Πάρε Έντεκα

Άλλαξε η ώρα και δεν έχω ύπνο. Για να μην χτυπήσω ενέσεις, θα κάτσω να παίξω το γνωστό μπλογκο-παίχνιδο με τα 11 σημεία (πρώτη φορά στα χρονικά παίζω παιχνίδι εδώ!) μπας και νυστάξω. Ελπίζω να μην με πιάσει η φλυαρία μου και να τελειώσω αύριο τις απαντήσεις. Λοιπόν, έχουμε και λέμε: 

Τι σε κάνει να ηρεμείς και να ξεχνάς τα πάντα; 

- Δυστυχώς, μόνο το Βάλιουμ. Ο,τιδήποτε άλλο δεν επενεργεί καταλυτικά στον οργανισμό μου. 

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος στόχος της ζωής σου; 

- Κάποτε θα σου απαντούσα, να γεράσω και να έχω άπειρες παράξενες και αστείες ιστορίες να διηγηθώ. Τώρα όμως που έμαθα ότι σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε, ο μοναδικός μου στόχος είναι να βάζω τα θέλω μου πάνω από τα πρέπει μου. 

Ποια τρέλα έχεις κάνει; 

- Αυτό με την περούκα του Καρβέλα στη συναυλία της Βίσση, απορώ κι εγώ πως μου ήρθε. Πριν 3-4 χρόνια δεν θα το διανοούμουν καν! Δεν με χάλασε, ούτε το μετάνιωσα, εννοείται. Αντιθέτως, είναι η πιο ευτυχισμένη μου ανάμνηση.

Αγαπημένη λέξη; 

- Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη. Χρησιμοποιώ συχνά όμως ατάκες από ελληνικές τηλεοπτικές σειρές. 

Αν τα λεφτά δεν ήταν ζήτημα, τι δουλειά θα ήθελες να κάνεις; 

- Σκηνοθέτης σε μουσικά βίντεο κλιπ. 

Ποιο μέρος θα ήθελες να επισκεφτείς και γιατί; 

- Με αυτή τη σειρά: Αυστραλία, Λατινική Αμερική και ΗΠΑ. Δεν έχει γιατί, μάνα μου... 

Ποιο άτομο θα ήθελες να συναντήσεις από κοντά και τι θα του έλεγες; 

- Δεν καίγομαι να συναντήσω κανέναν ιδιαίτερα. Ίσως τον Σωκράτη στην αρχαία Ελλάδα αλλά κι αυτόν δεν θα τον άντεχα για πάνω από μισάωρο. Α, όχι. Τον Μέγα Αλέξανδρο θα ήθελα να συναντήσω και να του πω: "Μακάρι να ήμουν εσύ!"

Ποιο ταλέντο θα ήθελες να είχες που δεν έχεις; 

- Του καλλίφωνου ίσως, που δεν το έχω καθόλου. Αλλά πιο πολύ θα ευχόμουν να ήμουν λίγο ταλαντούχος στις κλίσεις που θέλω να πιστεύω ότι έχω ήδη, στο γράψιμο ας πούμε ή στο θέατρο. 

Πιστεύεις στη μοίρα; 

- Αυτό είναι θέμα για ολόκληρο κείμενο. Ναι, είμαι τεράστιος μοιρολάτρης. Θεωρώ τα πάντα γραμμένα και προδικασμένα. Θεωρώ ότι είμαστε αιώνια δέσμιοι των παθών μας. Ακόμη και οποιαδήποτε προσπάθεια μας να αλλάξουμε τη μοίρα μας, είναι κι αυτή καταγραμμένη στη… μοίρα μας. 

Τι σε βγάζει εκτός εαυτού; 

- Είναι θέμα timing και διάθεσης. Μπορεί να γίνει φόνος μπροστά μου και να αντιδράσω πολύ ψύχραιμα και μπορεί να φέρω τον κόσμο ανάποδα αν μου ανακατέψεις τα CDs μου. 

Αν εκλεγόσουν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα έκανες και γιατί; 

 - Κατ΄αρχάς δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος με σώας τας φρένας που να θέλει να κυβερνήσει όλο αυτό το χωρκαθκιόν. Αλλά, αν όντως εκλεγόμουν αύριο, θα καλλιεργούσα την ελληνική εθνική συνείδηση στον λαό μας, η έλλειψη της οποίας είναι και η αιτία όλων των παθών μας. Και θα έριχνα και δυο χαστούκια του Χριστόφκια, να λουβήσουν τα δόντια του, γιατί δεν μπορώ να τον θωρώ μπροστά μου! 

Αν αποφάσιζες να ζήσεις αλλού από εκεί που ζεις τώρα, πού θα ήταν και γιατί; 

 - Δυστυχώς, για να ζω στην Κύπρο, εδώ είναι και το πιο κατάλληλο μέρος για να ζω. Αν δεν υπήρχε οικονομική κρίση και αν ο κόσμος μας ήταν πιο δίκαιος, θα ήμουν ένας ζάπλουτος Καταλανός με ένα υπερσύγχρονο ρετιρέ να κοιτάζει φάτσα κάρτα τη Σαγκράδα Φαμίλια. 

Γελάς; 

- Σαν χάχας και πολλές φορές μόνος μου, επειδή τυγχάνει να θυμήθηκα κάτι, ή να έπλασα ένα σενάριο μόνος μου και να το βρήκα αστείο. 

Τι σε ενοχλεί πιο πολύ στην κοινωνία που ζεις; 

- Βαριέμαι και απαξιώνω τόσο πολύ αυτό που λέγεται «κυπριακή κοινωνία» που δεν έχω όρεξη ούτε να κάτσω να σου γράψω τι με ενοχλεί σ’ αυτήν. Μεγάλωσα και εξελίχτηκα με 100 άτομα όλα κι όλα, και μόνο αυτά με αφορούν. 

Κρατάς κακία; 

- Ναι. Δεν είμαι τόσο υπεράνω. Και κακία κρατώ και εκδίκηση επιζητώ, και χαίρομαι κι όταν κάποιος που με έβλαψε παθαίνει κάτι κακό μετά από χρόνια. Σόρρι. 

