Μ' Αρέσει που Τσιμπάς Γι Αυτό Σου Κάνω Πλάκα

Από το πρωί τρεις διαφορετικοί φίλοι μου έστειλαν την πιο κάτω είδηση προειδοποιώντας με ότι μάλλον θα είμαι ο επόμενος που θα διωχτεί για εξύβριση του προέδρου. Διάβασε την είδηση όπως δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο:

Προσωπικά δεν θα εκπλαγώ αν μου τύχει κάτι τέτοιο. Απορώ κιόλας πως δεν μου έχει ήδη συμβεί, δεδομένου του πώς λειτουργούν οι αριστεροί σ’ αυτή τη χώρα, που θεωρούν τον Χριστόφια πατέρα τους και τον προστατεύουν σαν κόρη οφθαλμού, αλλά και του πως αντιλαμβάνονται την ελευθερία της έκφρασης. Ναι, είναι τραγικό, αλλά ας μην συζητήσουμε για τα κουμμούνια, ακόμα δεν μεσημέριασε.

Το θέμα είναι ότι η πιο πάνω υπόθεση δεν είναι η μοναδική. Εδιώχθησαν πολλοί πολίτες οι οποίοι έβρισαν τον Πρόεδρο την εποχή που το Μαρί ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Εγώ ξέρω τουλάχιστον δύο άτομα προσωπικά. Και γνωρίζω επίσης, από πρώτο χέρι πολλούς Δικαστές οι οποίοι δυσανασχετούν με τον καταιγισμό που δέχονται από τέτοιου είδους υποθέσεις, δηλαδή πολιτών που έτυχε να βρίσουν τον πρόεδρο. Είναι για να δεις ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα αυτής της χώρας. Έχουμε ένα εκατομμύριο υποθέσεις να εκκρεμούν, δολοφονίες, Ήλιος, Μαρί, και οι οποίες εκδικάζονται με ταχύτητα σαλιγκαριού και τώρα πρέπει να ασχοληθούμε με τον άλφα και τον βήτα που έτυχε να βρίσει τον πρόεδρο. Τι περίμενε κι αυτός δηλαδή; Να του απονείμουν μετάλλιο ή να του στήσουν ανδριάντα;

Όταν ήμουν 25 χρονών πήγα στο UCL και έκανα μάστερ στο Media Law. Ένα από τα τέσσερα μαθήματα που αποτελούσαν το μάστερ ήταν η ελευθερία της έκφρασης (Freedom of expression and the right to free press). Πολύ ενδιαφέρον μάθημα. Έλιωσε ο κώλος μου να το μάθω, αύξησα τη μυωπία μου για να γράψω και μια μελέτη στο θέμα, κάπου στις 10.000 λέξεις. Σε αυτές τις 10.000 λέξεις λοιπόν, έμαθα ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι ιδιαίτερα χαλαρό με τον κόσμο που κρίνει (όπου κρίνει βάλε και βρίζει) τους πολιτικούς. Παλιότερα είχα παραθέσει εδώ πολλές αποφάσεις που αποδείκνυαν αυτό, αλλά τόσα χρόνια μετά δεν τις θυμάμαι απ’ έξω για να το επαναλάβω. Όποιος ενδιαφέρεται, ας μου γράψει να ελέγξω και να του πω. Λοιπόν, θυμάμαι ότι διάβασα άπειρες αποφάσεις, οι περισσότερες των οποίων έλαβαν χώρα στη Γερμανία, όπου διάφοροι δημοσιογράφοι έσουρναν τα εξ αμάξης στους πολιτικούς. Τους αποκαλούσαν συνεργάτες των ναζί και άλλα παρόμοια, που για τα δεδομένα της Γερμανίας θεωρείσαι να έχεις υπερβεί προ πολλού τα εσκαμμένα. Ε, λοιπόν, σε όλες τις αποφάσεις ανεξαιρέτως οι δημοσιογράφοι αθωώθηκαν, γιατί το Δικαστήριο έκρινε ότι οι πολιτικοί οφείλουν να έχουν δυνατό στομάχι ακόμα και στις πιο ακραίες κατηγορίες ή και ύβρεις.

Η λογική της απόφασης ναι μεν στηρίζεται στο ότι έτσι ενδυναμώνεται η Δημοκρατία, αλλά και στο ότι έχουμε πιο σοβαρές δουλειές να κάνουμε από το να ασχολούμαστε με το ποιός αποκάλεσε ποιόν (βλάκα και) ναζιστή. Υπάρχουν βεβαίως και οι εξαιρέσεις, όπως αν για παράδειγμα η βρισιά ή η κατηγορία δεν αποδίδεται στην πολιτική οντότητα του προσώπου, αλλά στην προσωπική του ζωή, αλλά κι αυτό σπάνια καταδικάζεται. Για παράδειγμα αν πεις ότι η τάδε πολιτικός είναι μεγάλη μαλάκω γιατί χειρίζεται καταστροφικά το εθνικό θέμα, είναι εντάξει. Αν πεις όμως ότι η τάδε πολιτικός είναι μεγάλη μαλάκω γιατί δεν είναι σωστή μάνα το πράμα αλλάζει (δεδομένου πάντα ότι δεν ισχύει αυτό που επικαλείσαι).

Εν πάση περιπτώσει, πρέπει οι πολιτικοί να καταλάβουν ότι από τη στιγμή που εκτίθενται στον λαό πρέπει να αντέχουν τα πάντα και να σταματήσουν να φέρονται σαν την Άντζελα Δημητρίου ή τη Ρούλα Κορομηλά που απαντούν σε όποια κατηγορία τους προσάψουν τα μεσημεριανά.

Πραγματικά, τι εικόνα μπορεί να δίνει ο Πρόεδρος ενός κράτους όταν πολεμά έναν πολίτη που τον έβρισε, επειδή στο κάτω, κάτω, οι ενέργειές ή μάλλον οι παραλείψεις του προκάλεσαν τον θάνατο 13 ανθρώπων, κατέστρεψαν την οικονομία μας και μας εξέθεσαν στους εταίρους μας στην ΕΕ. Μόνο ένας κομπλεξικός και μικρός πολιτικός θα το έκανε θέμα. Ή κάποιος που τον πονάει το ότι τον πήρανε χαμπάρι.

Το όλο ζήτημα όμως, διατρανώνει και κάτι άλλο που διατυμπανίζω χρόνια απ’ αυτό εδώ το μπλογκ. Δεν έχει καμία σημασία τι σπούδασες, δεν έχει καμία σημασία τι έμαθες, δεν έχει καμία σημασία αν έκατσες και έκανες μελέτη 10.000 λέξεων για την ελευθερία της έκφρασης. Στην Κύπρο δεν ισχύει τίποτε. Ζεις στη χώρα του κούλλουφου χωρκάτη. Εδώ είναι ένα παράλληλο σύμπαν όπου ο καθείς κάνει ό, τι του καπνίσει και στ’ αρχίδια του και το ΕΔΑΔ και η ΕΕ και η Γιουροβίζιον. Εδώ είναι η χώρα που όσο πιο αστοιχείωτος είσαι, τόσο πιο μπροστά πας. Είναι όλα όπως στον στρατό. Που πας σε σχολή αξιωματικού μαθαίνεις τα χίλια μύρια και έρχεσαι μετά σε κυπριακό στρατόπεδο να διοικήσεις λόχο και έρχεσαι αντιμέτωπος με τον Μήτσιο που τα Τριβίλλουρα, ο οποίος αρνείται να φορέσει άρβυλα και να πάει στη σκοπιά.

Αυτή είναι η χώρα μας, η χώρα που επιβιώνεις από θαύμα και από καθαρή σύμπτωση. Και πραγματικά, κάθομαι και αναρωτιέμαι γιατί ξόδεψα τα νιάτα μου σπουδάζοντας αφού κατά βάθος ήξερα ότι στην Κύπρο θα ζήσω, που καμία πραγματική επιστήμη δεν υπολογίζεται και ο καθένας κάνει το δικό του. Πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, απλά για να περνά η ώρα. Αν θέλεις να έχεις την ησυχία σου και να είσαι ευτυχισμένος άνοιξε περίπτερο ή καφετέρια. Να θησαυρίσεις κιόλας.

