Εχθές πήρα τη μπανανούλα μου παραμάσχαλα και ανηφόρησα για το προεδρικό.
Όπως είχα γράψει και πέρσι, δεν υπάρχει λόγος να το παίζουμε πια αγανακτισμένοι,
μιας και οι πραγματικοί αγανακτισμένοι δεν βαράνε παλαμάκια και απαγγέλλουν
ποιήματα, αλλά παίρνουν φόρα και τα κάνουν όλα λίμπα, γης μαδιάμ, αφού ως
γνωστόν καμία αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία δεν επιτεύχθηκε με ευχές και
δεήσεις. Κανένα τέρας δεν νικήθηκε στη μυθολογία χωρίς μάχη. Και εμείς έχουμε
απέναντί μας τέρατα. Δεν θα νικηθούν με συνθήματα και ομιλίες.
Μετά τη χθεσινή συγκέντρωση σιγουρεύτηκα ότι δεν πρόκειται κανένας να μας λάβει
υπόψη, δεν πρόκειται να έρθει καμία αλλαγή σ’ αυτόν τον τόπο, μόνοι μας τα
λέμε, μόνοι μας τα ακούμε, επί της ουσίας πετάμε αβγά στον τοίχο. Δεν έχει όμως
σημασία. Εχθές συνειδητοποίησα ότι η αξία της συγκέντρωσης είναι άλλη:
Μαζεύονται στον ίδιο χώρο άνθρωποι που νιώθουν ζωντανοί, ενσυνείδητοι, σε
εγρήγορση και κάνουν ψυχοθεραπεία. Και χωρίς να το καταλάβουν ενδυναμώνουν τη δημοκρατία.
Προσωπικά, φεύγοντας από το προεδρικό και περπατώντας στην Πλατεία Ελευθερίας
όπου είχα παρκάρει, διακατεχόμουν από μια σπάνια ψυχική ικανοποίηση. Αισθάνεσαι
ότι είσαι πολίτης αυτής της χώρας, ότι ανήκεις κάπου, ότι προσφέρεις στην κοινωνία.
Νιώθεις μια πληρότητα, μια γαλήνη, έναν μίνι οργασμό.
Αυτά στα λέω γιατί καθ’ οδόν προς το αυτοκίνητο είδα καφετέριες και
εστιατόρια γεμάτα από κόσμο που διασκέδαζε σαν να μην συνέβη τίποτα, είδα
αχάπαρους να πηγαίνουν περίπατο σαν να ήταν μια οποιαδήποτε ημέρα, είδα
μισοπεθαμένες κυρίες να παίζουν χαρτιά σε αυλές και αμέσως ένωσα να ανήκω
σε μια αριστοκρατία πολιτών, ένα αίσθημα που δεν μειώνεται, ακόμα και αν πρέπει
να έχω τον γύφτο για πρόεδρο για τα επόμενα 25 χρόνια.
Δεν ζούμε σε σπηλιές. Ζούμε σε πόλεις. Και όποιος ζει σε πόλη, οφείλει να
ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, για την πρόοδο της πολιτείας και των θεσμών της.
Αυτά στα λέω γιατί καθ’ οδόν προς το αυτοκίνητο είδα καφετέριες και εστιατόρια γεμάτα από κόσμο που διασκέδαζε σαν να μην συνέβη τίποτα, είδα αχάπαρους να πηγαίνουν περίπατο σαν να ήταν μια οποιαδήποτε ημέρα, είδα μισοπεθαμένες κυρίες να παίζουν χαρτιά σε αυλές και αμέσως ένωσα να ανήκω σε μια αριστοκρατία πολιτών, ένα αίσθημα που δεν μειώνεται, ακόμα και αν πρέπει να έχω τον γύφτο για πρόεδρο για τα επόμενα 25 χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα. Εγώ τούτο ένοιωθα που πέρσι. Ίσως τότε είχα παραπάνω ελπίδες ότι ΚΑΤΙ μπορεί να γίνει, αλλά πάντα φεύγοντας η σκέψη μου η ήρεμη ήταν τούτη.
Κάτι κινείται μέσα μας, κάτι γίνεται μεταξύ μας, που οι άλλοι δεν...
(που την άλλη μπορεί απλά να παρηγορώ τον εαυτό μου)
Ηταν μια ωραια εκδήλωση χθες και όντως αρχισα να νιώθω και γω ότι επιτέλους κάτι παίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιλέγω να αγνοήσω το θέαμα του κόσμου στις καφετεριες - δεν περιμένουμε και θαύματα ε;
Το θέμα είναι, όταν φύγει ο γύφτος Πρόεδρος, θα αλλάξει κάτι;
ΑπάντησηΔιαγραφή[computer says: "no"]
ο ρομαντισμός μου λέει ότι σιγά σιγά θα ξυπνήσουν όλοι
ΑπάντησηΔιαγραφήο κυνισμός μου λέει οτι εν έσhιει chance.
Δαμέ ένα χρόνο μετά και η χαραυγή ούτε καν που αναφέρθηκε στο πρωτοσέλιδο-τι να λέμε
@Beatrix Kiddo: Μα, γιατί μου αναφέρετε όλοι τη Χαραυγή; Ποιός τη διαβάζει; Ούτε καν αυτοί που γράφουν σε αυτήν δεν την διαβάζουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαλιστα. Πολλοι που τους αγανακτισμενους εξω που το προεδρικο, στα μπλοκς, στα ΜΜΕ κλπ εν πολιτες που πιανουν τα τελεφωνα τους για να σβησουν προστιμα, που γλειφουν πολιτικους για να σασουν τα παιθκια τους,που βαλουν τα μεσα τους για να εξυπηρετηθουν κλπ τζιαι εθυμηθηκαν τωρα να διαμαρτυρηθουν για το διεφθαρμενο κρατος που οι ιδιοι εδημιουργησαν.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Anonymous: Ε, αφού πιάνουν και τα "τελέφωνα" εμείς τι άλλο να πούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήφυσικα "τελεφωνα". Συνοδευεται με κορτωμαν και ενα
ΑπάντησηΔιαγραφή"τωρα τζιαι εννα τον/την/τους/τις/τες σασω καλα"
Είναι όλα θέμα συνείδησης και πόσο σε καθορίζει σαν άνθρωπο.Εκεί ξεκινά και τελειώνει η ποιότητα του ανθρώπου κατά την άποψη μου.Συμφωνώ απόλυτα με όσα περιγράφεις για την προχθεσινή μας συγκέντρωση.
ΑπάντησηΔιαγραφή