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που πήρες από κάποιον; 

- Δεν παίρνω, ούτε δέχομαι συμβουλές, παρά μόνο γνώμες. Κανείς δεν είναι εγώ, για να μπορεί να με συμβουλέψει σωστά υπό τις περιστάσεις. Μόνο να μοιραστεί μαζί μου τις εμπειρίες του και αν κρίνω ότι κάτι με εξυπηρετεί, τότε το υιοθετώ. 

 Ποιο ψέμα είπες τελευταία φορά; 

- Δεν μου έρχεται κάτι τώρα. Γενικά, τα ψέματα που λέω είναι του τύπου: «Είμαι άρρωστος και δεν μπορώ να βρεθούμε» ενώ στην πραγματικότητα απλά βαριέμαι να σηκωθώ από τον καναπέ. 

Μιλάς μόνος σου; 

- Ναι, ιδιαίτερα όταν μιλάω με τη μάνα μου. 

Λες εύκολα σ’ αγαπώ; 

- Γνωρίζω ότι το σ' αγαπώ πρέπει να το λέμε με φειδώ, αλλά γενικότερα αγαπώ εύκολα και πάντα ειλικρινά. Μπορεί να σε αγαπήσω μέσα σε 10 μέρες και να το εννοώ. Δεν θεωρώ ότι το σ' αγαπώ είναι αποτέλεσμα μεγάλης χρονικής δοκιμασίας με κάποιο άτομο. Επίσης, όσο εύκολα λέω το σ' αγαπώ, άλλο τόσο εύκολα αντιπαθώ διάφορους.  

Η τελευταία φορά που ένιωσες ευτυχία;

 - Όποτε αγκαλιάζω τη Μπρέντα και κοιμάμαι σαν μωρό.  

Πιστεύεις στις συμπτώσεις; 

- Ο παπάς μου έλεγε: «σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση». Πιστεύω ότι ο κερατάς το μαθαίνει πάντα τελευταίος και επίσης, ότι ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. 

 Καληνύχτα.

...Και Τα Πλήκτρα Σαν Αγγίζω, Νιώθω Να Πετώωω!

Είναι δύο το πρωί, είμαι πιωμένος, μισοζαλισμένος, τα μάλα ερωτευμένος και δηλώνω ευθαρσώς ότι είχα το ωραιότερο βράδυ του μήνα που διανύουμε. Πήγα και άκουσα την Αλέξια στο RED απόψε. Με την Μπρέντα μου και εκλεκτούς φίλους. Ξέρεις πόσο λατρεύω τέτοια μουσικά μνημόσυνα, ξέρεις ότι ήδη τίμησα Καλλίρη και Σχοινά στο πρόσφατο παρελθόν, νομίζω ότι η Αλέξια δεν θα μπορούσε να λείψει από όλο αυτό το νεκρανάστημα των παιδικών μου χρόνων. 

Είπε το «άσπρο, μαύρο». Μόνο αυτό έχω να σου πω! Είπε το «άσπρο, μαύρο!» Το υπέρτατο γιουροβιζιοτράγουδο, το τραγούδι που σημάδεψε όλα τα ελληνικά 80ς, που το ακούω και μπαίνω στη χρονοκάψουλα. ΟΚ, δεν το είπε επειδή το είχε στο πρόγραμμα, αλλά της το ζητήσαμε τόσες πολλές φορές που δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Από την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί και την πετύχαμε στα παρασκήνια και της συστήθηκα κάνοντας σαφές πως «ήρθα για να ακούσω το άσπρο, μαύρο κακομοίρα μου», μέχρι τα τελεσίγραφα που της έστειλα στο twitter: "αν δεν πεις το άσπρο, μαύρο, θα ζητήσω τα λεφτά μου πίσω", αλλά και τις φωνές που μπήξαμε όλη η παρέα από το θεωρείο: "Πες μας το άσπρο, μαύρο", δεν νομίζω να μπορούσε να κάνει και διαφορετικά. Ζήσαμε και πάλι στο 1987 για τρία λεπτά και ήταν απερίγραπτο το συναίσθημα! Δεν θυμόταν όλα τα λόγια, δυστυχώς, η αλήθεια να λέγεται (είναι τόσο λυπηρό, όσο σαν να μην θυμάται η Βίσση τους στίχους του ‘δώδεκα’), αλλά έκανε φιλότιμες προσπάθειες να το πει ολόκληρο. Και μας τρέλανε. Χώρια που το συνδύασε με το «τα κορίτσια ξενυχτάνε» κι έγινε της πουτάνας!

Έχω να περάσω τόσο όμορφα από τον Ιανουάριο, όταν είχαμε πάει στην Αθήνα. Μα, και τι δεν τραγούδησα απόψε: «Δίλημμα», «Κεκλεισμένων των θυρών» (το τσάκισε), «Σκλάβα», «Τόσα Καλοκαίρια», «Νερομπογιές», «Μάτια μου», «Έχω Απόψε Ραντεβού», «Είσαι Παιδί Μου Πειρασμός», «Διπλός, Γλυκός, Καημός», «Ορκίσου» και τέλος, το νοσταλγικό «Κανένας Δεν Μας Σταματά» που το είπε με τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου που έτυχε να βρίσκεται στο κοινό παρέα με την Ελένη Δήμου. Το «Κανένας Δεν Μας Σταματά» είναι από τα αγαπημένα μου, ever!   Πάει για βίντεο κλιπ με τα χίλια. 

Επειδή είμαι πτώμα, και αύριο δουλεύω, σ’ αφήνω με σύντομες παρατηρήσεις: 

*Το 80% του μαγαζιού ήταν φίλοι και συγγενείς της Αλέξιας. Ήταν σαν να έκανε πάρτι σπίτι της κι αυτό ήταν καλό και κακό. Καλό γιατί το κλίμα ήταν πολύ παρεΐστικο και η Αλέξια ένιωθε άνετα ανάμεσα στους θαμώνες, κακό γιατί εσύ που δεν είσαι γνωστός της, ένιωθες λίγο παρείσακτος. Σαν υπηρετικό προσωπικό που απολαμβάνει το πάρτι των κυρίων του από την κουζίνα. 

*Εκτός του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου και της Ελένης Δήμου, είδα ανάμεσα στο κοινό και την Τένια Μακρή (ναι, τη ψυχολόγο), τον Νίκο Τορναρίτη (ναι, αυτόν του ΔΗΣΥ), καθώς και τις μισησμένες και παραμορφωμένες από τα πολλά bottox Λευκωσιάτισσες socialites που βρομίζουν τα περιοδικά μας κάθε βδομάδα. 

