Μάλτα Γιοκ!

Το τρίημερο που μας πέρασε πήγαμε στη Μάλτα, όπως τους χωρκάτες.

Προσωπικά, τη Μάλτα τη γνώρισα μέσα από τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’ των οποίων και ήμουν φανατικός τηλεθεατής στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Έμαθα τα πάντα μέσα από τις εκπομπές. Τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις ακόμα και τους διάφορους Δήμους που καλά, καλά δεν υπάρχουν στους χάρτες. Ήξερα και το Μπιργκού και την Μπιρκιρκάρα, και το Σαν Τζούλιανς, και το Γκότζο και τη Σλίμα, τη Μεδίνα, όλα. Χάρη στη ζεστή φωνή της Δάφνης Μπόκοτα.

Επίσης, τη Μάλτα τη γνώρισα μέσα από τα βίντεο κλιπς της Γιουροβίζιον, τα οποία πάνω, κάτω όλα δείχνουν τα ίδια πράγματα: Τα καζίνο, τα αεροπλάνα της AirMalta, τα ψαροκάικα, την Κιάρα και τα κατσάβραχα.

Τώρα, εύλογα αναρωτιέσαι, αφού τα ήξερα όλα, πώς μου ήρθε να πληρώσω να πάω να τα δω κι από κοντά. Θα σε γελάσω. Έλα όμως που η μόνη διέξοδος από το μπουρδέλο της Κύπρου είναι τα ταξίδια. Κι έλα που το τριήμερο προσφερόταν για κάποια απόδραση. Τι να κάνουμε; Δεδομένων των οικονομικών, του χρόνου που είχαμε διαθέσιμο και του ότι έπρεπε να βάλω ακόμα ένα σημαιάκι στον χάρτη με τις κατακτήσεις μου, είπαμε με τη Μπρέντα να πάμε στη Μάλτα. Αλλά φευ!

Η πόλις μας κυνηγά παντού.

Τίγκα στους Κυπραίους, η Μάλτα, το τριήμερο. Το «είσαστεν Κυπραίοι;» το ακούσαμε περισσότερες φορές και από το καλημέρα. «Ναι, μάνα μου, είμαστε Κυπραίοι», είναι ανάγκη να γίνουμε και φίλοι; Μπόουλινγκ πήγαμε να παίξουμε, γνωρίσαμε στον διπλανό διάδρομο Κύπριο που ζει μόνιμα εκεί και ειδικεύεται στα online casino. Στο χωριό του Πόπαϊ πήγαμε, δέκα επισκέπτες όλοι κι όλοι, οι έξι ήταν Κύπριοι. Στα εστιατόρια το ίδιο κακό: οι μισοί θαμώνες ήταν Κύπριοι. Το δε Intercontinental, σκέτη κόλαση! Ασανσέρ άνοιγαν, πόρτες έκλειναν, παντού αντηχούσαν κυπριακά. Ακόμα και απ’ τα μπαλκόνια: «Ρε Πάμπο, εν η μέρα σου που λούννεσαι ;» φώναζε ένας συμπατριώτης μου σ’ έναν άλλον, στο απέναντι κτίριο.

Δεν μας άρεσε η Μάλτα. Αν εξαιρέσεις τα πανέμορφο ιστορικό κέντρο της Βαλέτας, το οποίο έχτισαν οι ιππότες και παραπέμπει σε Ιταλία και το οποίο είναι όλα τα λεφτά μωρό μου, όλο το υπόλοιπο νησί είναι ό, τι πιο άσχημο έχω επισκεφτεί στο εξωτερικό. Βασικά, σμίξε την Αραδίππου, την Ορμήδεια, την Ξυλοφάγου, την Ξυλοτύμπου με ολίγην από Αγ. Νάπα στο μίξερ και θα βγάλεις τη Μάλτα. Ούτε εσύ το πιστεύεις ότι μπορεί να είναι τόσο χάλια, ε;

Κοίτα εδώ αρχιτεκτονική. Όλα μπεζ! Χάλια!

Για να λέμε όμως και τα καλά, πρόκειται περί πολύ ευγενικού και αγνού λαού, όπως ήμασταν κι εμείς στα ‘80ς και αυτό τους πιστώνεται. Επίσης, αν εξαιρέσεις τα ταξί –που τα κάναμε πλούσια τις περασμένες τρεις μέρες- η ζωή είναι πάμφθηνη σε σχέση με εδώ. Κατά τα άλλα, ούτε θέλω να ξαναπάω στη Μάλτα, ούτε θα άντεχα να ζήσω ποτέ εκεί επί μονίμου βάσεως. Εκτός κι αν μου δίνατε ένα εκατομμύριο ευρώ σε μισθό. Που δεν θα μου δίνατε, οπότε γιατί το συζητάμε;

Παρόλα αυτά, με τη Μπρέντα περάσαμε απίστευτα καλά, νομίζω αγαπηθήκαμε περισσότερο κι απ’ όσο στο Βερολίνο και ενδυναμώσαμε περαιτέρω τη σχέση μας. Ξεκουραστήκαμε αφάνταστα, περάσαμε τις μισές μέρες σε οριζόντια στάση και επιστρέψαμε δριμύτεροι να παλέψουμε με τη ρουτίνα που μας φθείρει. Νομίζω ότι ήταν ό, τι πρέπει το συγκεκριμένο ταξίδι και για τους δύο μας, τα συναισθήματά μου απέναντί της θέριεψαν με το παραπάνω. Σιωπώ όμως, γιατί κάτι τέτοια γράφω και την επόμενη μέρα θρηνούμε θύματα.

Ο Πόπαϊ και η Όλιβ σου στέλνουν χαιρετίσματα. Για να καταλάβεις τι αφραγκιές πέσανε, προσλάβανε μια ξανθιά να υποδύεται την Όλιβ, καμία σχέση με την πραγματική που είναι μελαχρινή. Είχε πλάκα πάντως η συγκεκριμένη, έχω αστείο βίντεο στο οποίο η Όλιβ με φιλά και ζηλεύει ο Πόπαϊ.

Η Μάλτα έκλεισε τη «συγκομιδή χωρών» για το 2011. Τα πήγα πολύ καλά, είμαι υπέρ ευχαριστημένος. Επισκέφθηκα τις: Γερμανία, Σουηδία, Δανία, Μάλτα, όλες μέσα σε ένα χρόνο. Κάλυψα και με το παραπάνω τη θεωρία του Δαλάι Λάμα που λέει ότι «κάθε άνθρωπος πρέπει να επισκέπτεται τουλάχιστον μία καινούρια χώρα τον χρόνο για να ισορροπεί ψυχολογικά». Από χρόνου με υγεία τώρα!

Υ.Γ. Όπως βλέπετε, ούτε βίντεο κλιπ γυρίσαμε, απουσία εμπνεύσεως του τοπίου, αλλά ούτε ιδιαίτερες φωτογραφίες έχω να σας δείξω.

Υ.Γ2: SheDemon, έχεις να παίρνεις τρεις μαγνήτες. Καφές σύντομα.

Surprise!

Happy Birthday! :)

Χορηγοί επικοινωνίας:

Η Βασίλισσα της Ομορφιάς

Πότε καταλαβαίνεις ότι μια παράσταση άξιζε τα λεφτά της;

Όταν τελειώνει και εξακολουθείς να τη συζητάς και να την αναλύεις με την παρέα σου σε κάποιο μπαράκι. Όταν τελειώνει και η παρέα διχάζεται ως προς το κεντρικό μήνυμα. Όταν τελειώνει και συζητώντας την, ανακαλύπτεις μηνύματα και έννοιες που δεν τα «έπιασες» από την πρώτη. Όταν τελειώνει και κανονίζεις να πας να τη ξαναδείς.

Ε, όλα τα παραπάνω τα είχε η παράσταση της Νέας Σκηνής του ΘΟΚ, «Η Βασίλισσα της Ομορφιάς». Πήγα απόψε να καμαρώσω στο σανίδι τον κολλητό μου, τον Ανδρέα Τσέλεπο, και εκεί που πήγαινα με βαριά καρδιά έχοντας κατά νου κάποιες από τις πρόσφατες παραγωγές του ΘΟΚ, εντούτοις εξεπλάγην.

