Θυμήθηκα τα ΥΕΑ

Αυτό το «εγέρθητι» που το μάθαμε όλοι τις τελευταίες μέρες και το πιπιλάμε μέρα νύχτα σε βαθμό αηδίας, εμένα μου ξύπνησε άλλου είδους μνήμες…

Όταν ήμουν 17 χρονών παιδάκι και με έστειλαν στον ελληνικό στρατό, στο στρατόπεδο του Αυλώνα για να γίνω δόκιμος τεθωρακισμένων, γνώρισα έναν καινούριο κόσμο, εφάμιλλο αυτού της Χρυσής Αυγής. Πέρασα μια εκπαίδευση τόσο παρανοϊκή, που όταν την αναπολώ τόσα χρόνια μετά, σκέφτομαι «ευτυχώς που ήμουν μόνο 17 και τα έπαιρνα όλα στο αστείο, γιατί αν μου συνέβαιναν όλα αυτά στην ηλικία των 25, 26, όπως του μέσου Ελλαδίτη, θα είχα αποτρελαθεί τελείως».

Ήμουν τόσο ανυποψίαστος και αθώος για το τι θα πει στρατός, που εφάρμοζα την τακτική του Forrest Gump «κάνε ό, τι σου λένε και μην το ψάχνεις, ώσπου να φύγουμε». Δεν θα ξεχάσω το πρώτο βράδυ στον θάλαμο, το οποίο ήταν και το πιο κρίσιμο καθότι περίμενα από στιγμή σε στιγμή να μας ξυπνήσουν και να μας την πέσουν για καψόνι, όπου όλως περιέργως δεν συνέβη τίποτα. Στις 6:00 όμως είχαμε εγερτήριο και τότε ο θαλαμοφύλακας άρχισε να φωνάζει: «Η ίλη να εγείρεται» για να ξυπνήσουμε. Δεν το φώναζε απλά, έβγαζε μια φωνή τόσο δυνατή που εγώ νόμισα ότι κάποιον σφάζουνε.

Για να καταλάβεις, ξύπνησα αμέσως από το άγχος μου, ξύπνησα και τον άλλο Κύπριο που ήταν μαζί μου στο θάλαμο και τον ρώτησα,

-          Τι γίνεται;

-          Δεν ξέρω.

-          Λέει «η ίληναεγείρεται».

Μες την νύστα μου που να καταλάβω τι φώναζε ο άλλος, το άκουγα όλο ως μια λέξη.

-          Ίληναεγείρεται, τι σημαίνει;

-         ...Κάποιον θα δέρνουν!

-          Πέσε κοιμήσου μην έρθουν κατά δω και έχουμε τα ίδια.

Πρώτη μέρα στο στρατόπεδο, που να ήξερα ότι ο λόχος λέγεται ίλη, και ότι το «ίληναεγείρεται» ήταν τρεις λέξεις! Όλη αυτή η βαρβατίλα, ήταν ουσιαστικά το… «ξυπνητήρι» μας. Και δεν μπορείς να φανταστείς, πόσο γλυκό ήταν να ακούς για 4 μήνες –τόσο διήρκησε η παραμονή μου εκεί, κάθε πρωί έναν μαντράχαλο να φωνάζει «η ίλη να εγείρεται» και ενίοτε «να διεγείρεται» (για να κάνει πλάκα), προκειμένου να ξυπνήσουμε. Όσο να ‘ναι, τόσα χρόνια μετά όταν τα θυμάμαι, τα νοσταλγώ.

Η αυτοκρατορική είσοδος του Μιχαλολιάκου μετά τα αποτελέσματα των εκλογών για τη συνέντευξη Τύπου μου θύμισε άλλο ένα στρατιωτικό περιστατικό. Στα ΥΕΑ, είχαμε «αρχηγό». Αρχηγός ήταν ο εκάστοτε υποψήφιος αξιωματικός με την πιο ψηλή βαθμολογία στα διαγωνίσματα. Χριζόταν «αρχηγός» και ήταν υπεύθυνος για την ίλη. Ο άγραφος κανόνας μεταξύ των ΥΕΑ ήταν ότι τον αρχηγό δεν τον κοιτάζουμε ποτέ στα μάτια και όταν αντιληφθούμε την παρουσία του σε κάποιο χώρο, παλουκώνουμε.

Για να καταλάβεις, γινόταν τόση βαβούρα όταν παρευρισκόταν κάπου ο αρχηγός, που νόμιζες ότι ερχόταν η Δευτέρα Παρουσία. Μπορεί να ήσουν στα μαγειρία να κάνεις φασίνα, στα μπάνια να τρίβεις πλακάκια και ξαφνικά να ακούσεις κάτι αγριοφωνάρες, σαν τις ύαινες που ξεντερίζουν μια αντιλόπη στη ζούγκλα, οι οποίες ουσιαστικά ανήγγελλαν την άφιξη του «αρχηγού». Κάθε φορά που οι φωνές προμήνυαν την άφιξή του, εμείς παλουκώναμε, κοιτάζαμε «ψηλά» και έτσι, για πάρα πολύ καιρό δεν ξέραμε ποιος είναι ο αρχηγός.

Ήταν σαν τον «κακό» στον Αστυνόμο Σαΐνη, σαν τον «κακό» στο Παρά Πέντε του Καπουτζίδη. Που ήξερες τη φωνή του, ένιωθες την αύρα του αλλά ουδέποτε είχες δει το πρόσωπό του. Ναι, ήταν όλα τόσο σουρεαλιστικά εκεί πέρα. Φοβόμασταν έναν αρχηγό που δεν τον είχαμε δει, ούτε τολμούσαμε να τον κοιτάξουμε, αν τον βλέπαμε κάπου έξω δεν θα τον αναγνωρίζαμε, είχε γίνει μύθος. Αν μας λέγανε ότι έχει και φτερά και πετάει ή ότι βγάζει φωτιές από τα ρουθούνια του θα το πιστεύαμε.

Όταν χαλάρωσαν τα πράγματα στην ίλη μετά το πρώτο δίμηνο, τον κοίταξα μια, δυο φορές με την άκρη του ματιού μου. Ένας μαλάκας ήταν. Μετάνιωσα που τον κοίταξα, αν συντηρούσα τον μύθο του μέσα μου, μπορεί ακόμη και σήμερα να τρωγόμουν να μάθω ποιος είναι τελικά αυτός ο αρχηγός!

 Ήταν από τις πιο ωραίες αναμνήσεις που έχω από τον στρατό. Δεν το αναγνώριζα όταν τις ζούσα, αλλά έτσι γίνεται πάντα. Εκ των υστέρων κρίνεται η σημασία της κάθε στιγμής στον εγκέφαλο.

Πεθύμησα τους φίλους μου από τον στρατό, θα κανονίσω καφέ, άμεσα.