Διαδήλωση

Από χθες το πρωί έγραψα τρία διαφορετικά κείμενα για να αναρτήσω στο μπλογκ, αλλά τα έσβησα και τα τρία. Το πρώτο ήταν γεμάτο βρισίδι και θεώρησα λάθος να εκφράζομαι με αυτό τον τρόπο δημοσίως, εν βρασμώ ψυχής. Το δεύτερο ήταν τίγκα στην ειρωνεία και το χιούμορ και το έκρινα ολίγον τι άτοπο, μέρα που ήταν. Και το τρίτο ήταν πολύ ψυχρό και πολύ πολιτισμένο για να περιγράψει τα συναισθήματά μου. Οπόταν, δεν ανάρτησα τίποτε.

Εν πάση περιπτώσει. Σήμερα, εγώ και το boyband θα πάμε στην διαδήλωση στην πλατεία ελευθερίας. Όχι επειδή προσδοκώ ότι κάτι θα αλλάξει, αλλά από τα ολότελα καλή και η Παναγιώτενα. Είμαι εναντίον των ειρηνικών διαδηλώσεων. Θεωρώ τους πολιτικούς και ειδικά αυτούς που κυβερνούν σήμερα, μεγάλα ζώα, τεράστιους βλάκες για να πτοηθούν από την οργή του κόσμου. Θα ξελαρυγγιστούμε εμείς για δύο ώρες, θα μας δει ο Χριστόφιας από το σπίτι του και όταν εκτονωθούμε θα μας περάσει όλους.

Εδώ οι αγανακτισμένοι στην Αθήνα, μαζεύονται κατά χιλιάδες κάθε μέρα και δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Θα κάνουμε εμείς τη διαφορά με μία διαδήλωση; Χλωμό. Αλλά, δεν έχουμε εναλλακτική. Το να κάτσω στα βραστά του σπιτιού μου δεν με κάνει να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου. Οπότε, θα πάω.

Ιδανικά θα έπρεπε να τα κάνουμε όλα λίμπα. Να κρεμάσουμε τους ενόχους στην πλατεία ελευθερίας, όπως έκαιγαν τις μάγισσες στον μεσαίωνα, και να ρίξουμε την Κυβέρνηση. Μόνο έτσι θα ησυχάσω. Να σηκωθώ να πάω με το κεράκι μου στην πλατεία και να διαδηλώσω τόσο πολιτισμένα σαν τη Βουγιουκλάκη στο Μαραθώνα που φώναζε συνθήματα και έτρωγε σουβλάκι, δεν νομίζω να αρμόζει σ’ αυτούς που μας κυβερνούν. Ούτε νομίζω ότι θα ικανοποιήσει τις ψυχές αυτών που χάθηκαν τόσο βάναυσα και κατόπιν ανθρώπινης βλακείας. Αλλά, είπαμε. Από το τίποτα, καλά είναι κι αυτά.