*Η Αλέξια είναι τρομερά προσηνής, της μίλησα και με αντιμετώπισε πολύ ευγενικά και φιλικά, σαν να με ήξερε χρόνια. Η δε Μπρέντα, της είπε ότι της γράφει στο twitter και άνοιξαν ψιλή κουβέντα, σαν να είναι χρόνια φιλενάδες. 

*Εκτός από τα λατρεμένα σουξέ της δεκαετίας του ’80 και ’90 μας είπε και 2-3 τζαζ κομμάτια από τον τελευταίο της δίσκο, που απορώ ποιόν αφορούν, αφού κανείς δεν δείχνει να τα αγκαλιάζει. Όπως έχω ξαναγράψει, η Αλέξια αν είχε μισό δράμι μυαλό, σήμερα θα ήταν το αντίπαλο δέος της Βίσση μου και θα ήταν top of the pops! Τώρα, βέβαια, είναι πολύ αργά για μετάνοιες, είναι ήδη αρκετά ώριμη για να πείσει την αγορά στο ποπ είδος που την καταξίωσε, χώρια που όλα αυτά τα πιασιματάκια γύρω από τη μέση δεν ξέρω κι εγώ πως θα τα εξαλείψουμε σε τέτοια ηλικία. 

*Όπως και να ‘χει Αλέξια, ήσουν υπέροχη απόψε και πολύ χαίρομαι που σε γνώρισα στην ακμή σου και έτσι, σε κάθε σου τραγούδι ξεδιπλώνονταν μπροστά μου τα καλύτερα μου χρόνια τρισδιάστατα. Είναι πραγματική ευλογία αυτό. Να έχεις αναμνήσεις και να μπορείς να τις αναβιώνεις με τα τραγούδια. Πόσω μάλλον, όταν όλα αυτά τα μοιράζεσαι με το καλύτερο κορίτσι στον κόσμο και νιώθεις πραγματικά ευτυχισμένος. Μπρέντα μου όμορφη, Μπρέντα μου αγαπημένη... αυτό για σένα:

Τέλος Πρώτης Πράξης

Τέλος κι εσύ! Τέλος κι εσύ! Τέλος κι εσύ! Ώρα να φεύγεις! 

Για να καταλάβεις φίλε μου, σε τι κράτος ζούμε, έχουμε έναν Πρόεδρο (ο Θεός να τον κάνει) που επιμένει ότι η Υπουργός Εμπορίου του κατέθεσε προφορικά την παραίτησή της και από την άλλη έχουμε μία Υπουργό που αρνείται κατηγορηματικά ότι έπραξε κάτι τέτοιο και βγαίνει στις τηλεοράσεις και ωρύεται, σαν ξιφτερισμένη μπεκάτσα! Καμώνεται πως όλα αυτά αποτελούν σκευωρία εναντίον της.

Στο πιο πάνω βίντεο, η πρώην (πόσο τέλειο ακούγεται) Υπουργός Εμπορίου σε αρκετά έντονο ύφος είπε εν ολίγοις ότι «ουδέποτε παραιτήθηκα, αλλά αφού αυτό θέλετε, γενηθήτω τω θέλημά σας!» Κι έτσι, διά της πλαγίου, στουμπήξαμε τον Συλικιώτη στο πόστο. Έφυγε η σοπράνο, ήρθε ο ταξιτζής! Λαμπρά! 

Αχ, τη φάγαμε την κοπέλα... Τη φάγαμε τζάμπα κι άδικα! Χάθηκε το Υπουργείο για μια παρεξήγηση… Για μια ασυνεννοησία! Τσκ, τσκ, τσκ… Αναρωτιέμαι… Τουλάχιστον πρόλαβε να κλείσει εξάμηνο στην καρέκλα, ώστε να μπορεί να πάρει σύνταξη Υπουργού, περί τα €4000 μηνιαίως, η πτωχούλα Πραξούλλα μας; Μην μείνει και επί ξύλου κρεμάμενη η κακομοίρα… 

Να σου πω εγώ τι έγινε αγαπητέ μου… Δεν πρόκειται περί παρεξήγησης, ούτε περί ασυνεννοησίας. Απλώς, μετά τα τελευταία ρεζιλίκια της κυρίας, βλέπε: χορεύω σαν γελοία στα καρναβάλια της Λεμεσού, ξεδιπλώνω τα ταλέντα μου στο κλαρίνο στην Ελίτα, και ερμηνεύω οσκαρικούς ρόλους στις Πατάτες Αντιναχτές, ακόμα και ο Χριστόφιας κατάλαβε το μέγεθος του καραγκιόζη που διόρισε στη θέση του Υπουργού. Προφανώς, δεν μπορούσε να της πει κατάμουτρα: «σε παύω επειδή είσαι μια καραγκιόζενα, μεγαλύτερη κι από όσο είμαι εγώ» κι έτσι προφασίστηκαν μια ασυνεννοησία για να την στείλουν σπίτι της. 

Το θέμα είναι ότι αυτό το πανηγύρι πρωτίστως μειώνει τον Πρόεδρο και την κρίση του, εφόσον δική του ήταν και η φαεινή ιδέα να τη διορίσει εξ αρχής σ’ αυτό το υψίστης σημασίας πόστο. Η Πραξούλα ήταν εξαπανέκαθεν μια χωρκαθκιά. Ο Χριστόφιας γιατί το κατάλαβε αργά; Γιατί αργά τα καταλαβαίνει όλα. Όπως δεν ήξερε που ήταν το Μαρί, αύριο θα βγει και θα πει ότι «εγώ δεν ήξερα ότι τελικά δεν είχε υποβάλει παραίτηση. Δεν με ενημέρωσαν». Καλά να σου κάμει, να μάθετε όλοι οι ψωριάρηδες οι Ακελικοί να προτάσσετε τέτοια χαμηλού πνευματικού επιπέδου επιχειρήματα στον λαό! Μας κοροϊδεύετε που μας κοροϊδεύετε, τουλάχιστον να χρησιμοποιείτε πιο πνευματώδεις δικαιολογίες... 