Είδα ένα υπέροχο έργο, που αφορούσε τη σχέση μιας αρτηριοσκληρομένης μάνας που καταπιέζει τη 40χρονη κόρη της. Δεν την αφήνει να βγει να γνωρίσει άντρες γιατί φοβάται ότι θα της φύγει και θα μείνει μόνη της. Η κόρη από τη μεριά της θέλει να ζήσει τη ζωή της και νιώθει εγκλωβισμένη, μισεί τη μάνα της και σχεδόν εύχεται το θάνατό της, δεν λέω περισσότερα γιατί θα σας το χαλάσω. Για μια μαύρη κωμωδία πρόκειται με γερές δραματικές στιγμές, τη βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ειδικά για εμάς τους Κυπρίους που λίγο πολύ όλοι κληθήκαμε κάποτε να θέσουμε τη ζωή μας σε δεύτερη μοίρα για χάρη κάποιου ανήμπορου γονιού.

Αυτό που άρεσε σε μένα πιο πολύ, ήταν ένα τελευταίο μήνυμα που έστειλε το έργο: Ότι δηλαδή, θες δεν θες, στο τέλος καταλήγεις να εξελίσσεσαι όπως ο πατέρας σου / μητέρα σου. Τους βρίζεις, τους κατακρίνεις, τους θεωρείς κακά πρότυπα, αλλά αργά η γρήγορα, παίρνεις τη θέση τους. Γίνεσαι αυτοί. Και είναι συγκλονιστικό γιατί κι εγώ, από τότε που πέθανε ο πατέρας μου αισθάνομαι ότι εξελίσσομαι με γεωμετρική πρόοδο σ’ αυτόν. Κάνω αυτά που έκανε και μισούσα, λέω αυτά που έλεγε και που κάποτε αφόριζα, υιοθετώ το πείσμα του, τις εμμονές του, τις προκαταλήψεις του, τα πάντα, σε βαθμό που τρομάζω κι ο ίδιος. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο έργο.

Την πριξαρχίδω γριά υποδύεται η Σαντοριναίου, η οποία χτυπά ρέστα, την κόρη της υποδύεται η Ερμίνα Κυριαζή με την οποία δεν ξετρελάθηκα, ο άλλος κύριος που παίζει τον γκόμενο της Ερμίνας και του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, δεν θεωρώ ότι ξεπέρασε εαυτόν, ενώ ο φίλος μου ο Ανδρέας ήταν πολύ καλός και δεν το λέω επειδή είναι μόνο φίλος μου, το λέω επειδή στο δεύτερο μέρος, εκεί που τον πρήζει η τσατσόγρια και του σπάει τα παπάρια εγώ τον κατ’ απόλαυσα.

Να πάτε να το δείτε, θα με θυμηθείτε. Έτσι κι αλλιώς πότε θα ξανανεβάσει ο ΘΟΚ παράσταση για την οποία θα μιλάς και την επόμενη μέρα; Σε δεκαπέντε χρόνια.

Chart Show: Disney Magic

Ποιος έβλεπε φανατικά ταινίες του Ντίσνεϊ στα παιδικά του χρόνια να σηκώσει το χέρι του! Προσωπικά μεγάλωσα με αυτές τις ταινίες. Είχα και έχω μανία με τον Ντίσνεϊ, με όλους τους χαρακτήρες, τις ταινίες, τα τραγούδια τους κτλ. Επισκέπτομαι ακόμα τη Ντίσνεϊλαντ με κάθε ευκαιρία και γενικότερα, παρακολουθώ την πορεία της εταιρείας στενά. Λατρεύω το Disney spirit και πιστεύω ότι η χαρά που μοιράζει αυτή η εταιρεία είναι μεγαλύτερη και απ’ αυτήν του Αγίου Βασίλη.

Κατά μία έννοια, η Ντίσνεϊ με κατέστρεψε κιόλας, αφού μου «δίδαξε» τον έρωτα στα εφηβικά μου χρόνια και μεγάλωσα έχοντας στο μυαλό μου το πρότυπο της πριγκίπισσας που παντρεύεται το πριγκιπόπουλο και έχουν happy end, εξ ου και κατέληξα να παίρνω χάπια μέχρι να αντιληφθώ ότι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια (δεν υπονοώ κάτι για την Μπρέντα, που είναι η εξαίρεση του κανόνα, στη συντριπτική πλειοψηφία αναφέρομαι).

Έτσι που λες, σήμερα σου παρουσιάζω ένα Chart Show αφιερωμένο στα αγαπημένα μου τραγούδια από τις ταινίες του Ντίσνεϊ. Όσοι είχατε ανάλογα βιώματα ή τέλος πάντων έχετε παιδιά στην ηλικία των 8-9 ετών σήμερα, είμαι σίγουρος θα το λατρέψετε.

10. The Sleeping Beauty – Once Upon A Dream.

Με μεγάλη μου έκπληξη έμαθα κάποτε ότι το θέμα από τη μουσική της Κοιμωμένης Καλλονής είναι αυτό που έγραψε ο Τσαϊκόφσκι για το αντίστοιχο έργο του. Έτσι εξηγείται το απεριόριστο class με το οποίο ξεχειλίζει η ταινία, η οποία μάλιστα παρουσίασε και μία εκ των αγαπημένων μου «κακών» χαρακτήρων, τη μάγισσα Maleficent. Τέλος πάντων, το “Once Upon A Dream” είναι ένα υπέροχο βαλς, που όμως, κατά τη γνώμη μου αποθεώνεται περισσότερο όταν το ακούς σαν ορχηστρικό, με βιολιά και βιόλες παρά με τη τσιριχτή φωνή της Αουρόρας (όχι της μπλογγερούς, της άλλης, της πριγκίπισσας).

09. 101 Dalmatians – Cruella De Vil.

Τις ταινίες με τα σκυλιά και τα γατιά τις βαριέμαι, αν δεν έχει ανθρώπινους χαρακτήρες δεν αντέχω να δω καρτούν. Τα 101 Σκυλιά Δαλματίας δεν αποτελούν εξαίρεση, ουδέποτε με γοήτευσαν. Ακόμη και σαν παιδί δεν θυμάμαι να έμεινα ξύπνιος σε κάποια από τις προβολές στο βίντεο. Παρόλα αυτά, η ταινία είναι θρυλική για ένα και μόνο λόγο. Για την Κρουέλα Ντε Βιλ, που είναι μία από τις ωραιότερες «κακούς» που έπλασε ο Ντίσνεϊ. Έχω ένα θέμα με τους κακούς, γενικά, τους αγαπώ πιο πολύ από τους εκάστοτε ήρωες. Και η Κρουέλα είναι icon, τόσο σαν φυζίκ αλλά και σαν ψυχοσύνθεση. Το τραγούδι που γράφτηκε γι αυτήν είναι ένα εξαιρετικό τζαζ κομμάτι, τολμώ να πω ότι είναι πολύ καλό για να «χαραμιστεί» σε μια τόσο ανιαρή -κατά τα άλλα- ταινία. Φόρτσα τις τρομπέτες!

08. Hercules – I Won’t Say I’m In Love.

Ουδέποτε με χάλασε που ο ‘Ηρακλής’ του Ντίσνεϊ ουδεμία ομοιότητα είχε με τον ελληνικό μυθολογικό χαρακτήρα. Θυμάμαι ότι το 1997 που βγήκε στις αίθουσες ούτε γκρίνιαξα, ούτε στράβωσα. Βρήκα τη μεταφορά εξαιρετική και το Γκόσπελ soundtrack εθιστικό. Οι μούσες που εκτελούσαν χρέη αφηγητή και έδιναν την musical πινελιά στην ταινία, έκλεψαν την παράσταση. Σ’ αυτό το τραγούδι, υποδεικνύουν στην «φάουσα» Μεγάρα ότι είναι ερωτευμένη με μία ερμηνεία που μοιάζει να ξεπετάχτηκε από το Grease και η οποία κατ’ εμέ είναι η ωραιότερη στιγμή του έργου.

