Το Τέλος Είναι Εδώ

Το τέλος του κόσμου και του υποκόσμου έχει έρθει.

Μην το περιμένεις μεθαύριο στις 21 Δεκεμβρίου και φορέσεις άδικα τα καλά σου. Το τέλος έχει έρθει εδώ και καιρό και δεν περιμέναμε τους Μάγια να μας το πουν, ούτε τη Μάγια Μελάγια, ούτε καν τη Μάγια τη μέλισσα.

Πες μου εσύ, βλέποντας και κρίνοντας από τις φετινές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, αν θα είναι ποτέ ξανά τίποτα το ίδιο από δω και μπρος. Όχι, δεν θα βγουν αληθινές οι προφητείες, ούτε θα ‘ρθουν καταστροφές και επιδημίες. Αυτά τα έλεγε η βρόμα η Βανδή στο πολύ μακρινό και ξεπερασμένο 1999. Ουδεμία σχέση έχουν με το σήμερα.

Σήμερα «το τέλος» έχει πάρει άλλη μορφή. Θα αλλάξουμε τρόπο ζωής. Δεν θα έχουμε λεφτά, θα είμαστε φτωχοί με τη βούλα, τη Σωτηρούλα και την Πραξούλα. Δεν θα μας νοιάζει να ντυθούμε καλά, δεν θα μας νοιάζει να πάμε στην Αθήνα να τα σπάσουμε, δεν θα μας νοιάζει να αλλάξουμε αμάξι και να πάρουμε καλύτερο. Θα μας νοιάζει μόνο να έχουμε να φάμε. Κι αν αυτό δεν είναι το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα, τότε τι είναι;

Προσωπικά, το τέλος του κόσμου (μου), το έχω εμπεδώσει προ πολλού μέσω του τέλους της τηλεόρασης – που είναι και ο μεγαλύτερος μου καημός. Μεγάλωσα με την τηλεόραση. Αγάπησα την τηλεόραση. Κι όταν έχεις συνηθίσει από την ηλικία των 12, 13 χρονών να βλέπεις υπερπαραγωγές στο χαζοκούτι δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να συμβιβαστείς ότι στα 32 σου θα βλέπεις το απόλυτο τίποτα, θα βλέπεις μια τηλεόραση νεκρή.

Όταν πήγαινα πρώτη γυμνασίου έβλεπα φανατικά «Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα» -τα είπαμε εκατό φορές. Έμενα έκθαμβος από τα επίπεδα της εν λόγω παραγωγής. Ονειροπολούσα τότε, και εναγωνιούσα για το μέλλον, σκεπτόμενος πως «εάν το 1993 η ανθρωπότητα φτιάχνει τέτοια τηλεπαιχνίδια, σκέψου τί θα φτιάχνει το 2012!» Πού να ήξερα πως τόσα χρόνια μετά θα μου τάιζαν το «παίζουμε κυπριακά» και αυτό για να πω κι ευχαριστώ. Ούτε ένα «Τύχη και Γνώσεις» με την Ελένη Φιλίνη και τον Ευαγγελόπουλο για δείγμα, ούτε καν ένα ψωριάρικο «Τα Χαμόγελα της Τύχης» με Τέτη Σχοινάκη και Τάσο Πεζιρκιανίδη. Τίποτα, τίποτα απολύτως.

Το ίδιο συμβαίνει με τη Γιουροβίζιον. Ποιος να μου το ‘λεγε ότι θα ερχόταν μέρα που δεν θα είχαμε διακόσιες ψωροχιλιάδες ώστε να στείλουμε μισή καρακάξα να μας εκπροσωπήσει όταν μάλιστα κάποτε διαθέταμε τα διπλάσια με το καλημέρα σας.

Πείστε με ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου όπως τον ήξερα, εμένα που μεγάλωσα με σειρές στην ελληνική τηλεόραση επιπέδου Απαράδεκτων, Τριών Χάριτων, της Μαντάμ Σουσούς, Της Ελλάδος τα Παιδιά, με Δύο Ξένους και τα τοιαύτα, όταν σήμερα η μόνη μου επιλογή είναι να βλέπω κυπριακές παραγωγές της κακιάς ώρας με σαχλά σενάρια νηπιαγωγείου και τούρκικα σήριαλ που με προσβάλλουν σαν Έλληνα. Αν αυτά δεν σηματοδοτούν το τέλος, τότε τι άλλο να περιμένω; Να μας πλακώσουν κομήτες, να μας πνίξουν τα τσουνάμια; Σιγά το τέλος!

Βέβαια, όλα αυτά τα θίγω καθαρά χάριν συζήτησης. Όταν φτάσαμε στο σημείο να έχουμε παιδιά νηστικά και κόσμο που ζητιανεύει και να μην μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς, η κατάρρευση της τηλεόρασης μας μάρανε. Συμφωνώ, αλλά και η τηλεόραση τη ζωή αναμεταδίδει, τη ζωή αποδίδει, από τη ζωή εμπνέεται. Όταν φτάνουμε στο σημείο να μεταδίδει το τίποτα, καταλαβαίνεις γιατί το τέλος είναι εδώ. 

Το τέλος ήρθε. Είναι πολύ σκληρό να συνειδητοποιείς ότι χρονικά βρίσκεσαι και ζεις πάνω στην κατάρρευση του πολιτισμού με τον οποίο μεγάλωσες. Δεν το δέχεσαι εύκολα. Ειδικά όταν ξέρεις ότι για το υπόλοιπο της ζωής σου, ή για πολλά χρόνια ακόμα θα πρέπει να εξοικειωθείς με την παρακμή και να παίξεις με τους όρους της.

Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ιστορία, κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται. Ας προσέχαμε, ας μαθαίναμε απ’ αυτήν και σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, ας αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια που χάνουμε.