Τι δουλειά να σου βρούμε να σε αποζημιώσουμε τώρα γι αυτό το ντεκαντάνς, κυρά Πραξ; Χμ… Η Ήβη πρόλαβε και έκλεισε τη Γιουροβίζιον για φέτος, δεν μπορούμε να την ακυρώσουμε στα μισά του δρόμου να σε στείλουμε εσένα… Το «Κοτζιακάρο Τέζα» δεν προλαβαίνει να δημιουργήσει κάποιον γκεστ ρόλο για να παίξεις… χμ… χμ… Μήπως θέλεις να σε κάνουμε διευθύντρια της Κεντρικής Τράπεζας να τη ρημάξεις κι αυτήν με την ησυχία σου; Γιατί άλλο πόστο δεν έμεινε αρήμαχτο… 

Τι τραβούμε και δεν το μαρτυρούμε… Αλλά, ένας χρόνος σας έμεινε! Ένας χρόνος! Και μετά θα πάτε όλοι σας να μαζεύετε καππάρι και καράολους ή να τρίβετε σκάλες! Εκεί, δηλαδή, που ειδικεύεστε! Ασταδιάλα απογευματιάτικα!

Η Ήβη Δάγκωσε Το Μήλο

H Ήβη σε ρόλο σύγχρονης Χιονάτης, για το βίντεο κλιπ του La, La, Love.

Εξαιρετική δουλειά, υψηλή αισθητική, πάμε με τα μπούνια για το ΤΟΠ5!

Είναι ό, τι πιο επαγγελματικό και άρτιο στείλαμε ποτέ στη Γιουροβίζιον. Και εις ανώτερα.

Κάνει Η Θεοχάρους Για Πρόεδρος;

Όπως θα ξέρεις αγαπητέ αναγνώστη του εξωτερικού, στην Κύπρο άρχισε ήδη η μπουρδολογία για την θέση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας για το 2013. Ο Αναστασιάδης ανακοίνωσε ήδη την υποψηφιότητά του, ενώ ο κεντρώος χώρος ανταλλάζει ραβασάκια μεταξύ του για το πώς θα κινηθεί. Εχθές, έσκασε και η βόμβα που όλοι περιμέναμε και η οποία ακούει στο όνομα Ελένη Θεοχάρους. Πώς και πως την περιμέναμε και ευτυχώς δεν μας χάλασε το χατίρι.

Έκτοτε, ξεκίνησε μία νέα συζήτηση, που θυμίζει πάνελ της Λαμπίρη στα καλύτερά του, και η οποία περιστρέφεται γύρω από το καυτό ερώτημα: «Κάνει η Ελένη για Πρόεδρος;»

Νευριάζω και τσαντίζομαι γιατί με τέτοια ερωτήματα που θέτει στο Facebook και στο Twitter η κάθε πικραμένη, μου αποδεικνύει γι άλλη μια φορά σε τι ηλίθια χώρα ζω.

Αναρωτιέται ο κόσμος αν κάνει η Ελένη Θεοχάρους για πρόεδρος!

Μα, ζούμε σε μία Κύπρο που εδώ και τέσσερα χρόνια είναι πρόεδρος ο Χριστόφιας! Δεν καταλαβαίνετε ότι αυτή η εκλογή εκμηδένισε και ξεφτίλισε τα πάντα; Αφού βγάλαμε πρόεδρο τον Χριστόφια, δηλαδή το απόλυτο τίποτα, έναν άνθρωπο που μόνο και μόνο από την αισθητική του αντιλαμβάνεσαι το ποιόν του και την κουλτούρα του, αλλά και το πόσο ωφέλιμος μπορεί να είναι για την πατρίδα μας, ο οποιοσδήποτε πλέον μπορεί να εκλεγεί!

Ο Μαχαλλεπάρης μπορεί να εκλεγεί!  Η Χριστιάνα Αριστοτέλους μπορεί να εκλεγεί! Η Κυριακού Πελαγία μπορεί να εκλεγεί! Η Σάντρη Λυσάνδρου μπορεί να εκλεγεί! Ο Πιριπίτσης μπορεί να εκλεγεί!

Οι πάντες πλέον έχουν μία θέση στο ανώτατο αξίωμα της κυπριακής δημοκρατίας! Και μην σου πω ότι οι πιο πάνω, έχουν και περισσότερα προσόντα και από αυτόν που έχουμε σήμερα. Ζούμε σε μία χώρα που δεν εκλέγεσαι επειδή αξίζεις. Εκλέγεσαι επειδή ο λαός είναι αρνιά και ψηφίζουν αυτόν που τους υποδεικνύεται. Και τον Φιρφιρή ή την Πομηλορού να κατέβαζαν το ΑΚΕΛ του χρόνου, οι αριστεροί μας ως πιστά αμνοερίφια θα τους ψήφιζαν επειδή «εν καλά πλάσματα!» (Εδώ ψήφισαν την Ειρήνη Χαραλαμπίδου που ως προχθές μοίραζε ρολόγια cangarucci, στον Φιρφιρή θα κολλούσαν;)

Με τέτοια κριτήρια που έχουμε σαν λαός, δεν μπορούμε να συζητούμε το ερώτημα «κάνει η Ελένη για πρόεδρος».

Η Ελένη και πολλή μας πέφτει. Κατ’ αρχάς είναι γιατρός. Δηλαδή, κάνει το υπέρτατο επάγγελμα. Σώζει ζωές! Δεν αμφισβητείται ο νους της, εν αντιθέσει με τον Χριστόφια που ακόμα δεν καταλάβαμε τι εσπούδασε, αλλά και τι είδους πανεπιστημιακό ίδρυμα ήταν αυτό που δέχτηκε να τον έχει στο μαθητικό δυναμικό του. Πέραν της ιατρικής, ξέρει να μιλά. Να μιλά και να βγάζει νόημα. Δεν μιλά και κλάνει, «How do you say μάσκες;», «my father remained cool», «In fact the mother countries invaded both» και άλλα τέτοια classics που ούτε από στόμα καθυστερημένου δεν θα τα άκουγες. Επίσης, φαίνεται να έχει αρχίδια. Πρώτα απ’ όλα, μπαίνει στη διαδικασία να ανταγωνιστεί τον Αναστασιάδη και αυτό από μόνο του θέλει κότσια.

