Στης Εκκλησιάς την Πόρτα

Η σχέση μου με την εκκλησία είναι κακή.

Βασικά, δεν πάω εκκλησία.

Ακόμα και τη Μεγάλη Βδομάδα, πάω μόνο το Μ. Σάββατο, αλλά τα τελευταία χρόνια που σταμάτησαν να ρίχνουν βεγγαλικά, το έκοψα κι αυτό.

Μόνο σε γάμους και κηδείες πάω στην εκκλησία. Κι αυτό από υποχρέωση προς το ζευγάρι ή τους συγγενείς του πεθαμένου. Άσε που το βρίσκω τρε μπανάλ να παντρεύεται ο κόσμος στις εκκλησίες. Πρωτοτυπία μηδέν! Εγώ θα παντρευτώ στο δάσος, όπως ο Mel Gibson στο Braveheart. Στη φύση κρύβεται ο Θεός, άλλωστε, εγώ εκεί θα τον βρω (φτάνει να βρω και το δάσος βέβαια, γιατί αυτά τα κυπριακά αποκαΐδια δεν προσφέρονται!).

Δεν έχω κοινωνήσει ποτέ μου.

Βασικά, όταν ήμουν στην ‘Α Δημοτικού μας πήρανε να κοινωνήσουμε με το ζόρι με το σχολείο. Μου έκατσε βαριά η κουμανταρία στο στομάχι και ήταν να κάνω εμετό. Πήγα στη δασκάλα μου, την κυρία Έλλη και της έκανα ανάλογο νόημα, ενώ παράλληλα άρχισα να πνίγομαι. Αυτή άρχισε να ωρύεται: «Μην τολμήσεις να κάνεις εμετό τον Χριστούλη γιατί θα το γλείψει ο Παπάς από το πάτωμα!» Στη σκέψη να δω και τον Πάτερ να ρουφά τον εμέτουλλο από το πλακάκι, εντάθηκαν οι αναγούλες. Δηλαδή, σοβαρά τώρα, έτυχε ποτέ να ρουφήξει ο Παπάς τη θεία Κοινωνία από το πάτωμα; Τι άλλο θα ακούσω… Εκ τότε, προς αποφυγήν τέτοιων happenings, εγώ δεν ξανά κοινώνησα.

Άσε, έχω θέμα με τους Παπάδες. Δεν με εμπνέουν ρε παιδί μου. Μα ποιος φυσιολογικός άνθρωπος τη σήμερον ημέρα πάει να γίνει Παπάς; Δεν μιλάω για αυτούς πριν 50 χρόνια που θεωρούνταν γραμματιζούμενοι. Πριν 50 χρόνια και οι δάσκαλοι θεωρούνταν γραμματιζούμενοι (χαχαχα!). Σήμερα, στην εποχή του CERN, ποιος πάει να γίνει Παπάς; Μόνο και μόνο που βλέπω τη γενειάδα τους (ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να κρύβεται εκεί μέσα – χα! Όντως, ένας Θεός!) και το λιγδιάρικο μαλλί τους σε πλεξούδα σαν της Ραπουντζέλ, ανατριχιάζω. Μην μιλήσω για εκείνο το ράσο. Μαύρο ράσο που θυμίζει Σαουδάραβες. Ε, δεν απέχουν και πολύ στον πλούτο εδώ που τα λέμε. Μην σου πω, καλύτερα το άσπρο ράσο του σεΐχη, που δεν απορροφά και τη θερμότητα του ήλιου…

Μια φορά, όταν ήμουν Δ’ Δημοτικού, φέραμε έναν Παπά να κάνει αγιασμό στο σπίτι μας. Ήταν ο ίδιος Παπάς που δίδασκε κατηχητικό στην ενορία μου. Παραξενεύτηκε που δεν πήγαινα στο κατηχητικό και με ρώτησε «εσύ παιδί μου, γιατί δεν έρχεσαι στο κατηχητικό;» Και πετάχτηκε ο πατέρας μου και απάντησε «έννεν ανάγκη να τον μαννέψουμε τέλεια!» Χαχαχα!