07. The Beauty and the Beast.

Το βαλς που χόρεψε η Μπελ με το Τέρας στη γυάλινη σάλα του παλατιού έμεινε στην ιστορία για πολλούς λόγους: Για το Όσκαρ τραγουδιού που κέρδισαν το 1992, για την πρώτη ουσιαστική χρήση τρισδιάστατης κάμερας και γραφικών υπολογιστή σε ταινία κινουμένων σχεδίων αλλά και για την πρώτη υποψηφιότητα ταινίας κινουμένων σχεδίων στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας. Το τραγούδι το τραγούδησε η Angela Lansbury που δάνεισε τη φωνή της στην Mrs. Potts, ύστερα το ξαναείπε και η σιχαμένη Celine Dion με τον Peabo Bryson και το γέμισαν ζάχαρη, κατάλαβες… Σε κάνουν να μην θες να το ακούσεις. Δεν τρελάθηκα ποτέ με το τραγούδι αυτό, παρόλα αυτά, υπάρχουν και στιγμές που με συλλαμβάνω να αποκοιμιέμαι γλυκά όσο αυτό παίζει στο βάθος του δωματίου μου.

06. Pocahontas – Colours Of The Wind.

Μεγάλη πουτάνα η Ποκαχόντας. Πρόδωσε ολόκληρο χωριό Ινδιάνων για να αγαπήσει τον κατακτητή, τον ξινισμένο Εγγλέζο Τζων Σμιθ, (που μπορεί να ήταν και κρυφοαδελφούλα) που της έταξε βίλες στα Λονδίνα, ψώνια στην Oxford & Bond Street παίρνοντας τα μυαλά της αέρα. Κοτζάμ παλικάρι ήταν ο Κοκούμ, ο Ινδιάνος που την ήθελε χρόνια τώρα, εκείνη ατού! Να φύγει από το καλαμποκοχώρι, να πάει στις Ευρώπες να το παίζει κυρία, η παλιομουζούρα. Τόσους Ινδιάνους σφάξανε οι Εγγλέζοι, τόσα δέντρα έκοψαν, τόσο χρυσάφι ρήμαξαν, η Ποκαχόντας το μουνί της! Τέτοια βλέπουν και οι δικές μας και παίρνουν ωραία παραδείγματα. Τον κατακτητή δεν τον πηδάμε, μαντάμ, όσο ωραίος κι αν είναι! Τέλος και ουστ!

05. Aladdin – Prince Ali.

Δεν έχω ακούσει πιο εύθυμο, πιο ρυθμικό εμβατήριο και δεν έχω δει πιο ευφάνταστα και πολύχρωμα επενδυμένη σκηνή σε παιδική ταινία. Χάρμα οφθαλμών να το βλέπεις! Κάποτε το έπαιζα στη διαπασών και σκηνοθετούσα τη δική μου παρέλαση στο διαμέρισμα που ζούσαμε τότε, το 1993… “Prince Ali, fabulous he, Ali Ababwa, genuflect, show some respect, down on one knee…”

04. The Little Mermaid – Under The Sea.

Στο ίδιο πνεύμα με το πιο πάνω τραγούδι του Αλαντίν κινείται και το ‘under the sea’.


Το πάρτι του Σεμπάστιαν για να πείσει την Άριελ να παραμείνει στο βυθό και να μην ξενιτευτεί στη στεριά. Καλό κουμάσι και η Άριελ, άλλη αχλάδω και του λόγου της. Δεν έχω ξαναδεί πιο επιπόλαιη ηρωίδα! Ξεπούλησε τη φωνή της στη μάγισσα Ούρσουλα προκειμένου να μπει με τα δυο της πόδια στα παλάτια. Αν ήμουν ο Τρίτωνας θα την είχα τσουρομαδίσει. Παρόλα αυτά, το Caribbean τραγουδάκι του Σεμπάστιαν ακούγεται πολύ ευχάριστα, αν μάλιστα το ακούς το καλοκαίρι μέσα από κάποια πισίνα πίνοντας κοκτέιλ, είναι σαν να ζεις ξαφνικά σε διαφήμιση του Nescafe Frappe.

03. The Beauty and The Beast – Be Our Guest.

Ο Λουμιέρ είναι ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες στην ταινία. Εδώ αποδίδει φόρο τιμής στη γοητεία και τη φινέτσα της γαλλικής κουλτούρας μέσα από ένα τραγούδι-καμπαρέ. Το θέαμα δεν είναι τίποτα αν δεν παρακολούθησες την αντίστοιχη παράσταση στο Broadway ή στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Χίλιες φορές πιο φαντασμαγορικό και έντονο. Είναι από τις φορές που λυπάσαι που τέτοιες κινηματογραφικές στιγμές αποτυπώθηκαν μόνο ως κινούμενα σχέδια. Υπό άλλες συνθήκες, θα είχαν μείνει κλασικές στην ιστορία του σινεμά.

02. The Lion King – Can You Feel The Love Tonight.

Τραγούδι του Έλτον Τζων, βραβευμένο με Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού το 1994, ύστερα μεταφέρθηκε και στο Broadway με αναβαθμισμένη ενορχήστρωση, είναι γνωστά, τα ξέρουμε όλοι. Έχω ακούσει παιδική χορωδία να το τραγουδά στο Λονδίνο κάποια περασμένα Χριστούγεννα και ήταν σαν να ακούω αγγέλους να ψέλνουν. Είναι ένα από τα υποψήφια τραγούδια που θα αποτελέσουν το soundtrack του γάμου μου, αν κάποτε παντρευτώ.

Και τέλος: Το αγαπημένο μου τραγούδι από ταινία του Ντίσνεϊ είναι:

A Whole New World – Aladdin.

Στάζει μέλι. Αυτό πάει ολοταχώς για βίντεο κλιπ με την πρώτη ευκαιρία.

Με έπιασε νοσταλγία με όλα αυτά. Πρέπει να κανονίσω ταξιδάκι στη Ντίσνεϊλαντ επειγόντως. Κι αυτός ο ανιψιός μου είναι ακόμα 4 χρονών. Δεν μου τον δίνουν να τον πάρω μαζί μου για άλλοθι, μου είπαν να περιμένω άλλα 4 χρόνια… Πφ!

Το Πραγματικό Πρόσωπο του Batman!

Εχθές αφίχθη εις γη ενάλια Κύπρο η στολή του Batman από το Λος Άντζελες.

Έκτοτε δεν κάνω τίποτε άλλο από το να τη φοράω και να καμαρώνομαι μπροστά στον καθρέφτη φαντασιώνοντας πως είμαι ο Μπάτμαν. Με βλέπω σαν υπερήρωα, ανεμίζω τον μανδύα μου με παλικαρίσια χάρη και ξεχνώ τα προβλήματά μου. Νιώθω τεράστια αυτοπεποίθηση, νιώθω ακαταμάχητος, ατρόμητος, νιώθω ότι δεν έχω τίποτε κοινό με τον καθημερινό, θνητό και απεχθή εαυτό μου.

Από τον καιρό του καρδιακού επεισοδίου και έπειτα, έχω τεράστια ψυχολογική ανάγκη να νιώθω ότι είμαι άτρωτος. Και επειδή μόνο εγώ ξέρω πόσο έντονα είναι τα σημάδια της φθοράς στο κορμί μου, στις αντοχές μου και στη ψυχολογική μου κατάσταση μετά την εγχείρηση, αυτή η στολή είναι ό, τι πρέπει για να παραμυθιαστώ λίγο και να ανανεωθώ. Ένα πραγματικό φάρμακο.