Μια που είναι και επίκαιρο, ας υποδεχτούμε στο πλατό τον λατρεμένο μου Καρβέλα να κλείσει αυτή την ανάρτηση τραγουδιστά. Ικανούς σας έχω να βάλετε και στον Καρβέλα πρόστιμο.

Παρεμπιπτόντως, μάθε ότι τα Δικαστήρια μας μέχρι στιγμής έχουν επιβάλει το συμβολικό ποσό των €75 ως πρόστιμο σε όσους έχουν εξυβρίσει τον πρόεδρο. Αν τα έχετε εύκαιρα, βαράτε άφοβα.

Στα Πρόχειρα

Αποθήκευσα την προηγούμενη ανάρτηση στα "πρόχειρα" για να ησυχάσουμε όλοι. Πέραν της καλοπροαίρετης συμπαράστασης που είναι καλοδεχούμενη, λαμβάνω και αρκετή χολή, που είναι το τελευταίο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Κι επειδή έχω μπλογκ δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανέχομαι τον οποιονδήποτε, το απέσυρα και ησύχασα. Κάνουμε τα στραβά μάτια και το παίρνουμε από εκεί που μείναμε. Πες μου για την Ήβη...

Μάθε Από Την Ήβη

Πήρα χάπι και άντεξα να δω όλη την επιλογή τραγουδιού της Κύπρου για τη Γιουροβίζιον του ’12. Έχω πολλά να πω:

Ας αρχίσουμε με τα καλά:

Η Ήβη είναι η ελπίδα του αύριο για τις Κύπριες. Δείτε την, μελετήστε την, μιμηθείτε την, μπας και δείτε άσπρη μέρα καημένες μου. Δεκαοχτώ χρονών κορίτσι, χειρίζεται άριστα τη μητρική της γλώσσα και εκφράζεται εξαιρετικά για το επίπεδο της μέσης συνομήλικης της. Ούτε χρησιμοποιεί εκατόν «ας πούμε» μέσα σε μία πρόταση, ούτε μιλά αμήχανα αλαλάζοντας δεκαπέντε «εεεε», στη σειρά. Η σκέψη της έχει αρχή, μέση, τέλος, και λογική συνέχεια, πράγμα επίσης σπάνιο, ενώ σου δίνει την εντύπωση ότι δίνει χρόνια συνεντεύξεις. Κάτι που μόνο στην Άννα Βίσση έχω επισημάνει μέχρι στιγμής, με τα 40 χρόνια εμπειρίας στην πλάτη της.

Είναι όντως απορίας άξιο πώς μια κοπέλα από το Παραλίμνι, μιλά τόσο εκλεπτυσμένα όταν μάλιστα αναλογιστείς ότι στην περιοχή που μεγάλωσε το πιο πιθανόν θα ήταν να την βλέπουμε να μαζεύει πατάτες σε κάποιο χωράφι με τα αδέλφια της, και να χρησιμοποιεί εκφράσεις του τύπου «εννά σου βουννίσω μιαν παττίχα, κόρη». Χαίρομαι που τη γλίτωσε. Εύγε Ήβη! Εύγε! Επιπλέον, είναι και μισή Βουλγάρα, οπότε θα μπορούσε κάλλιστα να επικαλεστεί τη διγλωσσία της ως άλλοθι για τα μέτρια ελληνικά της. Κι όμως, όχι! Είμαι εντυπωσιασμένος και τα μάλα γοητευμένος.

Θωρείτε να μαθαίνετε οι υπόλοιπες, μπας και ξεστραβώσετε κανέναν να σας πάρει. Και απευθύνομαι ειδικά στις νεαρότερες, που αν κρίνω από τον τρόπο που εκφράζεστε στα κοινωνικά δίκτυα και στα μπλογκς, αξίζει να πάτε στ’ ανάθεμα με εισιτήριο πρώτης θέσης.

Κατά τα άλλα, το ΡΙΚ απέδειξε για ακόμα μια φορά ότι ζούμε σε μία χώρα 30 χρόνια πίσω από την εποχή της. Μα τι να πρωτοσχολιάσω! Πρώτα, πρώτα, η μετάδοση είχε τεχνικές διακοπές, πράγμα που έχω να βιώσω από τη δεκαετία του ’80, όταν ακόμα ζούσε ο πατέρας μου και έβγαινε στην ταράτσα να ισιώσει την κεραία για να μην έχουμε παράσιτα. Τόσο πίσω!

Ο παρουσιαστής ήταν επιεικώς γελοίος, πείτε μου αν έχει twitter να του το πω και ευθέως. Η προσπάθεια του κειμενογράφου να μιμηθεί τις χαριτωμενιές του Καπουτζίδη ήταν εμφανής και απορώ, αφού τον έφεραν που τον έφεραν τον άνθρωπο από την Ελλάδα, γιατί δεν τον έβαλαν να παρουσιάσει κιόλας, να γλιτώσουμε το μαρτύριο. Νερόβραστα κείμενα, σαχλά αστεία, δεν σωζόταν από πουθενά.

Το δε ακροατήριο ήταν η χαρά του ψοφιμιού. Μα, καλά ρε φίλε. Στήνεις ψυχαγωγική εκπομπή, με τα μπουτάκια της Ήβης πρώτο πλάνο και βάζεις στις πρώτες θέσεις να κάτσει το διοικητικό συμβούλιο του ΡΙΚ, με όλη τη Γερουσία, συμπεριλαμβανομένης της «δασκάλας με το γλυκό χαμόγελο», Μαρίας Βασιλειάδου να κοιτάνε ανέκφραστοι, σαν χάνοι; Τι παλμό δίνεις στην εκπομπή σου; Έπρεπε από κάτω να υπάρχει νεολαία και μάλιστα όρθια, να χορεύει και να χτυπιέται. Τι μου βάλατε τώρα τους δεινόσαυρους φάτσα, κάρτα;

Είχαμε και κριτική επιτροπή, τρομάρα μας. Για να περνά η ώρα βασικά. Με μέλη τον Καπουτζίδη, τον Καλημέρη, τον Τσιολή (τον ξέθαψαν από τα «Ηχοχρώματα» προφανώς) έναν άλλον που δεν θυμάμαι πως τον λένε και τέλος, ΜΙΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΧΑΡΑΥΓΗΣ! Χαχαχαχα! Δεν σε γελούν τα μάτια σου, πολύ σωστά το διάβασες. ΜΙΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΧΑΡΑΥΓΗΣ! Αν κατάγεσαι από κάποιο πολιτισμένο κράτος και δεν ξέρεις τι εστί Χαραυγή, σε ενημερώνω πως είναι η εφημερίδα του ΑΚΕΛ, του κουμμουνιστικού κόμματος της Κύπρου. Η κριτική επιτροπή για τη Γιουροβίζιον, λοιπόν, είχε ένα μέλος υπό την ιδιότητα «Δημοσιογράφος της Χαραυγής!» Χαχαχαχαχαχα! (ούτε καν σκέτο ‘δημοσιογράφος’. Είναι ‘δημοσιογράφος της Χαραυγής’ για να διευκρινίζεται προφανώς και το επίπεδο της δημοσιογραφίας που ασκεί).

Κι εδώ θα βάλετε χέρι, ρε γαμώτο; Εσείς, που γαλουχηθήκατε με Θηβαίο, Μικρούτσικο, Παπακωνσταντίνου και άλλους έντεχνους «μουσουργούς», τώρα έχετε άποψη και για πανηγυράκια του συρμού που προάγουν τον εθνικισμό, εμφανίζοντας στις οθόνες σημαίες (ω, τι έγκλημα!) που είναι εθνικά σύμβολα και εναντιώνονται στον διεθνισμό που με τόσο κόπο προωθείτε; Καλά λέω εγώ ότι χρειάζεστε όλοι, ως τον τελευταίο, ψυχίατρο.

