Ο Δικηγόρος της Βίσση

Πήγα σε ένα πάρτι και τσακώθηκα με γνωστή Κύπρια ηθοποιό για χάρη της Βίσση.

Μην με κοιτάς, μ’ αυτό το ύφος το τάχα «είσαι αξιοθρήνητος που τσακώνεσαι για τη Βίσση» και τα λοιπά, γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά, χωριάτες! Έχω πάψει να τσακώνομαι υπέρ της από την ηλικία των 17, αλλά δεν μπορώ να μην την υπερασπίζομαι όταν ακούω τέρατα από τα πλέον ακατάλληλα άτομα.

Πήγα στο πάρτι. Είχε αρκετούς γνωστούς Κύπριους ηθοποιούς ανάμεσα στους καλεσμένους. Κάθομαι μαζί τους, συστήνομαι, συζητούμε για τα (λυπηρά) θεατρικά δρώμενα. Ξαφνικά, μια κατά τα άλλα συμπαθέστατη ηθοποιός γυρίζει και μου λέει: «Μού είπαν ότι σου αρέσει η Βίσση. Γιατί;» (Γιατί έτσι θέλει το γατί, σκέφτηκα να της πω). Με κοιτούσε σαν να έχω λέπρα. Το προσπέρασα. Μετά από λίγο, από ‘δω το πήρε, από ‘κει το έφερε, ξανά έριξε το δηλητήριό της. Λέει μπροστά σε όλους: «Αυτός ο τύπος (εγώ δηλαδή) ακούει Βίσση! Τραγουδίστρια που έβγαλε τραγούδι με τον ποιοτικό στίχο: «Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας!»

Δεν άντεξα. Θέλεις ξεκατίνιασμα; Θα το έχεις!

- Και πού τον μάθατε τον ποιοτικό στίχο εσείς; Στις σειρές του Τσιάκκα που πρωταγωνιστείτε;

- Δεν έπαιξα ποτέ μου σε σειρά του Τσιάκκα.

- Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι ο Τσιάκκας το θέμα. Αλλά αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πω… Από κυπριακές σειρές του συρμού γίνατε διάσημη, που στην καλύτερη περίπτωση ο ρόλος σας ήταν η Μαρικκού που τα Λεύκαρα και η Ππινού η προξενήτρα. Είστε η τελευταία που θα έπρεπε να έχετε άποψη.

Πάγωσε η παρέα. Επικράτησε αμήχανη σιωπή. Μία κοπέλα από πίσω της, μου γούρλωσε τα μάτια για να σιωπήσω. Δεν πτοήθηκα. Ύστερα η κυρία θίχτηκε, και πήρε τις φίλες της, άλλες Κατίνες Παξινού wannabes που κάνουν αμάν για να δουν ρόλο στα "ίντα τζιαιρούς εφτάσαμε" της κυπριακής τηλεόρασης, και εγκατέλειψαν το πηγαδάκι. Για το υπόλοιπο της βραδιάς δεν καταδέχτηκαν να έρθουν σε οποιαδήποτε παρέα δήλωνα παρών. Τόση απαξίωση. Μόνο προς το τέλος της βραδιάς, η κατά τα άλλα συμπαθεστάτη κυρία, ήρθε και μου μίλησε προφανώς για να σπάσει τον πάγο, χαριτολογώντας: «Σε ποια στέλνεις sms; Με καταγγέλλεις στη Βίσση;»

Χαχα, γελάσαμε κι απόψε.

Δεν έχω καμία έννοια να σε πείσω για τη Βίσση αγαπητέ αναγνώστη. Δεν με ενδιαφέρει αν σ’ αρέσει ή όχι. Δεν κόπτομαι ποσώς να σε πείσω για το ότι είναι μία από τις 3 καλύτερες τραγουδίστριες που έβγαλε η Ελλάδα. Μιλούν γι αυτήν οι αριθμοί των πωλήσεών της και η διάρκειά της. Αλλά, να ανοίγει το στόμα της η κάθε «καλλιτέχνις» που αναγκάζεται να παίξει σε σειρές με σενάριο τύπου «Ρα Μαρουλλού, δώσε μιαν του Ττόουλου πας στη κκελλέ!» για να επιβιώσει, πάει πολύ! Να ήσουνα καμιά της λυρικής, καμιά του εθνικού, να σε λάβω υπόψη. Αλλά βάζω στοίχημα αν ήσουν καμιά άξια προσοχής, θα μπορούσες και να αναγνωρίσεις το μεγαλείο του «ελαφρού», το μεγαλείο της ποπ! Τέλος πάντων.

Και όσο για το «Τάσεις Αυτοκτονίας», μια χαρά τραγουδάκι είναι για τον σκοπό που γράφτηκε. Μπουζουκοτράγουδο είναι, για να το ακούς στα κέντρα διασκέδασης στις 3:00 το πρωί με άφθονο ουίσκι και να χορεύεις σαν καραγκιόζης. Ουδέποτε υποστήριξε ο Καρβέλας ότι πρόκειται για τη νέα άρια του Βέρντι. Και το «Χούλα Χουπ» και το «Χωρίς το μωρό μου» μια χαρά τραγουδάκια είναι για τον σκοπό που γράφτηκαν. Ο τετράχρονος ανιψιός μου τα λατρεύει, κι εγώ επίσης που ευφραίνουν την καρδούλα μου.

Το θέμα είναι να μπορείς να αντιληφθείς με ποια διάθεση γράφτηκε το κάθε τραγούδι και να μπορείς να το αγαπήσεις για αυτό που είναι, όσο ελαφρό κι αν είναι. Κι άμα θες βαριά κουλτούρα άκου Μπετόβεν, άκου Τσαϊκόφσκι, άκου Μότσαρτ. Απορώ όμως, αν οι μισοί από τους επικριτές της Βίσση, ξέρουν να σου κατονομάσουν τουλάχιστον ένα έργο των πιο πάνω μουσουργών. Γιατί, κατ’ εμέ, οι δήθεν έντεχνοι του ελληνικού πενταγράμμου, δεν εμπίπτουν σ’ αυτή την κατηγορία.

Αυτά. Τσαντίστηκα κι απόψε.