Ευθύνη

Ήθελα εδώ και μέρες να σου αναφέρω το πιο κάτω περιστατικό, αλλά μεσολάβησαν οι διακοπές και δεν πρόλαβα. Όμως, με τις έρευνες στο Μαρί να μαίνονται και την αποχώρηση του ΔΗΚΟ από την Κυβέρνηση για τους πλέον λάθος λόγους, νομίζω αξίζει να στο παραθέσω, έτσι για να υπάρχει.

Λοιπόν, το 1998, όταν πήγα στρατό, έδωσα εξετάσεις για Δόκιμος Αξιωματικός. Πέρασα. Πήγα στον Αυλώνα 3 μήνες, έκανα την εκπαίδευση και ήρθα στην Κύπρο όπου διορίστηκα σε μία μονάδα Τεθωρακισμένων. Εκεί είχα υπό τη διοίκησή μου έναν ουλαμό που απαρτιζόταν από τέσσερα άρματα (ο θεός να τα κάνει), και 15 στρατιώτες (όλοι τους ένας κι ένας). Τους είχα ‘χρεωθεί’ όπως λέμε. Δηλαδή, αν πάθαιναν κάτι τα άρματα ήμουν εγώ ο υπεύθυνος, και όχι μόνο. Αν κάποιος από τους στρατιώτες μου πάθαινε κάτι, ή αν έχανε τον οπλισμό του, ήμουν εγώ πάλι υπόλογος και μάλιστα μπορούσα να πάω Στρατοδικείο. Υπερβολικά όλα, δεν βρίσκεις;

Από πού κι ως πού να φταίξω εγώ αν πάθει βλάβη ένα τεθωρακισμένο άρμα (ήταν ούτως ή άλλως ήταν της διάλυσης όλα πολύ πριν στρατολογηθώ) και από πού κι ως πού να φταίξω εγώ αν ένας από τους 15 στρατιώτες μου, στην πλειοψηφία τους παιδιά που δεν έβγαλαν σχολείο και ανάξιοι εμπιστοσύνης, αν με ρωτάς, έχανε τον οπλισμό του; Μεγάλη ευθύνη και παράλογη, κατά τη γνώμη μου. Κάθε μέρα που περνούσε δεν ξαναγυρνούσε, έκανα τον σταυρό μου και έλεγα «δόξα σοι ο Θεός, δεν έγινε μαλακία ούτε σήμερα!»

Βέβαια, δεν θέλει και πολύ να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του. Μια ωραιότατη μέρα, ήρθε ένας στρατιώτης και μου αποκάλυψε ότι πριν 10 μέρες, είχε πάει στη σκοπιά, αποκοιμήθηκε και όταν ξύπνησε αντιλήφθηκε ότι κάποιος του έκλεψε τη ξιφολόγχη από το όπλο του. Η κλοπή στρατιωτικού εξοπλισμού, ξέρεις με τι ισοδυναμεί; Κλείνουν αυτόματα οι πόρτες του στρατοπέδου, διατάζεται έρευνα, δεν φεύγει κανένας μέχρι να βρεθεί το όπλο (μπορεί να μείνουν όλοι εσώκλειστοι ακόμα και ολόκληρες βδομάδες) και αν στο τέλος δεν ανεβρεθεί πάνε όλοι Στρατοδικείο, τίθενται σε διαθεσιμότητα, τρώνε οι οπλίτες φυλακή, χώρια το ρεζιλίκι. Μην σου πω ότι σε καθαιρούν και δεν βλέπεις προαγωγή στον αιώνα τον άπαντα.

Ήμουν νέος δόκιμος τότε, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, έχασα δέκα κιλά από το άγχος. Πήγα ξεμονάχιασα τον Ίλαρχο μου και του το ανέφερα. Τον έλουσε κι αυτόν κρύος ιδρώτας. Μου είπε: «Ετοιμάσου να φάμε από μια εικοσάρα ο καθένας!» Δεν είπαμε τίποτε στον διοικητή. Για μέρες προσπαθούσαμε να δούμε τι θα κάνουμε με την κλεμμένη ξιφολόγχη μπας και γλιτώσουμε το σκάνδαλο. Και πάνω στην απελπισία μου, ερώτησα τον ίλαρχο: «Μα, είναι δυνατόν να φταίξω εγώ επειδή έχασε ένας στρατιώτης την ξιφολόγχη του; Να τιμωρηθεί ο φαντάρος! Από πού κι ως πού να ελέγχω εγώ κάθε μέρα αν ο Χ,Ψ, φέρουν οπλισμό; Δεν είμαι η μάνα τους, ούτε καν Θεός για να επιβλέπω τα πάντα!» Εύλογη η απορία μου για 18 χρονών μαλάκας που ήμουν τότε.

