Άλφα με Αστερίσκο

Σήμερα είναι μέρα γιορτής, μέρα χαράς, μέρα χαρμόσυνη!

Βγήκαν τα αποτελέσματα των Ισπανικών και πέρασα με Α*!

Εντάξει, ήταν πολύ εύκολες εξετάσεις αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι πέτυχε ο στόχος που θέσαμε με την καθηγήτρια, η οποία μου είχε πει τον περασμένο Μάιο: «Αν πάρεις σκέτο Α, και όχι Α*, θα είναι αποτυχία!».

Τα αποτελέσματα ήρθαν και με βρήκαν σε μια περίοδο που σκεφτόμουν να κάνω διάφορες περικοπές στη ζωή μου για να προσαρμοστώ στα δεδομένα της Τρόικας. Σκεφτόμουν, τι τα θέλω τα Ισπανικά στα γεράματα, σάμπως και θα τα χρησιμοποιήσω ποτέ; Στη Νορβηγία έτυχε να μου μιλήσει κάποιος στα Ισπανικά για να μου ζητήσει πληροφορίες και το χάρηκα που μπόρεσα και του τις παρείχα, αλλά τι θα γίνει; Θα πληρώνουμε €50 το δίωρο κάθε βδομάδα για μια γλώσσα που τη μιλάμε μόνο όταν μας ζητούν κατευθύνσεις στη Νορβηγία; Δεν συμφέρει.

Παρόλα αυτά, σήμερα ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που δεν λέω να τα παρατήσω. Θα συνεχίσω και φέτος – ήδη πήρα τη καθηγήτρια τηλέφωνο και έκλεισα ώρες μαθημάτων – και αποφάσισα ότι θα φτάσω σε επίπεδο λογοτεχνίας. Η Ελληνική και η Ισπανική γλώσσα είναι οι πιο ερωτικές γλώσσες του κόσμου, θα έπρεπε να τις μιλάει ο πλανήτης όλος υποχρεωτικά. Μην σου πω κι οι εξωγήινοι! Πόσο μάλλον εμείς που θεωρούμαστε και «συγγενείς» μεταξύ μας.

Αποφάσισα να ανοίξω ένα δεύτερο μπλογκ στο οποίο κάθε βδομάδα θα ανεβάζω ένα θέμα στην ισπανική, για εξάσκηση. Δεν ξέρω πώς θα το ονομάσω, θα δω.

Τα Ισπανικά τα ξεκίνησα το 2001 γιατί τότε είχα ερωτευτεί μια λατινοαμερικάνα, τη Χιμένα Γκονζάλεζ Γκόμεζ Και Άλλα Εκατό Επίθετα Μαζί. Ήθελα να την παντρευτώ (τόσο μου έκοβε στα 21 μου), και γι αυτό ξεκίνησα Ισπανικά για να την εντυπωσιάσω και να της δείξω πόσο πολύ ήθελα να πορευτούμε μαζί. Διαβάζω τα ημερολόγια που κρατούσα τότε και γελώ με την αφέλεια που αντιμετώπιζα τα πάντα στον έρωτα, να φανταστείς έγραφα: «Μαθαίνω ισπανικά, γιατί πώς αλλιώς θα συνεννοούμαι με τα παιδιά μας» και κάτι τέτοια για τα οποία σήμερα ψιλοντρέπομαι.

Εν πάση περιπτώσει, τη Χιμένα την κυνηγούσα 6 χρόνια. Είχα φτάσει σε ακραίες καταστάσεις μαζί της. Το 2005, όταν έφυγα από το Ρέντινγκ και μετακόμισα στο Λονδίνο έφτασα στο σημείο να έχω παραισθήσεις και να βάζω στοίχημα ότι κάπου την πέτυχα στο πλήθος της Oxford Street να κυκλοφορεί με τη μπαντάνα στα μαλλιά της. Κουβαλούσα το φάντασμά της παντού μαζί μου και ήταν ο μόνος τρόπος να είμαι ευτυχισμένος. Να ζω μαζί του. Το 2007 επέστρεψα και πάλι στην Αγγλία για ένα δεύτερο μεταπτυχιακό και μια φωνή μέσα μου, μου λέει ότι ενδόμυχα είχα επιστρέψει με την ελπίδα ότι θα τη συναντήσω, θα έχει μετανιώσει για ό, τι μου είχε κάνει και θα ήμασταν πια μαζί.