Χθες που τη φόρεσα έγινα άλλος άνθρωπος. Σήμερα ήρθε και η Μπρέντα στο σπίτι και με τη βοήθεια της Ράνιας (της blogger), που έπαιζε τον ρόλο της camera woman γυρίσαμε σκηνές για ένα επόμενο βίντεο κλιπ για το τραγούδι «Holding Out for A Hero» της Bonnie Tyler. Μεγάλη χαρά πήρα! Δες αποκλειστικές φωτογραφίες από την επεξεργασία του βίντεο, πιο κάτω.

Υπάρχουν όμως και πολλά πρακτικά προβλήματα. Κατ’ αρχάς, η στολή ζυγίζει 10 κιλά και όπως καταλαβαίνεις, όταν την φορώ γίνομαι μούσκεμα εντός ενός λεπτού, ενώ με δυσκολία αναπνέω. Με λίγα λόγια, εκτός από πόζες δεν μπορώ να κάνω ιδιαίτερα πράγματα, ούτε καν σεξ που ήταν ένας από τους ευσεβείς μου πόθους. Επίσης, η στολή είναι εφαρμοστή και για να χωρέσω μέσα χρειάζομαι 20 λεπτά με το ρολόι. Μπουρδουκλώνομαι, σκαλώνουν οι αγκώνες στα μανίκια, τα γόνατα στο παντελόνι, άσε! Για να βγω πάντως είναι πιο εύκολο. Το χρονομέτρησα.

Επίσης, η στολή ήταν αρκετά ακριβή και πρέπει να βρω έναν έξυπνο τρόπο να αποσβήσω το ποσό που ξόδεψα. Επειδή το να γίνω ζιγκολό σε ηλικιωμένες κυρίες που έχουν βίτσιο να τις πηδήξει ο Μπατμαν το αποκλείσαμε, σκέφτηκα να πηγαίνω σε παιδικά πάρτι και να διασκεδάζω τα παιδάκια. Νισάφι με τους κλόουν και το face painting. Καλέστε ένα Μπατμαν στα γενέθλια του παιδιού σας και κάντε τη διαφορά! Αν θέλετε, φέρνω και τη Μπρέντα να κάνει τη Catwoman και να έχει περισσότερο ενδιαφέρον.

Η στολή είναι πανέμορφη και άκρως ρεαλιστική. Να σκεφτείς, λίγο έλειψε να βγω στην ταράτσα και να δοκιμάσω να πετάξω! Με αυτή τη στολή, πιάνεις και τον Τζόκερ. Αυτόν του ΟΠΑΠ ελπίζω.

Είμαι πανευτυχής!

Θέλω να ευχαριστήσω τέσσερα άτομα για την επιτυχία αυτής της στολής. Την Αλεξία που κανόνισε την τραπεζική συναλλαγή με Λονδίνο για να γίνει η παραγγελία της. Τον Μαρίνο και τη Δέσποινα που μου πήραν μέτρα για την παραγγελία και την όλη ταλαιπωρία που τράβηξαν για να μου τη φέρουν στη Κύπρο μέσω Λονδίνου (η εταιρεία δεν αποστέλλει τα προϊόντα της εδώ, surprise, surprise!). Και τέλος, τη Μπρέντα, την καλύτερη κοπέλα στον γαλαξία, που με βλέπει να ντύνομαι Μπατμαν και το βρίσκει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

Για Δευτέρα, ήταν πολύ καλή μέρα!

Τραγούδω Για Τον Πρόεδρο - Τραγουδώ Την Κατάντια!

Σε τι μπουρδέλο ζω, ρε γαμώ το;

Έμαθες τα νέα! Το ΑΚΕΛ, το κυβερνών κόμμα, αποφάσισε να διοργανώσει μια συναυλία στις 24 Οκτωβρίου με 30 Έλληνες και Κύπριους καλλιτέχνες για να χαλυβδώσει την ‘Ενότητα’ και την ‘Δημοκρατία’. Επειδή ξέρεις, το εσωτερικό μέτωπο το έκαναν μουνί και έχουμε τον Χριστόφια να βγαίνει στα κανάλια του εξωτερικού και να κλαίει, είπαν να του κάνουν μια συναυλία για να νομίσει ότι ο κόσμος έπαψε να ζητά τη δημόσια διαπόμπευσή του επάνω σε γαϊδούρι στην πλατεία ελευθερίας, όπως έκαναν παλιά.

Δες και φρίξε τώρα, ή μάλλον γέλασε με την καρδιά σου:

Αυτή είναι η αφίσα. Πιο μπανάλ πεθαίνεις. Δέκα πεζούνια που έχουν μπλέξει τα μπούτια τους, τα οποία περιγράφουν άψογα την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Δημοκρατία μας από τι διακυβέρνηση του Χριστόφια - Εξαιρετικό concept! Γράφει με μεγάλα γράμματα: ΕΝΟΤΗΤΑ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Ρε, άσχετοι! Αν θέλατε ενότητα, ένα πράμα θα κάνατε. Θα ζητούσατε από τον πρόεδρο να παραιτηθεί. Και μετά να ξέρατε ότι όλοι θα ήμασταν και πάλι αγαπημένοι όπως παλιά. Και αν είχατε ιδέα από Δημοκρατία θα ξέρατε ότι ένας πρόεδρος που τον υποστηρίζει μόνο το 20% δεν θεωρείται ακριβώς δείγμα δημοκρατίας. Άμα λέω εγώ ότι είστε δεύτερης τάξης πολίτες οι αριστεροί, με λέτε κακό και φασίστα. Μόνοι σας μου αποδεικνύετε πόσο σας κόβει κάθε φορά.

Πάμε τώρα να δούμε τους 30 υπέροχους Έλληνες και Κύπριους καλλιτέχνες που θα εξυμνήσουν την ενότητα και τη Δημοκρατία και σας παρακαλώ να μου δείξετε και ποιος τους επέλεξε να του δώσουμε βραβείο:

Ο. Αλπαιράκ – Ποιος είναι αυτός; Δεν τον ξέρω. Μήπως εννοούν τον Alexander Rybak;

Γ. Ανδρέου – Ποιος είναι αυτός; Δεν τον ξέρω.

Μ. Ασλανίδου – Την ξέρω, αλλά ούτε ένα τραγούδι της δεν μπορώ να ενθυμηθώ αυτή τη στιγμή.

Γλυκερία – Σας είπα και παλιότερα, δεν μου είναι συμπαθής και τώρα επιβεβαιώνω το γιατί. Ανάθεμα την ώρα που σου έγραψε ο Τόκας, μωρή!

Γ. Ζουγανέλης – Σιγά τη φίρμα.

Π. Θαλασσινός – Γνωστό όνομα, αλλά και πάλι δεν έχω ιδέα τι έγραψε ή τι τραγούδησε.

Κ. Θεοδώρου – Μήπως εννοεί τη Φλώρα Θεοδώρου;

Κ. Θωμαΐδη – Ποια;

Μ. Κανά – Ακύρωσε ήδη.

Κατσιμιχαίοι – Το ΑΚΕΛ εκτός από προέδρους ανασταίνει και καριέρες.

Τ. Κικίδου; - Ποια;

Κολλεκτίβα – Ποιοι;

Β. Κορακάκη – Αυτή κι αν είναι πρώτο όνομα!

Γ. Κούτρα – Ποιος ήρθε;

Β. Παπακωνσταντίνου – Εντάξει, γνωστό κουμμούνι τοις πάση. Δεν εκπλήσσομαι.

Β. Λέκας – Ποιος;

Δ. Μακρής – Ποιος;

Λ. Μαχαιρίτσας – Ισχύει ότι έγραψα για τον Παπακωνσταντίνου πιο πάνω. Να μπει στη λίστα και ο Τσακνής να δέσουμε.

Όναρ – Τελευταία φορά που ήταν στην επικαιρότητα ήταν στα βραβεία Ποπ Κορν ’99 στην κατηγορία συγκρότημα, και έχασαν.

Δ. Τσακνής – Να τον λεβέντη μας.

Μ. Πασχαλίδης - Δεν τον ξέρω.

Ε. Τσαλιγοπούλου – Ακύρωσε.

Δ. Φανής – Δεν τον ξέρω.

