλεγγύης.

«Οι αγώνες των λαών πρέπει να ενθαρρύνονται και να επικροτούνται» μου είπε.

Άκου τώρα επιχείρημα! Σιγά μωρή Σοφία Βέμπο! Εσένα περίμεναν οι Τούρκοι για να εμπνευστούν να βγουν στους δρόμους. Έμεινες άνεργη, δεν έχεις να φας, ζεις σε μια χώρα που κάθε βδομάδα διοργανώνει και από μία καινούρια συναυλία για να ταΐσει τα παιδιά της, αλλά εσύ, εκεί, αγέρωχη, την αλληλεγγύη σου στους Τούρκους! Λες και κάηκε καρφάκι στον οποιονδήποτε στην Τουρκία για την οικονομική μας κατάσταση, λες και μπήκε στον κόπο έστω κι ένας να εκφράσει την αλληλεγγύη του με ένα status update στο Facebook και τους αξίζει η δική μας συμπαράσταση! Πόσο μαλάκες πια;

Πρόσεξε! Ζούμε σε μια Κύπρο κατεχόμενη και καταφέρνουμε να το παραβλέψουμε γιατί τα δικαιώματα των Τούρκων αυτή τη στιγμή καταπατώνται και πρέπει να γίνουμε όλοι μια γροθιά! Μια μούντζα πρέπει να γίνουμε, να σας φασκελώσουμε όλους έναν, έναν μπας και γλιτώσουμε από τόση ηλιθιότητα μαζεμένη. Δεν πειράζει που είναι Τούρκοι και μας ρημάζουν τα τελευταία 2000 χρόνια, άνθρωποι είναι κι αυτοί. Αξίζουν τη συμπαράστασή μας. Και δεν πειράζει που δεν την ανταποδίδουν, εμείς είμαστε έξω καρδιά και συγχωρούμε. Ω, ρε μάνα μου! Ποια μοίρα συνωμότησε και σας γέννησε;

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όλοι αυτοί οι προχώ συμπολίτες μας, όταν έρχεται η ώρα και η στιγμή να συνταχτούν υπέρ των δικαιωμάτων των συμπατριωτών τους, έχουν άλλες δουλειές. Πονάει η μέση τους, έχουν πονοκέφαλο, πρέπει να βγάλουν τον σκύλο βόλτα. Πολύ αμφιβάλλω ας πούμε αν όλοι αυτοί έχουν πάει πρόσφατα σε αντικατοχική εκδήλωση. Εκεί ξυπνά μέσα τους η συμφιλίωση των λαών, αντιδρούν στον εθνικισμό, ξυπνά η κομματική ταυτότητα και δεν μπορούν να παραστούν, κωλύονται. Ομοίως, όταν καίγεται το Σύνταγμα και σκοτώνονται στην Αθήνα για τα μέτρα λιτότητας ουδεμία συμπαράσταση δεν βλέπω, άλλωστε «οι καλαμαράδες ευθύνονται και για τα δικά μας χάλια, οπότε όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν!» Αλλά άμα είναι για τους κατακτητές μας, χαλάλι και το μουνί της μάνας μας! 

Πριν λίγο καιρό γνώρισα σε ένα μπαρ μια τέτοια. Δεν φαντάζεσαι τι άκουσαν τα αυτάκια μου. Μου είχε πει λοιπόν, ότι αν ποτέ γίνει πόλεμος και εισβάλουν εκ νέου οι Τούρκοι στην Κύπρο δεν προτίθεται να πολεμήσει (ουδεμία έκπληξη σ’ αυτό βεβαίως), διότι τάσσεται εναντίον των όπλων και του πολέμου. «Και τι θα κάνεις μάνα μου; Θα κάτσεις να τις φας;» Ρητορική η ερώτηση, αλλά αναπάντεχη εν τέλει και η απάντηση:

«Θα σταθώ μπροστά από τα άρματα με μια λευκή σημαία και θα τα αφήσω να περάσουν από πάνω μου!» (ούτε καν με κυπριακή σημαία. Με μια λευκή. Σκέτη!)

Αληθινή δήλωση τώρα αυτή και καθόλου διαστρεβλωμένη. Μου είχε πέσει το ποτήρι στο πάτωμα και έγινε θρύψαλα, πνίγηκα, άρχισα να βήχω, γύρισε όλο το μπαρ και μας κοίταγε.

Εύγε μάνα μου! Συγχαρητήρια που θα γίνεις πολτός για την πατρίδα και θα σε κάνουμε ηρωίδα, εθνική γιορτή, αργία και τραγούδι με τη Χάρις Αλεξίου. Τρομάρα να σου ‘ρθει, ένας Θεός ξέρει πως κρατήθηκα και δεν σου έριξα μια μπάτσα μες το πλήθος.

Σήμερα διάβαζα στις εφημερίδες για τα τουρκικά πλοία που αρμενίζουν ανενόχλητα στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ και νευρίασα. Ύστερα θυμήθηκα ότι τουλάχιστον έχω φίλες που προθυμοποιούνται να γίνουν πολτός για την παγκόσμια ειρήνη και για τα πανανθρώπινα ιδεώδη και ηρέμησα.