Στο μεταξύ, στα χρόνια που μεσολάβησαν, η Χιμένα είχε αλλάξει, δεν ήταν πλέον το κορίτσι που είχα ερωτευτεί, εξελίχτηκε σε κάτι άλλο άχρωμο, άοσμο και άγευστο, σε κάτι αγγλοποιημένο, που ουδεμία σχέση είχε με αυτό το λατινογενές που είχα στο μυαλό. Αλλά ήμουν τόσο θολωμένος που δεν το έβλεπα. Όταν και όσες φορές της ζητούσα να βρεθούμε για έναν καφέ (έπαιρνα τρένο και έσπευδα να τη συναντήσω), επιβεβαίωνα ότι συναντώ μια άγνωστη, αλλά το μυαλό μου δεν ήθελε να δεχτεί ότι το κορίτσι που ήθελα, ουσιαστικά είχε πεθάνει.

Μέχρι και το 2009 κρατούσα επαφή μαζί της. Δεν ήξερα που ήταν, τι έκανε, με ποιόν έβγαινε αλλά από καιρού εις καιρόν της έστελνα νοσταλγικά μηνύματα και μέηλ. Ακόμα κι ένα μονολεκτικό reply back από μέρους της από καθαρό οίκτο, ήταν αρκετό για να είμαι ευδιάθετος μία βδομάδα. Μέχρι που μια μέρα φαίνεται πως διάβασε τα μηνύματα μου ο γκόμενός της, της τα έψαλλε, εκείνη με τη σειρά της μου τηλεφώνησε στην Κύπρο και μου είπε «να πας να δεις γιατρό, δεν τρέχει τίποτα μεταξύ μας, μην με ξαναενοχλήσεις», της είπα «να πας να γαμηθείς σκατοπουτάνα» και αυτή μάλλον το έκανε -με τον άλλον. Ύστερα έπαθα ανεύρυσμα και ησύχασα.

Τώρα που το σκέφτομαι δεν θα ήταν υπερβολή να σου πω ότι αυτή η καριόλα με ξέκανε. Ο πόνος της αγάπης που δεν τελείωνε.  

Τι θυμήθηκα πρωινιάτικα… Έζησα όλο το 2001 μέχρι το 2009 μέσα σε δύο παραγράφους! Επειδή πλέον τα ξεπέρασα και είμαι σίγουρος γι αυτό, κι επειδή πλέον η ζωή μου είναι πολύ καλύτερη από ό, τι ήταν τότε, έχω να μου πω ένα μεγάλο «πάρτα να μην στα χρωστάω» που πίστεψα έστω και μια στιγμή πως θα βρεθεί στον πλανήτη γκόμενα που θα εκτιμήσει την πίστη μου σ’ αυτή, ή τέλος πάντων το ότι κάθομαι και μαθαίνω τη γλώσσα της για να μιλώ στα παιδιά μας! Πόσο λούζερ! Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ πείθομαι ότι στη ζωή μόνο γαμάμε, δέρνουμε και φεύγουμε.

Εν πάση περιπτώσει, από το 2009 και μετά έχασα τα ίχνη της, δεν ξέρω τι κάνει. Ενώ παλιότερα την παρακολουθούσα στο ίντερνετ και της έριχνα άγριο stalking μέσω facebook, σήμερα βλέπω το προφίλ της μπροστά μου και παρόλο που είναι ανοικτό, δεν καίγομαι ούτε καν να το κλικάρω να διαβάσω τι κάνει.

Σήμερα όμως, που μου ήρθε δώρο το Α*, της το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά. Γιατί ο μόνος λόγος για να πάει μπροστά ένας άντρας, το μόνο κίνητρο προς την εξέλιξη και την πρόοδο, είναι η γυναίκα. Γι αυτές ζούμε, γι αυτές δουλεύουμε, γι αυτές υπάρχουμε. Αλλά την επόμενη φορά που θα σας γράψω εδώ μέσα ότι άρχισα νέα ξένη γλώσσα, παρακαλώ κάποιος να με πάει σε γιατρό. Ή τουλάχιστον, να με κλειδαμπαρώσει σπίτι.