Με τούτα και με τ’ άλλα, κέρδισε το La La Love, το τραγούδι που ήθελα δηλαδή, αλλά και που ήθελε το σύμπαν ολόκληρο. Μια χαρά θα τα πάμε φέτος. Να αλλάξουμε όμως σκηνική παρουσία επειγόντως.

Ήταν αναμφισβήτητα ένα φρικτό δίωρο, ώρες, ώρες σκεφτόμουν ότι μάλλον το κάνουν επίτηδες για να μας νευριάσουν, αλλά ευτυχώς επιβιώσαμε. Για να καταλάβεις, θυμήθηκα αντίστοιχες νύχτες επιλογής που ήταν παρουσιάστρια η Ειρήνη Χαραλαμπίδου (τότε που φορούσε και τις τουαλέτες με το μακρύ το γάντι, α λα Μαρία Αντουανέτα, εν έτει 1992) και νοστάλγησα επίπεδο.

Καλή επιτυχία στην κουκλάρα Ήβη.

Στο Green Tree, Για Green Tea

Μα, τι ωραία φωτογραφία. Πάει για κάδρωμα! Τρελό παρεάκι στο Green Tree! Καλύτερο κι από πενταήμερη!

Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις, όπως θα έλεγε και ο Κινέζος στην φωτογραφία. Τι; Δεν είναι Κινέζος; Για μένα όποιος έχει σκιστά μάτια και τρώει ρύζι, Κινέζος είναι. Καλά, δεν το λέω περί κακού. Άλλωστε, ο Κινέζος και η Κινέζα μου είναι τα πιο συμπαθή πλάσματα από όλους στη φωτογραφία.

Κοίτα τώρα σύμπτωση. Χριστόφιας και Έρογλου έχουν υιοθετήσει το ίδιο στιλ. Φτυστοί είναι. Μαύρα κοστούμια, χωρίς γραβάτα, γκρίζο μαλλί στον ίδιο τόνο. Απλώς ο δικός μας είναι λίγο πιο πρησμένος – πλην πιο χαμογελαστός. Κατά τα άλλα, ούνα φάτσα, ούνα ράτσα.

Οι κυρίες, από την άλλη, παρουσιάζουν περισσότερο ενδιαφέρον. Η κ. Έρογλου με γκρι ταγιεράκι μου θυμίζει καθηγήτρια θρησκευτικών σε Γυμνάσιο τη δεκαετία του ‘90. Πολύ αδιάφορη. Η Μπαν Κι Μούνα φόρεσε ένα ροζέ ταγιεράκι που παραπέμπει σε κιμονό, συνδυάζοντας έτσι παράδοση γκέισας με σύγχρονη ραπτική. Τις «ποδίνες» τις παρακάμπτω. Στην ίδια φιλοσοφία κινείται και η Έλση μας, με ένα ταγιεράκι -ωδή στα Λευκαρίτικα κεντήματα και την κυπριακή παράδοση. Ένα ρούχο-κατάθεση, πρόταση για την παγκόσμια μόδα. Να μου το θυμηθείς, μια μέρα θα βγει βιβλίο-λεύκωμα με όλες τις εμφανίσεις της: «Έλση: Πώς Έβγαλα Μια Πενταετία Με Ένα Φουστάνι Μόνο, Και 150 Παραλλαγές Του – Όλα Τα Μυστικά!»

Διάβαζα χθες στον «Πολίτη» ότι ενόσω τα σαΐνια μας θα διαπραγματεύονται το μέλλον μας, οι κυρίες θα πάνε για ψώνια στο mall της περιοχής! Χαχαχα, Εδώ ο κόσμος χάνεται, η Έλση θα πάει για ψώνια στη Νέα Υόρκη! Πόσο πάει να γυριστεί νέα ταινία Sex & the City 3, όπου η Currie Bradshaw ανακαλύπτει ότι έχει μια θεία από την Κύπρο που έρχεται για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη και πρέπει να την πάει για ψώνια να την εξευγενίσει. Η θεία Έλση πρήζει την Currie για τη σχέση της με τον Mr Big και επιμένει ότι μ’ αυτόν τον ππεζεβέγκη που έμπλεξε δεν θα δει προκοπή: «Πα-πούτσα που τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένη, Currie μου», αλλά αυτή αδιαφορεί. Η ταινία θα κλείσει με όλες τις πρωταγωνίστριες συν την Έλση να πίνουν κοκτέηλ μαργαρίτα στο Μανχάταν. Χαχαχα, μόνο που σκέφτομαι την Έλση να πίνει κοκτέηλ μαργαρίτας, και να κάνει cheers με τη Σαμάνθα, κλαίω.

Κοκτέηλ Από Δάκρυα

Και ναι, κυρίες και κύριοι! Η λατρεμένη μας Πραξούλα έχυσε δάκρυ στην πίκρα βουτηγμένο, στη σημερινή εκπομπή του ΡΙΚ, εξ αιτίας του πολέμου που δέχεται από τους «αναίσχυντους» και «πρόστυχους» βουλευτές μας, οι οποίοι ως γνωστόν όχι μόνο μειώνουν την αξιοπρέπειά της με τα σεξιστικά σχόλιά τους, αλλά επιπλέον οργανώνουν τον «πολιτικό βιασμό» της! Το βίντεο έγινε ανάρπαστο, προσωπικά το είδα τρεις φορές, θυμήθηκα εποχές Βίρνας Δράκου, ερμηνείες της Ευρυδίκης στο «Είμαι Άνθρωπος Κι Εγώ» και Χάρρυ Κλυνν στο «φτωχός πλην τίμιος οικοδόμος».

Να πω τη μαύρη αλήθεια μου, λυπήθηκα που την είδα έτσι σήμερα. Όσο να πεις, κι αυτή η κακομοίρα εν μία νυκτί από το απόλυτο τίποτα έγινε Υπουργός και βρέθηκε να διαχειρίζεται το πιο σημαντικό οικονομικό ζήτημα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν είναι και λίγο. Εδώ η Britney Spears από την απότομη δημοσιότητα που πήρε, πήγε και ξύρισε το κεφάλι της! Μας προκαλεί, τώρα, εντύπωση που δάκρυσε η Πραξούλα όταν μέχρι χθες δεν την ήξερε ούτε η μάνα της και σήμερα είναι η αρχόντισσα του φυσικού αερίου που πυροβολείται από παντού; Πολύ ξώφαλτσα τη γλίτωσε, αν με ρωτάς.

Που λες, τη λυπήθηκα την κακομοίρα, γιατί και η Πραξούλα μας είναι θύμα του συστήματος. Εξηγώ: Ζούμε σε μια χώρα όπου ο συγκεκριμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας αν ζούσε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, το πολύ, πολύ να είχε βρόμικο και να έφτιαχνε τοστ (κι αυτά χάλια θα τα έφτιαχνε). Ελάχιστοι δείχνουν να διαμαρτύρονται γι αυτό. Εκλέξαμε για βουλευτή την Ειρήνη Χαραλαμπίδου, μια παρουσιάστρια ενός παρωχημένου Bingo Show που αν ζούσε στην Ελλάδα το πολύ να εκτελούσε χρέη Κρίστας στον Τροχό της Τύχης. Και πάλι, ελάχιστος κόσμος το βρίσκει τρομαχτικό - τι να πεις και τι να πω! Τέλος, δώσαμε το πιο σημαντικό Υπουργείο στην Πραξούλα που δεν έχει καμία γνώση σε θέματα ενέργειας, και ξαφνικά άρχισαν όλοι να της επιτίθενται. Γιατί δεν κάνουμε κι εδώ τα στραβά μάτια, να μπορέσει να κάνει και η Πραξούλα τη μπάζα της ανενόχλητη στον έναν χρόνο που της απομένει ως Υπουργός και να την αφήσουμε μετά να συνταξιοδοτηθεί με την ησυχία της; Γιατί ξαφνικά τη σουξουλούν και δεν την αφήνουν στα βραστά της; Τόσοι και τόσοι ανίκανοι κυβέρνησαν κατά καιρούς, αν πάρει λίγη χαρά και η Πραξούλα, τι πειράζει; Στο κάτω, κάτω η Πραξούλα έβγαλε το οικονομικό του LSE. Οι άλλοι δύο τι έβγαλαν;

