Η Κυρία Κούλα

Η Μπρέντα μου είπε ότι είχε δύο εισιτήρια για τη χθεσινή παράσταση στο Παλλάς, με τίτλο «Η Κυρία Κούλα.»

Στο Φουαγιέ:

-Εγώ προειδοποίησα, το έργο είναι κουλτούρα, όχι να αρχίσεις να γκρινιάζεις ή να φταίξω αν δεν σ’ αρέσει.

-Και ποιός σου είπε ότι δεν καταλαβαίνω εγώ από κουλτούρα; Σου υπενθυμίζω ότι κάποτε έπαιξα στα ‘Λεφτά με τη Σέσουλα’. Χαχαχα.

-Προειδοποιώ, δεν αναλαμβάνω την ευθύνη!

-Μα, «Κυρία Κούλα;» κι εσύ; Μόνο από τον τίτλο αν κρίνω, κατάλαβα τι θα δούμε!

-Γιατί, τι έχει ο τίτλος;

-Τι έχει; Εγώ, μία Κούλα ήξερα κι αυτή το άλλαξε σε Κυριακή μόλις έγινε δικηγόρος. Δεν είναι όνομα αυτό, μάνα μου! Ποια σύγχρονη γυναίκα θέλει να τη λένε Κούλα; Καμία! Τέτοια υποκοριστικά στην ενήλικη ζωή δικαιολογούνται μόνο αν είσαι κομμουνίστρια. Βλέπε τη Σωτηρούλα μας…

-Κι εγώ, κάποτε, ήξερα μία Κυρία Κούλα, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα αν το όνομά της ήταν Κούλα ή Κυριακούλα! Και πάντα τη ρωτούσα: Κυρία μου, σε λένε Κούλα; Ή Κυριακούλα; Ποτέ δεν θα μάθουμε την αλήθεια.

Κάτσαμε στο φουαγιέ με τη Μπρέντα και βλέπαμε τον κόσμο να μπαίνει. Όλο γέροι, γέροι, γέροι! «Σε ωραία παράσταση ήρθαμε. Για τα ΚΑΠΗ!» Όταν άρχισε η παράσταση, άρχισαν όλοι να βήχουν. Γκούχου, γκούχου, σαν ορχήστρα. Μας πήραν τα αφτιά. Σταματούσε ο ένας, άρχιζε ο άλλος, ούτε συνεννοημένοι να ήταν! Αφού είσαι άρρωστος παππούλη, τι την θες την Κονιόρδου;

-Παίζει η Κονιόρδου;

-Ναι, και μην το περιγελάς! Η Κονιόρδου είναι σπουδαία! Παίζει κάθε χρόνο στην Επίδαυρο!

-Χαχαχα!

-Σου είπα, μην το γελάς!

-Χαχαχα! Ξέρεις ποια είναι αυτή;

-Σου λέω, παίζει κάθε χρόνο στην Επίδαυρο!

-Θυμάσαι που βγήκε φέτος ο Ψινάκης στα κανάλια και έλεγε ότι το τραγούδι για τη Γιουροβίζιον θα το επιλέξει μία άπλυτη της ΕΡΤ;

-Γι αυτήν έλεγε;

-Ναι! Χαχαχαχα! Και ότι θα πάμε φέτος Γερμανία «σαν τις γύφτισσες!»

Ξεκινά το έργο βγαίνει η Κονιόρδου:

-Πλάκα, πλάκα, αυτή δεν κάνει για να διαλέξει τραγούδι για τη Γιουροβίζιον.

-Είναι φτυστή η Κατερίνα Κούκα στο πιο 2011. Όπως την είδα τις προάλλες στο Chart Show, με κατεβασμένα τα προγούλια. Ίδιες!

Δίπλα μας δυο γέροι αρχίζουν να συζητούν για την υπόθεση (βασικά, η γιαγιά εξηγούσε του παππού την ιστορία) και μιλούσαν δυνατά σαν να μην υπάρχει άλλος μέσα στην αίθουσα. «Αυτοί νομίζουν ότι ψιθυρίζουν τώρα. Τόσο καλά ακούνε!» Η από πίσω τους, τους έκανε ένα παρατεταμένο «σουτ!» και σώπασαν.

Το έργο αφορούσε τη ζωή της Κυρίας Κούλας, μιας τυπικής 40άρας ελληνίδας νοικοκυράς, η οποία βρίσκει τον έρωτα στα μάτια ενός 20χρονου νεαρού. Ναι, ακριβώς όπως η Κοκκίνου με εκείνον τον Μπασκετμπολίστα. «Και από πότε θεωρείται η Κοκκίνου μέση ελληνίδα νοικοκυρά;» Από τότε που θεωρείται και η Χριστίνα Παππά και η Τζο Τόγκου! Με λίγα λόγια, βλέπεις μία χιλιοειπωμένη ιστορία η οποία βέβαια δεν αποτελεί την ουσία του έργου, γιατί όλα περιστρέφονται γύρω από το ψυχογράφημα και τις εσωτερικές συγκρούσεις της Κούλας. Η Κούλα τον τρώει στεγνά σε κάποια φάση από το τεκνό. Στο τσακ ήμουν εκείνη την ώρα να φωνάξω: «Αχ, Κούλα!» αλλά ήμουν σίγουρος ότι κανείς δεν θα καταλάβαινε το αστείο και ότι οι σοβαροφανείς θεατές θα το έβρισκαν too much για μία… Κονιόρδου.

Οι ερμηνείες πάντως, ήταν καλές. Πλήξαμε, βαρεθήκαμε, αλλά έχουμε να το λέμε. Οι ερμηνείες ήταν καλές.

Φύγαμε τρέχοντας για να μην μας κόψει η κίνηση. Ήρθα σπίτι και έφαγα τυρόπιτα.