Η Βασίλισσα της Ομορφιάς

Πότε καταλαβαίνεις ότι μια παράσταση άξιζε τα λεφτά της;

Όταν τελειώνει και εξακολουθείς να τη συζητάς και να την αναλύεις με την παρέα σου σε κάποιο μπαράκι. Όταν τελειώνει και η παρέα διχάζεται ως προς το κεντρικό μήνυμα. Όταν τελειώνει και συζητώντας την, ανακαλύπτεις μηνύματα και έννοιες που δεν τα «έπιασες» από την πρώτη. Όταν τελειώνει και κανονίζεις να πας να τη ξαναδείς.

Ε, όλα τα παραπάνω τα είχε η παράσταση της Νέας Σκηνής του ΘΟΚ, «Η Βασίλισσα της Ομορφιάς». Πήγα απόψε να καμαρώσω στο σανίδι τον κολλητό μου, τον Ανδρέα Τσέλεπο, και εκεί που πήγαινα με βαριά καρδιά έχοντας κατά νου κάποιες από τις πρόσφατες παραγωγές του ΘΟΚ, εντούτοις εξεπλάγην.

Είδα ένα υπέροχο έργο, που αφορούσε τη σχέση μιας αρτηριοσκληρομένης μάνας που καταπιέζει τη 40χρονη κόρη της. Δεν την αφήνει να βγει να γνωρίσει άντρες γιατί φοβάται ότι θα της φύγει και θα μείνει μόνη της. Η κόρη από τη μεριά της θέλει να ζήσει τη ζωή της και νιώθει εγκλωβισμένη, μισεί τη μάνα της και σχεδόν εύχεται το θάνατό της, δεν λέω περισσότερα γιατί θα σας το χαλάσω. Για μια μαύρη κωμωδία πρόκειται με γερές δραματικές στιγμές, τη βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ειδικά για εμάς τους Κυπρίους που λίγο πολύ όλοι κληθήκαμε κάποτε να θέσουμε τη ζωή μας σε δεύτερη μοίρα για χάρη κάποιου ανήμπορου γονιού.

Αυτό που άρεσε σε μένα πιο πολύ, ήταν ένα τελευταίο μήνυμα που έστειλε το έργο: Ότι δηλαδή, θες δεν θες, στο τέλος καταλήγεις να εξελίσσεσαι όπως ο πατέρας σου / μητέρα σου. Τους βρίζεις, τους κατακρίνεις, τους θεωρείς κακά πρότυπα, αλλά αργά η γρήγορα, παίρνεις τη θέση τους. Γίνεσαι αυτοί. Και είναι συγκλονιστικό γιατί κι εγώ, από τότε που πέθανε ο πατέρας μου αισθάνομαι ότι εξελίσσομαι με γεωμετρική πρόοδο σ’ αυτόν. Κάνω αυτά που έκανε και μισούσα, λέω αυτά που έλεγε και που κάποτε αφόριζα, υιοθετώ το πείσμα του, τις εμμονές του, τις προκαταλήψεις του, τα πάντα, σε βαθμό που τρομάζω κι ο ίδιος. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο έργο.

Την πριξαρχίδω γριά υποδύεται η Σαντοριναίου, η οποία χτυπά ρέστα, την κόρη της υποδύεται η Ερμίνα Κυριαζή με την οποία δεν ξετρελάθηκα, ο άλλος κύριος που παίζει τον γκόμενο της Ερμίνας και του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, δεν θεωρώ ότι ξεπέρασε εαυτόν, ενώ ο φίλος μου ο Ανδρέας ήταν πολύ καλός και δεν το λέω επειδή είναι μόνο φίλος μου, το λέω επειδή στο δεύτερο μέρος, εκεί που τον πρήζει η τσατσόγρια και του σπάει τα παπάρια εγώ τον κατ’ απόλαυσα.

Να πάτε να το δείτε, θα με θυμηθείτε. Έτσι κι αλλιώς πότε θα ξανανεβάσει ο ΘΟΚ παράσταση για την οποία θα μιλάς και την επόμενη μέρα; Σε δεκαπέντε χρόνια.