Αυτό που με λυπεί, είναι πως έχουμε πλέον συνηθίσει να βλέπουμε όλους αυτούς τους ανίκανους στα πιο ψηλά πόστα και δεν κάνουμε τίποτε για να ανατρέψουμε αυτή την "αναξιοκρατία". Το εμπεδώσαμε, το θεωρούμε δεδομένο ότι η κάθε παρουσιάστρια, ο κάθε καφετζής, η κάθε πλύστρα μπορούν να παίρνουν τα πιο σοβαρά πόστα και να μένουν οι τεχνοκράτες στο περιθώριο. Και αυτό δεν είναι υγιές. Κανονικά όλοι αυτοί, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να έχουν πολιτικά αξιώματα, αλλά αν κρίνω και από τα έργα τους, το λέγειν τους, την αισθητική τους και γενικότερα το τι πρεσβεύουν, θα έπρεπε να τους είχαμε εσώκλειστους σε κάποιο μοναστήρι, να φτιάχνουν ζαχαρωτά και ππαλουζέδες σαν τις καλόγριες στον Άγιο Ηρακλείδιο, μεγάλη η χάρη του. Κατ’ εμέ, ούτε γι αυτά δεν είναι άξιοι, αλλά λέμε τώρα...

Τώρα, γιατί τη λυπόμαστε που κλαίει; Από κεκτημένη έκφραση οίκτου και μόνο. Γιατί, κατά τα άλλα,πολύ καλά κάνει και κλαίει. Κανονικά, θα έπρεπε να κυλιέται στα πατώματα, να σπαρταρά με αναφιλητά, να τρίβεται στους τοίχους σαν την Πέγκυ Ζήνα στο «Νόημα» για τον τρόπο που διαχειρίζεται τόσο σοβαρά πολιτικά ζητήματα και το μέλλον της πατρίδας μας. Όπως βλέπεις όμως, η Πραξούλα όχι μόνο δεν οδύρεται, αλλά αντίθετα έριξε μόνο ένα ψεύτο-δάκρυ, που το πιο πιθανό αύριο να το δικαιολογήσει ως «κάτι που μπήκε στο μάτι της».

Πέραν τούτων, το γεγονός ότι η κυρία Πραξούλα έχει δηλώσει πάμπολλες φορές τον θαυμασμό της προς τον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν, εγείρει ακόμα ένα σοβαρότερο ερώτημα, αυτό του κατά πόσον της αξίζει ο σεβασμός και η διαφύλαξη της αξιοπρέπειάς της, όπως υποστηρίζει στο βίντεο. Όταν ένας άνθρωπος φτάνει στο απόλυτο ναδίρ λογικής συνέχειας και συνέπειας, δηλαδή αυτό του να υποβάλλει τα σέβη του στον κατακτητή που του αφαιρεί τα ανθρώπινα δικαιώματα του από το 1974, απορώ πως μετά ο ίδιος επικαλείται τη διαφύλαξη και τον σεβασμό της αξιοπρέπειάς του από τους συμπολίτες του. Αυστηρά ομιλούντες κυρία μου, είστε προδότρια. Το να διακηρύσσεις τον θαυμασμό σου προς τον βιαστή σου, είναι ψυχολογικό σύνδρομο, μάλιστα επιστημονικά ονομάζεται σύνδρομο της Στοκχόλμης και χρήζει θεραπείας. Εξ ου και η πρότασή μου να περιοριστείτε στη παραγωγή ζαχαρωτών και ππαλουζέ και να αφήσετε την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου σε κάποιον με σώας τας φρένας.

Με αυτά και μ’ αυτά, το τελευταίο που θα έπρεπε να απαιτούσατε είναι τη συγγνώμη της Βουλής. Εσείς μας χρωστάτε συγγνώμη για τις δουλοπρεπείς σας θέσεις. Επιπλέον, το τελευταίο που θα έπρεπε να έκοπτε τους οπαδούς σας είναι τα αστεία και ειρωνικά σχόλια μας σχετικά με το όνομά σας (η αλήθεια να λέγεται, και Samantha Fox να σας είχαν βαφτίσει πάλι τα ίδια θα σας σούρναμε με τα μυαλά που κουβαλάτε), για την εμφάνισή σας (που είστε σαν μεταλλαγμένη βερσιόν της Κακουράτου) και το ντύσιμό σας (που κάνει τον Φλωρινιώτη να φαίνεται κάτοχος διπλώματος haute couture δίπλα σας).

Με απατούν τα μάτια μου ή όντως στο βίντεο φοράτε τιγρέ μπλουζάκι μέσα από το ταγιέρ σας;

Ω, ρε μάνα μου, και λίγα σας λένε…

Το Κάψαμε στην Αθήνα

Τις τελευταίες τρείς μέρες ήμουν με τη Μπρέντα διακοπές στην Αθήνα.

Τις τελευταίες 72 ώρες είδα τρεις παραστάσεις, ήτοι: Ο κατάδικός μου με τη Ράντου, Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη με τη Μαρία Λεκάκη (που έχει βυζάρες) και τον Κλέωνα Γρηγοριάδη (που δεν έχει), το Να Ζει Κανείς Ή Να Μη Ζει των Ρέππα-Παπαθανασίου με τη Δανδουλάκη που ήταν μια απογοήτευση, ενώ επίσης πήγαμε σε τρείς πίστες, βλέπε Νατάσσα Θεοδωρίδου με Μαρινέλλα, Άννα Βίσση στο Ρεξ και Γαλάνη – Αλεξίου στο Παλλάς, και στο φινάλε δείπνησα και γιόρτασα με όσους παλιούς συμφοιτητές πρόλαβα πριν επιστρέψω πίσω σήμερα το απόγευμα. Έκανα το καλύτερο δυνατό opening για το 2012 και δηλώνω πανευτυχής!

Από όλα τα πιο πάνω το μόνο που αξίζει ξεχωριστής ανάρτησης, εύφημης μνείας, παρασημοφόρησης και διθυράμβου, είναι φυσικά το Ρεξ της Άννας. Και τα άλλα θεάματα που είδα καλά ήταν, δεν λέω, αλλά το να τα συγκρίνουμε με αυτό που έζησα στο Ρεξ είναι σαν να βάλαμε πέντε νάνους στη σειρά να κάνουν διαγωνισμό ύψους με τον Φασούλα. Η Βίσση φέτος είναι η καλύτερη Βίσση που είδα από τα Αστέρια του 2000. Τα λέει όλα, δεν αφήνει ούτε ένα τραγούδι πίσω! Βγαίνει στις 12:00 και τραγουδά απνευστί με μόνο 45 λεπτά διάλειμμα στο ενδιάμεσο. Μέχρι τις 6:00 το πρωί ήταν πάνω στην πίστα και έλιωνε. Να φανταστείς, ακόμη κι εγώ που είμαι σκληροπυρηνικός φαν, σηκώθηκα να φύγω στις 5:45 γιατί δεν άντεχα άλλο, η γυναίκα είναι ένας μουσικός δεινόσαυρος, αν δεν φάει τις σάρκες της δεν μας αφήνει να πάμε σπίτια μας.

