Κινέζικο Βασανιστήριο

Αν θέλεις να σου πω τα νέα μου για να με λυπηθείς, τις προάλλες πήγα στο ΓΣΠ και παρακολούθησα τον αγώνα Ομόνοια – Ολυμπιακός από την κερκίδα της Ομόνοιας, παρακαλώ. Ναι, παίρνω ληγμένα. Άμα ο άλλος έχει σαδομαζοχιστικές τάσεις, μάνα μου, του εκδηλώνονται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Γιατί υπέβαλα τον εαυτό μου σ’ ένα τέτοιο εξευτελισμό; Διότι ως γνωστόν έχω κολλητό ομονοιάτη και κοπέλα ολυμπιακιά. Και επειδή έπρεπε να ικανοποιήσω και τους δύο, έκανα την καρδιά μου πέτρα και παρέστην στον αγώνα, εννοείται με δωρεάν εισιτήρια (δεν δίνω ούτε σεντ στο κόμμα των ειλώτων και των δουλοπάροικων) για να κάνω τη μελέτη μου.

Ποια μελέτη; Μα, το γήπεδο είναι το καλύτερο πανεπιστήμιο, φίλε μου. Εκεί παρατηρείς τους συμπατριώτες σου και αντιλαμβάνεσαι το επίπεδο της χώρας στην οποία ζεις. Και δεν μέμφομαι μόνο τους Ομονοιάτες τώρα, (παρόλο που συμφωνώ ότι αποτελούν στην πλειοψηφία τους ειδική μερίδα της γενετικής επιστήμης). Πιστεύω ότι εντοπίζεις ιδιαίτερες περιπτώσεις σε όλες τις κερκίδες καθότι δεν πρόκειται για κερκίδες του ιπποδρόμου του Άσκοτ, βεβαίως, βεβαίως, ούτε καν για τους στάβλους του. Το προχθεσινό, το παραδέχομαι, ήταν δοκιμασία για σκληρά νεύρα και καρύδια, σαν αυτά του πρόεδρου μας.  

Δεδομένου ότι ουδέποτε κατάλαβα πως παίζεται το ποδόσφαιρο και δεδομένου ότι το θεωρώ και βαρετό σαν θέαμα, ο μόνος τρόπος να περάσει η ώρα μου ήταν να παρατηρώ και να κρυφακούω τους οπαδούς. Μεγαλεία! Έγινα μάρτυς τεράστιας κακοποίησης της γλώσσας και δεν εννοώ φυσικά τις βωμολοχίες («εν κόρνε, ρε, εν κόρνε» όπου κόρνε βλέπε, corner), έγινα μάρτυς τεράστιων επιστημονικών αναλύσεων του αθλήματος («ε, τι πειράζει αν παίζουν με πάσες; Και η Ρεάλ Μαδρίτης έτσι παίζει»), άλλο να στα γράφω κι άλλο να τα ζεις. Το ότι μπροστά μας είχαμε τρεις πενηντάρηδες οι οποίοι τόσα χρόνια μετά συνέχιζαν να αποκαλούν ο ένας τον άλλον «σειρά» (από τον στρατό) επίσης ασχολίαστο. Αλλά αυτό που με έβγαλε από τα ρούχα μου, κι έκανε και κρύο, ήταν ένα πανό στην απέναντι κερκίδα που είχε πάνω την κυπριακή σημαία και έγραφε «τιμή και δόξα στη σημαία της πατρίδας μας». Κάτι τέτοια είναι που μου πατάνε τον κάλλο.

Η σημαία της πατρίδας μας, που με το ζόρι έκλεισε μισό αιώνα ζωής, δεν ξέρω ποια ακριβώς επιτεύγματα αντιπροσωπεύει για να της αποδίδονται τιμές και δόξες. Όχι πες μου, για ποιο κατόρθωμα μπορεί να κυματίζει υπερήφανα η κυπριακή σημαία; Για το σημερινό κράτος του μνημονίου που θα μας ξεζουμίσει; Για την συνεχιζόμενη κατοχή; Για τον ξευτιλισμένο Κύπριο που περνά το οδόφραγμα ελαφρά τη καρδία και υποθάλπει την κατοχή; Γιατί οι Ομονοιάτες κι άλλοι ομοϊδεάτες τους θεωρούν ότι η κυπριακή σημαία αξίζει τιμές και δόξες; Ακόμα και η ύπαρξη αυτής της σημαίας, οφείλεται στον απελευθερωτικό αγώνα του 55-59, κατά τη διάρκεια του οποίου οι αγωνιστές πολεμούσαν εμπνεόμενοι από τη γαλανόλευκη. Ποια τιμή και ποια δόξα; Αλλά, είπαμε, σε γήπεδο ήμασταν, λογικό να ακούς ποικίλες μαλακίες. Αν με ρωτάς, το μόνο επίτευγμα της κυπριακής δημοκρατίας είναι ότι κατέστην μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και σίγουρα αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο υπερηφανεύονται οι πλείστοι αριστεροί. Οπότε, ποια τιμή και ποια δόξα στον λεκέ που κάναμε παντιέρα; Άσε μας κουκλίτσα μου!

Κατά τα άλλα, όσο έμεινα εκεί (γιατί τελικά δεν άντεξα να μείνω και τα 90’) ένα άγχος το είχα μην τυχόν με αναγνωρίσει κάποιος γνωστός, με δαχτυλοδείξει και φωνάξει προς όλη την κερκίδα: «Συναγερμός, ο Anti-Christos ανάμεσά μας» και με μουντάρουν. Η αλήθεια είναι ότι διασταυρώθηκα με δυο, τρείς γνωστές και μη εξαιρετέες ακελικές φάτσες με τις οποίες έχω σφαχτεί κατά καιρούς σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετικά με τα χαΐρια του άχρηστου, "πιέστηκα-για-να-υπογράψω" προέδρου τους, αλλά δεν εξαπολύσαμε πυρά. Το γεγονός πάντως, ότι ενώ χάναμε 2-0, εμείς έπρεπε να παραμένουμε ψύχραιμοι, αδρανείς και αδιάφοροι και να χειροκροτούμε κι από πάνω σαν να μην συνέβη τίποτα για να μην μας "μυριστούν", ήταν χειρότερο κι από κινέζικο βασανιστήριο.

Αν και τώρα που το σκέφτομαι, ήταν όντως «κινέζικο» το βασανιστήριο. Και μόλις βρήκα τίτλο για το σημερινό post!