Γραφείο Απ' την Αρχή

Καθόμουν στο γραφείο και κοίταζα τους κάτωχρους τοίχους και σκεφτόμουν: «Εδώ μέσα θα πεθάνω, ρε μαλάκα;» Πόσο άδοξο! Να ξέρω ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου και δεδομένου ότι δεν προβλέπεται να παίρνω αύξηση ποτέ, ούτε μισθού, ούτε θέσης θα ζήσω να γεράσω μέσα σ' αυτούς τους τέσσερις τοίχους, τους κακόγουστα βαμμένους. Πάνω σε αυτό το καραχωρκάτικο γραφείο με την ασορτί βιβλιοθήκη. Όχι κύριε! Όχι εγώ! Πήγα αμέσως στον προϊστάμενο και του είπα: «Ξέρετε, λίγο η Τρόικα, λίγο η Κύπρος, λίγο ο Μπούθουλας, μια σκοτοδίνη μου τη φέρνουν. Δώστε μου άδεια να βάψω τους τοίχους, να ευφρανθεί η ψυχούλα μου!»

Η έγκριση εδόθη.

Τι εννοείς θα βάψεις το γραφείο με δικά σου λεφτά;

Εσύ τι δεν καταλαβαίνεις; Εφόσον η πρωτοβουλία είναι δική μου και αποσκοπεί αμέσως ή και εμμέσως σε προσωπικό όφελος (δεν ζούμε στη Σουηδία ώστε να έχω την απαίτηση να φροντίζει για τη ψυχική μου ηρεμία το κράτος) τότε ναι, θα βγάλω από το κομπόδεμά μου όσα χρειάζεται για να αλλάξω το περιβάλλον μου. Δεν με νοιάζει να πληρώσω όσο, όσο προκειμένου να έρχομαι δουλειά και να ανυπομονώ γι αυτό, εφόσον θα με περιμένει εκεί ένα καλαίσθητο γραφείο. Εδώ ξοδεύω το ένα τρίτο της μέρας μου και με λίγη φαντασία ξοδεύω και το ένα τρίτο της ζωής μου. Δικαιούμαι να το απολαμβάνω!

Τι εννοείς θα βάψεις κρατική περιουσία;

Εσύ τι δεν καταλαβαίνεις; Το κράτος είμαστε εμείς. Κι αν δεν το αγαπήσουμε κι αν δεν το αλλάξουμε δεν θα επωφεληθούμε ούτε προσωπικά, ούτε σαν σύνολο. Επειδή, δηλαδή, η περιουσία είναι του Δημοσίου πρέπει να της επιτρέψουμε να είναι τόσο κακόγουστη; Αυτή η νοοτροπία του τύπου «στο δημόσιο είναι όλα του χαμού και δεν κάνουμε τίποτα να το αλλάξουμε» δεν ξέρω ποιος μας τη μετέδωσε, αλλά προσωπικά αρνούμαι να την υιοθετήσω. Η Κύπρος έφτασε εδώ που έφτασε γιατί κανένας δεν εργάστηκε για το κοινό καλό. Αφήσαμε το γυφταριό να πρυτανεύσει! Δες λίγο μάνα μου ότι άμα αγαπήσεις το κοινό καλό, θα επωφεληθείς και ο ίδιος προσωπικά, να δεις τι ωραία που θα ‘ναι.

Έκατσα έξι ώρες μέσα το Σάββατο και τέσσερις την Κυριακή. Παρέα με το υπέροχο κορίτσι μου, βεβαίως, βεβαίως. Παλεψαμε με τις μπογιές, τις βούρτσες και τις πούτσες. Κάναμε το γραφείο αγνώριστο, τύφλα να ‘χει η Σίσσυ Φειδά, ο Σπύρος Σούλης και ο Λαμπαθάκης. Δεν τελείωσε βέβαια, υπάρχουν ακόμα άπειρες λεπτομέρειες που πρέπει να διορθωθούν. Πάντως, σήμερα το πρωί, δεν με ένοιαξε καν ότι είναι Δευτέρα, ξύπνησα και ήρθα στο γραφείο και το χάρηκα, δεν βαρέθηκα ούτε μια στιγμή, ενώ έχω και πιο πολλή όρεξη να δουλέψω.

Όχι πες! Είδες πιο ωραίο γραφείο απ’ αυτό;