Και πάνω απ’ όλα, ενώ είναι γυναίκα, δεν είναι γυναικούλα. Θέλω να πω, δεν μου δίνει την εντύπωση ότι θα βγει να παίξει πιθκιάβλι στην Ελίτα, όπως έκανε η Πραξούλα, ούτε θα κάτσει ποτέ να κλάψει επειδή την περιπαίζουν οι βουλευτές. Η Θεοχάρους σου δίνει την εντύπωση ότι και στην παραμικρή μομφή προς το πρόσωπό της είναι άξια να ανταπαντήσει αποστομωτικά, σαν τσιάκκος, και αυτό είναι που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Έναν επιστήμονα τσιάκκο.

Με όλα αυτά, ναι, η Θεοχάρους κάνει για την προεδρία, και μακάρι να βάλει υποψηφιότητα στο τέλος γιατί θα είμαι ψηφοφόρος της. Επομένως, δεδομένου του κρανίου γης που κυβερνά αυτή τη στιγμή, το ερώτημα αν η Ελένη κάνει για την προεδρία είναι ρητορικό.

Αν όμως, θέλεις την δική μου πρόταση για τις εκλογές, τότε θα σου πω την Άννα Βίσση. Η μόνη Κυπραία για την οποία δεν ντρέπομαι και η μόνη απόδειξη πως είμαστε το νησί της Αφροδίτης.   

Aphrodisiac

Τα κοτσιηνοχώρκα ζουν μεγάλες στιγμές!

Χθες βράδυ αποφασίστηκε ότι η Ελευθερία Ελευθερίου εκ Παραλιμνίου, θα κονταροχτυπηθεί με την Ήβη Αδάμου εξ Αγίας Νάπας, για την πρόκριση στους τελικούς της Γιουροβίζιον 2012 στο Αζερμπαϊτζάν. Ναι, είναι γεγονός, μετά την πατάτα, τα κοτσιηνοχώρκα απέδειξαν ότι έχουν και κάτι ακόμα για να υπερηφανεύονται: Τραγουδίστριες.

Βλέπω μπροστά μου τρισδιάστατη την αντίδραση των γιαγιάδων τους: «Ήβη μου, εννά πάει άλλο μια κορούδα στο Μπακού, η Ελευθερία, να κανονίσετε να πάτε μαζί αεροδρόμιο, να μεν χαθείτε!»

Μα, τι εθνικός τελικός ήταν αυτός! Ντρεπόσουν να παραδεχτείς ότι τον είδες! Η αλβανική τηλεόραση περισσότερο χρήμα έριξε στον δικό της τελικό, παρά η ΕΡΤ. Αχ, μάνα μου, εκεί που κάποτε το δίλημμα ήταν Βίσση ή Ρουβάς, φτάσαμε στο σημείο να στήνουμε τελικούς μέσα σε πολυκαταστήματα με διαγωνιζόμενους που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους. Άντε και του χρόνου σε απευθείας σύνδεση από τον ΑΒ Βασιλόπουλο!

Το aphrodisiac ήταν όντως το καλύτερο από τα τέσσερα. Ακολουθεί την κλασική συνταγή του ελληνικού γιουροβιζιοτράγουδου, που έχει λίγο μπιτ, λίγο μπουζούκι, λίγο μπούτι και τέσσερις χορευτές να κάνουν τους τσολιάδες. Βασικά, το φετινό τραγούδι είναι όλα τα τραγούδια που έστειλε η Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια συμπυκνωμένα σε 3 λεπτά. Έχει βρακί και μαλλί Παπαρίζου, χορευτικό Καλομοίρας, τραγούδι die for you και shake it… Μόνο ο Ρακιντζής λείπει, αν και δεν θα εκπλαγώ αν τον δω κι αυτόν σε κάποια φάση να εισβάλλει ως κομμάτι του χορευτικού.

Είδα και την Ήβη. Χάλια την βρήκα. Το χορευτικό εκτός τόπου και χρόνου, δεν του πάει καθόλου του τραγουδιού, και η Ήβη πολύ σφιγμένη. Ελπίζω να τους τα μεταφέρει κάποιος αυτά, να τα αλλάξουν, γιατί τες περιμένει μεγάλο εγκεφαλικό τον Μάιο και τις δύο! Φέρτε τον νου σας και κάτσετε να διαβάσετε!

Οι παρουσιαστές ήταν για λύπηση. Διάβαζαν τα λόγια μέσα από το ντοσιέ τους, ούτε ένα auto-queue δεν προνόησαν για τα καημένα τα πλάσματα οι ιθύνοντες. Ένα auto-queue και ας ήταν και κολλημένο. Εδώ, θα μου πεις, η ΕΡΤ ένωσε τραπέζια απ’ την ταβέρνα του κυρ Κάβουρα για να στήσει μια υποτυπώδη σκηνή, θα έβρισκε auto-queue για τους παρουσιαστές; Τέλος πάντων, στην ολότητά τους χάλια ήταν κι αυτοί. Τέτοιες παρουσιάσεις είχα να δω από τον καιρό που η Παπαμιχαήλ και η Χαραλαμπίδου ήταν για το ΡΙΚ το αντίστοιχο των αδελφών Μαγγίρα.

Ώρες, ώρες, απορώ κι εγώ γιατί μου αρέσει όλη αυτή η μαλακία…

Στα Κυπριακά Θέατρα

Είχα ένα σαββατοκύριακο τίγκα στο θέατρο.

Το Σάββατο πήγαμε και είδαμε το «Βγάλε Τον Υπουργό Απ’ Την Πρίζα». Αν σου αρέσουν οι Ρέππας – Παπαθανασίου θα περάσεις καλά. Αν είσαι μεγάλος φαν τους, όπως είναι ο γράφων, θα αντιληφθείς γρήγορα πως πρόκειται για μία από τα ίδια και θα απορήσεις στα πόσα θεατρικά κείμενα πεθαίνουν επιτέλους οι ατάκες που «δανείζονται» είκοσι χρόνια τώρα από τις Τρείς Χάριτες και το Δις Εξαμαρτείν, επαναλαμβάνοντας τους εαυτούς τους. Παρόλα αυτά, αν είσαι ένας απλός ανυποψίαστος θεατής, θα έχεις ένα εξαιρετικό Σάββατο και δεν θα πάρεις πρέφα πως σου παρουσιάζουν την ίδια παράσταση για εκατοστή φορά, σε διαφορετικό context.

