The Μπεκατώρου Effect

Ιδού ο τελικός του Just the 2 of Us, όπως τρύπησε και διείσδυσε στο μυαλό μου:

*Ο Καπουτζίδης έχει πλάκα και τον αγαπώ. Όταν όμως παίρνει το σοβαρό του ύφος και μιλάει σαν παρουσιαστής των Όσκαρς θέλω να τον αρπάξω από τον λαιμό και να τον κάνω γκρρρρχμ!

*Ψήφισα τη Μπεκατώρου, εννοείται. Μαλακία που έχασε. Η παράδοση επιτάσσει όσο πιο αχάπαρος είσαι σε ένα ριάλιτι, τόσο πιο πολύ να σαρώνεις. Βλέπε Καλομοίρα, Τσάκας, Παρασκάκης, Περικλής. Εδώ τι πήγε λάθος;

*Ο Πετράκης είναι πολύ καλός τραγουδιστής ομολογουμένως, στα όρια που παρακαλάς να χάσει για να του σπάσει ο τσαμπουκάς. Νευρίασα που κέρδισε κι αυτός και το χρυσόμαλλο δέρας, η Φουρέιρα. Ανάθεμα τα ‘Μυστικά της Εδέμ’!

*Μην σχολιάσω τις χαριτωμενιές του Πετράκη όταν φίλησε τάχα τη Φουρέιρα στο στόμα και χοροπηδούσε σαν μωρό του Δημοτικού και μου έρθει ο επιδότης με τον λίβελο στο κατώφλι μου αύριο, πρωί, πρωί με τη δροσούλα.

*Το Μπόλλιγουντ χορευτικό, εντελώς άσχετο. Πως την είδαν; Πώς τους ήρθε; Εντάξει, ξεκαρδίστηκα με τον Πανταζή να προσπαθεί να τραγουδήσει ινδικά, και με το ύφος του Καπουτζίδη ως πασάς, αλλά… what the fuck?

*Η Ελπίδα μέσα από όλο αυτό το σόου, ξανάνιωσε. Σαν θεία που πάει σε αποκριάτικο πάρτι των ανιψιών της και ξεσαλώνει μόνη αναπολώντας τα νιάτα της. Την αγάπησα.

*Έχω να δηλώσω ανερυθρίαστα ότι, όλα κι όλα, πέντε τραγούδια του Τουρνά ξέρω. Εν αντιθέσει με του Κορκολή που τα προσκυνώ όλα. Όποτε πιάσει στο στόμα του τα «θρύψαλα» και το «καρδιά μου λιώνω», εγώ γίνομαι ένα με το πάτωμα. Να ζήσουν τα 90ς! Γαμημένη ΕΡΤ που δεν τον στέλνεις Γιουροβίζιον!

*Η Λυδία Παπαϊωάννου εξακολουθεί να είναι πρότυπο θηλυκού για μένα. Το λέγειν της με καταγοητεύει. Ακόμα και οι φλυαρίες της, λειτουργούν επάνω μου ως αγχολυτικό. Κάποτε της έστειλα μέηλ και μου απάντησε. Ένα χρόνο το φύλαγα στο inbox μου μέχρι που κόλλησα ιό και σβήστηκε από μόνο του. Η άλλη η Νέγκα, στον λαιμό μου κάθεται.

*Δεν θέλω να υπάρξει Just the 2 of us νούμερο δύο. Ήταν υπερβολικά φαντεζί ακόμα και για τα δικά μου γούστα. Βέβαια, χίλιες φορές το Just, παρά το δήθεν έπος της ελληνικής τηλεόρασης, μην χέσω, που ακούει στο όνομα ‘το νησί.’ Θάνατος στο νησί, θάνατος στη Λέχου!