Αυτοί που βλέπεις με διαγραμμένα τα ονόματα, έχουν ακυρώσει την εμφάνισή τους όταν πληροφορήθηκαν λεπτομερώς τον λόγο για τον οποίο προσκαλέστηκαν. Οι εναπομείναντες είναι γνωστά λυμένα και ξεγραμμένα ονόματα του πενταγράμμου που ούτως ή άλλως τραγουδούν συχνά στις συναυλίες της ΕΔΟΝ, οπότε ουδέν κακόν.

Αλλά, είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου! Με αυτά τα ονόματα θα μας ενώνατε, ρε κακομοίρηδες; Με τον κάθε τελειωμένο; Θέλεις, μάνα μου, να ενισχύσεις την ενότητα και τη δημοκρατία; Φέρε μου τη Βίσση, φέρε μου τον Χατζηγιάννη, φέρε μου τον Νταλάρα, φέρε μου την Ευρυδίκη, φέρε μου τη Μαρινέλλα, την Αλεξίου, τον Πάριο, τη Γαλάνη, τη Πρωτοψάλτη. Ποιος Μπετόβεν σκέφτηκε τους πιο πάνω; Και περιμένετε να γεμίσετε τη τάφρο Da Villa με τον κάθε πικραμένο; Mε τον ίδιο τρόπο που επιλέγετε τους υποψηφίους σας, επιλέγετε και τους τραγουδιστές σας. Παναγία μου και Χριστέ μου.

Τώρα θα μου πεις, ποιος σου είπε κύριε ότι θα ερχόταν να τραγουδήσει άνθρωπος της προκοπής σε συναυλία του ΑΚΕΛ; Αφού και σε τέτοιες περιπτώσεις έχουν φακελωμένους τους καλλιτέχνες που υποστηρίζουν την αριστερά. Σωστά. Απλά, λέω… αν ήταν μάγκες και έξυπνοι θα βολιδοσκοπούσαν ονόματα ευρείας αποδοχής. Ε, αν ήταν μάγκες κι έξυπνοι θα έκαναν άλλα κι άλλα σε πιο σοβαρά πολιτικά ζητήματα, στη συναυλία θα κολλούσαν; Εξάλλου, ρίξε μια ματιά στην κυβέρνηση ευρείας αποδοχής που συστάθηκε τον Σεπτέμβριο και ύστερα ζήτα συναυλία ευρείας αποδοχής. Κάνε, Χρίστο μου, υπομονή ακόμα ένα χρόνο...

Συνεχίζω να παρατηρώ την αφίσα. Κύριος ομιλητής: Ο Δημήτρης Χριστόφιας. Δόξα τω Θεό, γύρω από την τάφρο σουλατσάρουν πολλοί Πακιστανοί και Σρι Λανκέζοι, θα μαζευτούν να τον αποθεώσουν και είμαι σίγουρος ότι με τη γλώσσα που μιλά ο Πρόεδρος, θα συνεννοηθούν πλήρως: “Me, president, no…πώς το λέμε ρε παιδιά το δεν παραιτούμαι; Don’t quit! (Εδώ βαράει το έδρανο)” Αποθέωση από κάτω οι Φιλιπινέζοι.

Άτε μάνα μου, άτε! Ρημάξτε την Κύπρο ακόμη ένα χρόνο και μετά όλοι μαζί να μπείτε σε ένα μπάνιο, να σας τρίψουμε να εξιλεωθείτε από τα εγκλήματα της τελευταίας πενταετίας. Ναι, ναι, εντάξει, θα λούσουμε κι αυτούς που δεν τιμωρήθηκαν στο πραξικόπημα…

Στα Κατεχόμενα Αδελφές Μου, Στα Κατεχόμενα!

Με αφορμή τη σύλληψη του κ. Σαρρή (πρώην Υπουργού Οικονομικών) στα κατεχόμενα για παράνομη συνουσία με ανήλικα αγόρια κάθισα και σκέφτηκα και επιβεβαίωσα όσα γράφω σ’ αυτό το μπλογκ εδώ και πέντε χρόνια.

Δεν αγαπούμε την Κύπρο. Και έχουμε κάθε λόγο να μην την αγαπούμε.

Ο κ. Σαρρής και ο κάθε Σαρρής έπρεπε να πάει στα κατεχόμενα για να χαρεί τον ομοφυλοφιλικό έρωτα. Δεν είναι ο μόνος. Πρόσφατα άκουσα για ακόμα έναν καθηγητή από το σχολείο μου, ο οποίος συνελήφθη στα κατεχόμενα με τον γκόμενο και διαπομπεύτηκε απίστευτα στον κοινωνικό του κύκλο. Τόσο αυτός, όσο και ο οποιοσδήποτε ομοφυλόφιλος με κάποιο κοινωνικό στάτους, αναγκάζεται να πηγαίνει στο κράτος του Αττίλα για να χαρεί τη ζωή που δεν μπορεί να ζήσει στην κομπλεξοκύπρο, η οποία εν έτει 2011 δεν έχει ακόμα αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία ως κάτι το καθημερινό και το συνηθισμένο. Εντάξει, εξαιρώ την περίπτωση του Σαρρή, επειδή ενεπλάκη σε συνουσία με ανήλικους και αυτό είναι έγκλημα. Αλλά, και με ενήλικους να ήθελε να πάει, είμαι σίγουρος ότι πάλι στα κατεχόμενα θα ένιωθε πιο ελεύθερος.

Είναι οξύμωρο, αλλά οι Κύπριοι τελικά, ίσως νιώθουν πιο ελεύθεροι στο ψευδοκράτος, παρά στο νόμιμο κράτος!

Δεν είναι μόνο οι ομοφυλόφιλοι το θέμα. Και οι Κύπριες που δεν αξιώνονται να βρουν άντρα εκεί πάνε να γαμηθούν. Με τους Τούρκους! Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κυριών που ξεφτιλίζουν την εθνική μας αξιοπρέπεια (όση μας έμεινε τέλος πάντων) για μια μπουκιά βίλλου. Το να νταραβερίζονται με τον έναν και τον άλλον στις ελεύθερες περιοχές δεν συνάδει με το όνομα που έχτισαν τόσα χρόνια. Οπότε, καλύτερα στα κατεχόμενα με τον κάθε Τούρκο, που δεν μας ξέρει και κανένας…

Είναι όμως και οι απλοί πολίτες. Αυτοί που προτιμούν να θυσιάσουν την κρατική μας οντότητα στο βωμό του φτηνού. Χιλιάδες Ελλήνων Κυπρίων σπεύδουν να φάνε φτηνό ψάρι στην Κερύνεια, να πηδήξουν φτηνές πουτάνες, και να πάνε σε φτηνό κομμωτήριο που χρεώνει €5 το κούρεμα εν αντιθέσει με τα κομμωτήρια των ελεύθερων περιοχών που θέλουν €25 για την ίδια δουλειά. Άθλιο; Και πρόσεξε, ακόμα δεν έθιξα τα καζίνο!

Τα εκατομμύρια που εισρέουν στα ταμεία του ψευδοκράτους κάθε χρόνο εξ αιτίας του τζόγου, δεν υπάρχουν! Όλα φιλική προσφορά των Ελλήνων της Κύπρου που δεν μπορούν να παίξουν ρουλέτα στις ελεύθερες περιοχές γιατί ο «δυστυχής και ευαισθητούλης» πρόεδρός μας, φοβάται μήπως καταστρέψει την κοινωνική συνοχή (εδώ δεν άφησε τίποτα όρθιο, η κοινωνική συνοχή τον μάρανε τον ζόππο). Τώρα άλλαξε τροπάρι και δέχτηκε να χτίσουμε κι εδώ δυο, τρία καζίνο, να γίνουμε και με βούλα Μονακό, αλλά του πήρε τρεισήμισι χρόνια και 13 ψυχές για να δεχτεί!