Επειδή από μικρός είχα έναν έρωτα με τις Τρεις Χάριτες και με τα χρόνια έχω μάθει όλα τα επεισόδια απ’ έξω, μου είναι τρομερά δύσκολο να παρακολουθώ σήμερα τα έργα των πιο πάνω ερμηνευμένα από την κάθε Πόπη Αβραάμ και την κάθε Μαριάννα Καυκαρίδου. Μέσα στο μυαλό μου αντηχούν αγέρωχες οι φωνές της Άννας Παναγιωτοπούλου και της Μήνας Αδαμάκη σε κάθε ατάκα, οι οποίες κακά τα ψέματα δεν μπορούν να συγκριθούν με τα δικά μας ημίμετρα.

Υπάρχουν και χειρότερα βεβαίως, βεβαίως… Μπορείς να πας και στο Θέατρο Διόνυσος και να δεις το «Δυόμιση Φόνοι και Ένα Μπουλντόκ» του ίδιου συγγραφικού διδύμου, δολοφονημένο και κατακρεουργημένο από όλο τον θίασο που είναι παντελώς εκτός πνεύματος και εκτός ρόλου (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως π.χ. η κοπέλα που υποδύεται την Ιουστίνη και το παιδί που παίζει τον Σαρντού οι οποίοι είναι αξιοπρεπείς). Όλοι οι άλλοι, είναι να απορείς γιατί χαίρουν της αποδοχής που χαίρουν, με τόσο... διεκπεραιωτικό (για να το πω ευγενικά) παίξιμο. Τι περιμένεις μάνα μου, από ηθοποιούς που ζήτημα αν ξέρουν ποια είναι η θεία Μπεμπέκα και ζήτημα αν τους δίδαξε ποτέ τίποτα η Όλγα Χαρίτου Παπαχαρίτου με το μπρίο και το τσαγανό της.

Και σου χρεώνουν και το εισιτήριο €20, οι παλιοκλέφτες!

Στο θέμα μας όμως: πιστεύω ακράδαντα ότι θα πρέπει να απαγορευτεί να παίζεις Ρέππα – Παπαθανασίου αν δεν μπορείς να κατονομάσεις με χρονική σειρά τουλάχιστον τρεις τίτλους επεισοδίων από τις τρείς χάριτες, ή αν δεν ξέρεις ποιοι είναι ο κύριος Μπρακούλιας, η Νινέτα, ή τέλος πάντων τι περιείχε τελικά η «γλάστρα της Σόνιας». Αν δεν με πιάνεις, προσπαθώ να σου πω ότι αν δεν μεγάλωσες με το mega channel, παίξε καλύτερα Ευρυπίδη και Αισχύλο, καλύτερα θα αποδώσεις.

Ο κόσμος βέβαια, γελάει και δείχνει να περνά καλά, οπότε δεν επιμένω.

Ευτυχώς όμως, που υπάρχουν κι αυτές οι «δεύτερες» παραστάσεις, για να ξεχωρίζουν οι πρώτες. Και αναφέρομαι στο «Έβελυν-Έβελυν» που παίζεται στο υπόγειο του Σατιρικού Θεάτρου. Σπεύσατε!

Πρόκειται για την ιστορία δύο σιαμαίων αδελφών που δούλευαν ως τραγουδίστριες σε ένα τσίρκο και οι οποίες μας διηγούνται την ιστορία τους από τη μέρα που γεννήθηκαν μέχρι το πώς κατέληξαν στο τσίρκο και το πώς κατέληξαν να αποδράσουν απ’ αυτό. Όχι, δεν είναι καμιά σπουδαία ιστορία, αλλά αλλού έγκειται η χάρη του. Πρόκειται για ό, τι πιο ευφάνταστο, παραμυθένιο και μαγικό είδα φέτος. Μην σου πως και πέρσι και πρόπερσι.

Είναι μια παράσταση τόσο προσεγμένη και τόσο γοητευτική που απλά αφήνεσαι και ταξιδεύεις μαζί της. Προσωπικά είχα να νιώσω έτσι από τον καιρό που ήμουν νηπιαγωγείο, έβλεπα κουκλοθέατρο και νόμιζα ότι ο Πιπίνος είναι υπαρκτό πρόσωπο. Θα με θυμηθείς, είναι μια παράσταση που συνδυάζει τη Φρουτοπία, το τσίρκο του Στρομπόλι από την ταινία του Πινόκιο και τη μυσταγωγία του μαύρου θεάτρου της Πράγας. Σμίξ ‘τα όλα αυτά μαζί και θα βγάλεις το «Έβελυν, Έβελυν».

Είναι… σαν να είσαι στη Ντίσνεϊλαντ.

Η Λέα Μαλένη είναι υπεύθυνη για όλο αυτό (είμαι φαν). Άρα, ξέρεις και τι επιπέδου δουλειά θα δεις.

Κατά τα άλλα, θέλω να σου πω ότι δυο μέρες τώρα που επισκέπτομαι απανωτά το Σατιρικό θέατρο, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είδα πιο άσχημο και κακόγουστο κτίριο για θέατρο, στον αιώνα τον άπαντα. Απ’ έξω θυμίζει Υπουργείο, για να μην πω το Γενικό Νοσοκομείο και με πεις υπερβολικό. Στο Φουαγιέ υπάρχει μια τριτοκοσμική προτομή του μακαρίτη του Βλαδίμηρου Καυκαρίδη η οποία κάθεται πάνω σε ένα ξύλινο βάθρο, σαν αυτά που έχει η γιαγιά μου σπίτι της για να τοποθετεί φωτογραφίες με τα πεθαμένα της, ενώ γύρω, γύρω τοποθέτησαν και δυο γλάστρες με δυο ξερά φυτά μέσα, δήθεν για ντεκόρ. Πιο κιτς πεθαίνεις. Κρίμα τα λεφτά που δώσατε να το χτίσετε.

Επίσης, παρόλο που οι πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειας Καυκαρίδη είναι γνωστές και φρικτές και δεν περιμένεις κάτι περισσότερο από του λόγου τους, βρήκα τουλάχιστον γελοίες τις προσθετικές ατάκες στο κείμενο του «Υπουργού» που σκόπευαν στο να αποκαταστήσουν το όνομα του Προέδρου Χριστόφια και να το καταστήσουν εφάμιλλο άλλων πασίγνωστων πολιτικών μορφών με κύρος και ικανότητα. Μόνο ως ειρωνεία θα μπορούσε να εκληφθεί την παρούσα χρονική στιγμή από το κοινό.