Μια άλλη φορά, στο μνημόσυνο του παππού μου, η γιαγιά μου τσακωνόταν με τον Παπά επειδή άρχισε να βρέχει κι αυτός βαριόταν να πει τις προσευχές μέσα στη βροχή. Ήθελε να το ακυρώσουμε και να πάμε άλλη μέρα. Η γιαγιά μου όμως επέμενε και έτσι είπε να της κάνει τη χάρη. Πήγανε πάνω από τον τάφο, μέσα στη βροχή, και η γιαγιά μου έψαχνε μέσα στη τσάντα της να βρει τη λίστα με τα ονόματα της οικογένειάς μας που έπρεπε να διαβάσει ο Παπάς για να εξιλεωθούν. Αν δεις τι χάος επικρατεί μέσα στη τσάντα της γιαγιάς μου, θα καταλάβεις πόση ώρα έκανε να βρει το χαρτί με τα ονόματα. Ο Παπάς άρχισε να δυσανασχετεί: «Τελείωνε κυρία μου, βρεχόμαστε τόση ώρα! Βιάζομαι, δωσ’ μου τα ονόματα!» Η γιαγιά μου αγχώθηκε και μέσα στον πανικό της του έδωσε τη λίστα του μπακάλη. Άρχισε να διαβάζει ο Παπάς: «Κολοκούδι, φορμόζες, δύο κιλά παστουρμά…»

Μια τελευταία φορά, στα 17 μου, ήμουν με τους κολλητούς μου στο σπίτι φίλου και τσακωνόμασταν κατά πόσον υπάρχει Θεός. Ξέρεις, αυτά τα υπαρξιακά που σε πιάνουν στην εφηβεία. Έχουμε ένα κολλητό πολύ θρήσκο ο οποίος επέμενε ότι πήραμε τον κακό τον δρόμο και πως έπρεπε να πάμε μαζί του σε ένα tutorial με τον Πάτερ της γειτονιάς, να μας εμπνεύσει και να έρθουμε στον ίσιο δρόμο. Εμείς τον κοροϊδεύαμε και υποστηρίζαμε ότι όλα αυτά είναι χαζομάρες και ότι οι Παπάδες εκμεταλλεύονται την πίστη και την αγαθοσύνη του απλού λαού. Έξαλλος ο κολλητός, να πέσει να μας φάει που του προσβάλαμε τον Πάτερ! Τέλος πάντων, μην στα πολυλογώ, καβγαδίζαμε μέχρι τις 4:00 το πρωί για το θέμα! Αφού το εξαντλήσαμε και δεν πείσαμε κανένας κανέναν, αποφασίσαμε να πάρουμε τα ποδήλατα και να πάμε βόλτα στη Λευκωσία. Ήταν καλοκαίρι, οι δρόμοι ήταν άδειοι, αφού έλειπαν όλοι διακοπές και η Λευκωσία ήταν μία νέκρα. Ποδηλατούσαμε στη Μακαρίου, στη Γρίβα Διγενή και σε άλλες πολυσύχναστες λεωφόρους ανέμελοι και χωρίς την αίσθηση κινδύνου. Δεν κυκλοφορούσε αυτοκίνητο ούτε για δείγμα. Ξαφνικά, κατά τις 5:30 το πρωί βρήκαμε ένα αυτοκίνητο στον δρόμο. Το μόνο που κυκλοφορούσε! Το βρήκαμε πολύ παράξενο και είπαμε να επιταχύνουμε για να δούμε ποιος κυκλοφορεί τέτοια ώρα στους άδειους δρόμους. Το προλάβαμε στα φανάρια των Mc Donald’s. Ήταν ο Πάτερ για τον οποίο τσακωνόμασταν πριν. Ναι, αυτός που θα μας έφερνε στον «ίσιο δρόμο». Μόλις τον είδαμε πλαντάξαμε στα γέλια, μας φύγανε τα πετάλια! Χαχαχα! Χουχουχου! «Αυτός είναι που θα μας φέρει στον ίσιο δρόμο;» ρωτήσαμε τον φίλο μας. «Να δούμε πού ξεπόρτιζε και τώρα πάει έσσω του…»

(ο άνθρωπος πήγαινε να ανοίξει την εκκλησία).

Φέτος στα καρναβάλια ντύθηκα Παπάς και αποθέωσα τη Βίσση. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσος Θεός κρύβεται στη φωνή της!