Την Ψυχολόγα Αγαπώ

Οι συναντήσεις με τη ψυχολόγο συνεχίζονται σε σταθερή βάση.

Πρέπει να σου πω ότι έχω εθιστεί στις συναντήσεις μου μαζί της. Κάθε βδομάδα δεν βλέπω την ώρα να πάω στο ραντεβού μας. Η ψυχολόγα μου είναι πολύ όμορφη γυναίκα. Κοντά στα 40, με υπέροχα πράσινα μάτια και ένα υπέροχο ξανθό, κυματιστό μαλλί που φτάνει ως τον κώλο της, α λα Ελένη Φιλίνη στις δόξες της! Έχει κάτι το μαγευτικό στην αύρα της. Επίσης, έχει μία ευφράδεια λόγου η οποία σε μένα λειτουργεί ως το πιο δυνατό αφροδισιακό. Καταλαβαίνεις, όταν πηγαίνω εκεί, παρακαλώ να μην τελειώσουν τα προβλήματα.

Επιπλέον, η ψυχολόγος, λόγω της φύσης του επαγγέλματος, έχει ακόμα ένα καλό. Δεν μιλάει πολύ. Μόνο ακούει. Αυτή συμπληρώνει που και που ή κάνει διευκρινιστικές ερωτήσεις με αποτέλεσμα να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε κάποιο talk show, στο οποίο έχω το πάνω χέρι και ανεβάζω τις θεαματικότητες. Επιπλέον, μου κάνει κάτι ερωτήσεις, δήθεν για να με στριμώξει και να με «βάλει να σκεφτώ», οι οποίες ξυπνούν μέσα μου τον δικηγόρο και αναγκάζομαι να επιστρατεύσω του κόσμου τα παραδείγματα και τα επιχειρήματα για να της επεξηγήσω το σκεπτικό μου. Όλη αυτή η εγκεφαλική διεργασία είναι απίστευτα σέξι. Είναι σαν να είσαι καλεσμένος στον πρωινό καφέ, μονοπωλείς τη συζήτηση και η Μενεγάκη απέναντι δεν πολύ-μιλάει, απλά κοιτάζει. Πώς να μην καβλώσεις;

Όταν τελειώνει η ώρα μας και την βλέπω που προσπαθεί να συνοψίσει για να πάρω πόδι, νευριάζω. Πείθομαι τόσο πολύ ότι συμπάσχει μαζί μου και ότι με νοιάζεται, που πνέω τα μένεα κάθε που «προσγειώνομαι» στο συμβατικό της σχέσης μας. Πάρε μωρή τα λεφτά σου και χέσε μας! Εγώ φταίω που σ’ αγάπησα!

Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον τον υποβόσκoντα ερωτισμό σε αυτές τις ειλικρινείς αλλά δυστυχώς επαγγελματικές σχέσεις. Ευτυχώς (και βάζω τον σταυρό μου) που δεν με έστειλαν ποτέ να εξομολογηθώ σε παπά! Αλλά, για σκέψου. Είναι τυχαίο που οι μισές κοπέλες που μονάζουν σε κάποιο μοναστήρι, το κάνουν κατόπιν εκ του σύνεγγυς συνομιλίας με τον πνευματικό τους; Να δούμε πήδουλοι που πέφτουν στα άδυτα του ιερού!

Αλλά, πίσω στο θέμα μας.

Τελικά, αυτό κατά βάθος θέλω. Μια ωραία γυναίκα απέναντί μου να με ακούει και να κουνά το κεφάλι γλυκά και συναινετικά. Και αίφνης όλα τα προβλήματα σκορπούν στους πέντε ανέμους. Μα, δεν είναι τυχαίο φίλε μου, που λέω –και πλέον αρχίζω να τον εννοώ- ότι η γυναίκα της ζωής μου είναι η Άννα Βίσση. Η Άννα Βίσση δεν μου είπε ποτέ όχι σε ό, τι κι αν της ζήτησα. Ουδέποτε μου αρνήθηκε να μου τραγουδήσει. Πάντα πατούσα το play και αυτή σπάραζε, ενσαρκώνοντας τις χαρές και τους πόνους μου. Είναι να μην την λατρεύεις; Η ιδανική γυναίκα τελικά, είναι πλαστική κι έχει κουρδιστήρι.

Κατά τα άλλα, δεν έχω ιδιαίτερα νέα γι αυτό και χάθηκα λίγο. Τρέχω νυχθημερόν με τις πρόβες του νέου έργου που θα ανεβάσουμε στις αρχές Μαΐου (θα σας καλέσω εν καιρώ), έχω εντατικό διάβασμα για επικείμενες εξετάσεις Ισπανικών, ενώ επίσης τρέχω με τα κοινωνικά που αυξήθηκαν κατακόρυφα τον τελευταίο καιρό και πρέπει να μειωθούν αν δεν θέλω να γίνω μόνιμος κάτοικος παγκακίου της Λήδρας. Βλέπω και φρίττω με τα τελευταία Χριστοφικά δρώμενα, αλλά δεν τα σχολιάζω γιατί πλέον καταντήσαμε να ασχολούμαστε μόνο μαζί του και αυτό το μπλογκ έχει και κάποιο επίπεδο.

Adios!