Ευτυχώς στις 6:00 το πρωί, κι αφού «τελείωσε» μέσα της άπειρες φορές με σπάνια κομμάτια όπως το σαδισμό, τον πόνο της αγάπης, τον δρόμο, τον τελευταίο σταθμό (ο κόσμος σ’ αυτό το τραγούδι παραληρούσε προς μεγάλη μου έκπληξη), τα μαύρα γυαλιά, το μέταλλο, τις παραισθήσεις κτλ, μας έδωσε ημιανάπαυση και τους ζυγούς λύσαμε. Πέθανα! Πέθανα! Φωνητικά είναι απερίγραπτη, ενεργειακά ακόμα περισσότερο, λες και είναι ξανά 20 χρονών!

Είχαμε τραπέζι στο Ρεξ γιατί η κορυφαία φίλη μου Αγγελική, (που είχαμε πάει μαζί στη Βαρκελώνη το 2010, θυμάσαι;) και η οποία είναι εδραιωμένη στην καρδιά μου ως μία από τις καλύτερες μου φίλες, είχε γενέθλια. Και μαζευτήκαμε έτσι 16 άτομα στο ίδιο τραπέζι και το κάψαμε. Ντύθηκα και πάλι Καρβέλας (δεν άντεξα!) και είχα και πάλι συνάντηση κορυφής με τη Βίσση. Πού να στα λέω…

Κατ’ αρχάς, να σου πω ότι με το που μπήκαμε στο Ρεξ κατά τις 11:00 με αναγνώρισε η Αρκελέ (η βοηθός της Άννας) χωρίς καν να έχω φορέσει τη περούκα και μου είπε ότι με θυμάται από το ντοκιμαντέρ. Πρώτο σοκ! «Είσαι πολύ famous» μου είπε! Δεν έχασα ευκαιρία, «να πας να πεις της Άννας ότι ήρθα με την περούκα ειδικά γι αυτήν, και να μ’ έχει υπόψη της!» της είπα.

Το δεύτερο σοκ ήρθε όταν πέτυχα τυχαία σε ένα διάδρομο τη Μυρτώ Κοντοβά. Πήγαινα να κατουρήσω και την πέτυχα ενώ αυτή κατευθυνόταν στα παρασκήνια. «Είμαι φαν!» μου είπε και κάναμε χειραψία. «Γεια σου ρε Κοντοβά που μ’ έκανες διάσημο στο πανελλήνιο!» της είπα (πρέπει να ξέρεις ότι αυτή επέμενε να συμπεριληφθώ στο ντοκιμαντέρ). «Διαβάζω και το μπλογκ σου!» μου είπε. Έπαθα εγκεφαλικό! Δεν ξέρω αν το εννοεί, αλλά άμα όντως με διαβάζει και η Κοντοβά, εξήγησέ μου γιατί κάθομαι και ασχολούμαι εγώ εδώ με τον κάθε ανώνυμο… Ούτε ξέρω πως το ανακάλυψε, ούτε ξέρω αν με διαβάζει όντως, πάντως αυτό μου είπε και εγώ τραντάχτηκα ολόκληρος με το πόση έκθεση μπορεί να σου προσφέρει ένα απλό ιστολόγιο στο διαδίκτυο! Το είπα στη μάνα μου σήμερα που επέστρεψα και η αντίδρασή της ήταν «παναγία μου, μέχρι τη Κοντοβά φτάνουν τα άπλυτά μας!» (Δεν είναι φαν μου η mom μου, τι να κάνουμε…)

Λοιπόν, αρπάζω την Κοντοβά από το χέρι, «Πάρε με στην Άννα!» της λέω (εκείνη την ώρα έκανε διάλειμμα). Μπαίνουμε στα καμαρίνια, ανεβαίνουμε σκάλες, περνούμε διαδρόμους, αλλά η Άννα άλλαζε ρούχα εκείνη την ώρα και δεν μπορούσε να με δει. Μου έστειλε φιρμάνι όμως να είμαι υπ’ ατμόν γιατί από λεπτό σε λεπτό θα έβγαινα μαζί της στη σκηνή! J Χαχαχα! Δεν το πιστεύω ούτε ο ίδιος πόσο παραγοντοποιήθηκα τόσο πολύ με μόνο μια περούκα!

Επιστρέφω στο τραπέζι μου λοιπόν, και καθώς αρχίζει το λαϊκό πρόγραμμα με τις Τσούλες, έρχεται ο μετρ και μου ζητά να τον ακολουθήσω. Με πάει κοντά στη σκηνή, οπότε έρχεται ο κιθαρίστας και μου γνέφει να βγω επάνω.

Δες το βίντεο πιο κάτω να δεις! Φίλησα τη Βίσση η οποία με προσφώνησε ως «τον ήρωα του rockumentary», την αγκάλιασα, τη σήκωσα και πάνω μου (ζυγίζει όσο και ο πεντάχρονος ανιψιός μου), και μου έδωσε το μικρόφωνο να πω ένα ρεφρέν. Εκεί το πράμα σκάτωσε, καθότι «το πιο παράφωνο πλάσμα του κόσμου, είμαι εγώ» και έχασα 10 κιλά ιδρώτα ώσπου να ολοκληρώσω το ρεφρέν. Μετά με ξαναγκάλιασε και έφυγα. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο!

Ποιος να μου το ‘λεγε στην ηλικία των 11, όταν εν έτει 1991 αγόρασα το πρώτο μου cd της Βίσση, και το κρατούσα με δέος, το πρόσεχα να μη σκρατσαριστεί, μην τυχόν αφήσω επάνω δαχτυλιές, ότι θα ερχόταν μια μέρα 20 χρόνια μετά, που θα είχα με την Άννα τόση οικειότητα! Δεν το χωράει ο νους μου! Θαύματα παιδί μου, θαύματα! Δες τώρα το βίντεο με το στιγμιότυπο, καθώς και διάφορα best of από όλο το βράδυ. Γινόταν της πουτάνας, δες, δες…

Πρέπει να σου πω ότι το μαγαζί ήταν φίσκα, δεν έπεφτε καρφίτσα, ήταν εκεί πολλοί γνωστοί μου από Κύπρο, καθώς και πολλοί Έλληνες διάσημοι όπως η Παπαρίζου, ο Ψινάκης, ο Μαζωνάκης, ο Γαβαλάς (αυτός δεν έχει να φάει, τα μπουζούκια τόνε μάραναν!) και ο Τότσικας. Πρέπει να σου πω ότι η ατμόσφαιρα ουδεμία ομοιότητα είχε με αυτό που έζησα τις άλλες νύχτες στη Θεοδωρίδου και τη Μαρινέλλα όπου κυριαρχούσε μία μιζέρια, αλλά και στη Γαλάνη με την Αλεξίου που κυριαρχούσε το λιβάνι και οι επικήδειοι.

Η Βίσση κάθεται ακόμα στον θρόνο της και μετά από αυτό το πάρτι δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για ό, τι πιο σπουδαίο έβγαλε η Έλλαδα και η Κύπρος τα τελευταία 100 χρόνια, μην σου πω και για τα επόμενα 100.

Πόσο. Αγαπώ. Αυτή. Τη. Γυναίκα. Τέλος.

Τα υπόλοιπα νέα της Αθήνας θα στα πω αύριο, τώρα δηλώνω πτώμα!

Το Κατηγορητήριο Μου Έπεσε Απ' Τα Χέρια

Με μεγάλη μου έκπληξη διάβασα το πρωί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στα οποία δέσποζαν τα οχτώ ονόματα των κατηγορουμένων για την έκρηξη στο Μαρί. Το κατηγορητήριο έχει all star cast, μεταξύ των οποίων και οι πρώην Υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών, κύριοι Παπακώστας και Κυπριανού. Συναρπαστικό, δεν είναι; Μπορεί να απουσιάζει ο (αν)εγκέφαλος όλων λόγω ασυλίας, αλλά όσο να πεις, μια άλφα στάχτη στα μάτια του λαουτζίκου ρίχνεται και με το παραπάνω σε πρώτο στάδιο. Εννοείται ότι δεν περιμένουμε καμία καταδίκη, εννοείται ότι κάποια technicalities θα βρεθούν να διευκολύνουν την αθώωση ή και την μη ικανοποιητική στοιχειοθέτηση της υπόθεσης, όπως άλλωστε είθισται να συμβαίνει στο παρακράτος μας, αλλά μια φορά ζήσαμε να δούμε και τα ονόματα πρώην υπουργών σε κατηγορητήριο για μια τόσο σοβαρή υπόθεση.

