Ο Ευδαιμονισμένος

Ήμουν στην Αθήνα το σαββατοκύριακο, πήγα για τους Δαίμονες. Το ξέρω, κι εγώ τύψεις ένιωθα που μέσα στον κακό χαμό ανηφόρησα για τριήμερο διακοπών, αλλά ξέρεις, οι Δαίμονες για μένα ήταν ένα όνειρο ζωής και δεν επρόκειτο να το χάσω που να ερχόταν ο κόσμος ανάποδα. Που εδώ που τα λέμε, ήρθε. Φοβόμουν ότι κάποιος κατσικοπόδαρος θα γρουσουζέψει το ταξίδι και στο τέλος θα έμενα επί ξύλου κρεμάμενος. Φοβόμουν μήπως κλείσουν οι κυπριακές αερογραμμές, φοβόμουν μήπως αρρωστήσει κανείς και ακυρωθεί η παράσταση, με σοκ και δέος προσέγγιζα το Παλλάς την περασμένη Παρασκευή και Σάββατο (ναι, πήγα δυο φορές για να το ευχαριστηθώ). Μέχρι να αρχίσει η παράσταση είχα ακόμα έναν υποβόσκοντα φόβο ότι κάτι θα γίνει, θα μας βγάλουν άρον, άρον έξω από το θέατρο και θα πεθάνω με τον καημό.

Δεν έχω πολλά να σου πω, γιατί είμαι σίγουρος ότι θα πας να δεις την παράσταση, αν δεν πήγες ήδη. Το μόνο που έχω να τονίσω είναι ότι η Βίσση με το ανέβασμα των Δαιμόνων μου έκανε τεράστιο δώρο. Ξετύλιξε μπροστά μου πάλι τα παιδικά μου χρόνια και μου ζωντάνεψε το σπίτι της γιαγιάς μου όπου μαζευόμασταν όλα τα ξαδέλφια και αναπαριστούσαμε τους Δαίμονες. Αυτοί είναι για μένα οι Δαίμονες: Η μυρωδιά της σάλας της γιαγιάς, η δανεική κάμερα του θείου μου με την οποία μαγνητοσκοπούσα το «έπος», οι τσακωμοί ανάμεσά μας για τη διανομή, η πλάκα στη μικρότερη ξαδέλφη που επίτηδες έκανε τον ρόλο της μάγισσας για να μπορούμε να τη δέρνουμε με την ησυχία μας και να βγάλουμε το άχτι μας. Δες εδώ μερικά screenshots από τότε:

Ο ξάδελφός μου σε ρόλο γελωτοποιού, ενώ πίσω η ξαδέλφη και αδελφή μου σε ρόλους βασίλισσας Ροζάννας και γκουβερνάντας αντίστοιχα. Ντυμένες με νυχτικά της γιαγιάς και πετσέτες του μπάνιου για μανδύες.

"Θάνατος στη Μαύρη μάγισσα". Αδελφή και ξαδέλφη εκτελούν χρέη όχλου (έπαιζαν και διπλό ρόλο τρομάρα τους), ενόσω ο ξάδελφος ως ιερός εξεταστής έδερνε με το σκουπόξυλο την μικρότερη ξαδέλφη, που υποδυόταν τη μάγισσα. Ήταν δεμένη πάνω στη σκάλα που είχε η γιαγιά μου στην αυλή της και ήταν βαμμένη με φούμο γιατί φυσικά εμείς ερμηνεύαμε το "μαύρη μάγισσα" κυριολεκτικά, δεν είχαμε ιδέα περί  βουντού και μαύρης μαγείας ως παιδάκια.

Κι εδώ, η σκηνή λίγο πριν η βασίλισσα δώσει το ΟΚ για να καεί η μάγισσα στην πυρά. Εννοείται ότι τελείωσε εδώ το έργο, εφόσον δεν μπορούσαμε να κάψουμε στ' αλήθεια την ξαδέλφη μου. Αντιλαμβάνεσαι ότι όλοι αυτοί που βλέπεις εδώ είναι τώρα 30αρηδες γι αυτό και έσβησα τα πρόσωπά τους, για να γλιτώσω από τα νύχια και τα δόντια τους. 

Αυτά μου ζωντάνεψε ο Βίσσαρος, εξ ου και το ότι από τραγούδι σε τραγούδι μετά δυσκολίας συγκρατιόμουν να μην δείξω ότι συγκινούμαι.

