Κομμένα και τα Ζάναξ και τα Λεξοτανίλ!

Έχει μέρες να πούμε κανένα νέο της προκοπής.

Ψες το βράδυ συνειδητοποίησα ότι έκοψα τα χάπια. Για τα Lexotanil λέω.

Μετά τον θάνατο του πατέρα μου και σε συνδυασμό με το γνωστό καρδιακό μου πρόβλημα, άρχισα να παίρνω χάπια για να κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να κλείσω μάτι, πήγαινε 4:00 να με πάρει ο ύπνος και επειδή την άλλη μέρα είχα και δουλειά, κατέβαζα ένα, ένα τα χαπάκια για να κοιμηθώ. Στο τέλος δεν ξυπνούσα να πάω καν γραφείο. Ένα χάλι.

Που λες, τα λεξοτανίλ έκαναν το θαύμα τους για πολύ καιρό από τον περασμένο Νοέμβρη μέχρι το καλοκαίρι. Ψες σκεφτόμουν ότι έχω πάνω από τρεις μήνες να καταφύγω σ’ αυτά και χάρηκα. Όχι άλλα χάπια, όχι άλλα χάπια!

Παρόλα αυτά, συνεχίζω να βλέπω εφιάλτες. Να σου πω την αλήθεια, μια ζωή εφιάλτες βλέπω, σπάνια να δω ωραίο όνειρο. Τις προάλλες είδα όνειρο ότι ήμουν μέσα σε ένα πανέμορφο παλάτι με χρωματιστούς τοίχους και αχανείς κήπους με πολύχρωμες τριανταφυλιές και άνοιξε η ψυχούλα μου. Αλλά γενικότερα, μόνο εφιάλτες βλέπω. Και μάλιστα με «άρρωστες» εικόνες. Βλέπω, ας πούμε ότι μαζεύω τα εντόσθια συγγενών μου από την άσφαλτο που πέθαναν σε δυστύχημα. Βλέπω τον πατέρα μου λιωμένο λείψανο μέσα στο φέρετρο να τον τρων οι μύγες. Τέτοια…

Ευελπιστώ ότι θα μου περάσει με τον καιρό, αν και σου είπα και πιο πάνω, ανέκαθεν αηδιαστικά όνειρα έβλεπα. Αυτό το υποσυνείδητό μου… εντελώς fucked up!

Κατά τα άλλα συνεχίζω τις επισκέψεις στη ψυχολόγα η οποία όμως το περασμένο Σάββατο δήλωσε ότι χαίρεται γιατί κάνω αλματώδεις προόδους (τώρα δεν διευκρίνισε σε τι, θα μου δώσει έλεγχο και βαθμούς στο τέλος της χρονιάς;) και εμμέσως πλην σαφώς άφησε να εννοηθεί ότι είναι μετρημένα τα ψωμιά μου μαζί της. Ευτυχώς, γιατί άμα σου πω, πόσα με χρεώνει εν μέσω κρίσης θα με κλάψεις κι εσύ που με απεχθάνεσαι, λατρεμένε hater.

Πάντως, θα μου λείψει η ψυχολόγα μου. Ανέπτυξα μία πολύ παράξενη σχέση μαζί της, σχεδόν ερωτική, στα έχω ξαναπεί. Είναι και όμορφη η άτιμη, είναι και συμπονετική, ιδανική γυναίκα. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να με αντιμετωπίζει σαν πελάτη και αυτό με ξενερώνει, αλλά την καταλαβαίνω. Τέτοια που είναι στο τέλος θα κατέληγε να την ερωτεύονται οι πάντες.

Αυτές τις μέρες συμβαίνουν διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτον, η στολή του Μπάτμαν που παρήγγειλα από το ίντερνετ εδώ και ένα χρόνο είναι έτοιμη. Έστειλε φιρμάνι το Γκόθαμ σίτι, όπου να ‘ναι η μεταμόρφωσή μου ξεκινά. Είμαι εκστασιασμένος. Μόλις φορέσω τη στολή, θα καθαρίσω τη Λευκωσία! Ζω για τη στιγμή που θα μπω στον Ζορμπά ντυμένος Μπάτμαν στη μία το πρωί και θα δω την Ρωσοπόντια ταμία να λιποθυμάει.

Επίσης, απόψε θα πάω στη Βίσση μου, στη Σχολή Τυφλών. Είδα το ρεπερτόριο που τραγούδησε στη Λεμεσό προψές και ξενέρωσα αφού θα πει μια από τα ίδια με τον περασμένο Μάρτιο στο θέατρο Στροβόλου, αλλά δεν μου πάει η καρδιά να μην υποβάλω τα σέβη μου βεβαίως, βεβαίως.

Έρχεται καινούριο ταξιδάκι σε ένα μήνα και είμαι στα πάνω μου και στα ωραία μου, προγραμματίζω και τις χριστουγεννιάτικες διακοπές και έτσι έχω να προσμένω πολλά για να μην βαριέμαι την Σκατόκυπρο, ενώ στα προσεχώς έχουμε και τις πρόβες για τις φετινές θεατρικές απόπειρες της σεζόν.

Όλα καλά.