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι όλοι αυτοί τώρα θα αρχίσουν να τρώγονται μεταξύ τους και εμείς θα γίνουμε κοινωνοί ενός άνευ προηγουμένου υπερθεάματος, τύφλα να ‘χει το Cirque dusoleil της Μόσχας. Έτσι γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις και θα σου φέρω δυο κλασικά παραδείγματα για να σε πείσω: Θυμάσαι το φινάλε στον Βασιλιά των Λιονταριών, όταν ο Scar προδόθηκε από τις ύαινες που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν σύντροφοι και συνεργάτες του; Όταν είδαν ότι ο Scar πάει να βγάλει την ουρά του έξω από το φταίξιμο, έπεσαν πάνω του και τον κατασπάραξαν. Έτσι θα πέσουν πάνω στον Χριστόφια και οι πρώην Υπουργοί τώρα. Θα γίνει το προεδρικό …του Timon και του Pumbaa!

Δεν σε πείθει το Lion King; Να σου φέρω πιο πρόσφατο παράδειγμα. Θυμάσαι στο πρώτο ελληνικό Survivor που είχαν συμμαχήσει η Ορθούλα Παπαδάκου με την άλλη την Ευαγγελία Δερμερτζόγλου -που ήταν ο ορισμός της bitch, και παραλίγο να βγάλουν εκείνον τον κομπλεξικό τον Νίκο από την Κρήτη, νικητή; E, όταν αντιλήφθηκαν ότι αυτός δεν θα τους δώσει μερίδιο από τα κέρδη, τον έδωσαν στεγνά και μοιράστηκαν το έπαθλο μεταξύ τους σαν πονηρά μουνάκια που ήταν.

Έτσι, θα γίνει και με τον Χριστόφια, να μου το θυμηθείς. Αν ζει, βέβαια, ώσπου να γίνει η δίκη, γιατί νεφρό είναι αυτό, πόσες κατάρες να αντέξει;

Ξανά παρατηρώ το κατηγορητήριο όμως και παρατηρώ κάτι που με ξενίζει. Απουσιάζει ένα λαμπρό όνομα από πάνω. Δεν βλέπω πουθενά την Έλση Χριστόφια. Τι σου έκανε η καημένη η Έλση και την έβαλες στη μπούκα του κανονιού, θα μου πεις; Τι σου έφταιξε η φτωχή η Έλση που δεν μπορεί να συνδυάσει μισή φούστα – μπλούζα; Τι μου έφταιξε; Μου έφταιξε και μου παραέφταιξε! Τελευταίως δίνει συνεντεύξεις και με προσβάλλει πάραυτα, ανοίγει το στόμα της και όποιον πάρει ο Χάρος, κατ’ εμέ είναι η νούμερο ένα persona non grata στο σύμπαν ολόκληρο τη δεδομένη στιγμή. Για πολλούς λόγους που θα αναλύσω ευθύς αμέσως:

Πρώτα απ’ όλα με ειρωνεύεται και με εμπαίζει. Σε πρόσφατη συνέντευξή της στον Φιλελεύθερο με απεκάλεσε «Δήθεν Αγανακτισμένο» ενώ πρόσθεσε ότι «οι πραγματικοί αγανακτισμένοι ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι!» Μπά, ξέρεις ποιοι είναι; Απόψε θέλω αποδείξεις και όνοματα. Λέγε, ακούω! Δεύτερον, εξήρε τη μη παραίτηση του συζύγου της από την προεδρία, καθώς σε αλλιώτικη περίπτωση θα ήταν σαν «να αφήναμε τα θέρη για να πιάσουμε τα ξικανναουρίσματα» (δεν ξέρω αν το έγραψα σωστά, ως γνωστόν παρέα με κόσμο που χρησιμοποιεί τέτοιες εκφράσεις ούτε που να μου βγάζουν τα νύχια με τανάλιες!) Η πρόθεση της να μειώσει τη σημαντικότητα της θυσίας των 13 αλλά και την ηλιθιότητα της πολιτικής του συζύγου της, είναι εμφανής και ταυτόχρονα προσβλητική προς τη δική μας νοημοσύνη.

Δυστυχώς, η Έλση που απ’ ό, τι φαίνεται είναι η μόνη που επηρεάζει τον Χριστόφια ουσιαστικά, αντί να του πει «παραιτήσου γιε μου, να πάμε να πνάσουμε στο Κελλάκι και να αφήσουμε την πατρίδα σε πιο ικανά χέρια» χαιρετίζει τις ενέργειες του και μάλιστα θεωρεί ότι θα αποτελούσε και «ευχής έργον» η συνέχιση μιας τέτοιας πολιτικής. Με λίγα λόγια, αντί να του υποδεικνύει την αχρηστία του, τον «αππώννει» περαιτέρω και τον «βάλλει πάνω»!

Με μια τόσο μη εποικοδομητική στάση, δεν συμφωνείς ότι θα έπρεπε και η Έλση να είναι στο κατηγορητήριο; Της αξίζει ή όχι μία πρώτης τάξης τιμωρία γι αυτή την αυθάδεια προς τον κυπριακό λαό; Ξέρεις τι καλοκαίρι περάσαμε εμείς κυρά μου, χωρίς ρεύμα; Ξέρεις τι μαρτύριο ήταν να πέφτεις να κοιμηθείς ντάλα μεσημέρι με 50 βαθμούς έξω και να κόβεται το ρεύμα, επειδή ο ανεκδιήγητος ο άντρας σου ήθελε να κάνει πλάτες στους Σύρους; Ξέρεις τι είναι να πληρώνουν την αχρηστία σας με τη θυσία τους τόσοι επιστήμονες (που αν μπορούσαν να πουλήσουν τα πτυχία τους θα σας αγόραζαν 15 φορές έκαστο) και αντί να τους έχετε στήσει ήδη ανδριάντες και προτομές, εσείς στήσατε συναυλίες με τον κάθε άπλυτο, τελειωμένο τραγουδιστή, δήθεν για να υποστηρίξετε τους θεσμούς; Και τολμάς μετά να με αποκαλέσεις δήθεν αγανακτισμένο;

Τώρα που το σκέφτομαι… Πολύ σωστά με αποκαλείς δήθεν αγανακτισμένο, γιατί ο πραγματικός αγανακτισμένος θα σε είχε κάνει να τρέμεις να κυκλοφορήσεις. Θα έπρεπε να σε είχε κάνει να ντρέπεσαι που αναπνέεις. Και δυστυχώς εμείς οι «δήθεν» με τις ειρηνικές διαμαρτυρίες έξω από το προεδρικό δεν μεταδώσαμε δραστικά το μήνυμα. Έπρεπε να στα είχαμε κάνει όλα λίμπα! Να σου πω εγώ μετά αν θα τολμούσες να μας αποκαλέσεις «δήθεν αγανακτισμένους», τρομάρα να σου ΄ρθει!

Αν ήμασταν πραγματικοί αγανακτισμένοι θα σου είχαμε φέρει σπίτι, πακέτο, τον Στάθη Ψάλτη. Να σε στριμώξει σε μια γωνία, όπως έκανε στη χοντρή στο πιο κάτω βίντεο, να σε αρχίσει στις φάπες, να δω εγώ αν θα ξανά τολμήσεις να με πεις «δήθεν αγανακτισμένο» και αν θα ξανά τολμήσεις να αποκαλέσεις την δεύτερη μεγαλύτερη καταστροφή της πατρίδας μας «ξικανναουρίσματα!» Μα, τι πολιτικός λόγος! Τι ποιότητα! Τι κάλλος! Μιλάς και λιώνουν οι ποιητικές συλλογές του Γιάννη Ρίτσου!