Κατά τα άλλα, τα λόγια μικρά για να πούνε τι νιώθω. Η παράσταση είναι κατά παρασάγγας αναβαθμισμένη από αυτήν του 1991 και παρόλο που στην αρχή με ξένισε το γεγονός ότι μπορεί να δω μια μεταμοντέρνα έκδοση του έργου και να χαλαστώ, εν τέλει συμφωνώ ότι σήμερα οι Δαίμονες αποδίδονται με την αίγλη και το κάλλος που τους αξίζει. Η Παπούλια κλέβει εύκολα την παράσταση, ο Πετράκης αποδεικνύεται ανώτερος των προσδοκιών μου (δεν τον χώνευα καθόλου πριν), ενώ η Βίσση είναι η Βίσση ό, τι κι αν κάνει, ό, τι κι αν τραγουδήσει. Για μένα έχει περάσει πλέον στο απυρόβλητο, είναι μύθος. Τι κι αν κάποιες κορώνες δεν βγαίνουν πλέον, αντισταθμίζει και με το παραπάνω που υπάρχουν κάποιες συγκλονιστικές ερμηνείες στο «Κλείνω τα μάτια», το «Φοβάμαι» και τους «Δαίμονες» που δεν σε παίρνει να γκρινιάξεις για ο,τιδήποτε, παρά μόνο να την παραδεχτείς. Θεωρώ ότι υπερβαίνει και πάλι εαυτόν.

Πιο ειδικά:

Ολόκληρη η σκηνή του Μεσαίωνα χτυπά τα ρέστα της, είναι μακράν η αγαπημένη μου, ανέκαθεν ήταν. Ο θίασος στα «στάχτη» και «κάφτε την» δίνει ρεσιτάλ.

Ο διάβολος, δυστυχώς, έχασε το τρομαχτικό παρουσιαστικό που είχε το 1991 και τον έκαναν πιο… καλλιτεχνικό, αλλά ίσως να έγινε για να αποφευχθεί η γραφικότητα του ρόλου. Είναι πιο έκφυλος και πρόστυχος, αλλά έχασε εκείνο το δέος που μου προκαλούσε όταν ήμουν 11 χρονών. Ίσως εγώ απλά να μεγάλωσα και να μην μπορώ να εντυπωσιαστώ τόσο εύκολα, τι να πω...

Μετά δυσκολίας συγκρατιέσαι να μην σταθείς όρθιος και να χειροκροτείς μετά μανίας στα «Ουράνια Τόξα» και στο «Τραγούδι της Φιλίας». Η μουσική του Καρβέλα στα εν λόγω κομμάτια είναι σκέτος οργασμός. Μια κοπέλα με σγουρό ξανθό μαλλί που κάνει σόλο σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Από την άλλη, ο Λούης Γεωργίου στο «Θα Κάνουμε Μπαμ» παραπέμπει σε παιδική διαφήμιση της Fanta, για να μην πω στο Disney Channel, και θέλεις απλά να βγεις στη σκηνή να τον χαστουκίσεις λέγοντας του ένα σκέτο «ξέρεις εσύ». Επίσης, η χορογραφία στο συγκεκριμένο τραγούδι μου θύμισε εμφάνιση στο Fever με Γαρμπή και One την ώρα του «Λάμπω», αλλά ίσως είμαι λίγο πιο αυστηρός απ’ ό, τι πρέπει.

Τα εφέ είναι μπόλικα και δόξα τω θεώ, γεμίζει το μάτι σου. Βροχές θες; Φωτιές θες; Εκρήξεις θες; Πτήσεις θες; Απ’ όλα έχει το πανέρι, δεν θα κλάψεις τα λεφτά σου. Είναι μια παράσταση τόσο άρτια που χαραμίζεται που ανεβαίνει μόνο στην Αθήνα. Είδα σχεδόν όλες τις μουσικές παραστάσεις στο Λονδίνο όταν σπούδαζα εκεί πριν 7 χρόνια και ομολογώ ότι οι Δαίμονες ξεπερνούν άνετα πολλές.

Το πρώτο βράδυ που είδα την παράσταση ήταν και ο Καρβέλας μου εκεί. Καθόταν στη πρώτη θέση και μπαινοέβγαινε στα παρασκήνια κατά τη διάρκεια της παράστασης διορθώνοντας πράγματα. Στο τέλος της παράστασης αντί για υπόκλιση έτρεξε σαν μωρό παιδί που ντρέπεται να κρυφτεί κάνοντας εμφανές πως δεν ήθελε πάρε δώσε με κανέναν.

Περιττό να σου πω ότι το θέατρο ήταν γεμάτο Κύπριους και τις δύο μέρες.

Δεν συνάντησα την Άννα γιατί μου είπαν ότι φεύγει αμέσως μετά την παράσταση και δεν δέχεται κόσμο, αλλά την πέτυχα τυχαία στο αεροδρόμιο κατά την επιστροφή μου και τα είπαμε λίγο. Με θυμάται ακόμα, εντυπωσιάζομαι που με αναγνωρίζει κάθε φορά. Ήρθε αμάν, αμάν για το Cyprus Aid, πρέπει να την είδες. Σωστή λεβέντισσα! Την καμάρωσα όσο τίποτε αυτό το σαββατοκύριακο και χάρηκα γιατί μου αναζωπυρώνει συνεχώς το πάθος μου για εκείνη και μου επιβεβαιώνει πόσο αξίζει κάθε λεπτό αφοσίωσής μου προς το πρόσωπό της. Όπως της είπα και από κοντά στο αεροδρόμιο:

«Μεγαλειοτάτη μου σε χαιρετώ, τον όρκο που ‘δωσα στο στέμμα σου κρατώ!»