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω, είναι ότι όταν φτάνουμε στο σημείο να περνούμε καλύτερα στο παράνομο κράτος παρά στο νόμιμο, κάτι φταίει (και ξεκαθαρίζω πάλι ότι δεν υπονοώ επ’ ουδενί τις παράνομες συναλλαγές και τις κομπίνες που διαπράττονται στα κατεχόμενα). Αναφέρομαι σε απλές, καθημερινές δραστηριότητες. Από το τρώω φτηνά, μέχρι το διασκεδάζω όπως θέλω, με όποιον θέλω και με ό, τι φύλο θέλω. Πράματα που η κυπριακή κοινωνία ακόμα δεν έχει μάτια να τα δει και να τα αντιμετωπίσει.

Μα, τι να λέμε τώρα... Εδώ μια περούκα του Καρβέλα φόρεσα πέρσι στη Βίσση και παραλίγο να γίνει θέμα στη δουλειά. Γιατί ναι, σ’ αυτό το κράτος είμαστε όλοι τίγκα στη σοβαρότητα και εγώ χαλώ την πιάτσα. Επειδή ευχαριστήθηκα για πέντε λεπτά τη ζωή μου.

Δεν φταίει τίποτε άλλο, φίλε μου, από το ότι είμαστε λίγοι. Πληθυσμιακά κυρίως, γιατί ψυχικά ήμασταν λίγοι εξαπανέκαθεν. Είμαστε λίγοι και φοβόμαστε μήπως και μας σχολιάσουν δυσμενώς. Ζούμε όπως θέλει να ζούμε ο μέσος Κυπραίος. Όχι όπως θέλουμε εμείς να ζήσουμε. Ε, μέχρι να ξεκομπλαριστούμε και να απελευθερωθούμε, θα συνεχίσουμε δυστυχώς να… ζούμε στα κατεχόμενα.

Και ας κλείσουμε με κάτι επίκαιρο…

Πληρότητα

Πιστεύω ότι η σχέση μου με την Άννα Βίσση μόλις ολοκληρώθηκε. Είναι σαν να την φλέρταρα διακριτικά τόσα χρόνια εκ του μακρόθεν, «μου έκατσε» όταν πήγα στη συναυλία της και τώρα βλέπω την πρώτη μας επέτειο στην τηλεόραση. Νομίζω ότι το μόνο που θα μπορεί να συναγωνιστεί την ευτυχία που νιώθω αυτή τη στιγμή είναι η γέννηση των παιδιών μου, αν κάνω ποτέ.

Παρακολούθησα όλο το επεισόδιο όρθιος στον καναπέ. Από την αγωνία δεν μπορούσα να κάτσω ούτε ένα λεπτό. Όταν με είδα πάγωσα. Είδα όλο το σκηνικό ξανά, απνευστί και όταν τελείωσε χειροκρότησα παραληρώντας σαν να μπήκε ο καινούριος χρόνος. Φώναζα δαιμονισμένα σε όλο το σπίτι «ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ Άννα, ΝΑΙ!»

Αν μου έλεγες τη μέρα που αγόρασα το πρώτο cd της Βίσση και του Καρβέλα πριν 20 χρόνια ότι θα έρθει μια μέρα που θα γυριστεί η ζωή της σε ντοκιμαντέρ και θα δεσπόζω με δύο ολόκληρα λεπτά δικά μου, θα σου έλεγα ότι είναι πιο πιθανό να κερδίσω δυο φορές το λόττο. Είμαι πλήρης, μάνα μου. Είμαι πλήρης!

Μαλάκα Κοέλιο, με μισώ που σε επιβεβαιώνω.

Το εν λόγω επεισόδιο μεταδόθηκε ψες από τον Άλφα Ελλάδος. Στην Κύπρο θα το μεταδώσει το Σίγμα την Παρασκευή 14/10 στις 22:00.

Θέλω Να Ζήσω 300 Χρόνια.

Μόλις τελείωσα ένα βιβλίο με τίτλο «Το Ελιξίριο». Του Cedric Bannel.

Μία ιστορία μυστηρίου που αφορά στην ανακάλυψη του ελιξιρίου της ζωής. Το ανακάλυψε ένας επιστήμονας και το δοκίμασε πάνω σε μία 75χρονη Γιαπωνέζα η οποία απέκτησε ξανά εμφάνιση 25χρονης και μέσο όρο ζωής τα 300 χρόνια. Μεγάλη μαλακία η πλοκή, βαρέθηκα τη ζωή μου, έσκασα μέχρι να το τελειώσω, αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να το στοιβάξω στη βιβλιοθήκη χωρίς να το τελειώσω. Δεν σας το συστήνω, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, αλλά σαν ιδέα με έβαλε σε σκέψεις.

Θα ήθελες να ζήσεις 300 χρόνια με εμφάνιση 25χρονου ή θα προτιμούσες να κάνεις τον κύκλο σου, γερνώντας φυσιολογικά και πεθαίνοντας;

Παλιότερα θα σου απαντούσα ότι θέλω να κάνω τον κύκλο μου, όπως όλοι οι άνθρωποι και πως δεν με ενδιαφέρει να διαιωνίσω αυτό το λειψό DNA, ούτε καν να το πολλαπλασιάσω. Πίστευα ότι θα ήταν βαρετό να ζεις για πάντα και η ζωή θα έχανε το νόημά της. Εδώ καλά, καλά είμαι 30 και έπληξα, γιατί να περιπέσω στη ματαιοδοξία του ‘ζω αιωνίως;’

Γι αυτό κι εγώ σε χώρισα, αναθεώρησα. Πλέον είμαι σίγουρος ότι αν ανακαλυφτεί στ’ αλήθεια το ελιξίριο της ζωής εγώ θέλω να ζήσω και 300, και 500 χρόνια άμα γίνεται και δεν με ενδιαφέρει να πεθάνω. Όχι μόνο και μόνο από ματαιοδοξία, αλλά σκέψου πόσα πράγματα θα μπορέσεις να ζήσεις στο μέλλον και είναι κρίμα να συμβούν στην απουσία σου.

Η επιστήμη στο μέλλον θα έχει προοδέψει τόσο πολύ που θα μπορεί να απαντήσει χιλιάδες ερωτήματα που μας κατατρέχουν σήμερα, όπως για παράδειγμα το ποιος έφτιαξε το σύμπαν, αν υπάρχουν εξωγήινοι και αν κάποτε επιτέλους θα συνεργαστούμε μαζί τους. Με τα σημερινά δεδομένα, ούτε την παραίτηση Χριστόφια δεν θα ζήσουμε να δούμε, οπότε καταλαβαίνεις το ενδιαφέρον της ζωής μας και γιατί επιτάσσεται η ανακάλυψη του ελιξιρίου της ζωής.

Ζώντας 300 χρόνια, θα μπορείς να παρακολουθήσεις τη ροή της ιστορίας και να γίνεις σοφότερος εξάγοντας πιο σφαιρικά, ιστορικά συμπεράσματα. Θα μπορείς να ξέρεις πώς θα εξελιχτεί η ΕΕ, ποιο θα είναι το αύριο της πατρίδας σου και να το συγκρίνεις με πριν 100, 200 χρόνια και να βγάζεις πιο εμπεριστατωμένα συμπεράσματα γύρω από τη συμπεριφορά των λαών και των ηγετών τους. Αυτό βέβαια ίσως να μην ισχύει και τόσο, γιατί δεν χρειάζεται να ζήσω 300 χρόνια για να καταλάβω την αχρηστία των σημερινών πολιτικών μας. Αλλά πάλι, μπορεί να βάλει ο Θεός το χέρι του και να μας στείλει έναν ηγέτη στα πρότυπα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή του Καποδίστρια. Γιατί να μην ζήσουμε να το απολαύσουμε;

Ζώντας 300 χρόνια, θα μπορείς γενικότερα να παρακολουθείς την εξέλιξη των πολιτισμών, της τεχνολογίας, των τεχνών και των γραμμάτων. Σκέψου ότι η γιαγιά σου πήγαινε σχολείο γράφοντας σε ένα πινακάκι, εσύ πήγες σχολείο έχοντας τετράδια από χαρτί και ότι ο γιος σου θα πάει έχοντας το δικό του λαπτοπ. Δεν είναι κρίμα να μην ζήσουμε να δούμε τι μέλλει γενέσθαι σε 300 χρόνια; Ναι, μάλλον τότε δεν θα υπάρχουν σχολεία, θα εγκαθίσταται η γνώση στον εγκέφαλο με microchip άμα τη γέννησή σου, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε σήμερα. Γι αυτό επιβάλλεται να ζήσουμε να το δούμε.