Πάτα play να δεις τι σε περιμένει. Ιδού η τιμωρία στην πρώτη την κυρία!

Ζήτω το βουβάλι της Θράκης! Το Αγαίο ήταν, είναι και θα είναι Ελληνικό!

Τόση απέχθεια για την πολιτική προεδρικού ζεύγους δεν ένιωσα ούτε για τους Τσαουσέσκου. Μόνο με την αηδία που νιώθω για τη Δέσποινα Βανδή συγκρίνεστε, και πιστέψτε με, δεν είναι λίγη.

Τα Τραγούδια Της Ήβης

Άκουσα τα υποψήφια τραγούδια της Ήβης για τη φετινή εκπροσώπηση της Κύπρου στη Γιουροβίζιον. Μπορείς να τα ακούσεις κι εσύ πιο κάτω και να πεις τη γνώμη σου. Ομολογώ ότι δεν ξετρελάθηκα με τις επιλογές, αν και τείνω να υποστηρίξω το “la, la, love” ως το καταλληλότερο για να πάει. Δεν ξετρελάθηκα γιατί τα τραγούδια αυτά δεν μυρίζουν Κύπρο. Θα μπορούσαν να είναι υποψήφια και για τη Σουηδία, τη Νορβηγία, την Ελβετία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα της προκοπής. Λείπει το κουλέρ λοκάλ, λείπει το μπουζούκι, λείπει ο αμανές, λείπει το ζεϊμπέκικο. Και όπως έχω γράψει εκατό φορές στα 6 χρόνια που μπλογκάρω, η Γιουροβίζιον χωρίς το ethnic στοιχείο, προσωπικά δεν μου λέει τίποτα, και νομίζω δεν θα πει τίποτα και στους ξένους που θα δουν την Ήβη, εκ του Χριστοφικού μπουρδέλου ορμώμενη, να το παίζει Britney*.

Παρόλα αυτά, αν αναλογιστείς πόσους καραγκιόζηδες έστειλε το ΡΙΚ τα τελευταία δέκα χρόνια, με αποκορύφωμα την περσινή ντροπή, δεν θα γκρινιάξουμε και για την Ήβη τώρα. Άλλωστε, και το Αζερμπαϊτζάν πέρσι, με σουηδικό τραγούδι κέρδισε. Θα την στείλουμε με τις ευχές μας και την πιο θετική ενέργεια. Αλλά είναι γεγονός, πως τη συγκίνηση του να βλέπεις τον Γιώρκα να χορεύει σαν λεβέντης, ή την Παπαρίζου να χορεύει μπάλο τιμώντας τον απανταχού ελληνισμό, δεν θα τη ζήσεις.

Στη δεκαετία του 80 και πιο έντονα στη δεκαετία του 90 τα τραγούδια που στέλναμε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχαν στίγμα. Από το «Είμαι ο Έλληνας που πολεμά» του Άλεξ Παναγή, που ήταν σαν εμβατήριο πολέμου και θεωρείται πλέον κλασικό ανάμεσα στους φανατικούς του διαγωνισμού, μέχρι το «Μόνο η Αγάπη» της Άννας μου που ήταν τόσο αγνό και τέλειο όσο η Κύπρος του ’80, ένιωθες μια περηφάνια για τη σημαία σου. Στα δίσεκτα χρόνια του Χριστόφκια που διανύουμε όμως, Ήβη Αδάμου και πολλή μας πέφτει. Μπορεί να φταίει που ήμουν μικρός και άβγαλτος τότε, αλλά νομίζω ότι ακόμα και η γυροβολιά που έκανε η Ευρυδίκη το 1994 στο ρεφραίν του «Είμαι άνθρωπος κι εγώ» είχε περισσότερη καλλιτεχνική αξία από τις παπαριές που στέλνουμε τα τελευταία 10 χρόνια.

Τέλος πάντων, πάλι καλά να λέμε που ξύπνησε το ΡΙΚ από την χειμερία νάρκη και δεν διοργάνωσε κανένα εθνικό τελικό δίνοντας βήμα, ή μάλλον μικρόφωνο, στην κάθε Νίτσα και στον κάθε Γιωρκή από τα πέρα Τριβίλλουρα, ξεφτιλίζοντας μας στην Ευρώπη, και επιτέλους επένδυσε σε κάτι πιο ταλαντούχο και πιο αστραφτερό. Η Γιουροβίζιον κατ’ εμέ είναι οι ολυμπιακοί αγώνες της μουσικής και επειδή συγκεντρώνει τηλεθέαση μεγαλύτερη κι από τον τελικό του Champions League, καλό θα ήταν να μην τη σνομπάρουμε. Πάρτε το χαμπάρι, πρέπει να συμμετέχει η αφρόκρεμα των καλλιτεχνών μας σ' αυτόν τον διαγωνισμό και αφήστε τον κάθε Μυλόρδο, την κάθε Ευδοκία και την κάθε Μεταξού για τα φεστιβάλ Κατακλυσμού της Λάρνακας και τα φεστιβάλ γάλακτος Ιδαλίου.

* Πιστεύω ότι η Ήβη θα προκριθεί εύκολα από τον ημιτελικό και μάλιστα θα χτυπήσει και ΤΟΠ10 στον τελικό, αλλά αν έλεγε κάτι πιο... σε στυλ ‘Die For You,’ θα χτύπαγε ΤΟΠ3 άνετα. Βέβαια, μηδένα προ του τέλους…

Για Κλάματα

Κάθομαι και κλαίω.

Ποτέ μου δεν το πίστευα ότι θα καθόμουν να κλαίω στην ηλικία μου, αλλά όπως ερχόμουν σπίτι έβαλα κάτι κλάματα, απίστευτα. Κλαίω και ταυτόχρονα εντυπωσιάζω τον εαυτό μου.

Πήγαμε με τη Μπρέντα να δούμε σινεμά, το «ταγκό των Χριστουγέννων». Και όπως καθόμασταν αγκαλιασμένοι, άρχισα να νιώθω τσιμπήματα και ενοχλήσεις στην καρδιά. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, έμαθα να ζω με τέτοιες ενοχλήσεις τα τελευταία δύο χρόνια. Οι ενοχλήσεις όμως συνεχίστηκαν και άρχισα να ανησυχώ ότι δεν είναι και τόσο παροδικές, και σίγουρα όχι δημιουργήματα της φαντασίας μου.

Τέλος πάντων, είπα ότι ίσως να φορτίστηκα συναισθηματικά από την ταινία και συνέχισα να αγνοώ τα πονάκια. Παρόλα αυτά, άρχισα να νιώθω έντονη δυσφορία, ώρες, ώρες μου κοβόταν και η ανάσα αλλά προσπαθούσα να μην πανικοβληθώ. Δεν ήθελα να αγχώσω και τη Μπρέντα και να φύγουμε άρον, άρον για κάτι που δεν φάνταζε εξ αρχής και τόσο σοβαρό.

Μετά από λίγη ώρα, η Μπρέντα κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά και με ρώτησε αν όλα είναι εντάξει. Της είπα ναι, άλλωστε το έργο πλησίαζε στο τέλος του και αν συνεχιζόταν η δυσφορία θα πεταγόμουν μέχρι το Γενικό που ήταν δίπλα. Τέλος πάντων, δεν έπαθα τίποτα στο τέλος, παρόλο που εξακολουθώ να μην νιώθω σε πλήρη φόρμα. Άφησα τη Μπρέντα στο σπίτι της και κατάφερα και οδήγησα μέχρι το δικό μου χωρίς κανένα πρόβλημα.