Λέει, τάχα μου, η Αγγλίδα σύζυγος πρωθυπουργού:

-         «Τι θα γίνει αν αύριο μπει στο σπίτι μας η βασίλισσα Ελισάβετ; Τι θα γίνει αν αύριο μας επισκεφτεί ένας Ομπάμα, ένας Σαρκοζί, ένας…Χριστόφιας;!»

Γελάσαμε και σήμερα. Αδελφές και παλικάρια, στον ίδιο ντορβά! Παίζετε που παίζετε σαν ερασιτεχνική ομάδα λυκείου, μην παίζετε και με τα νεύρα μας…  Δεν είναι καν αστείο, εξ ου και η γιούχα που έπεσε από το ακροατήριο.

Το ερχόμενο σαββατοκύριακο θα πάω να δω το Sweeny Todd.

Γιαούρτι Στον Νταλάρα!

Το πιο πάνω βίντεο είναι από τη χθεσινή συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στο Ίλιον της Αθήνας. Όπως θα δεις, ο Νταλάρας γιαουρτώθηκε, υβρίστηκε και γιουχαΐστηκε από τις εκατοντάδες κόσμου που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, εξ αιτίας της στάσης που τήρησε η γυναίκα του, Άννα Νταλάρα, απέναντι στο μνημόνιο, (το υπερψήφισε) αλλά και εξ αιτίας των δικών του δηλώσεων, του τύπου «το μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό.» Το γιαούρτι έπεσε σύννεφο. Συγκλονίστηκα από το πόσο ψύχραιμα αντιμετώπισε την κατάσταση ο ίδιος, συνέχισε να τραγουδά απτόητος ακόμα και όταν άρχισαν να του πετάνε καρέκλες, ακόμα και όταν βγήκε ο κόσμος πάνω στη σκηνή για να τον λιντσάρει!

Αν σου πω ότι τον λυπήθηκα, θα είναι ψέμα. Ο μόνος λόγος που ήμουν κάπως θετικός απέναντί του, ήταν επειδή προ αμνημονεύτων χρόνων έκανε συναυλίες υπέρ της κυπριακής άμυνας, πράγμα που, κακά τα ψέματα, δεν μπήκε στον κόπο να κάνει ουδείς άλλος Κύπριος καλλιτέχνης του βεληνεκούς του, ούτε καν η Βίσση μου (της οποίας της το κρατώ μανιάτικο ότι δεν βοήθησε όταν έπρεπε, όσο έπρεπε) αλλά ούτε και οι υπόλοιπες Κύπριες που μεσουρανούσαν στην Αθήνα στα τέλη του ’80, βλέπε Αλέξια, Κωνσταντίνα κτλ. Τώρα θα μου πεις, το είδος που υπηρετούσαν οι πιο πάνω δεν κολλούσε με μια συναυλία υπέρ της στρατιωτικής θωράκισης της Κύπρου και εν μέρει συμφωνώ, αλλά θεωρώ ότι ανεξαρτήτως ρεπερτορίου, δεν έδωσαν όσα θα περιμέναμε. Τέλος πάντων.

Twelve points, λοιπόν, για τις συναυλίες στην Κύπρο προ πάππου Φιλίππου, αλλά πέραν τούτων δεν μπορώ να βρω άλλα επιχειρήματα υπέρ του. Κατ’ αρχάς υπηρετεί ένα είδος μουσικής τα μάλα σοβαροφανές, είδος που δεν συμπάθησα ποτέ μου και το οποίο ο ίδιος φαίνεται να υποστηρίζει με νύχια και με δόντια απαξιώνοντας όλα τα υπόλοιπα. Χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του για το ρεπερτόριο της Άννας Βίσση, που όταν ερωτήθηκε σε μία συνέντευξη σχετικώς, δήλωσε: «Με τη Βίσση μας χωρίζει το χάος» (τότε η Άννα εμφανιζόταν με τον Ρουβά στο Χάος, απέναντι από την Ιερά Οδό και έσκιζε, αλλά ο Νταλάρας υπονοούσε ότι τους χωρίζει και το καλλιτεχνικό χάος) για να λάβει τη μνημειώδη απάντηση της Άννας, που τότε δεν λογάριαζε τίποτα: «Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα!»

Πρώτο φάουλ λοιπόν. Το δεύτερο ήρθε λίγα χρόνια μετά όταν άρχισε η κόντρα του με τον Τζίμη Πανούση. Ο Νταλάρας ζήτησε ασφαλιστικά μέτρα επειδή η σάτιρα του Πανούση προς το πρόσωπό του υπερέβαινε τα εσκαμμένα, τον παρουσίαζε ως εκμεταλλευτή του κυπριακού προβλήματος για να βγάζει λεφτά, κι όλα αυτά με τον Πανούση να είναι ντυμένος «Πόπη» (θα θυμάστε το υπέροχο εκείνο έντεχνο άσμα που έβγαλε το 1998 στον δίσκο «Θεσσαλονίκη, Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα», με την Ψυχράμη στον ρόλο της Πόπης). Η ανοχή του στη σάτιρα, όσο ακραία κι αν ήταν αυτή, ήταν εφάμιλλη μ’ αυτήν της κυβέρνησης Χριστόφια σήμερα (που όλοι ξέρουμε την ποιότητα δημοκρατίας που τη χαρακτηρίζει), και ως εκ τούτου κρίνεται κομπλεξική και καταδικαστέα. Αν ήσουν υπεράνω Νταλάρα μου, δεν θα καθόσουν να ασχολείσαι με τον Πανούση. Καλή Κατίνα είσαι και του λόγου σου και έδωσες τροφή στα μεσημεριανά και σε συζητούσαν μέρες!

Το τελευταίο φάουλ ήρθε πέρσι, όταν ο κύριος Νταλάρας σε μια συνέντευξη που έδωσε σε τουρκικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, δήλωσε ότι το Αιγαίο «δεν ανήκει ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Τουρκία, αλλά στα ψάρια!» σηκώνοντας θύελλα πολιτικών αντιδράσεων. Καταλαβαίνεις, τέτοιες μαλακίες αστοιχείωτες πολιτικές τοποθετήσεις δεν μπορώ να τις ακούω, ν’ ανοίγει ο κάθε τραγουδιάρης το ξερό του και να ασκεί διπλωματία ενώ μόλις το προηγούμενο βράδυ τον έλουζαν με τα γαρύφαλλα οι λουλουδούδες, πόσο μάλλον από έναν άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του και «ανώτερο καλλιτέχνη».