Σκέψου ότι, ζώντας 300 χρόνια θα δεις θεωρίες να καταρρίπτονται, μαθηματικούς τύπους να αμφισβητούνται, φυσικές θεωρίες να αποκαθηλώνονται, μύθους να απομυθοποιούνται. Δεν είδες τι σούσουρο έγινε πρόσφατα στο Cern που ανακάλυψαν ότι μάλλον ο Einstein έκανε λάθος στη θεωρία της σχετικότητας; Σκέψου τι θα ανακαλύψουν σε 300 χρόνια! Άσε που, αν ήμασταν αθάνατοι θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε για πολύ καιρό ακόμη διάφορα τεράστια μυαλά όπως του Steve Jobs, του Einstein, του Έντισον, του Da Vinci κτλ και θα προχωρούσαμε αλματωδώς στις επιστήμες.

Επίσης. Αν κρίνω από τα πράγματα που θέλω να κάνω στη ζωή μου, όπως π.χ. να κάνω τον γύρο του κόσμου, να μάθω 150 γλώσσες, να πάω για ιεραποστολή στη Ζάμπια κτλ, τα 75 χρόνια που μου αναλογούν, και μακάρι να είναι 75 και όχι λιγότερα, δεν μου φτάνουν. Φέρτε μου τα 300! Άσε το άλλο! Τις ασθένειες που τις βάζεις; Πες ότι με χτυπήσει ο καρκίνος. Κρίμα δεν είναι να πεθάνω τόσο άδοξα; Ενώ με το ελιξίριο ζεις τουλάχιστον τα προβλεπόμενα.

Βέβαια, ζώντας τόσα πολλά χρόνια έχει και τα αρνητικά του. Ας πούμε, θα ζεις 300 χρόνια με τα ίδια άτομα στον κύκλο σου. Εδώ μια βόλτα πας στα καφέ της Λευκωσίας, βλέπεις παντού τις ίδιες φάτσες και απορείς γιατί δεν τους σκότωσες ακόμη. Σκέψου να ζεις αυτό το μαρτύριο για 300 χρόνια. Αλλά θα μου πεις, ας ζήσω εγώ 300 χρόνια και αλλάζω ήπειρο κάθε 50ετία, να ζήσω λίγο απ’ όλα, να ξενοιάσω κιόλας.

Με τούτα και με εκείνα, δεν με πείθεις ότι πρέπει να συμβιβαστώ με τα 80 χρόνια και να μην επιζητώ τα 300. Στο κάτω, κάτω βρε αδερφέ, άμα πλήξω και βαρεθώ, αυτοκτονώ και έληξε το ζήτημα.

Με Είπαν 'Κύριο Βέλα'.

Το δίλημμα ‘Βίσση ή προεδρικό;’ τρεμόπαιζε μέχρι τις 6:00 το απόγευμα στο μυαλό μου. Από τη μια δεν θα άξιζε να χάσω τη Βίσση για χάρη ενός αμόρφωτου δικτάτορα, από την άλλη κουράστηκα να στέκομαι έξω από το προεδρικό, να διαδηλώνω και να μην συγκινείται να μας αδειάσει τη γωνιά.

Και εν τέλει, από ό, τι είδα στα Δελτία Ειδήσεων, καλώς έπραξα και πήγα στην Βίσση, γιατί ο Χριστόφιας είναι και με τη βούλα για το άσυλο. Ήρθα σπίτι προ ολίγου και διάβασα στο sigmalive αυτό το «ο Πολυβίου υπερέβη τις εντολές μου» (μετάφραση= Δεν είπε αυτά που ήθελα να πει) και σιγουρεύτηκα ότι αυτός ο τόπος δεν έχει σωτηρία. Τις κατάρες μου να έχεις κι εσύ και όλο σου το σόι. Δεν σου αξίζει λεπτό σ’ αυτόν τον κόσμο ανίκανε, ημιμαθή, χωρκάτη!

Αρκετά όμως με τον κυβερνητικό βουκόλο, έχω να σου πω άλλα, υπέροχα νέα. Πήγα στη Βίσση με τη Μπρέντα. Φτάσαμε σχετικά νωρίς – μία ώρα πριν, και για να περάσει η ώρα, είπα στη Μπρέντα να πάμε στα παρασκήνια να χαιρετίσουμε την Άννα. «Εσένα περίμενε η Βίσση!» μου λέει. «Περίμενε και θα δεις!» της λέω. Κορδώνω το κορμί μου, παίρνω και ύφος εκατόν καρδιναλίων και πάω στα παρασκήνια πριν αρχίσει η συναυλία. Βρίσκω τον σωματοφύλακα και του λέω με απαρασάλευτη αυτοπεποίθηση: «Είναι εδώ η Άννα;».

Ο σωματοφύλακας με κοίταξε με απορριπτικό ύφος και μου είπε: «Ναι, αλλά αυτή τη στιγμή είναι απασχολημένη. Προετοιμάζεται για να βγει στη σκηνή.» Τον κοιτάζω ακόμα πιο επιτακτικά και γεμάτος αυτοπεποίθηση του είπα: «Πείτε της σας παρακαλώ ότι τη ζητεί ο κύριος Χρίστος Βέλας!» Ο σωματοφύλακας μου είπε να περιμένω μισό λεπτό. Πήγε, ήρθε και μου είπε: «Ο κύριος Βέλας; Παρακαλώ ακολουθήστε με!» Να θέλω να πεθάνω από το γέλιο στο μεταξύ, καθώς γνωρίζεις ότι δεν υφίσταται κανένας κύριος Βέλας, δεν είναι αυτό το επίθετό μου, αλλά το συνθηματικό με το οποίο συστήθηκα στην Άννα, στη συναυλία του Παττίχειου πέρσι ως «Καρ-βέλας».

Μπαίνω στα παρασκήνια με τη Μπρέντα, ακολουθούμε τον σωματοφύλακα και φτάνουμε στο καμαρίνι. Απ’ έξω να είναι ένας άλλος μπράβος. Με κοιτάζει αυστηρά και μου λέει: «Περάστε κύριε Βέλα!» Όσο με λέγανε Βέλα οι σωματοφύλακες νομίζοντας πως είναι πραγματικό όνομα, εγώ να χαχανίζω από μέσα μου. Σ’ αυτή τη ζωή λίγη μούρη να πουλήσεις, καταφέρνεις να ανοίξεις όποια πόρτα θέλεις! Υπουργός να ήμουνα δεν θα είχα τέτοια ευγενική αντιμετώπιση όση ως «κύριος Βέλας».

Μπαίνω στο καμαρίνι, βρίσκω την Άννα καθισμένη να βάφεται και με τρία άτομα από πάνω της να τη χτενίζουν και να την περιποιούνται. Πιάσαμε ψιλή κουβέντα. Μου είπε ότι θα είμαι όντως στο πρώτο επεισόδιο του ‘όσο έχω φωνή’ και ότι η Κοντοβά της δήλωσε πως είμαι το αγαπημένο της ενσταντανέ από το πρώτο επεισόδιο. «Αυτόν θα τον βάλουμε οπωσδήποτε, είναι ο αγαπημένος μου» είπε επί λέξει. Ύστερα, με ρώτησε γιατί δεν ξαναφόρεσα έκτοτε την περούκα και της είπα ότι δεν θέλω να γίνω γραφικός (τώρααα;) και πως επίσης, δεν θέλω να χαραμίσω τη μαγεία της πρώτης φοράς.

Μετά μου είπε «η στιγμή που σε πάτησα στο… (πουλί), είναι υπέροχη». Και της είπα: «Ναι, την είδε κι η γιαγιά μου και αγχώθηκε ότι με πατάς στ’ αλήθεια και φώναζε ότι με πάτησες πάνω στα ράμματα της εγχείρισης!» Συνοφρυώθηκε και ρώτησε πού έκανα εγχείριση. «Στην καρδιά…» της εξήγησα. «Έξι μήνες πριν ήμουν στο χειρουργείο, έξι μήνες μετά έκανα τούμπες επί σκηνής μαζί σου. Το είδαν οι γιατροί στο Youtube και με επέπληξαν, αλλά τους είπα αν είναι να πάω από τη Βίσση, χαλάλιν της!» Χαμογέλασε και μου είπε «Τι γλυκός που είσαι!» (έλιωσα).

Κάπου εκεί κατάλαβα ότι οι μακιγιέζ/κομμώτριες ήθελαν να συνεχίσουν την προετοιμασία οπότε άρχισα να μαζεύομαι. Της είπα «Σ’ ευχαριστώ που με δέχτηκες, ήθελα όμως να βεβαιωθώ ότι είσαι καλά και να σου πω ότι σε αγαπώ.» Και μου απαντά: «Το ξέρω, το νιώθω, σε ευχαριστώ!»

Αχ, Βισσάρα, λατρεία μου, φωνή μου! Τέτοια μου λες και νιώθω ότι είμαι δικός σου. Παρακολούθησα όλη τη συναυλία σαν να είμαι συγγενής σου.

Παρεμπιπτόντως, η συναυλία ήταν πολύ αγαπησιάρικη. Στο αμφιθέατρο να μην πέφτει καρφίτσα –μάλιστα είχε κόσμο που καθόταν σε επιπρόσθετες καρέκλες – η Βίσση να έχει κέφια και να κάνει αστεία πιάνοντας κουβέντα με τον κόσμο, ενώ είπε και τραγούδια που δεν είπε σε άλλες συναυλίες στην Κύπρο, όπως το Χρυσοπράσινο Φύλλο και κάποια σπάνια λαϊκά που μας μεράκλωσαν. Φωνητικά δεν μπορώ να πω ότι ήταν στα καλύτερά της και ανησύχησα λίγο, αλλά ενεργειακά ήταν πολύ στα φόρτε της.

Άπειροι γνωστοί και φίλοι παρόντες στη συναυλία, αναμφίβολα πέρασα πολύ καλά ιδιαίτερα έχοντας τη Μπρέντα στο πλάι μου να δίνει άλλη διάσταση στον κάθε στίχο. Ευφράνθηκε η καρδούλα μου πολλάκις απόψε. Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να αφιερώνεις τους στίχους που κάποτε χαρακτήριζαν τη ζωή σου σε μια γυναίκα που αγαπάς. Και να τους βλέπεις να αποδίδονται στο μεγαλείο που τους αξίζει.

Έτσι που λες κορυφώθηκε μία υπέροχη Δευτέρα, που ξεκίνησε ξεφτιλίζοντας τον απόλυτο καραγκιόζη της χώρας και τελείωσε αποθεώνοντας την απόλυτη σταρ αυτής. Και εις ανώτερα!

Για Ένα Πόρισμα Ζούμε, Για Μια Παραίτηση Πεθαίνουμε!

Καλημερούδια και καλό μήνα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σημερινή μέρα, αφού θα δημοσιοποιηθεί το πόρισμα του κ. Πολυβίου.

Αντιγράφω από το λεξικό του Μπαμπινιώτη:

Πόρισμα = (το) {πορίσμ-ατος | -ατά, άτων} 1. Το σύνολο των συμπερασμάτων σχετικά με συγκεκριμένο ζήτημα: Σύμφωνα με το ~ του ιατροδικαστή, ο θάνατός του προήλθε από φυσικά αίτια || επιστημονικό / ιατρικό / ανακριτικό ~ || το ~των ερευνών|| τα ~ της επιστημονικής εφημερίδας 2. ΜΑΘ. Η πρόταση της οποίας η αλήθεια είναι άμεσα φανερή από ένα η περισσότερα προηγούμενα θεωρήματα. [ΕΤΥΜ. Μτγν. < αρχ. Πορίζω (βλ.λ.)].

Η αμέσως επόμενη λέξη που ερμηνεύει το λεξικό είναι η πορνεία, ενώ στην ίδια στήλη με το πόρισμα περιλαμβάνεται και η πορδή.

Είμαι εξαιρετικά περίεργος να δω πώς θα εξελιχτεί η μέρα. Αναρωτιέμαι, αν ο Πολυβίου επιρρίψει ευθύνες στον πρόεδρο πώς αυτός θα ενεργήσει; Θα παραιτηθεί; Μα, αν παραιτηθεί κατόπιν υποδείξεως άλλου, θα γίνει ρεζίλι. Ρεζίλι γίνεται συνέχεια θα μου πεις. Ναι, αλλά σ’ αυτή τη περίπτωση η παραίτηση θα είναι αποτέλεσμα υπόδειξης κάποιου διορισμένου από τον ίδιο. Άρα; Δυο φορές ρεζίλι. Επίσης, το ΑΚΕΛ έχει προμηνύσει εδώ και καιρό ότι ο πρόεδρος προτίθεται να εξαντλήσει την πενταετία του. Άρα, προς τι ο διορισμός του Πολυβίου αφού το κυβερνών κόμμα έχει προεξοφλήσει προ πολλού το τέλος; Για να φταίξουν όλους τους υπόλοιπους εκτός την αυτού εξοχότητα; Άσε μας! Τέλος, πες ότι ο Πολυβίου φταίξει μεταξύ άλλων και τον πρόεδρο, αλλά αυτός αμφισβητήσει το πόρισμα επικαλούμενος την παράλληλη διαδικασία που ξεκίνησε ο γεν. εισαγγελέας και η οποία –τάχα μου- φέρνει στο φως αντικρουόμενα συμπεράσματα. Τι θα γίνει;

Το έχεις καταλάβει ότι μόνο να μας συγχύσουν τους ενδιαφέρει; Να μας δώσουν τροφή για κουνουσμά για τους επόμενους δύο μήνες μέχρις ότου να βρουν κάτι άλλο να μας απασχολήσουν ενόσω αυτοί ρημάζουν ανενόχλητοι τον τόπο μέχρι το 2013;

Μπορεί βέβαια και να διαψευστώ. Μπορεί να αναλάβει ο πρόεδρος τις ευθύνες του, να παραιτηθεί, να πάει να παραδοθεί μόνος του στην αστυνομία, να φορέσει και μόνος τους τις χειροπέδες και να εξαγνιστεί ο τόπος. Μα, έκοψα τα χάπια και γράφω ό, τι θέλω! Χαχαχαχα!



Μόλις μου έστειλαν δώρο αυτό το βίντεο. Δες και κλάψε τα πτυχία σου ανενόχλητος. "Πώς λαλούμεν το συνάουμεν πατάτες στα αγγλέζικα;"

Με αυτά κατά νου, ουδεμία τύψη νιώθω που έπαψε να με αφορά το θέμα και που απόψε θα πάω ελαφρά τη καρδία στη Βίσση μου. Άμα θέλετε να απαλλαγείτε από τον ζυγό της ηλιθιότητας, επαναστατήστε όπως προβλέπεται, δηλαδή φέρτε τα πάνω, κάτω. Και αν όντως διακρίνω στις προθέσεις σας το κατάλληλο πάθος, μπορεί και να σηκωθώ εν μέσω συναυλίας και να έρθω να γιορτάσουμε μαζί τη πτώση του προέδρου του 23%. Χαχαχα! Θυμήθηκα την Χρύσπα τώρα. Ξέρεις εκείνο το άθλιο τραγούδι που λέει «πού είναι οι άντρες οι 100%;»

«Πού είναι ο πρόεδρος του 100%;»




Σου βρήκα το soundtrack της ημέρας.