Αλλά, όταν έμεινα μόνος μου μέσα στο αυτοκίνητο, έριξα το κλάμα της αρκούδας. Κλάμα αβίαστο, με κραυγές και αναφιλητά. Φοβήθηκα πάρα πολύ απόψε. Και γενικότερα, όσο περνούν τα χρόνια φοβάμαι πιο πολύ, γιατί συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πλέον γονείς και κανέναν να με τρέξει σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Σκεφτόμουν ότι αν μου ξανάρθει το κακό δεν θα προλάβω να πω «μανά», όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε, χαιρέτα μου τον πλάτανο.

Ένιωσα ξαφνικά να είμαι μόνος μου στο σύμπαν, μόνος μου χωρίς σωσίβιο μέσα στη μέση του Ατλαντικού, κυριεύτηκα από ένα τεράστιο αίσθημα ανασφάλειας του τύπου ο σώσον εαυτώ σωθήτω και πλάνταξα στο κλάμα. Έγειρα πάνω στο τιμόνι και χτυπιόμουν, ήρθα σπίτι και κλειδώθηκα μέσα, έκλαψα της Μπρέντας στο τηλέφωνο…

Άσε, δεν πάω καλά… Θέλω τη μάμμα μου και τον παπά μου. Να μου εγγυηθούν ότι δεν θα ξανά πάθω τίποτα. Και δεν τους έχω. Και το ξέρω ότι είναι χαζό, και ότι αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το εγγυηθεί, αλλά αυτό θέλω, και γι αυτό θα κλαίω.

Νόμιζα ότι άρχισα να απομακρύνομαι από τις φοβίες μου δύο χρόνια μετά το κακό, νόμιζα ότι μου έκανε καλό και η ψυχανάλυση, αλλά τελικά, τίποτα...

Οδεύω ολοταχώς προς το ψυχιατρείο.

Το «Ταγκό των Χριστουγέννων» είναι εξαιρετική ταινία παρεμπιπτόντως…

Πρωτοχρονιά Σου Λέει Ο Άλλος...

Παίζει να είχα και την πιο άσκοπη παραμονή πρωτοχρονιάς στον αιώνα τον άπαντα.

Ήμουν στο σπίτι με τη μάνα μου, ήρθε και η γιαγιά μου και φάγαμε οι τρείς μας, σαν τους μίζερους, σαν τους καημένους. Ύστερα παλουκωθήκαμε μπροστά στην τηλεόραση, κάναμε ζάπινγκ στα κυπριακά κανάλια και ντρεπόμασταν σύσσωμοι για την καταγωγή μας. Η γιαγιά μου έκανε συνέχεια τις ίδιες ερωτήσεις, από κάποιο σημείο και έπειτα πάψαμε και να της απαντούμε. Της είπαμε ότι μάλλον ο Χατζηγιάννης και η Μακρυπούλια δεν τα έχουν, ούτε ο Ρέμος με τη Μπόσνιακ και έπεσε να μας φάει, μας είπε ότι ζηλεύουμε και ότι δεν είναι δυνατόν να τους βγάζουμε όλους… σκάρτους. Έπαθε ένα ψιλοσόκ, πιθανόν να κατέρρευσε όλη της η κοσμοθεωρία, ώσπου να συνέλθει μπήκε το 2012, κόψαμε τη βασιλόπιτα μάνι, μάνι και πήγε ο καθένας σπίτια του.

Ήμουν ελαφρώς μελαγχολικός όλο το βράδυ της παραμονής. Λίγο η Μακρυπούλια, λίγο η Μπόσνιακ, λίγο το ότι έκανα ρεβεγιόν με τη γιαγιά μου και τη μάνα μου αντί στο Παρίσι όπως προγραμμάτιζα, ήμουν έτοιμος να κλάψω. Όταν μάλιστα συνειδητοποίησα ότι μετά το οικογενειακό συναπάντημα θα πήγαινα στο Hilton Park για να τιμήσω το κυπριακότατο Red Carpet, ήθελα να με φτύσω για την κατάντια μου.

Όπως ήμουνα έτοιμος να κάνω χαρακίρι, πήγα κάτω φύλαξα το κοστούμι, το πουκάμισο, τη γραβάτα (που έκανα και 15 ώρες να δέσω σωστά, κατόπιν ειδικού tutorial στο YouTube) και έβγαλα από το ερμάρι τη στολή του Batman. «Έτσι θα πάω ντυμένος και σ’ όποιον αρέσω!»

Αρματώθηκα τη στολή κι έφτιαξε αμέσως η διάθεσή μου. Όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος και όλη η χαρά της ζωής άρχισαν να ρέουν στις φλέβες μου. Τότε, κατηφόρισα με τη Μπρέντα και λοιπή παρέα για το Hilton Park. Εκεί που ένιωθα ότι θα είμαι πρώτης τάξης καραγκιόζης και overdressed, είδα άπειρα αγόρια να φοράνε παπιγιόν, σαν να ξεπετάχτηκαν από τις melisses, και ένιωσα νορμάλ. Επίσης, είδα άπειρες λαϊκές καλλονές ντυμένες ωσάν να βρίσκονται σε πάρτι πριν τα όσκαρς και χαμογέλασα με οίκτο.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μέσα στο Hilton είχε πάνω από 2000 άτομα. Η διακόσμηση ήταν εξαιρετική και με λίγη φαντασία και λίγη καλή θέληση νόμιζες ότι παίζεις σε επεισόδιο του Gossip Girl. Εντάξει, ανάμεσα μας ήταν και η γνωστή μύξα της Λευκωσίας, αυτοί δηλαδή που ξέρουμε αλλά προσποιούμαστε ότι δεν τους ξέρουμε όταν τους συναντούμε, αλλά τι να κάνεις… Ήμασταν κι εμείς εκεί, νιώθω εν μέρει συνένοχός τους και δεν με παίρνει να τους κράζω.

Στο πάρτι ήταν και το MTV, μου πήρανε συνέντευξη όταν με είδαν ντυμένο έτσι, και όταν με ρώτησε ο παρουσιαστής αν έχουμε απόκριες και ντύθηκα Batman του είπα: «Γιατί όλοι αυτοί εδώ μέσα είναι καλύτεροι;» Δεν του άρεσε η απάντηση και δεν νομίζω να με δείξουν. Επίσης με ρώτησε ποια είναι η αγαπημένη μου εκπομπή στο MTV και κώλωσα, ήθελα να του πω ότι εγώ με MAD μεγάλωσα, αλλά ξέρεις, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια…

Όσο αντέξαμε και κάτσαμε εκεί δεν ακούσαμε ούτε ένα τραγούδι της προκοπής (μάλλον γερνάμε και τίποτα δεν μας κάθεται), έβαλε μόνο δύο ελληνικά σουξέ και εκείνα άκρως προβλέψιμα, ενώ για να καταλάβεις πόσο πλήξαμε, πήγαμε στις 2:00 και φύγαμε στις 4:00. Τζάμπα δηλαδή τα €50 που σκάσαμε για να μπούμε. Παρόλα αυτά, στα συν βάζω τις χορεύτριες που κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας με τα απολύτως απαραίτητα, δηλαδή με στριγκάκια που έβγαζαν μάτι.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι θα είναι η τελευταία χρονιά που χαραμίζω διακοπές στην Κύπρο. Κάθε χρόνο λέω «του χρόνου ας είμαι σε κάποια πλατεία της Ευρώπης μεθυσμένος κι ας είμαι και στα Τίρανα…» αλλά κάθε χρόνο τις ίδιες μαλακίες επαναλαμβάνω. Του χρόνου δεν το συζητώ, θα πάμε στο Παρίσι, και αν δεν «πάμε», τότε θα «πάω»!

Είμαστε πολύ νέοι και πολύ κρίμα για να περνούμε τα πρωτοχρονιά έτσι όπως την περνούμε!

Καλή χρονιά αγαπητοί Έλληνες! Τελευταίος χρόνος διακυβέρνησης Χριστόφια είν’ αυτός, μόνο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε!