Ξυπνώντας Τον Βασίλη

Όπως ξέρετε ανήκω σε δύο ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες. Η μία εξ αυτών, ένεκα οικονομικής κρίσης, μου ζήτησε να αναλάβω εγώ μαζί μ’ ένα φίλο μου τη σκηνοθεσία της φετινής θεατρικής απόπειρας για να γλιτώσουμε χρήματα. Δεχτήκαμε σαν ψωνάρες που είμαστε και τώρα αγχωθήκαμε, καθότι πλησιάζουν οι μέρες της πρεμιέρας και δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας θα φάει τη γιούχα και το γιαούρτι.

Δεν είναι απλό πράμα να στήσεις μια παράσταση. Τόσα χρόνια που απλά παίζαμε, καλά την είχαμε. Φέτος που έχουμε εν μέρει την ευθύνη για το πού στέκονται 16 άτομα πάνω στη σκηνή ζούμε στιγμές "δεν ήξερα που είναι το Μαρί." Προσωπικά ακροβατώ μεταξύ του «θα πάθω υστερία» και του «δεν γαμιέται, ας ρεζιλευτούμε.»

Δεν είναι απλό πράμα να στήσεις μια παράσταση γιατί πρέπει να πείσεις τους φίλους σου, με τους οποίους τόσα χρόνια ήσουν στο ίδιο καζάνι, ότι τώρα ξαφνικά εσύ κάνεις κουμάντο και πρέπει να σε υπακούνε. Πρέπει να τους εμπνεύσεις να συνεργαστούν και να πειθαρχήσουν στα χρονοδιαγράμματα που τους θέτεις, στις παραξενιές σου, στο πως θα πουν την ατάκα και σε όλα όσα δεν θέλουν να κάνουν επί σκηνής αλλά πρέπει να τα κάνουν, γιατί έτσι θες. Δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα βεβαίως, βεβαίως, αλλά με τους ρυθμούς που προχωρούμε, το χάνουμε το κορμί, πατριώτη!

Δεν μου αρέσει να είμαι μπαμπούλας και γενικώς αποφεύγω να κάνω τις παρατηρήσεις όπως μου έρχονται στο μυαλό. Τα φιλτράρω όλα εκατό φορές πριν τα ξεστομίσω, (εδώ βγαίνει ο Πανταζής και τραγουδά το «εγώ δεν είμαι εγώ»). Λέω πολλά πάνω στην αθυροστομία μου, ασχέτως αν 9 φορές στις 10 δεν τα εννοώ. Μια φορά, φέτος δεν έχω καμία διάθεση να παρεξηγηθώ με κανέναν για μια κωλοπαράσταση.

Μου αρέσει να σκηνοθετώ και να περνούν τα πάντα από το χέρι μου, αλλά όταν έχεις από κάτω φίλους με οικογένεια, δουλειά, άγχη και χίλιες έγνοιες επάνω στο κεφάλι τους πρέπει να μετράς ως το δέκα πριν τους "την πεις". Είναι αλήθεια, δεν τους αισθάνομαι πάντα όλους παρόντες. Μερικοί εξ αυτών δεν βλέπουν την ώρα να τελειώσει η πρόβα να πάνε σπίτια τους. Κι αυτό είναι αγχωτικό. Αλλά οφείλεις να δείξεις κατανόηση. Γιατί στο κάτω, κάτω, κι εγώ δεν είμαι ο Κάρολος Κουν, ούτε καν ο Δαλιανίδης. Ένας ερασιτέχνης είμαι κι εγώ που προσπαθώ να κρύψω τις ανασφάλειές μου και να τους πείσω ότι έτσι θα παίξουμε και θα βγει κι ωραίο.

Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος -κι ας το διαβάσουν οι φίλοι μου, το λέω ειλικρινά: Είμαστε 20 μέρες πριν τη παράσταση και δεν έχει δέσει το γλυκό. Δεδομένου ότι η παράσταση δεν αναβάλλεται και οι μόνες λύσεις είναι να παιχτεί όπως είναι (και μετά να πάμε ομαδικώς για ξορκισμό) ή να ματαιωθεί, καταλαβαίνεις ότι είμαι πολύ περίεργος για το πώς θα εξελιχτεί το όλο εγχείρημα.

Το «Ξύπνα Βασίλη» λέμε να παίξουμε... Ίδωμεν. Όπως και να ‘χει, θα σας κρατώ ενήμερους.