Και μου απάντησε ο Ίλαρχος ότι ούτε εκείνος είναι δυνατόν να μπορεί να επιβλέπει κάθε μέρα τι κάνουν οι στρατιώτες και οι δόκιμοι του, αλλά γι αυτό ακριβώς τον λόγο πληρώνεται αδρά, για να φέρει εις πέρας ένα τόσο δύσκολο έργο. «Και εσύ, γι αυτό έγινες αξιωματικός, για να επιτηρείς και να εκπαιδεύεις τους 15 στρατιώτες του ουλαμού σου, και όχι για να πηγαίνεις κάθε μεσημέρι να τρως στο σπίτι σου!» Αν ήταν τόσο απλά τα πράματα, δεν θα είχαμε τους βαθμούς που έχουμε, συμπλήρωσε.

Τελικά, μην στα πολυλογώ, η ξιφολόγχη βρέθηκε μετά από λίγες μέρες μέσα σε ένα σάκο εκστρατείας (προφανώς ο «κλέφτης» αντιλήφθηκε το μέγεθος της μαλακίας και την επέστρεψε στον στρατιώτη έτσι, στα κρυφά) και επέστρεψε η καρδιά όλων στη θέση μας. Αλλά, καταλαβαίνεις ότι εγώ τότε δεν έκλεινα μάτι κάθε βράδυ και από το άγχος γέρασα 10 χρόνια. Η υπόλοιπη θητεία κύλησε με το ίδιο άγχος, μην τυχόν συμβεί κάτι παρόμοιο, γιατί το είχα σίγουρο ότι μια μέρα θα ανατιναχθούν τα άρματα από την κακή συντήρηση και ήταν καθαρά θέμα τύχης αν θα είμαστε μέσα εκείνη τη στιγμή ή όχι και γίνουμε όλοι σκόνη και θρύψαλα. Τελικά, τα άρματα δεν ανατινάχθηκαν ποτέ (και απορώ ακόμα πώς τη γλιτώσαμε), αλλά στα λέω όλα αυτά για να δεις τι πάει να πει ευθύνη. Ο διοικητής μου – παρόλο που ήταν ένας βοσκός και μισός – μου έλεγε συχνά: «Κοιμάσαι Αντίχριστε τα βράδια;» Γιατί να μην κοιμάμαι του έλεγα εγώ. «Διότι με τις ευθύνες που έχεις δεν θα έπρεπε να κοιμάσαι!»

Τότε βέβαια, ήμουν 18 χρονών και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να απολυθώ, να πάω να σπουδάσω. Αλλά, βλέπεις ότι αν το κράτος έχει απαίτηση από ένα 18χρονο να επιλαμβάνεται τόσων σοβαρών θεμάτων και να εκτελεί μία θητεία που εξελίσσεται σε δαμόκλειο σπάθη, φαντάσου τι μερίδιο ευθύνης μπορεί να φέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν με την πολιτική του προκαλεί τον θάνατο 13 ανθρώπων.

Ναι, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να έχει αντίληψη των πάντων, ένας Πρόεδρος (ο δικός μας βέβαια δεν φαίνεται να έχει αντίληψη για οτιδήποτε). Αλλά γι αυτό τον πληρώνουμε. Για να έχει. Αν δεν μπορεί να έχει αντίληψη και έλεγχο, τότε δεν μας κάνει. Και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, γιατί δεν είναι ούτε 18 χρονών όπως ήμουν εγώ τότε, ούτε πρόκειται για μια ξιφολόγχη που στο κάτω, κάτω της γραφής αν χαθεί, θα αγοράσουμε άλλη και το θέμα έκλεισε.

Γι αυτό, όσοι υποστηρίζετε τον Πρόεδρο με το γελοίο επιχείρημα: «δεν όφειλε να ξέρει» ή «πόσα να προλάβει ένας Πρόεδρος», αδειάστε μας τη γωνιά. Ο πρόεδρος είναι πρόεδρος επειδή –υποτίθεται ότι- μπορεί να κουμαντάρει. Αν δεν μπορούσε, δεν θα τον λέγαμε πρόεδρο, αλλά παραδουλεύτρα. Και την παραδουλεύτρα, όταν δεν σου καθαρίζει καλά, της ρίχνεις μια μπάτσα και τη διώχνεις. Απλήρωτη. Πόσο μάλλον, να σου προκαλέσει με τον τρόπο που καθαρίζει και μία ζημιά δισεκατομμυρίων και τον θάνατο 13 αθώων ανθρώπων.