Στο Νησί Του Πάσχα

Τα νέα του πάσκατος:

Δεν έκανα τίποτε απολύτως. Ήμουν κλειδωμένος μέσα στο σπίτι και διάβαζα περιοδικά και βιβλία. Σέρφαρα στο ίντερνετ, κοιμόμουν 13 ώρες κάθε μέρα, άντε στο τσακίρ κέφι να πήγα για κανέναν καφέ, για να μην αραχνιάσω δηλαδή, όχι για τίποτε άλλο.

Για εκκλησιασμό δεν το συζητώ, ούτε καν στο Μ. Σάββατο δεν πήγα. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν στο Δημοτικό με έπαιρνε η μάνα μου με το ζόρι στην εκκλησία γιατί «έπρεπε». Φοβόμουν ότι θα με εκδικηθεί ο Θεός αν δεν πάω και έτσι πήγαινα, ειδικά την Μ. Βδομάδα, χτυπούσα κάρτα. Μπορεί να μην καταλάβαινα τίποτε, όπως άλλωστε το 90% των πιστών, αλλά πήγαινα. Ο πατέρας μου ουδέποτε ακολουθούσε την υπόλοιπη οικογένεια, καθότι πάντα υποστήριζε «μακριά από τις εκκλησίες και τους πούστηδες»! Έμενε πάντα σπίτι και έβλεπε βίντεο.

Μια φορά τον αγριοκοίταξε η μάνα μου (βασικά του έπρηξε τα παπάρια «τι παραδείγματα δίνεις στα παιδιά» κτλ, κτλ), και ήρθε με το ζόρι στην Ανάσταση, όπου φρόντισε να σχολιάζει και να ειρωνεύεται τα πάντα. Να φανταστείς μας είπε ότι το Άγιο Φως το ανάβει ο παπάς με αναπτήρα και το εννοούσε. Ακόμη κι εγώ του θύμωσα, διατάζοντάς τον να επιδείξει σεβασμό στα θεία. Ναι, μόνο εξαπτέρυγο που δεν κρατούσα τότε.

Σήμερα που μεγάλωσα, πήρα τη θέση του. Μην σου πω κάνω και πολύ χειρότερα. Κάθομαι και λιώνω στα ίντερνετς και τα περιοδικά, ποστάρω αστεία με τον Ιησού στο Facebook και με αγριοκοιτάζει η Μπρέντα η οποία δεν μπορεί να χωνέψει ότι βρήκε γκόμενο άθρησκο, ή που τέλος πάντων έχει τη Βίσση πιο πάνω από τον οποιονδήποτε Άγιο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται βλέπεις, τρομάζω κι ο ίδιος καμιά φορά πώς η σχέση μου με τη Μπρέντα μου θυμίζει ώρες, ώρες αυτή των γονιών μου.

Η Κυριακή του Πάσχα στο σπίτι μου: Τρελά γλέντια! Ήρθε η γιαγιά μου και η αδελφή μου και φάγαμε. Αυτό. Ούτε σούβλες, ούτε τίποτε. Το ξέρεις ότι ουδέποτε στο σόι μου δεν κάναμε σούβλα την Κυριακή του Πάσχα; Κατ’ αρχάς κανείς μας δεν τρώει σούβλα, εγώ μάλιστα το κρέας το απεχθάνομαι. Ο μοναδικός λόγος που βρισκόμαστε και τρώμε όλοι μαζί είναι για να μην ξεφτιλίσουμε εντελώς το έθιμο. Μην σου πω ότι τσαντίστηκα που έπρεπε να ζήσουμε μια πιο ξεχωριστή Κυριακή και έπρεπε να ξυπνήσω πριν τη μία το μεσημέρι για να τσουγκρίσω το αβγό μου. Αφού λοιπόν τηρήσαμε τα ήθη και έθιμα της πατρίδος ξαναγύρισε ο καθένας στη ζωούλα του.

Έτσι που λες, στα τσακίδια και το καταθλιπτικό Πάσχα, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν είχε μισό πρόγραμμα της προκοπής να δούμε στην τηλεόραση –με ενέσεις την έβγαλα. Χάρηκα πολύ που τέλειωσε και τώρα μπαίνουμε σε καλοκαιρινό mood και ειδικότερα γιατί αρχίζει μια περίοδος στην οποία πρωταγωνιστούν πολλά ταξίδια αλλά και διάφορα άλλα happenings που προγραμματίζω.

Το έχω παρατηρήσει, οι πρώτοι μήνες κάθε έτους είναι μουντοί. Από το Πάσχα και μετά όλα αλλάζουν. Και ο κάθε χρόνος είναι καλύτερος από τον άλλον. Με έχει κυριέψει μια δροσερή αισιοδοξία ξαφνικά, τόσο πολύ που λέω να πάω βόλτα στη γειτονιά με το ipod (από το 2007 που σπούδαζα έχω να το κάνω αυτό!) και να απολαύσω τις μυρωδιές της άνοιξης.

Είμαι πολύ χαρούμενος ξαφνικά.