Με τούτα και μ’ εκείνα, αντιλαμβάνεσαι ότι το χθεσινό γιαούρτωμα ήταν η φυσική συνέχεια του γαρύφαλλου, και το απόλαυσα όσο δεν πάει. Είδα τουλάχιστον τρεις φορές το βιντεάκι, ενώ το έδειξα σε όποιον έτυχε να βρεθεί στον διάβα μου. Εύχομαι ολόψυχα, ο επόμενος να είναι ο Πλιάτσικας! Χαχαχα!

Χάρτινο Το Φεγγαράκι

Extreme Makeover

Είχα/έχω ένα φρικτό σαββατοκύριακο.

Την Παρασκευή πήγα στον οδοντίατρο και αφαίρεσα τους δύο προγόμφιους της άνω γνάθου. Αποφάσισα να βάλω σιδεράκια στα γεράματα να ισιώσουν τα μπροστινά μου δόντια γιατί τελευταίως είχα τεράστιες δυσκολίες στην άρθρωση και δεν το άντεχα. Για να πετύχει το εγχείρημα έπρεπε να αφαιρεθούν δύο υγιέστατα δόντια και με βαριά καρδιά επιτέλεσα τις οδηγίες της ορθοδοντικού.

Τα δόντια είδαν κι έπαθαν για να βγουν. Εγώ δεν κατάλαβα τίποτα, το αναισθητικό έκανε θαύματα, αλλά ο οδοντίατρος κόντεψε να βγάλει τα χέρια του από την πίεση που ασκούσε στο σαγόνι μου. Για να φανταστείς, διέκοψε δυο φορές τη διαδικασία γιατί κουράστηκε να τραβά και να μην βγαίνουν! Η, δε βοηθός του, κρατούσε το κεφάλι με δύναμη κολλημένο στην πολυθρόνα για να μην κουνιέται. Πρέπει να πέρασαν τα πάνδεινα οι άνθρωποι. Πάντως, εγώ δεν κατάλαβα Χριστό και αυτό ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη!

Από την ώρα που βγάλαμε τους προγόμφιους μετατράπηκα σε κακιά μάγισσα που της λείπουν δύο βασικά μπροστινά δόντια και μιλώ σαν φαφούτης, ένας Θεός ξέρει πώς θα ανεχτεί η Μπρέντα την παρουσία μου, να κυκλοφορεί δίπλα μου σε τέτοιο χάλι, που έχω καταντήσει σαν το σκιάχτρο. Πλάκα, πλάκα, πρόκειται περί οσίας Μπρέντας, διότι η αγάπη και ανοχή που επέδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια της εξαγωγής ήτο τα μάλα παρήγορη και εμψυχωτική.

Όταν γύρισα σπίτι, άρχισα να φτύνω σάλιο με αίμα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Μια φορά, δυο φορές, πού θα πάει σκέφτηκα, θα σταματήσει. Αμ, δε! Ήρθαν τα μεσάνυχτα και το σάλιο μου ήταν τίγκα στο αίμα. Από κάποια φάση και μετά άρχισα να το καταπίνω. Μην στα πολυλογώ, πρήστηκε το στομάχι μου και σε συνδυασμό με την όλη ταλαιπωρία, άρχισα να έχω ταχυκαρδίες, δύσπνοια, δυσφορία και όλα τα γνωστά συμπτώματα που με πιάνουν από την εγχείρηση καρδιάς μέχρι σήμερα.

Έπεσα για ύπνο, αλλά με καταπλάκωνε το πάπλωμα, σηκώθηκα και μέτρησα την πίεσή μου μόνος μου (έχω ειδικό μηχάνημα, εξπέρ έχω γίνει, λέμε!) αλλά παρόλο που ήταν κανονική (7 με 12), δεν έλεγε να κοπάσει η αναστάτωση. Εν τω μεταξύ να πρέπει να φτύνω παράλληλα αίματα από το στόμα, ήμουν ένα δράμα. Δεν άντεξα, ξύπνησα τη μάνα μου, σηκωθήκαμε στις 2:00 το πρωί και τρέχαμε στα Απολλώνεια και στα American Heart, όπου και διανυχτέρευσα.

Ήρθε ο γιατρός άρον, άρον στο ινστιτούτο και με εξέτασε, μου έκανε όλες τις εξετάσεις που μου κάνει κάθε φορά που αρχίζω να βλέπω τα Χερουβείμ να μου κλείνουν το μάτι και αφού με διαβεβαίωσε ότι δεν έχω τίποτα έκατσε και μου έκανε μαθήματα ζωής και ψυχολογίας, για το πώς πρέπει επιτέλους να αλλάξω κοσμοθεωρία και να αρχίσω να μην δίνω σημασία σε μακάβριες σκέψεις κτλ κτλ κτλ, ξέρεις αυτά που λέει ο καθείς που είναι έξω απ’ τον χορό… (με βαρέθηκαν και οι γιατροί μου φαίνεται). Με τούτα και με ‘κείνα πήγε τρεις το πρωί.

Κοιμήθηκα στο νοσοκομείο για καθαρά προληπτικούς λόγους και πήρα εξιτήριο σήμερα το πρωί μετά από άπειρες ώρες αναμονής και γραφειοκρατίας. Κοιμήθηκα χάλια παρεμπιπτόντως, το κρεβάτι δεν με χωρούσε, ήταν στραβό, φορούσα και εκείνη την ποδιά με τα καλώδια και ένιωθα σαν τον πρωταγωνιστή του «άβαταρ», άστα να πάνε…

Αναστατωθήκαμε και πάλι οικογενειακώς. Κατά τα άλλα, ακόμα φτύνω αίματα από τις ουλές στα δόντια. Τόσο αίμα δεν έχουν φτύσει ούτε οι πρωταγωνιστές του Fight Club.

Πάω να ξεραθώ στο κρεβάτι μου, δεν σώνω να κάνω τίποτα σήμερα. Έχω κουραστεί να με «διορθώνω». Καρδιά, μάτια, δόντια, μύτες, ψυχή και πούτσος, όλα υπό ανακαίνιση! Να δούμε για πότε θα «ανοίξουμε να σας περιμένουμε!» Ένα extreme makeover χρειάζομαι, να πάει πάσα κακό!