...Και Τα Πλήκτρα Σαν Αγγίζω, Νιώθω Να Πετώωω!

Είναι δύο το πρωί, είμαι πιωμένος, μισοζαλισμένος, τα μάλα ερωτευμένος και δηλώνω ευθαρσώς ότι είχα το ωραιότερο βράδυ του μήνα που διανύουμε. Πήγα και άκουσα την Αλέξια στο RED απόψε. Με την Μπρέντα μου και εκλεκτούς φίλους. Ξέρεις πόσο λατρεύω τέτοια μουσικά μνημόσυνα, ξέρεις ότι ήδη τίμησα Καλλίρη και Σχοινά στο πρόσφατο παρελθόν, νομίζω ότι η Αλέξια δεν θα μπορούσε να λείψει από όλο αυτό το νεκρανάστημα των παιδικών μου χρόνων. 

Είπε το «άσπρο, μαύρο». Μόνο αυτό έχω να σου πω! Είπε το «άσπρο, μαύρο!» Το υπέρτατο γιουροβιζιοτράγουδο, το τραγούδι που σημάδεψε όλα τα ελληνικά 80ς, που το ακούω και μπαίνω στη χρονοκάψουλα. ΟΚ, δεν το είπε επειδή το είχε στο πρόγραμμα, αλλά της το ζητήσαμε τόσες πολλές φορές που δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Από την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί και την πετύχαμε στα παρασκήνια και της συστήθηκα κάνοντας σαφές πως «ήρθα για να ακούσω το άσπρο, μαύρο κακομοίρα μου», μέχρι τα τελεσίγραφα που της έστειλα στο twitter: "αν δεν πεις το άσπρο, μαύρο, θα ζητήσω τα λεφτά μου πίσω", αλλά και τις φωνές που μπήξαμε όλη η παρέα από το θεωρείο: "Πες μας το άσπρο, μαύρο", δεν νομίζω να μπορούσε να κάνει και διαφορετικά. Ζήσαμε και πάλι στο 1987 για τρία λεπτά και ήταν απερίγραπτο το συναίσθημα! Δεν θυμόταν όλα τα λόγια, δυστυχώς, η αλήθεια να λέγεται (είναι τόσο λυπηρό, όσο σαν να μην θυμάται η Βίσση τους στίχους του ‘δώδεκα’), αλλά έκανε φιλότιμες προσπάθειες να το πει ολόκληρο. Και μας τρέλανε. Χώρια που το συνδύασε με το «τα κορίτσια ξενυχτάνε» κι έγινε της πουτάνας!

Έχω να περάσω τόσο όμορφα από τον Ιανουάριο, όταν είχαμε πάει στην Αθήνα. Μα, και τι δεν τραγούδησα απόψε: «Δίλημμα», «Κεκλεισμένων των θυρών» (το τσάκισε), «Σκλάβα», «Τόσα Καλοκαίρια», «Νερομπογιές», «Μάτια μου», «Έχω Απόψε Ραντεβού», «Είσαι Παιδί Μου Πειρασμός», «Διπλός, Γλυκός, Καημός», «Ορκίσου» και τέλος, το νοσταλγικό «Κανένας Δεν Μας Σταματά» που το είπε με τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου που έτυχε να βρίσκεται στο κοινό παρέα με την Ελένη Δήμου. Το «Κανένας Δεν Μας Σταματά» είναι από τα αγαπημένα μου, ever!   Πάει για βίντεο κλιπ με τα χίλια. 

Επειδή είμαι πτώμα, και αύριο δουλεύω, σ’ αφήνω με σύντομες παρατηρήσεις: 

*Το 80% του μαγαζιού ήταν φίλοι και συγγενείς της Αλέξιας. Ήταν σαν να έκανε πάρτι σπίτι της κι αυτό ήταν καλό και κακό. Καλό γιατί το κλίμα ήταν πολύ παρεΐστικο και η Αλέξια ένιωθε άνετα ανάμεσα στους θαμώνες, κακό γιατί εσύ που δεν είσαι γνωστός της, ένιωθες λίγο παρείσακτος. Σαν υπηρετικό προσωπικό που απολαμβάνει το πάρτι των κυρίων του από την κουζίνα. 

*Εκτός του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου και της Ελένης Δήμου, είδα ανάμεσα στο κοινό και την Τένια Μακρή (ναι, τη ψυχολόγο), τον Νίκο Τορναρίτη (ναι, αυτόν του ΔΗΣΥ), καθώς και τις μισησμένες και παραμορφωμένες από τα πολλά bottox Λευκωσιάτισσες socialites που βρομίζουν τα περιοδικά μας κάθε βδομάδα. 

*Η Αλέξια είναι τρομερά προσηνής, της μίλησα και με αντιμετώπισε πολύ ευγενικά και φιλικά, σαν να με ήξερε χρόνια. Η δε Μπρέντα, της είπε ότι της γράφει στο twitter και άνοιξαν ψιλή κουβέντα, σαν να είναι χρόνια φιλενάδες. 

*Εκτός από τα λατρεμένα σουξέ της δεκαετίας του ’80 και ’90 μας είπε και 2-3 τζαζ κομμάτια από τον τελευταίο της δίσκο, που απορώ ποιόν αφορούν, αφού κανείς δεν δείχνει να τα αγκαλιάζει. Όπως έχω ξαναγράψει, η Αλέξια αν είχε μισό δράμι μυαλό, σήμερα θα ήταν το αντίπαλο δέος της Βίσση μου και θα ήταν top of the pops! Τώρα, βέβαια, είναι πολύ αργά για μετάνοιες, είναι ήδη αρκετά ώριμη για να πείσει την αγορά στο ποπ είδος που την καταξίωσε, χώρια που όλα αυτά τα πιασιματάκια γύρω από τη μέση δεν ξέρω κι εγώ πως θα τα εξαλείψουμε σε τέτοια ηλικία. 

*Όπως και να ‘χει Αλέξια, ήσουν υπέροχη απόψε και πολύ χαίρομαι που σε γνώρισα στην ακμή σου και έτσι, σε κάθε σου τραγούδι ξεδιπλώνονταν μπροστά μου τα καλύτερα μου χρόνια τρισδιάστατα. Είναι πραγματική ευλογία αυτό. Να έχεις αναμνήσεις και να μπορείς να τις αναβιώνεις με τα τραγούδια. Πόσω μάλλον, όταν όλα αυτά τα μοιράζεσαι με το καλύτερο κορίτσι στον κόσμο και νιώθεις πραγματικά ευτυχισμένος. Μπρέντα μου όμορφη, Μπρέντα μου αγαπημένη... αυτό για σένα: